A new Chapter {Geboortetopic}

Terwijl de poes zich omdraaide in haar nest, voelde ze een steek door haar maag heen gaan. Een zachte grom verliet haar bekje terwijl ze zich met haar nagels vast klampte aan het zachte mos in de kraamkamer. Cherrypelt wist dat ze veel te laat haar intrede had gedaan in de Nursery, en als ze niet was neergestort tijdens de patrouille van enkele dagen terug, dan had ze nu waarschijnlijk nog steeds in de krijgers den gelegen. Om eerlijk te zijn wou ze dit niet. Ze was bang, had schrik voor de pijn die haar te wachten stond. Ergens wist ze dat ze de schuld niet alleen op Maskheart kon steken, aangezien ze zelf net zo verantwoordelijk was voor hetgeen wat er gebeurd was. Maar hij had weinig te zeggen! Zij was degene die dit alles moest doorstaan! En hij? De enige pijn die de kater zou krijgen was te vinden bij zijn oren, welke later het gekrijs van de poes zou moeten aanhoren. Cherrypelt probeerde zich te focussen op iets anders, maar zelfs na dit meerdere keren geprobeerd te hebben lukte dit niet. Waren dit de hormonen waar sommige Queens haar voor gewaarschuwd hadden? Ze wist het niet, en ze wist al helemaal niet wat ze zou moeten doen wanneer het zo ver was.

Plots trok een kramp haar gehele lichaam samen en verliet een schreeuw haar bekje. Cherrypelt's instinct zei haar dat het zover was, en hierdoor begon haar hart alleen maar sneller te slaan. Nee! Nog niet! Ze was er nog niet klaar voor! "MASKHEART!" Gilde ze luid, waarna er nogmaals een pijnscheut door haar heen ging. Voor enkele tellen kon ze niet meer naar lucht happen en drong de geur van bloed haar neus binnen. Dit kon niet kloppen.. Zodra de pijn weer weg was en ze zich terug bewegen kon, draaide ze zich vliegensvlug om zodat ze kon zien naar de eerste kit die ter wereld gebracht was. Voorzichtig tikte ze met haar neusje tegen diens buikje, maar er volgde geen beweging. "Nee! NEE!" Jammerde ze terwijl meerdere tranen zich een weg over haar wangen baanden. Enkele Queens liepen naar haar toe, in de hoop haar wat getroost te krijgen. Maar de enige reactie die hierop volgde was een luid gesnauw. Ze wilde niet dat iemand haar hielp! Alleen Maskheart mocht dat!

Opnieuw moest de tortoiseshell poes zich neer leggen, om vervolgens voor de tweede keer een steek te voelen. Haar hart begon steeds sneller te slaan, ergens het gevoel hebbende dat de volgende kit ook doodgeboren zou zijn. Als dat waar was, dan was ze ervan overtuigd dat dit Starclan's intentie was geweest. Ja.. dat moest het zijn.. Starclan wou hen straffen! Haar zicht werd even wazig door het vocht dat zich ervoor bevond, maar zodra ze weer even verlost was van de ergste pijn, keerde ze zich om zodat ze kon zien naar de volgende kit. Deze had een zwart witte vacht, van het mannelijke geslacht. Algauw gunde ze de kit enkele warme likken, om vervolgens eventjes zachtjes te snorren. "Je leeft.." Klonk haar stem zachtjes, breekbaar. Ze wou niet dat er iets aan haar kittens kwam.. Maar veel tijd om te genieten van de eerste kit die ze al levend ter wereld had gebracht had ze niet, aangezien er algauw nogmaals steken volgden. Maskheart, waar blijf je..?

De geboorte volgorde:

