In the pines, where the sun don't ever shine

De naalden van de dennenboom prikten iedere keer minder in zijn poten, doordat hij, nu hij het Camp uit mocht, hier geregeld doorkwam. De steekjes waren amper nog voelbaar voor hem, dus liep hij verder door. Hij dacht aan de traing, over jaaghouding, en sluiphouding, en hij probeerde de houdingen nog een keer. Hij begon ook beter te worden met geuren onderscheiden, maar hij kon nog niet precies bepalen waar een prooi, vijand, of andere kat zich bevond. De kater merkte plots een geur op die hij wél herkende. Lurkingpaw, zijn broer. Dawn richtte zijn blauwe ogen op, en keek naar zijn broer. "Hallo, Lurkingpaw," Hij verwachtte niet echt een begroeting terug, en als hij die wel zou krijgen, zou het waarschijnlijk emotieloos zijn. Zoals altijd. "Hoe gaat het?"

+1st Lurkingpaw

Hij haalde diep adem en spande zijn spieren op. Met een korte stoot sprong hij op en greep hij de stam vast waarna hij razendsnel naar boven kroop. Maar zijn pootje gleed echter wel even halverwege van de stam. Wel meteen maakte zijn hart een sprongetje van angst, adrenaline kwam langzaam vrij, maar hij kon nog snel zijn poot terug zetten tegen de stem en verder klimmen. Toen hij een dikke tak vond, sprong hij erop en keek hij even hijgend naar de hoogte. Niet meer dan gisteren. Hij zuchtte zachtjes en knipperde even met zijn ogen. Hij spande zijn spieren op en besloot dan maar terug naar beneden te gaan. Met een paar snelle sprongen van tak tot tak kwam hij bij de grond, waar zijn oudere broer Dawnpaw stond. De grijze kater was groter dan hem, maar Lurk was duidelijk veel gespierder, toch zo slank. "Hallo, Lurkingpaw," Zei deze. Lurk vernauwde zijn ogen wat. "Hoe gaat het?" Hij snoof zachtjes. "Jij, waarom reageerde je zo tegen Wind?" zei hij meteen. Er waren een paar katten in de wereld die niemand mocht kwaad doen, Wind was een van hen.

De haren die overeind kwamen bij de kater werkten niet zo erg bij hem. Hij bleef met koele, kille ogen kijken naar zijn oudere broer. "Omdat ze me gek noemde. Waarom moest jij me slaan? Je hoorde niet eens ertussen in te komen." Hij knipperde even traag met zijn ogen. "Misschien had ze wel gelijk," zei hij op een neutrale toon. "Ze heeft je echt niet nodig als bodyguard, Lurk. Ze is geen slappeling." Hij snoof even. Daarna knipperde hij even met zijn ogen en zette hij een stap terug waarna hij ging zitten. "Ik was er even niet," zei hij op een duidelijke toon, zijn stem neutraal. "En nu ligt ze in de Medicine Cat's den," hij vernauwde zijn ogen. "Ze heeft een litteken over haar gezicht en dat omdat ik even niet oplette," Hij stond terug op. "Dat bevestigd alleen maar dat ze mijn hulp nodig heeft," Hij knipperde even met zijn ogen. "Want als ik het niet doe, wie dan wel?"

"Ik ben niet gek." Hij haalde beide wenkbrauwen op, maar toonde verder geen enkele emotie in zijn gifgroene ogen. "Zegt de kat die doorslaat bij een paar verwijten," zei hij kalmpjes.
Toen ze begonnen over hun zusje, keek hij hem even kort aan. Hij vond dit niet fijn, hij vond het gewoon niet fijn om met zijn broertjes om te gaan. Hij was gewoon zo en daar kon hij weinig aan doen. "Zo gaat dat, in een clan. Je vecht, je valt, je krijgt hier en daar een litteken," Hij knipperde enkele keren met zijn ogen en bleef hem kalm aankijken. "En ze kan voor zichzelf zorgen." Hij schudde even al zuchtend zijn kop. "De reden waarom ik haar wil beschermen," zei hij kalm. "Die weet je maar al te goed," Hij bleef hem strak aankijken, ookal lag er niks in zijn ogen die iets kon zeggen.

Het duurde even, maar uiteindelijk sprak zijn laffe broer. "Nee, die weet ik niet. Wat niemand heeft mij ooit willen vertellen waarom iedereen zo overbezorgd is met haar. Wind is niet zwak." Hij snoof even zachtjes en stond op. Met een korte draai, draaide hij de rug naar de gestreepte kater. "Dan heb ik geen nut meer aan dit gesprek," zei hij kort en krachtig waarna hij met grote, rustige passen afstand nam van zijn broer

{Nog niet topic uit ^^}