Great suprise... SUPRISE!! (.Forestkit and Dawnkit..)

Bonekit lag in het Nursery te slapen, hij bewoog met zijn achterpoot te spartelen. Hij lag nog in een diepe slaap toen hij wakker werd door het maanlicht, het was nog donker. Hij knipperde even met zijn ogen en staarde in het rond, vele katten lagen te slapen. Hij lag zelf dicht tegen de wand aan van het Nursery, hij was uit om meerdere vrienden te maken of minstens 1. Hij keek vrolijk op toen hij een bekend lijfje ondekte ergens tussen een paar katten, hij sprong ernaar toe en pookte het een paar keer. 'Hey!' Riep Bone naar het lijfje, 'slaap je nog?' fluisterde hij er vlak na. Zelf wiebelde hij even met zijn oor en keek naar het lijfje, het leek niet wakker te worden of misschien was hij het wel maar het viel niet echt op. Bonekit begon een paar keer hem aan te raken met zijn poot, please ga niet dood. Dacht Bonekit die het lijfje een paar keer duwde. 'Ga niet dood.' fluisterde Bonekit voor de grap en probeerde hem nogh een paar keer te duwen, misschien was deze kitten al lang wakker maar was het hem nog steeds niet opgevallen want hij luisterde alleen maar naar zichzelf. Vlug draaide hij zich om en sloeg zijn staart omzich heen, nadat Bone het had gedaan bekeek hij zijn poten. Het was heel vroeg of heel laat, maar hij moest wel met iemand iets doen.

'Hey! Slaap je nog?' fluisterde hij. Op zijn rug voelde hij een paar zachte tikjes. 'Ga niet dood.' fluisterde hij op een sarcastische toon. Forest hoorde hoe hij ging zitten, naast hem. Al eerste bewoog hij zijn staart door hem op en neer te leggen op een bepaald tempo. Daarna begon hij te knipperen met zijn ogen. Het was nog donker en hij keek naar een andere slapende kitten voor hem. Kort schudde hij met zijn hoofd om zichzelf wakker te schudden. Hij bracht zijn lijf omhoog en rekte zijn poten. Daarna keek hij achter zich. Achter hem zag hij de cyperse vriend van hem."Bone, zo vroeg?"zei hij terwijl een gaap uit zijn mond ontsnapte."Ik leef nog hoor."zei hij op een slaperige toon. De uitgang van de nursery zag er niet verlicht uit en daaraan zag hij dat het heel vroeg was. Nogmaals gaapte hij luid."Nouja wat is je plan?"

Bonekit keek naar het lijfje en staarde hoe het rustig begon te bewegen, het leek of zijn staart begon. onder iets te zeggen sprong Bone op de staart van de kitten en volgde speels de beweging, de meeste kittens sliepen maar straks niet meer. Hij voelde het dauw nog voor een deel op zijn rug maar keek naar de kitten die nog steeds leek te slapen, tot de kitten even zich zelf schudden. Het duurde niet lang voor de kitten was opgestaan en Bone hem herkende, "Bone, zo vroeg?" Miauwde Forest vermoeid. Bonekit wreef even met zijn rechter poot over zijn rechter oor, Suprise?' miauwde hij daarna onzeker tegen Forestkit. 'Jaaaaaa, omdat het zo vroeg kan.' zei hij vriendelijk. Het bleef even stil en ze staarde elkaar aan, hij ging recht op zitten voor zijn vriend. Het was donker en doordat er weinig licht was kon je elkaar minder goed zijn, "Ik leef nog hoor." Gaapte Forest. Bonekit knikte vriendelijk en wilde nu al beginnen met stoeien of juist dingen onderzoeken maar er zat ook een kans in dat ze iedereen zouden wakker maken, op dat idee kreeg hij een kleine grimmas die op kleurde. Hij wilde de maan zien van buiten, hier was het donker en warm. "Nouja wat is je plan?" Miauwde Forest weer met een saaie gaap, je kan het toch ook uitdagend zeggen dat klinkt beter. dacht Bone even kort en knikte even als of hij op gelet had. Even moest hij terug denken wat hij ook alweer vanplan was, eigenlijk wist hij het totaal niet maar werd wakker met de nijging om ook Forestkit wakker te maken. 'uuh.' fluisterde Bonekit moeilijk, 'we kunnen gaan stoeien? Of stiekem het kamp uit lopen.' glimlachtte hij en had zijn oren al in zijn nek gelegt van de mogelijke reactie. Alleen was hij niet bang of iets maar had even geen zin om het goed te verstaan, hij ging weer recht op zitten en lachtte vriendelijk naar zijn vriend Forest.

