A new Chapter {Geboortetopic}

Terwijl de poes zich omdraaide in haar nest, voelde ze een steek door haar maag heen gaan. Een zachte grom verliet haar bekje terwijl ze zich met haar nagels vast klampte aan het zachte mos in de kraamkamer. Cherrypelt wist dat ze veel te laat haar intrede had gedaan in de Nursery, en als ze niet was neergestort tijdens de patrouille van enkele dagen terug, dan had ze nu waarschijnlijk nog steeds in de krijgers den gelegen. Om eerlijk te zijn wou ze dit niet. Ze was bang, had schrik voor de pijn die haar te wachten stond. Ergens wist ze dat ze de schuld niet alleen op Maskheart kon steken, aangezien ze zelf net zo verantwoordelijk was voor hetgeen wat er gebeurd was. Maar hij had weinig te zeggen! Zij was degene die dit alles moest doorstaan! En hij? De enige pijn die de kater zou krijgen was te vinden bij zijn oren, welke later het gekrijs van de poes zou moeten aanhoren. Cherrypelt probeerde zich te focussen op iets anders, maar zelfs na dit meerdere keren geprobeerd te hebben lukte dit niet. Waren dit de hormonen waar sommige Queens haar voor gewaarschuwd hadden? Ze wist het niet, en ze wist al helemaal niet wat ze zou moeten doen wanneer het zo ver was.

Plots trok een kramp haar gehele lichaam samen en verliet een schreeuw haar bekje. Cherrypelt's instinct zei haar dat het zover was, en hierdoor begon haar hart alleen maar sneller te slaan. Nee! Nog niet! Ze was er nog niet klaar voor! "MASKHEART!" Gilde ze luid, waarna er nogmaals een pijnscheut door haar heen ging. Voor enkele tellen kon ze niet meer naar lucht happen en drong de geur van bloed haar neus binnen. Dit kon niet kloppen.. Zodra de pijn weer weg was en ze zich terug bewegen kon, draaide ze zich vliegensvlug om zodat ze kon zien naar de eerste kit die ter wereld gebracht was. Voorzichtig tikte ze met haar neusje tegen diens buikje, maar er volgde geen beweging. "Nee! NEE!" Jammerde ze terwijl meerdere tranen zich een weg over haar wangen baanden. Enkele Queens liepen naar haar toe, in de hoop haar wat getroost te krijgen. Maar de enige reactie die hierop volgde was een luid gesnauw. Ze wilde niet dat iemand haar hielp! Alleen Maskheart mocht dat!

Opnieuw moest de tortoiseshell poes zich neer leggen, om vervolgens voor de tweede keer een steek te voelen. Haar hart begon steeds sneller te slaan, ergens het gevoel hebbende dat de volgende kit ook doodgeboren zou zijn. Als dat waar was, dan was ze ervan overtuigd dat dit Starclan's intentie was geweest. Ja.. dat moest het zijn.. Starclan wou hen straffen! Haar zicht werd even wazig door het vocht dat zich ervoor bevond, maar zodra ze weer even verlost was van de ergste pijn, keerde ze zich om zodat ze kon zien naar de volgende kit. Deze had een zwart witte vacht, van het mannelijke geslacht. Algauw gunde ze de kit enkele warme likken, om vervolgens eventjes zachtjes te snorren. "Je leeft.." Klonk haar stem zachtjes, breekbaar. Ze wou niet dat er iets aan haar kittens kwam.. Maar veel tijd om te genieten van de eerste kit die ze al levend ter wereld had gebracht had ze niet, aangezien er algauw nogmaals steken volgden. Maskheart, waar blijf je..?