Als hij eerlijk was kon hij nog steeds niet echt wennen aan het warrior zijn. Er was dan wel geen keuze geweest om een medicine cat te blijven, maar dat nam niet weg dat hij niet zoveel wist van wat een warrior moest doen, omdat hij eigenlijk al vanaf dat hij een apprentice was getraind was om een medicine cat te worden. Hij was dan ook weer teruggekomen in het kamp zonder veel nuttigs gedaan te hebben als hij eerlijk was. Hij was dan ook nog maar net het kamp binnen toen een oorverdovende stem zijn naam riep. Hij wist al wel bijna meteen dat het van Cherrypelt moest zijn gezien er waarschijnlijk geen andere meer zou zijn die zo hard om hem zou roepen. Hij snelde zijn weg dan ook naar de nursery en ging er naar binnen zonder veel na te denken. "Nee! NEE!" Was het eerste dat hij hoorde toen hij door de ingang binnen was en hij keek snel in de richting van waar Cherrypelt zou moeten liggen. Alleen wat hij daar zag was iets dat zijn hart aan stukken scheurde. Het beeld van Cherrypelt met aardig wat bloed en een kitten naast haar die niet leek te bewegen. Voorzichtig liep hij dan ook dichter naar haar toe en hij boog even zijn kop naar beneden om de kitten aan te raken, alleen deze bewoog echt niet. Zijn ogen begonnen bijna op te wellen met tranen, maar toen hij zijn blik op Cherrypelt richtte hield hij ze tegen en probeerde hij de brok die hij in zijn keel voelde weg te slikken. Hij wist dat hij voor nu sterk moest zijn voor haar, later zou hij er altijd nog om kunnen rouwen, maar het was duidelijk dat de bevalling nog niet voorbij was.
Hij bewoog zich dan ook tot hij naast Cherrypelt was en gaf haar even een zacht likje tussen haar oren. "Het komt goed, je moet sterk blijven voor de andere kittens die nog gaan komen." Hij wist niet hoe erg de dood van haar eerste kitten haar had aangetast, maar hij moest proberen haar kalm te houden. Het duurde gelukkig niet al te lang voor de volgende kitten geboren werd en het duidelijk tekenen vertoonde van leven. Hij kon dan ook de opluchting die hij voelde niet onderdrukken. "Je doet het goed." Zei hij om Cherrypelt nog meer aan te moedigen. Hij had nooit gedacht dat het zo lastig was om niks te kunnen doen terwijl je partner aan het bevallen was van je kittens. Als Medicine Cat had hij dat nooit echt beseft, maar nu voelde hij toch een vorm van machteloosheid. Hij kon niks doen en eigenlijk alleen maar afwachten en haar aanmoedigen. Het was dan ook afwachten voor nu en hopen dat de rest van de kittens goed zouden aflopen.

Niet veel later kwam Maskheart uiteindelijk de den binnen gewandeld. Als ze nu niet die enorme pijn voelde, dan zweerde ze dat zijn oren eraf had gekrabd. Waar had hij al die tijd gezeten?! 'Het komt goed, je moet sterk blijven voor de andere kittens die nog gaan komen.' Cherrypelt wou erop reageren, maar werd algauw het zwijgen opgelegd door de tedere lik die Maskheart haar gunde. 'Je doet het goed.' Sprak hij nadien. Cherrypelt wou hem geloven, maar de pijn die ze op dit moment voelde zorgde ervoor dat dat haar niet goed lukte.
Zodra de bekende pijn terugkeerde klauwde ze met haar nagels in het mos en kneep ze haar amberklaurige ogen dicht. Het gebeurde eigenlijk heel snel, maar voor haar tien keer te traag. Haar ademhaling werd luider toen ze opnieuw het ergste moment van een bevalling moest trotseren. Ze voelde de energie nu al uit haar lichaam verdwijnen en liet haar kopje liggen in het mos. Maar zodra ze ging kijken naar de volgende kitten, kon ze het toch niet laten even te glimlachen. "Het lijkt wel alsof hij probeert te rennen." Sprak ze zachtjes en schor, waarna ze haar blik op de kater wierp.

Jullie mogen allemaal al posten hoor! Ik reageer dan wel nadien, dat gaat ook wat sneller.

Het was warm, het was veilig, en dat was het wel. Echter was ze zich totaal nergens bewust van, dus het was ook nog eens vredig. Geen zorgen, geen dingen die je moest doen, gewoon niks. Enkel rust. Zo was ze ook ontstaan, van niks tot een klein poesje warm in de buik van haar moeder. Alles ging gewoon zoals het gaan moest, instinct zorgde er voor. Toen het moment kwam dat het helemaal krap om haar heen werd, was de vredigheid verdwenen. Er werd geschopt er werd geduwd, echter was ze zich nog steeds nergens van bewust. Instinct, alles bestond nog steeds uit instinct. De eerste kitten, een koud lichaampje tussen de anderen in verdween door een bepaalde zuigkracht. Niet veel later werd het opnieuw heel onrustig, de tweede vertrok. En toen was er weer ruimte en was alles weer rustig. Echter mocht dit niet heel lang duren, en vertrok de volgende kitten. De zuigkracht nam de derde kitten mee, en opnieuw was er rust. Na een poosje rond gezwommen te hebben kwam er een nieuwe zuigkracht, dit keer was de naamloze kitten het slachtoffer. Met veel protest werd de kitten de buitenwereld ingezogen. Het begin zou moeizaam zijn gegaan, maar de rest ging makkelijk. Ze plofte op de grond, en bleef daar even roerloos liggen. Na de snelle halen van haar moeder begon ze echter te spartelen en te piepen. De vierde kitten was geboren.