"Kom mee we gaan kijken."zei hij op een speelse en fluisterde toon. Hij begon stilletjes te lopen. Het was stil in het kamp. Een vogel vloog over en de prooistapel en er waren veel wolken in de lucht. De sterren stonden nog hoog aan de hemel."Wow"wist hij uit te brengen. Forest keek achter zich."Jij bent hem!"riep hij. Daarna begon hij hard te rennen. Bij elke den zag hij slapende katten. Bij de rand van het kamp bleef hij staan en keek naar buiten. Zeker wist hij het niet. Hij bleef staan en bleef kijken zonder zich te bewegen. Eerder had hij dit nog niet gedaan. Een brave kitten was hij altijd geweest. Zijn nagels gingen uit bij de gedachte wat hij daar kon vinden. De grijze kater schudde zijn hoofd, dit had hij al zo lang willen doen. Toch bewoog hij niet. Een paar stapjes liep hij achteruit.

Spoiler:

Bonekit sprong naast Forest en keek hem even doordringend aan, ze waren al het nursery uit gewandeld. Sterren kleurden de hemel samen met de maan, het zou ochtent worden en dan zou de zon schijnen maar nu nog niet. Nu konden ze het kamp uitsluipen, vlug vloog er een vogel langs de prooi stapel. Hij hoorde zijn vriend al wat zeggen over het prachtige uitzicht of om de vogel dat zou namelijk ook kunnen. Hij merkte dat Forestkit achter hem keek en riep naar hem "Jij bent hem!" Even begreep Bone de hint niet te snappen maar toen hij zijn vriend zag rennen ging hij er maar achteraan, met een snelle sprint kwam hij al bijna naast hem. Bijna overal lagen slapende katten, het voelde vrij. Straks gingen ze naar buiten, zijn hart ging op en neer en heen en weer. Hij had nu al zin om buiten het kamp een muis te eten of te vangen en het trots naar de prooi stapel te leggen. Zijn ogen stralden van blijdschap tot hij tegen zijn vriend aan botsten, even rolde hij met zijn vriend. Bonekit schudden zijn kop en stapte van zijn vriend af, 'Sorry.' grapte hij en keek naar de uitgang van het kamp. Hij snoof de verse lucht van Thunderclan op, hij zwiepte kort met zijn zachte staart. 'Kijk Forest we hoeven alleen maar hier langs te lopen.' glimlachte hij naar zijn vriend en wiebelde kort met zijn oor.
OCC: is goed

Bonekit haalde hem uit zijn trans toen hij tegen hem aanbotste. Forest schudde zijn hoofd en keek achterom."Sorry."zei hij, maar hij keek als snel weer weg."Kijk Forest we hoeven alleen maar hier langs te lopen." Met een diepe zucht stapte hij een stap vooruit."Ja he?" De twee cyperse katers stonden daar in de vroege ochtend, klaar om het kamp uit te gaan. Stiekem was het niet, want ze stonden gewoon open en bloot in het kamp. Waarom werden ze niet tegengehouden? Nog een keertje keek hij achterom. En daarna riep hij:"Waar wacht je op dan?" Daarna renden hij het kamp uit. Gelijk sprong hij een struikje in. Hij was bang, maar dat ging hij nooit laten merken aan Bone. Forest ging ervoor zorgen dat de dichtbij zouden blijven.