De geboorte volgorde:

Coldplay
________________________

Basically Satan in a V-neck
________________________

Zijn plekje claimen in de buik was een kunst op zich, de jonge kater had geen moeite met anderen opzij duwen, en zo nu en dan een schop uitdelen, maar er echt over nadenken deed hij dan ook niet. Misschien dat hij zich schuldig zou hebben gevoeld als hij wist wat hij deed, al was die kans ook niet erg groot. Nu echter zat hij prima, veilig, genoeg ruimte naar zijn idee, en lekker warm. Het maakte dat hij niet zo nodig naar de kou wilde, naar het felle. Niets in zijn lichaam wilde het, al helemaal niet toen de ruimte groter werd en hij dus nog beter zat. Veel keus leek de arme kit niet te hebben, zonder hem ook maar iets te vragen besloot de natuur dat hij de oudste was nu. Als hij na zou kunnen denken zou hij zuchten. Dat kon hij echter niet dus fronste hij maar in hoeverre hij dat wel kon, en huiverde even van het plotselinge temperatuur verschil. Een stem weerklonk, al wist hij niet eens dat het een stem was. Het plotselinge geluid maakte dat de kater voelde dat hij maar eens duidelijk moest maken dat dit niet zomaar kon. Een luide, verontwaardigde piep verliet dus zijn mond. Al snel stopte de naamloze kitten echter met het piepen toen de warme tong van zijn moeder over zijn vacht heen ging. Oke, dit was dan wel weer acceptabel. Het felle wat zijn ogen uit leek te branden was niet gaaf, maar nu het iets warmer was had hij de puf om dan ook maar voor de hoofdprijs te gaan. Dus zette de kitten koers naar waar het nog warmer leek, en zocht naar de tepel die hem voeding te bieden had. Daar aangekomen dronk hij rustig, zich er nog niet van bewust wie zijn ouders waren, en nog steeds niet helemaal blij met het feit dat hij nu op deze aarde was, in plaats van in zijn fijne holletje. Hij moest er maar mee leren leven.

Als hij eerlijk was kon hij nog steeds niet echt wennen aan het warrior zijn. Er was dan wel geen keuze geweest om een medicine cat te blijven, maar dat nam niet weg dat hij niet zoveel wist van wat een warrior moest doen, omdat hij eigenlijk al vanaf dat hij een apprentice was getraind was om een medicine cat te worden. Hij was dan ook weer teruggekomen in het kamp zonder veel nuttigs gedaan te hebben als hij eerlijk was. Hij was dan ook nog maar net het kamp binnen toen een oorverdovende stem zijn naam riep. Hij wist al wel bijna meteen dat het van Cherrypelt moest zijn gezien er waarschijnlijk geen andere meer zou zijn die zo hard om hem zou roepen. Hij snelde zijn weg dan ook naar de nursery en ging er naar binnen zonder veel na te denken. "Nee! NEE!" Was het eerste dat hij hoorde toen hij door de ingang binnen was en hij keek snel in de richting van waar Cherrypelt zou moeten liggen. Alleen wat hij daar zag was iets dat zijn hart aan stukken scheurde. Het beeld van Cherrypelt met aardig wat bloed en een kitten naast haar die niet leek te bewegen. Voorzichtig liep hij dan ook dichter naar haar toe en hij boog even zijn kop naar beneden om de kitten aan te raken, alleen deze bewoog echt niet. Zijn ogen begonnen bijna op te wellen met tranen, maar toen hij zijn blik op Cherrypelt richtte hield hij ze tegen en probeerde hij de brok die hij in zijn keel voelde weg te slikken. Hij wist dat hij voor nu sterk moest zijn voor haar, later zou hij er altijd nog om kunnen rouwen, maar het was duidelijk dat de bevalling nog niet voorbij was.
Hij bewoog zich dan ook tot hij naast Cherrypelt was en gaf haar even een zacht likje tussen haar oren. "Het komt goed, je moet sterk blijven voor de andere kittens die nog gaan komen." Hij wist niet hoe erg de dood van haar eerste kitten haar had aangetast, maar hij moest proberen haar kalm te houden. Het duurde gelukkig niet al te lang voor de volgende kitten geboren werd en het duidelijk tekenen vertoonde van leven. Hij kon dan ook de opluchting die hij voelde niet onderdrukken. "Je doet het goed." Zei hij om Cherrypelt nog meer aan te moedigen. Hij had nooit gedacht dat het zo lastig was om niks te kunnen doen terwijl je partner aan het bevallen was van je kittens. Als Medicine Cat had hij dat nooit echt beseft, maar nu voelde hij toch een vorm van machteloosheid. Hij kon niks doen en eigenlijk alleen maar afwachten en haar aanmoedigen. Het was dan ook afwachten voor nu en hopen dat de rest van de kittens goed zouden aflopen.

