SO ANGRY {OPEN}

Met grote passen sprong hij naar voren en liet hij een boze grom horen. Hij was weer boos en echt serieus, echt boos, heel, heel boos. Hij stopte draaide zich, een blauwe vlam zat in zijn cyaanblauwe ogen en werd met de minuut dodelijker. Hij spotte een muisje dat zich net probeerde weg te maken van het beest, maar hij spande zijn spieren al op en sprong met een grote sprong naar het grijze diertje. De adrenaline stuwde hem voort en nog geen paar tellen had hij de prooi vast tussen zijn beruchte kaken. Hij grolde vals en spande zijn kaakspieren aan. Een vals gekraak weerklonk door het wou, het teken van dood voor dit dier. Hij spuwde het uit, likte zijn lippen af en draaide zich furieus om waarna hij met zijn gloeiende ogen zocht naar zijn volgende prooi.

Met grote oogjes keek de poes om zich heen; Het was de allereerste keer dat ze zo ver van het camp was, en het gebied zag er onbekend uit. Maar ze was zeker dat ze de border niet overgestoken was. Vier grote eiken kwam ze in zicht, en meteen wist ze uit de verhalen die ze gehoord had waar ze was. Fourtrees! Ze had altijd al gedacht dat het een legende was, maar nu was ze hier echt. Op de legendarische plek die ze altijd al had willen zien! Ze draaide rond op deze plek, tot ze opeens oog in oog kwam staan met een zwarte kater. Hij rook naar Shadowclan, maar zijn cyaanblauwe ogen stonden furieus.

Hij gromde en spotte al snel een nieuw slachtoffer, een eekhoorn die er niet zo goed aan toe was. Met angstige kraaloogjes staarde het bruine diertje naar hem, maar hij kon niet naar diens emoties kijken en verblind door woede schoot hij op de prooi af. Deze kon geen kant op en niet veel later was een vals gekraak weer hoorbaar, het schedeltje van de bruine rat met de pluizige staart was ook al gebruiken. Hij vlees en bloed sijpelde als water uit zijn mond en de verpulverde schedel liet kleine splinters botten zien die zich vermengde met de hersenen die hij uit zijn mond spoog. Hij vond dat walgelijk. Hij gromde luid, draaide zich om en keek recht in de ogen van een kat, maar zonder er echt bij na te denken tilde hij zijn klauw op en mepte hij haar zo weg.

De kater was angstaanjagend, en met een verpletterde schedel van een eekhoorn in zijn bek keek hij haar woedend aan. met een simpele slag van zijn poot sloeg hij Windpaw weg. de tabby poes vloog een paar staartlengtes naar opzij, en sleepte over de grond. Ze bleef even liggen, maar stond al snel weer op. De blik in haar ogen was tamelijk bang, maar ze was niet slim genoeg om te beseffen dat rennen het slimste zou zijn. "Meneer?", vroeg ze, haar hoge stemmetje ietwat trillend van angst voor deze onbekende kater.

Hij grolde en zette een stap naar voren waarna hij even zijn poot optilde en hiermee zijn bek afkuiste. Bloed likte hij van zijn lippen af en met een ijzige blik keek hij naar de kleine, tabby poes. Hij draaide zijn lichaam naar haar en ontmoette haar groene blik. Zijn ogen waren nu dodelijk gericht op haar waarna hij een stap naar voren zette. Hij herkende haar niet, hij kon niet ruiken, hij wist helemaal niet dat ze van Shadowclan was. "Meneer?", Hij gromde en krulde zijn lip waarna hij zijn klauwen in de aarde liet zakken en zijn pluizige pels opzette, klaar om de jonge kat aan te vliegen.

De kater zette zich in aanvalspositie. Niet dat Wind ooit al eerder een kat had gezien in aanvalspositie, maar instinctief herkende ze het en deens ze achteruit. "Niet aanvallen.. Alsjeblieft?", zei ze, haar ogen nog groter dan normaal van angst en haar stem zacht. Instinctief maakte ze zich klein, zodat ze niet zo groot leek als ze eigenlijk was. Windpaw was totaal ongetraind, ze maakte geen schijn van kans als hij zou aanvallen.