Bonekit stond voor de uitgang, gelukkig dat niemand het door had anders zouden ze wel straf krijgen. Even zag hij dat zijn vriend Forest al een stap naar voren had gedaan, "Ja he?" antwoorde zijn vriend. Hij sprong op en ging naast zijn vriend staan, zelf was hij nog nooit naar buiten gegaan en altijd als hij het probeerde werd hij wel betrapt. Waarschijnlijk zouden ze dit keer ook betrapt worden, alleen zal Bone nooit opgeven. Hij zou niet weten hoe hij zich voelden als hij op zou geven, vast rot en kapot. Even ademde Bone diep in en zag dat zijn vriend al naar voren sprong een bosjes in vlak bij het kamp, hij zou vreemd zijn om nu langzaam het kamp uit te lopen. "Waar wacht je op dan?" Riep Forest hem toe, mmh.. Oké waarom niet.. Stoeien was ookgoed geweest. Dacht Bone bij zichelf en rende het kamp uit en ging al 5 vossenlengtes verder op staan van Forest. 'Kom je nu ook of blijf je daar?' Vroeg hij en schreeuwde het meer om Forest het goed te laten horen, hij liep wat meer vooruit. De lucht rook hier fris en het was wel fijn om hier te wandelen, geen warriors en apprentices die naar zweet roken. Niet de geur van melk en oud prooi bloed. Hij voelde zich vrij niet geketend hoe hij eerst was, hij voelde zich nu al een echte krijger. Eerste keer het kamp uit voelde goed, hij rende nu wat meer vooruit zonder maar een blik nog op Forest te richten.

"Kom je nu ook of blijf je daar?" Forest schrok op en liep met grote passen naar Bone toe die om zich heen zat te kijken. Ook Forest zat te kijken naar de grote bomen om zich heen. De struiken groot en de kittens klein. Hij voelde zich nutteloos en klein. Bone begon te rennen en met een late reactie erop begon ook hij te rennen. De uitgang van het kamp verdween beetje bij beetje. En toen hij het niet meer zag voelde werd hij wat bang."Niet te ver."bracht hij bang uit, maar als snel verbeterde hij zichzelf."Anders komen we spoken tegen."zei hij op een plaag toontje. Zelf probeerde hij stoer te lijken, en Bone leek hetzelfde te doen. De wind waaide hard en een grote golf van bruine Leaf Fall blaadjes op hen af kwam gooien. Zijn haren schoten overeind."Dat neem ik terug.". Een lach kwam op zijn gezicht.

+Dawnkit..

Bonekit sprong op en zag steeds dat zijn vriend het niet wilden, "Niet te ver." Begon zijn vriend trots en stoer. Hij keek even naar Forest en wiebelde met zijn oren aandachtig, hoopelijk was hij echt nieuwschierig dan zou het met ze tweeén prooien jagen worden. Hij kon nu al een muis in zijn mond proeven, hij sprong even in het rond. "Bang?" zei hij nieuwschierig tegen zijn vriend, nog op een pestende toon. Hij keek naar Forest, het bleef even stil de wind waaiden. Bone wilde meer op avontuur gaan als een trouwe krijger voor de clan met zijn maatje erachter, aan die gedachten kon hij wel iets bij denken. Hij trippelde terug naar Forest, "Anders komen we spoken tegen." sprak zijn vriend. Zelf begon hij erom te lachen en gaf zijn vriend een stevige duw, 'geloof je hetzelf?' vroeg hij fel tegen Forest. Er leken steeds meer bladeren van de bomen af te vallen, het zou vast snel bladkaal worden. Er kwamen enorm veel bladeren ineens naar beneden, hij merkte zijn vriend zijn haren recht op had gezet. "Dat neem ik terug." Spartelde zijn vriend en had een enorme lach, het was heus wel te merken als een grapje. Hij keek vrolijk op, even wiebelde Bone met zijn oor.