Niet veel later kwam Maskheart uiteindelijk de den binnen gewandeld. Als ze nu niet die enorme pijn voelde, dan zweerde ze dat zijn oren eraf had gekrabd. Waar had hij al die tijd gezeten?! 'Het komt goed, je moet sterk blijven voor de andere kittens die nog gaan komen.' Cherrypelt wou erop reageren, maar werd algauw het zwijgen opgelegd door de tedere lik die Maskheart haar gunde. 'Je doet het goed.' Sprak hij nadien. Cherrypelt wou hem geloven, maar de pijn die ze op dit moment voelde zorgde ervoor dat dat haar niet goed lukte.
Zodra de bekende pijn terugkeerde klauwde ze met haar nagels in het mos en kneep ze haar amberklaurige ogen dicht. Het gebeurde eigenlijk heel snel, maar voor haar tien keer te traag. Haar ademhaling werd luider toen ze opnieuw het ergste moment van een bevalling moest trotseren. Ze voelde de energie nu al uit haar lichaam verdwijnen en liet haar kopje liggen in het mos. Maar zodra ze ging kijken naar de volgende kitten, kon ze het toch niet laten even te glimlachen. "Het lijkt wel alsof hij probeert te rennen." Sprak ze zachtjes en schor, waarna ze haar blik op de kater wierp.

Jullie mogen allemaal al posten hoor! Ik reageer dan wel nadien, dat gaat ook wat sneller.

A good heart these days is hard to find,

so please be gentle with this heart of mine.

De ruimte werd opeens veel kleiner dan hij normaal was, zo klein had de kitten hem nooit meegemaakt. Hij kon de andere figuren naast hem ook niet meer voelen en daar kon hij niets anders over doen dan fronzen, want verontwaardigd miauwen ging op het moment niet. De ruimte was te bedrukkend, al duurde het niet zo lang voordat hij eruit was. De temperatuurverschil die hem dan ook plots overviel, beviel de kitten al helemaal niet. Het was hier een stuk kouder dan dat hij gewend was in de ruimte waar hij de afgelopen manen in was opgegroeid. Dit was dus niet bepaald wat hij wilde en hij liet dit merken door opstandig te miauwen. Zijn pootjes bewogen wild heen en weer, proberend vooruit te komen, terwijl het alleen maar op een spastisch soort rennen leek. De warme tong die uiteindelijk over zijn lijfje heen, zorgde voor een ware rilling over zijn rugje heen, waarna hij werd opgevangen door een zekere warmte. Alsof het instinct was begon hij te kruipen, met misschien hier en daar wat ondersteuning nodig hebbend van een van zijn ouders, waarna hij bij de warme vacht aangekomen was. Eerst botste hij nog tegen iets anders aan en terwijl hij probeerde het weg te duwen, kwam hij tot de conclusie dat het niet ging. Het was zijn oudste broer, waar hij uiteindelijk maar overheen besloot te kruipen om ook een plekje in de warmte te kunnen vinden. Een heerlijke geur ontging hem niet en voordat hij het wist had hij zijn mondje om een tepel heen gevormd en begon hij rustig eraan te ‘bijten’, al voelde de poes daar vrij weinig van, aangezien de kitten nog geen tandjes had. Een warme vloeistof vulde zijn lichaam en verwarmde alles om hem heen weer een beetje. Zo ging hij rustig door tot hij er zeker van was dat hij het nu warm genoeg was en hij niet veel meer naar binnen kon krijgen, hij zat vol. Uiteindelijk nestelde hij zich dusdanig in de vacht dat hij een warm plekje had gevonden en viel hij na een grote gaap in slaap.