Voorzichtig snuffelde de jonge en vrolijke apprentice over de heilige plek van de Clans. Fourtrees, de plek waar de vier grote eiken boven de anderen uittorenden. Hier kwamen de Clans bij volle maan samen om in vrede te bespreken wat er in hun gebied gebeurde. Vrede. Het was dan een tijd van vrede. Nu leek het dat toch niet te zijn. Wanderpaw, de witte tabby, stormde de open plek op om te bekijken wat er gebeurde. Er waren stemmen, schreeuwen, er was iets mis. Ze zag hoe een tabby apprentice opstond van de positie waarin ze op de grond had gelegen. "Meneer?" vroeg ze. Meteen schoten Wanderpaws ogen naar de kater die de jongere kattin woedend aankeek. Ze kende de vacht, en de kleur van de ogen. Alleen niet die uitdrukking. Wat was er gebeurd? Wat had deze tabby poes tegenover hem gedaan? "Niet aanvallen... Alsjeblieft?" Ze kende deze kater niet zo. Ze kende hem als lief, maar nu leek hij in staat om deze apprentice te vermoorden. Wanderpaw liep naar voren, maar bleef op veilige afstand. "Nevermind?" vroeg ze voorzichtig.
- Ik moest :3

"Niet aanvallen.. Alsjeblieft?" Hij krulde zijn lip naar boven en spande zijn spieren op. Hij grolde zachtjes en liet zijn cyaanblauwe ogen recht in de hare vallen, zijn blik kil en dodelijk, geheel onmenselijk, ondenkbaar. Net toen hij naar voren wilde springen, hoorde hij zijn naam, maar het drong niet echt tot zich door. Hij sprong op, adrenaline zorgde ervoor dat hij recht op haar rug lande. Hij liet meteen zijn tanden in het vlees van haar rug zakken en zonder zijn bek te openen trok hij zijn kop, dat zou een open wonde kunnen zijn. Het stukje vlees met haar dat in zijn bek lag spuugde hij uit en hij likte even het bloed van zijn lippen waarna hij zich omdraaide en zijn klauwen in haar gezicht sloeg en deze toen naar boven trok. Daarna sprong hij van haar af en likte hij nogmaals zijn lippen af, zijn blik gleed langs het gebied en al snel spotte hij het kattinetje dat zijn naam had geroepen. Met grote sprongen vloog hij naar haar en al snel sloeg hij zijn klauwen naar voren en sprong hij tegen de apprentice aan. Ze rolden nog wat verder, maar Never was getraind en met wat stoten van zijn achterpoten eindigde hij bovenop. Hij grolde en sloeg zijn klauw langs haar borstkast. Bloeddruppels sierde de grassprietjes en glinsterde zachtjes in het zonlicht, zijn blauwe ogen vol haat.

De zwarte kater aarzelde geen seconde en sprong op haar rug. De poes zakte ineen van het gewicht op haar rug, en gilde van de pijn toen ze de tanden van de kater in haar rug voelde zakken. hij trok terug, en scheurde een stuk van haar rug eraf. Windpaw gilde als een speenvarken, tranen vulden haar ogen. Ze sloot ze, en voelde hoe hij een klauw over haar gezicht viel. Het was maar net naast haar oog, en toen ze hem opende zag ze niets, want alles was bedekt met bloed. Ze begon te huilen, van de pijn van de angst, van ongeloof. Ze had toch echt duidelijk geroken dat dit een Shadowclan kat was?!

Gealarmeerd rende hij tussen de bomen door. Zo snel als mogelijk. Een nieuwe kreet vertelde hem waar hij moest zijn en de zwarte kater boog af naar links. Een derde kreet zorgde ervoor dat hij nog harder ging. Hij had dit eerder meegemaakt, toen waren er dode gevallen. Wie de gene ook was die zo leed, Black zou de kat redden. Hijgend kwam hij tot stilstand bij de vier bomen. Binnen een paar seconde was duidelijk wat er gebeurde. Het waren drie van zijn clangenoten die een gevecht leken te hebben. Veel tijd om na te denken gaf hij zichzelf niet. Zonder verder nog te aarzelen stortte hij zich op de grootste van de drie. Een zwarte, Nevermind. Gebruik makend van zijn grote drukte hij de kater op de grond. 'Ben je gek geworden?' Door zijn onverwachte komst wist hij even de macht over te nemen en begon de kater open te halen met zijn klauwen. Waarom had hij een apprentice aangevallen? 