Forest keek naar Bone. Hij wiebelde met zijn oren en keek in het rond. De sterren stonden aan de hemel en de maan scheen door de bomen. Een rode gloed zag je al opkomen, maar de wind hield de bomen ervoor. Het was koud en de zachte vacht van de kater hield niet alles buiten. Een rilling ging door zijn kleine lijfje, een groot blad waaide nog langs. Hij schrok en spande zijn spieren gelijk aan. Al snel verbeterde hij dit met een rare rilling."Het is wel koud zeg." Hij ging zitten."Nou wat?"zei hij. Een vleermuis ging van boom naar boom. Forest ging gelijk door zijn knieën en keek geschrokken naar het verschijnsel."Wow wat was dat?"vroeg hij."Kom je kijken?" Zonder op antwoord te wachten sprong hij een boom in. Zijn nagels bleven niet haken en hij bleef half hangen in de boom. De rest van zijn poten haakte hij vast. Daar hing hij dan ongeveer 1 meter hoog in een boom. Forest trok zijn rechterpoot in en zette hem hoger neer. Na zo een tijdje doorgaan kwam hij op de eerste tak. Die ongeveer 3 meter hoog was. Aarzelend ging zijn hoofd over de rand. Het was al hoog & zonder ooit training gehad te hebben kon je verder ook niet komen."Um, dit is wel hoog genoeg denk ik."

Bonekit staarde rustig op, het zou snel zon's opgang worden en zouden ze misschien betrapt kunnen worden door iemand. Hij keek naar zijn vriend die rilden, kennerlijk had hij het koud. Hij voelde de kou ook maar het deed hem niks, het bleef even stil. "Het is wel koud zeg." Pikkerde Forestkit en hield zich dicht tegen de grond aan. Even ademde Bone in, hij voelde zich leeg. Geen ouders en geen broers of zussen alleen vrienden, de frisse lucht kwam zijn neus binnen. "Nou wat?" miauwde Forest kort alleen ging zijn aandacht ergens anders achterna. Forest had het toch over alles en nog wat, wat hem niet aantrok. Bonekit had zijn gedachten ergens anders op, misschien zou hij straks nooit meer deze geur kunnen ruiken en opgesloten zitten in het kamp. "Wow wat was dat?" vroeg zijn vriend die onder de kleuren zat. Bonekit staarde hem aan met een glimlach, "Kom je kijken?" vroeg zijn vriend. Bone wilde net antwoord geven toen zijn vriend in een boom klom en tak voor tak naar boven ging, zelf knikte hij en sprong hem achterna. Dit zou erge gevolgen kunnen hebben, hij klom zelf met zijn nagels tak voor tak hem achterna. Zijn nagels hielde de hars van de boom geklemd, hij merkte dat ijn vriend gestopt was. "Um, dit is wel hoog genoeg denk ik." Sprak Forest die zijn best probeerden. "Kom op, het is vast niet hoog meer." spoorde Bone zijn vriend aan en klom sneller omhoog, 'Ik wet dat ik hoger dan jouw in de boom kom.' Lachtte hij en probeerde steeds meer omhoog te springen en in de boom te klemmen. Hij had geen ervaring maar hij kon het als laaste nog, hij keek naar zijn vriend om te kijken waar hij zich nu weer mee bezig hield.

Dawnkit had nog half slapend gemerkt hoe Forestkit en Bonekit de nursery waren uitgegaan. Meteen kwam de gedachte in haar op om er achter aan te gaan, echter duurde het even voor ze daadwerkelijk ook opstond. Al snel kwam ze er achter dat de twee niet meer in het kamp waren. Op dat moment verscheen er een lachje op haar kop. Snel keek ze om zich heen of niemand haar volgde waarna ze in een drafje het kamp uit ging. Al snel had ze de twee katers gevonden. Beide hingen ze in een boom en klommen langzaam naar boven. "Hey!" Riep ze hard in een stiekeme poging de twee katten te laten schrikken. Nieuwsgierig liep ze naar de onderkant van de boom. "Wat doen jullie nou weer? Denken jullie dat jullie vogels zijn ofzo?" Zei ze vrolijk tegen haar twee vrienden.