» RUNNINGSHADE «

Het was warm, het was veilig, en dat was het wel. Echter was ze zich totaal nergens bewust van, dus het was ook nog eens vredig. Geen zorgen, geen dingen die je moest doen, gewoon niks. Enkel rust. Zo was ze ook ontstaan, van niks tot een klein poesje warm in de buik van haar moeder. Alles ging gewoon zoals het gaan moest, instinct zorgde er voor. Toen het moment kwam dat het helemaal krap om haar heen werd, was de vredigheid verdwenen. Er werd geschopt er werd geduwd, echter was ze zich nog steeds nergens van bewust. Instinct, alles bestond nog steeds uit instinct. De eerste kitten, een koud lichaampje tussen de anderen in verdween door een bepaalde zuigkracht. Niet veel later werd het opnieuw heel onrustig, de tweede vertrok. En toen was er weer ruimte en was alles weer rustig. Echter mocht dit niet heel lang duren, en vertrok de volgende kitten. De zuigkracht nam de derde kitten mee, en opnieuw was er rust. Na een poosje rond gezwommen te hebben kwam er een nieuwe zuigkracht, dit keer was de naamloze kitten het slachtoffer. Met veel protest werd de kitten de buitenwereld ingezogen. Het begin zou moeizaam zijn gegaan, maar de rest ging makkelijk. Ze plofte op de grond, en bleef daar even roerloos liggen. Na de snelle halen van haar moeder begon ze echter te spartelen en te piepen. De vierde kitten was geboren.

Zachtjes draaide Skimpykit zich om in de buik van zijn moeder. Hij had al wat rumoer gemerkt onder zijn broertjes en zusjes maar had daar eerder nog geen aandacht aan besteed. Tot dat hij voelde dat ze steeds wilder trapten, en meer duwden voor voorrang. Een beetje traag van begrip had hij nog niet gelijk doorgehad wat er nou precies aan de hand was. Een beetje bewegingsloos zat hij nog in de buik. Stukje bij beetje voelde hij dat er meer ruimte werd gecreërd, en genietend bewoog Skimpykit zich heen en weer. Plots dreef zijn natuurlijke instinct naar boven, en hij bewoog zich dan ook wilder heen en weer zoals zijn voorgangers hadden gedaan.

Met wat voor hem een harde klap was, viel hij op de grond onder zijn moeder. Hij merkte dat hij ineens een tekort aan lucht had, hij spartelde heen en weer. Met de hulp van een ruwe, warme tong kreeg hij de vrijheid om naar lucht te happen. De koude lucht vulde zijn longen, en het voelde heerlijk. Gelijk mauwde hij zachtjes en schel. Niet direct snappende wat hij moest doen kroop hij in de richting van de warme tong. Om zo over zijn broertjes en zusjes te klimmen.