Het was meer een check, maar goed, Windclan leek elke dag wel een stapje dichterbij hun grens te willen doen. Met een strenge blik in haar ogen stapte ze naar de grens toe, maar eerst moest ze nog langs de vier grote eiken, want daarachter lag het vlakke Windclan gebied verscholen. Als die hazenvreters ook maar één pootje over de grens hadden gedaan kregen ze een probleem.
Maar voordat ze ook maar bij dat gebied kon komen zag ze een kleine massa van katten bij de vier eiken staan. Haar oortjes spitsten zich nieuwsgierig maar ook firm op en ze stapte over het thunderpath. De geuren vormden samen een geur; Shadowclan. Maar.. dit zag er niet uit als een gezellig iets. Shrewstar klemde haar kaken op elkaar toen ze een warrior herkende, Nevermind, een kater wiens reputatie haar niet goed lag, die zich op een apprentice had gericht. Woede vonkte in haar ogen en ze rende op de drie katten af en tacklede de zwarte kater, geen klauwen gebruikend, puur gewicht. Maar iemand was haar voor en de clanleader kon zich nog net inhouden en stapte naast de warrior, Blackwing, die te hulp was gekomen. "Waar ben jij mee bezig?" Schreeuwde ze luid, woest en haar vacht stond overeind. Als clanleader moest ze respect verdienen, maar ze had ook wat moons meer ervaring dan de kater. "Waag het een poot nog naar ze uit te steken of ik zal je per direct uit de clan sturen!" Grauwde ze. Ze was het gedrag van deze kater zat.

De donkere kater was naar de bruine tabby blijven staren, en op het moment dat ze zijn naam zei sprong hij eropaf. Zijn tanden zonken in het vlees, bloeddruppels hadden vrij baan. "Nee! Niet doen!" riep Wander. De apprentice was Shadowclan, hij kon zijn eigen Clangenoot niet vermoorden! Toen wendde hij zich naar haar. Zijn cyaanblauwe kijkers, vol van haat, staarden haar aan. Herkende hij haar niet? Wat gebeurde er? Wat was er met hem? Was dit zijn tweelingbroer? De witte tabby deed een paar stapjes naar achteren, maar het was te laat. Meet een krachtige zet van zijn achterpoten sprong hij. Ze wilde rennen, maar er was geen tijd. Ze voelde zijn klauwen in haar beide flanken prikken, en zo rolden ze een eindje over het gras. Ze wist dat ze op hem terecht kon komen, maar omdat hij sterker en getrainder was raakte hij bovenop. Hij kon alles, zij kon niks. Zijn klauwen schraapten vacht van haar buik en borst. Ze zag het bloed, ze voelde het in stroompjes ikn het gras lopen. Hij had haar verwond. En ze dacht dat ze hem kende. Niet door en door misschien, maar bij hun ontmoeting was hij nooit zo gemeen geweest. Ze probeerde weg te rollen, maar wist dat ze niet weg kon komen. Hij zou haar afmaken. Ze hoorde het pijnlijke gehuil van de andere apprentice. En haar ook. Het gewicht drukte op haar buik. Dit was het eind.
Plots nam het gewicht af. Een stem, die ze niet kende, maar haar vanaf nu dierbaarder was dan wat dan ook, sprak op. "Ben je gek geworden?" hoorde de witte tabby. Gebruik makende van de pauze kwam ze overeind. Bloed droop door haar pels. Een ander figuur, een wat bekendere, kwam aan. Ze hield halt naast de andere kat. Shrewstar. "Waar ben jij mee bezig?" Ze klonk furieus. "Waag het een poot nog naar ze uit te steken of ik zal je per direct uit de Clan sturen!" Wander ging zitten, en begon het bloed uit haar vacht te wassen. Ze werd een beetje licht in haar hoofd. Vaag gehuil klonk nog ergens op de achtergrond.