F O R E S T F I R E

"Hey! Wat doen jullie nou weer? Denken jullie dat jullie vogels zijn ofzo?" Zei ze vrolijk tegen haar twee vrienden. Forest keek naar beneden en zag de zwart-witte poes aan de onderkant van de boom staan."Nou kom dan." riep hij naar haar. Hij sprong van zijn tak weer in de stam. Wat ongelukkig kwam hij neer op de volgende tak, maar al snel verbeterde hij zichzelf. Met zijn klauwen goed vastgezet in de schors leunde hij over de rand. Hij zag niks, maar boven hem hoorde hij geritsel van een vogel. De vogel leek niet bang te zijn en had alleen maar een oog op hem gericht. Het was een heel grote vogel met lange poten en een grote puntige snavel. Het zat op het puntje van de tak boven hem de zon zorgde voor een blauwe gloed op zijn veren. Het zat niet stil, en in zijn bek zat een dikke pad. Het bewoog niet meer het was duidelijk pas gedood. Het dode dier maakte geen indruk op de kleine grijze kater. Een raar oogcontact bleef tussen de twee hangen, maar de reiger verbrak het met een raar geluid uit zijn keel en at de grote pad op."Het was gewoon een vogel." zei hij met zijn ogen nog op de grote vogel gericht."En het is niet zo klein, en al helemaal niet van plan om aan de kant te gaan. "

OCC: Het is een reiger btw.

Bonekit stond in de boom om goed te kijken waar het beest zou zitten, hij klom wat meer omhoog. 'Hey kijk hoe hoog ik zit Forest! Ik ben een geboren boom klimmer!' Sprak hij vrolijk tegen zijn vriend die ook mee klom, ze waren vanplan om te kijken wat er zat. Vast iets groots en gevaarlijks maar dat was zeker wel een goede uitdaging om iets te doen wat totaal niet mocht, ze waren kittens en uit op dingen zoals de wereld zien en geen zweet ruiken. Hij klom meer en rook een sterke geur, het was misschien een vogel als hij het zo rook. Alleen kon hij het beest nog niet zien, hij zetten zijn klauwen dieper in de boom. Hij was in trans, hij wilde er eerder zijn dan Forest en hem laten zien dat hij het kon winnen. "Hey!" Riep Dawie kei hard vandaan onder de boom, uit schrik liet Bone los en viel daar door de boom uit. Een paar takken vingen hem op maar hij kreeg een harde knal tegen de grond, hij voelde de harde grond. Hij stond op en keek kwaad naar Dawnkit, 'WAT?!' riep hij naar haar. Hij was nu al kwaad op haar maar het kon niet voor altijd zijn, hij schudden kort zijn hoofd en keek haar iets rustiger aan. "Wat doen jullie nou weer? Denken jullie dat jullie vogels zijn ofzo?" Vroeg Dawnkit plagend tegen hun beiden. Even keek Bone haar geïrriteerd aan, "Nou kom dan." Sprak Forest uitdagend terug tegen Dawnkit. Even gaf Bone haar een vriendschappelijke duw, 'had je het niet normaal kunnen vragen Dawie?' Vroeg Bone tegen zijn vriendin. Hij had een kleine irritatie in zijn stem maar al gauw was hij al afgeleid naar Forest, wat zou hij weer is vanplan zijn? dacht hij. "Het was gewoon een vogel." zei Forest, het was bijna onverstaanbaar. Hij keek nieuwschierig omhoog, hij wilde hem iets vragen maar vast zou hij het ook niet horen. "En het is niet zo klein, en al helemaal niet van plan om aan de kant te gaan." Sprak Forest verder. Bone liet een vriendschappelijke lach verschijnen, "Dus gaat het nog!' Riep Bone terug naar hem. Hij zwiepte met zijn staart om het echt goed te zien, alleen lukte het niet. Hij was namelijk nu al opgescheepd met Dawnkit, die irritatie van een poes die hij toch nooit begreep.