Er was weinig om vast te leggen in de volle ruimte. Het was er warm en veilig. De wereld om haar heen bestond nog niet. Enkel de ruimte waarin ze nu leefde. Niet dat er daar niet genoeg te beleven was. Er waren de warme wanden die zacht waren als je er tegen aan dobberde. Ze duwde je zachtjes terug en leken niet vijandig te zijn. Soms, als je op het juiste moment er tegen aan kwam, kon je ze voelen trillen. Samen met het trillen hoorde je ook een geluid in de verte. Soms hoorde ze het goed en duidelijk, en hoewel de woorden niks voor haar betekende was hun bedoeling merkbaar. Was het hard en scherp voelde ze een kramp in de ruimte, dit maakte haar onrustig. Was het hoger zwoel de ruimte op en voelde de ongeboren kitten zich voldaan. En als het geluid rustig en liefdevol was had de ruimte het beste gevoel ooit. De wanden trilde dan diep en de kitten kwam dan tot rust. Het geluid was meestal hetzelfde, ze herkende het, deels door de reactie van de ruimte op het geluid. Maar soms was er een ander geluid, nog verder dan de ruimte en het geluid zelf. Een soort echo, ja, een echo. Deze echo's waren verschillend, de een weer anders als de andere. Toch had de kitten nog één andere echo onthouden, deze was ook gekoppeld met het beste gevoel. Verder had je ook nog de ritmische klop. Deze was constant bezig in tegenstelling tot de stem en echo. Het kloppen ging altijd door al veranderde het ritme soms wel. Soms snel en hard, soms rustig en zachtjes. Maar als je goed luisterde was het er altijd en het stelde haar gerust. Ineens veranderde er iets in de ruimte. De kitten mocht zich dan niet veel herinneren, ze wist wel wat normaal en abnormaal was. En dit hoorde duidelijk bij abnormaal. Door de tijd heen had ze de verschillende vormen ontdekt. Deze waren bij haar in de ruimte en een stuk spontaner dan de rest om haar heen. Sommige reageerde als je ze aanraakte, niet zo zacht als de wand maar feller en met kracht. Zelf had ze er ook eens een getrapt, maar zo leuk was het niet. De beweging was vermoeiend geweest en moeilijk uit te voeren. Ook had het vreemde gevoel van een indeukende pels en nog een veel kleiner ritmisch kloppen haar afgeschrikt. Dus was ze maar verder blijven dobberen. Nu voelde echter alle vormen bewegen, een, die niet reageerde nog trapte, verliet de ruimte. Maar nee hoor, dat kon niet zachtjes en stil. Heel de ruimte moest gespannen worden, het ritmisch geklop moest aanzwellen en ze moest het gevoel van angst ontmoeten. Na deze vorm weg was kwam de ongeboren kitten tot de ontdekking dat ze meer ruimte had als voorheen. Echter mocht ze hier niet al te lang van genieten voor er weer een vorm de ruimte verliet. En weer een, en nog een. De ruimte was nu enorm geworden en de kitten raakte ervan in paniek. Ze voelde zich leeg nu ze kon dobberen zonder maar ook iets aan te raken. Weer een spanning en ook de laatste vorm verdween. Alleen zij nog in de vertrouwde ruimte die nu zo vreemd leek. De stroming samen met de wanden duwde haar naar beneden. De laatste kitten stribbelde zachtjes en nutteloos tegen terwijl ze alles wat ze ooit kende verliet. Een nauwe ruimte belemmerde haar, een koude vlaag begroette haar, en toen was er ineens zwaartekracht.

Met een plofje belande de kleine kitten op het nest. De beweging was snel geweest, sneller dan het dobberen en zelfs sneller dan het getrap. Ze lag er zonder te bewegen. Haar borstje bleef plat en ze maakte geen geluid die tekenen van leven moesten aantonen. Het was koud, een vreemd en bijtend gevoel was het. De kitten was bleek, haar pelsje bijna een onnatuurlijk wit. Het was dat als je goed keek je het fleurige calico patroon kon zien aankomen. Maar wat had je eraan als je vergat te adem halen? Het beestje bleef doods liggen tot haar longen jeukte. Bijna verontwaardig hapte ze naar adem. De bijtende koud kwam nu naar binnen en brandde in haar kleine longetjes. Wat had ze aan dit alles? Uiteindelijk was het instinct dat het ademhalen over nam en het niet stikken regelde. Een klein klagelijk piepje kwam uit de kattin terwijl ze zich probeerde te verroeren. Echter was het al snel duidelijk dat ze voor nu zwak was, haar lijfje zo klein dat het niet eens mogelijk leek dat zij wel leefde en de eerstgeborende niet. Weer piepte ze, in de veronderstelling dat ze dan naar veiligheid en warmte werd gebracht. Haar geheugen was al weer gewist, de veilige ruimte bestond niet meer al begreep ze wel de aanwezigheid van het geluid, de vormen en het ritmisch geklop dat ze nu ook in haar borstje voelde. Het was mooi hoe snel ze de benarde situatie en angst van de minuten geleden al was kwijt geraakt.