Ze hoorde pootstappen, ergens ver weg, maar het hardste geluid was het bloed dat in haar oren gonsden. Ze lag bevend tegen de grond gedrukt, haar rug en haar gezicht opengehaald. Er leken meer katten bij te komen. "Waar ben jij mee bezig?", klonk een stem keiluid. Een stem die haar bekend voorkwam, maar ze kon het niet zeggen.. "Waag het een poot nog naar ze uit te steken of ik zal je per direct uit de clan sturen!" Ze opende één oog, genoeg om de zwart-witte poes te zien die de zwarte kater tot de orde riep. "Oma!", piepte ze zachtjes, zielig. Ze voelde zich weer een kleine, hulpeloze kitten, amper oud genoeg om haar oogjes open te doen.

Trillend tilde hij zijn poot op. Bloeddruppels parelde aan zijn klauwen. Zijn ogen stonden groot toen hij de blik van de apprentice ontmoette en zijn ogen herkende. Zijn mond werd droog, de haat die hij in zich droeg was aan het wegsmelten. "Lone-one?" Zijn ogen werden groot toen hij haar ogen zag verkleuren naar goud. Hij hapte naar adem en tranen welden op in zijn ogen toen hij het bloed zag. Het bloed werd meer, alsof er meer was, maar in feite niet... Was hij aan het hallucineren? Nee, dit was zo echt... Nee... Nee! Tranen drupten uit zijn ogen... "Lone," fluisterde hij zachtjes. Maar nog voor hij iets kon duwde een gewicht hem weg. Hij rolde wat verderop, maar bleef liggen, zijn rug naar alles gekeerd, zijn ogen gesloten. Hij ademde rustig in en zag een tafereel voor zich, een die hij al lang was vergeten. In de sneeuw zag hij haar gestreepte pels, haar lach die straalde als de zon, net als haar ogen. En het verwarmde hem zoveel. In een flits zag hij de ruzie voor zich, snel gevolgd door de geboorte van zijn eerste kits... Wanderkit, Hetaherkit en... Littlekit. Een voor een flitste hun blik aan hem voorbij. Elk van hen droeg zijn ogen, zijn blauwe blik, maar elk van hen had niet dat monster dat in hem lag. Zij hadden die zonnige blik van haar gekregen... Gelukkig maar. 'Ben je gek geworden?' Hij opende langzaam zijn ogen. "Misschien... Ben ik dat wel..." fluisterde hij zachtjes, zijn ogen gleden langs fourtrees. Waar was ze? Het was allemaal zijn schuld geweest dat ze weg was he? Hij kneep zijn ogen toe en liet de tranen lopen. Hij slikte langzaam en kwam overeind, zijn rug naar de katten gericht. "Waar ben jij mee bezig?" Hij schudde zijn kop en sloot zijn ogen. "Waag het een poot nog naar ze uit te steken of ik zal je per direct uit de clan sturen!" Hij draaide zijn kop wat zodat hij met een oog naar de kattin kon kijken. "Ik heb geen zin om rond de pot te draaien," murmelde hij. "Ik weet niet wat me bezielde," zei hij met een sterke stem, de tranen die hij net nog had gehuild kleefden in zijn blauwzwarte pels. Hij liet zijn blik op de tabby met blauwe ogen vallen en slikte langzaam. "Jou moeder," fluisterde hij zachtjes. "Ze is..." Hij slikte langzaam en liet zijn oogleden langzaam over zijn blauwe ogen zakken. "Was..." Hij stopte absurd. Hij draaide zijn kop terug en liet zich door zijn poten zakken waarna hij zachtjes snikte. Lone... Lone... Oh Lone... waarom... Waarom? Waarom! Hij opende zijn ogen langzaam. Oh waarom hem? waarom haar? Waarom? "Ze..." Hij snikte langzaam. "Verdiende zoveel beter..." Hij sloot zijn ogen, al die andere katten waren voor hem niks waard, hij wilde het niet langer geheim houden... Hij begon er genoeg van te krijgen... Hij kon het niet meer aan, en zeker niet nu.