Dawnkit schrok zich kapot toen Bonekit plotseling naast haar op de grond viel. Dat was dus níet haar bedoeling. 'WAT?!' Riep het katertje boos naar haar. De zwart witte kitten kroop kort in een en legde haar oortjes in haar nek. Al na amper een seconde ging ze weer rechtop staan en keek Bonekit doordringend aan. Ze hoorde dat Forestkit iets zei maar niet wat. Hierbij gaf Bonekit haar een klein duwtje. Waarschijnlijk daagde de kater in de boom haar uit. 'Had je het niet normaal kunnen vragen Dawie?' Vroeg hij aan haar, de irritatie was duidelijk nog in zijn stem te horen. "Het was gewoon een vogel." Hoorde de kitten haar vriend vanuit boven in de boom roepen. Vragend keek Dawnkit naar boven, waarschijnlijk had het katertje het over iets wat ze met z'n tweeën aan het doen waren. "En het is niet zo klein, en al helemaal niet van plan om aan de kant te gaan." Vervolgde Forestkit, nu zag Dawnkit de grote vogel in de boom zitten. "Dus gaat het nog!'' Zei Bonekit die naast haar stond. De kattin keek een paar keer van de ene naar de andere kater. Rustig liep ze naar de boom en zette beide klauwen in de bast zodat ze rechtop er tegenaan stond. "Boney als het met je gaat, gaan wij dan ook de boom in klimmen?"

OOC: Sorry sorry sorry, school was even druk dus had geen tijd om te posten...

Bonekit viel naar beneden. Forestkit naar beneden. De klap was niet zo erg als verwacht."Gaat ie vriend?""riep hij naar beneden."Boney als het met je gaat, gaan wij dan ook de boom in klimmen?" Forest keek omlaag en keek naar de twee vrienden. Dawn leek alles onder controle te hebben Bone leek het niet echt leuk te vinden daar beneden, maar Forest liet het gebeuren. De vogel maakte een hard geluid en de kleine kitten keek het geschrokken aan. Met zijn snavel klapperde hij hard op elkaar en snel achter elkaar. De ogen van hem gingen helemaal open, en de reiger probeerde hem overduidelijk weg te jagen. De kleine oortjes gingen in zijn nek, en hij blies in de richting van de reiger. De reiger sprong op de tak van de kater, de oortje van Forest gingen nog verder in zijn nek. Hij blies harder en zijn haren gingen omhoog. Met geen idee wat hij nu moest doen, bleef hij staan. De vogel keek hem aan in zijn groene ogen. Poot voor poot ging hij achteruit. Waarom viel hij eigenlijk niet gewoon aan. De vogel was groter, maar of hij sterk was was een ander geval anders. Het was vooral intimiderend. Een grote sprong ging naar voren en de vogel klapperde met zijn grote vleugels uit schrik. Opnieuw blies hij en hij liep recht op de reiger af. De vogel vloog uiteraard niet weg, maar ging wel weer een tak omhoog. Forest was daar al blij genoeg mee.

Bonekit staarde in richting van de boom, waar zijn vriend in zat. Zijn vriendin stond pal naast hem, hij wiebelde even met zijn oren. Hij zag niet zo goed wat er aan de hand was daar, in de boom. "Gaat ie vriend?" riep Forest naar hem. Het geluid klonk van boven, in de boom. Zijn ambere ogen tuurde, waar zijn vriend mocht zitten hij moest er heen. Hij moest hem helpen, zijn vriend was anders er helemaal alleen voor. Bone ontbloten zijn klauwen, hij was er klaar voor om opnieuw deze boom in te klimmen. "Boney als het met je gaat, gaan wij dan ook de boom in klimmen?" Vroeg Dawie, hij knikte op haar vraag en schoot naar de boom met zijn ontblote klauwen hield hij zich vast in de boom. Steeds voelde hij het schors van de boom tussen zijn klauwen, hij zetten door. Hij sprong en hield zich daarna weer vast in het schors, 'Dawie kom je?' Vroeg Bone en hij stak zijn poot richting haar om haar meer naar boven te krijgen. Hij wist niet zeker of ze zijn poot zou pakken, ze waren vrienden en vrienden steunde altijd elkaar. Hij zetten een vriendelijke lach op naar de kattin, hij ging daarna weer naar boven klimmen om zijn vriend te helpen. Het was moeilijk om zo je stevig vast te blijven, de boom bewoog mee met de wind. Het was al bijna ochtend, de zon begon al bijna boven de horizon te staan. Hij klom door, zijn klauwen zetten hij een voor een in het schors en sprong een klein stukje omhoog. Er kwamen kleine barstjes in het schors, hij voelde nog wel zijn rug pijn doen van de val maar hij moest de pijn vergeten. Hij was nu bij zijn vrienden, hij zag nu Forestkit staan. Alleen leek hij de grote vogel een stukje verder verjaagt te hebben, hij sprong bij zijn vriend op de tak. 'Hey, heb je me gemist.' Plaagde Bone en gaf een klein duwtje tegen zijn vriend.

