Soft kitty, warm kitty, little ball of fur

Er waren al een aantal dagen voorbij gegaan sinds hij vader was geworden en het gaf hem ergens wel een apart gevoel. Sowieso door wat er allemaal gebeurd was voor de kittens überhaupt geboren waren en vooral door het feit dat hij nu geen medicine cat meer was. Hij moest waarschijnlijk gewoon wennen aan de warriortaken, maar toch voelde hij zich er nog niet echt gemakkelijk bij. Dat was dan ook de reden dat hij vandaag weer naar de nursery onderweg was. Op deze manier kon hij even ontsnappen aan wat hij allemaal zou moeten doen als hij op patrouille moest of wat dan ook. Hij stak zijn kop even door de ingang van de den en liep kort erna naar binnen. Eenmaal binnen zocht hij met zijn ogen het bekende gestalte van Cherrypelt op met de kittens naast haar. Hij liep naar het nest toe en keek even naar de kittens toen hij daar wat beweging zag. Daar zag hij dat Runningkit en Palekit met elkaar aan het worstelen waren of althans daar leek het op. Palekit had het oortje van haar broer in haar mond genomen en Runningkit probeerde daarvan los te komen. Even glimlachte hij zachtjes, maar boog toen toch naar beneden met zijn kop om de twee kittens zachtjes van elkaar af te duwen.

Stilletjes lag ze daar, op de rand van het nest. Ze verstopte zich half en keek wat rond. Haar oogjes waren ook nog maar net open gegaan, op het moment dat ze wakker geworden was. Twee nu nog kitten blauwe ogen staarden nieuwsgierig rond. Voor haar stoeiden haar broer en haar zusje. De één beet in de oor van de ander, en zo ging dat door. Maplekit wiebelde met haar oortjes, en had ergens de neiging om er tussen te springen. Echter durfde ze dat niet, dus bleef ze op de rand van het mos nest rustig toekijken, terwijl haar staartje heen en weer zwaaide. Misschien kon ze iets gooien, zodat ze toch nog een beetje mee deed. Nee, dit was eerst wel goed. Een groot gestalte van wie de geur maar al te bekend was kwam de nursery binnen gelopen. Het beeld van het grote gestalte kende ze niet, maar de geur zeker wel. Haar instinct vertelde haar ook dat dit dus haar vader was. Een luid enthousiast piepje veliet haar bek, maar meteen liet ze haar kopje weer verlegen zakken.

Zodra hij de kittens uit elkaar probeerde te duwen kwam er een reactie van Runningkit, die een verontwaardigd geluid liet horen. Even glimlachte hij en draaide zijn kop in de richting van Maplekit toen deze ook een geluid liet horen. Hij zag daardoor dat zij al haar ogen had geopend en even keek hij licht verbaasd. Hij had wel gedacht dat de kittens rond deze tijd hun ogen zouden openen, maar toch was het nog steeds wel speciaal om dat nu zo mee te maken. Hij liet zijn blik dan ook langs de andere kittens glijden en daar merkte hij dat nu ook Runningkit zijn ogen had geopend en aan het rondkijken was. Hij kon een nieuwe glimlach weer niet onderdrukken en keek toe hoe deze keer Palekit weer over haar broer heen klom om bij haar zusje uit te komen en daarna uiteindelijk bij Coldkit uitgekomen was. Als hij eerlijk was, was het allemaal nog best lastig te volgen. Hoe zou dat wel niet worden als de kittens wat ouder waren? Dan zouden ze waarschijnlijk alleen nog maar drukker zijn. Hij ging zitten en keek ondertussen naar de kittens voor wat ze nog meer zouden gaan doen.

Ze bleef zitten waar ze zat, en zag dat ze haar vaders aandacht gekregen had door haar piep. Ze wiebelde nerveus met haar oortjes, maar een glimlach op haar gelaat was niet te missen. Haar ogen stonden verlegen, wat ook te zien was aan de rest van haar houding. Zo bleef ze daar zitten, starend naar het grote gestalte van haar vader. Hier door had ze dus niet door dat haar zusje, Palekit, aan haar klim begonnen was om bij haar te komen. Een plotse pijnscheut ging door haar oor heen, en een klagelijke, geschrokken piep verliet haar bekje. Dat deed pijn. Met haar pootje probeerde ze Palekit weg te drukken, waardoor ze haar evenwicht verloor en uit het nest viel. Ze kwam naast Runningkit terecht en staarde verward om zich heen. Oh nee, ze had haar veilige haven verlaten.

De kitten naast hem, die eerder nog op zijn oor had gesabbeld, kwam in beweging en besloot met felle pasjes over hem heen te stappen. Geschrokken keek hij ervan op en nadat de kitten van hem af was knipperde hij verontwaardigd met zijn ogen. Waaraan had hij dat nu weer te danken? Zijn zusje kreeg echter een pijnlijke trek aan haar oor en de kitten besloot zich weg te wenden van zijn siblings. Stelletje ongeregeld, bedacht hij zich, terwijl hij zijn kopje op zijn pootje legde en zijn oogjes weer sloot. Alle prikkels waren even teveel voor de jonge kitten, er waren dan ook zoveel bewegingen om hem heen. Iedereen bewoog, sprak of deed ook maar iets wat hem opviel en eigenlijk had hij geen zin om er nieuwsgierig naar te kijken - hij had tenslotte nog zoveel dagen om dat te doen. Zijn poging tot slapen werd echter weer verpest door een kitten die tegen zijn rug aankwam en geschrokken draaide hij zich om, deze kitten met zijn helderblauwe oogjes recht aanstarend. Door de klap was hij samen met haar van het zachte mos afgevallen. Moeizaam probeerde hij zich dan weer op zijn buikje te draaien en terug het nest op te klimmen, echter waren zijn pootjes te kort en te slap om zich omhoog te trekken. Starclan nog aan toe!