Woede stroomde door haar lichaam en ongeduldig tikte ze met haar staart op het gras, wachtend op een antwoord. Toen ze een angstig piepje hoorde kwam ze overeind en pakte de jonge apprentice op en zette die tussen haar poten, nadat ze de afstand tussen haar en Nevermind wat had verkleind. Deze kater was een soort van gekalmeerd, maar wantrouwend keek ze de kater aan. Deze begon een of andere vage monoloog te houden, gericht tegen een van die katten die zich hier had verzameld. Dankbaar gaf ze nog een knikje aan Blackwing, aangezien die nog op tijd was geweest.
"Nevermind hierbij geef ik je een laatste waarschuwing." Haar stem bleef streng, de blik in de ogen van de zwarte warrior negeren. Zielig doenerij maakte dit zeker niet goed. "Hoe haal je het in je hoofd om een apprentice, meerdere zelfs, van je eigen clan aan te vallen? Nog een zo'n misstap en je wordt uit de clan gezet." Woest zwiepte ze met haar staart en plaatste haar witte poten beschermend over Windpaw. "Als straf mag je het kamp voor twee moons niet alleen verlaten en moet je apprentice taken verrichten die Innerghost je zult opdragen." Ze liet hem niet zomaar gaan, nee hij verdiende zware straffen.

Citaat :

Tot zijn verbazing probeerde de jongere kater niet te ontsnappen. Even hield hij aarzelend stil voor hij naar achter stapte. Zijn gele ogen bestudeerde de kater. Hij gaf toe dat hij gek was geworden? Zwijgend richtte hij zich naar Shrewstar, de vragende blik nog steeds in zijn ogen. Alle woede leek uit de kater verdwenen te zijn om plaats te maken voor iets nieuws, wanhoop misschien? Geduldig liet hij Nevermind spreken, niet meer geïnteresseerd in de rest van zijn woorden. In plaats daarvan liep hij naar de twee apprentice's. De eerste die hij bereikte moest Windpaw zijn als hij zich niet vergiste. Dreigend ging hij naast haar zitten maar liet ruimte over de clanleider. Tenslotte was zij de oma van de gewonde poes. '  Waarom viel je ze aan?' Hopelijk maakte hij Shrewstar niet boos door de leidersrol op zich te nemen. Maar iemand moest het toch vragen. Shrewstar ging al verder en hij zweeg weer. Een lichte glimlach verscheen rond zijn lippen, die straf was precies wat de kater verdiende.

De zwart-witte poes tilde haar op en zette haar beschermend tussen haar witte pootjes. Windpaw bleef bevend liggen, met haar groene oogjes weid opengesperd kijkend naar de zwarte kater, die nu helemaal leek door te draaien; Ze luisterde maar half naar de conversatie, en jankte zachtjes van de pijn die de open wonde op haar rug deed en de lange kras op haar gezicht. Die beiden nog steeds aan het bloeden waren. Het gras onder haar was doordrenkt, een ook de witte poten van de leader waren wat rood van haar bloed. Langzaamaan begon ze duizelig te worden van het bloedverlies.