'Hey, heb je me gemist.' Plaagde Bone en gaf een klein duwtje tegen zijn vriend. De groene ogen van de kater hadden even oogcontact met hem."Ja man."zei hij met een grijns op zijn gezicht. Het litteken van Bonekit greep even zijn aandacht, maar al snel liet hij dat gaan. Kort keek hij naar zijn poten die hem hier gebracht hadden. Hij was trots op zichzelf de wereld om je heen zei altijd dat dat niet netjes is en nooit hardop gezegd mag worden. Toch, regels zijn er om ze te breken. Net zoals wat hij nu aan het doen was. Klimmen in een boom, buiten het kamp & heerlijk was het. De regels breken voelde fijn en spijt had hij er al helemaal niet van. Deze vrijheid had hij nog maar kort. Binnenkort zou hij apprentice worden, als apprentice is de regels breken niet veilig om te doen. Als warrior al helemaal niet. De zon kwam op en het bos begon te ontwaken uit zijn slaap. Net zoals de warrior en apprentice den. Geschrokken keek hij naar een groep warriors die onder hun boom door gingen in een looppas. Achter hen aan trippelden wat apprentices mee. Een zucht ging uit zijn mond. Hoe had niemand ze nog gezien? Meerdere groepen gingen weg voor hun patrouille rond de grens. Het liefst was hij mee gegaan."Uit het kamp ging wel." zei hij terwijl hij nog naar de in/uit gang van het kamp keek. Zachtjes draaide hij zich terug naar zijn vriendin."Hoe komen we er weer in?"

Al snel stond Bonekit naast Forestkit op de tak. Ze had al wel vaker bomen beklommen, echter nog nooit zo hoog. Niet dat ze bang was voor de hoogte, ze vond het wel leuk. Een beetje risico, en ze zou zich zeker niet laten kennen. Binnen een paar seconden stond Dawnkit ook op de tak en keek met grote cyaan kleurige ogen naar de witte vogel die op de tak boven hen zat. Nieuwsgierig keek de kattin naar beneden zodra ze stemmen hoorde. Met name een bekende stem. Al snel zag ze het zwart witte lichaam van Rushleap. Net op het moment dat ze naar hem wilde roepen besefte ze dat er ook nog andere warriors en apprentices bij waren, die het waarschijnlijk niet goed vonden dat de drie het kamp uit waren geslopen. "Uit het kamp ging wel." Zei Forestkit toen de patrouille voorbij was en hun niet meer kon horen. Dawnkit knikte begrijpelijk, ze was ondertussen al zo vaak het kamp uit geweest. Met haar vader, vrienden en ook wel een paar keer alleen. "Hoe komen we er weer in?" Daar zij de bruin witte kater toch iets, het was licht dus nu zou het opvallen als ze ineens door de in- en uitgang naar binnen kwamen. De kattin had geen zin in straf, ze had ondertussen wel vaak genoeg straf gehad. "Niet," begon ze rustig terwijl ze om en om naar haar twee vrienden keek. "We kunnen gewoon wachten tot het weer donker word en dan terug het kamp in. Het enige wat we dan moeten doen is niet gezien worden in de tussentijd. Softvoice maakt zich zeker zorgen maar weet ook dat ik wel vaker weg ben dus zal niets zeggen. For hoe zit het met Cresentwolf? En Boney hoe zit het met jou moeder?"

OOC: Ik heb wéér een idee, kijk in jullie inbox!
Dawie is weer eens talk-a-lot