Haar moeder... Wat moest hij met haar moeder? Het was overtuigend hoe hij zei dat hij niet wist wat hem had bezield. Hij was ontwaakt uit zijn kwade trance. "Jouw moeder..." begon hij vervolgens. Het was aan haar gericht, dat wist ze. Met zware ogen staarde ze hem aan. Zijn stemgeluid kwam niet veel hoger dan een fluistertoon. "Ze is..." Een steek ging door haar hart. Mama. Die was er niet meer. Ze was er niet meer voor haar... "Was..." verbeterde de kater zichzelf. Hij had zijn ogen gesloten. Hij stopte in zijn zin en keek nu naar zijn poten. Wat was ze? Wat wilde dit zeggen? Ze wist dat Shrewstar hem het zwijgen op zou leggen, maar ze wilde dit horen. "Ze," Hij snikte. Ze wilde dat hij niet stopte met zijn zinnen. Ze wilde dat hij doorsprak, en dat hij het haar zou vertellen. "Verdiende zoveel beter..." Haar blauwe ogen staarden de kater aan, maar hij staarde niet terug. Zijn ogen waren weer gesloten. Nu begon Shrewstar te spreken. Wanderpaw lette er niet meer op. Deze kater wist iets. Hij had een band met mama. Wat hij ook gedaan had. Terwijl Shrewstar praatte deed ze een wanhopige poging om zijn blik te vangen. Toen haar leader uitgesproken was begon Wander toch weer. Ze moest het weten. "Nevermind... Wat weet u..?" Het kwam er zwak en schor uit. Bloedverlies maakte het er niet beter op. Zeg het me..."

Hij knipperde langzaam. "Nevermind hierbij geef ik je een laatste waarschuwing." Hij keek de leader aan. "Hoe haal je het in je hoofd om een apprentice, meerdere zelfs, van je eigen clan aan te vallen? Nog een zo'n misstap en je wordt uit de clan gezet." Hij neeg zijn kop. "Natuurlijk Shrewstar," Murmelde hij zachtjes. "Als straf mag je het kamp voor twee moons niet alleen verlaten en moet je apprentice taken verrichten die Innerghost je zult opdragen." Hij liet zijn kop gebogen. "Natuurlijk Shrewstar," Murmelde hij erachter. Hij richtte zich terug op en keek even of ze nog iets moest zeggen, toen wilde hij antwoord geven op haar vraag, maar de andere zwarte kat was hem voor. 'Waarom viel je ze aan?' Hij keek even naar de kater, een lege blik lag in zijn cyaanblauwe ogen. "Waarom worden we boos? Waarom heeft men problemen? Waarom is het leven zo oneerlijk?" zei hij wat sterker dan eerst. Hij had zichzelf terug een beetje kunnen herstellen, de laatste tranen waren uit zijn ogen gelopen, het vage beeld van de tabby lag nog zwakjes op zijn netvlies. "Dat zijn vragen die allemaal eenzelfde antwoord hebben," zijn stem klonk vast. "Dat weten we niet," "Nevermind... Wat weet u..?" Hij keek naar de tabby die de pels had van haar moeder, de ogen van haar vader. "Zeg het me..." Hij liet zijn blik over de apprentices gaan. "Bloedverlies," murmelde hij zachtjes. Daarna kwam hij overeind en wandelde hij een stukje het bos in waarna hij al snel spinrag vond. Met een snelle haal haalde hij het vantussen de takken en wond hij het rond zijn poot, waarna hij zich omdraaide, zuchtte en terug naar het groepje hing. Hij liep terug naar de plaats waar hij had gezeten en hield de spinrag mooi omhoog. "Enkel met toestemming kom ik dichter," zei hij kalm. Hij had dit al gedaan bij Aury, hij wist hoe je bloed moest stelpen en hoe je de pijn moest verminderen, maar dat was het ook en eerlijk gezegd kon het hem weinig schelen dat hij het kon en dat het eigenlijk enkel dat was.

Even hing zijn prikkende blik in haar pels. Toen gaf hij een antwoord, wat even vaag was als zijn eerdere spreken. "Bloedverlies," Nee, nee, nee! Hij moest zeggen wat hij dacht! Wat wist hij over mama? Hij liep weg. Ze werd licht in haar kop, maar ze wilde erbij blijven. Hij moest wat zeggen. Tegen haar. Over mama.  Wat hij wist, wat hij voor haar verborg. Ze wilde h et allemaal weten. Misschien wist hij waarom Little zo verstoten werd door mama. Waarom mama wel van haar en Heather hield. En wie hun vader was. Hij kwam terug, en met een frons van concentratie keek ze hem aan. "Enkel met toestemming kom ik dichter." hoorde ze hem nog zeggen. De witte tabby kreunde even en zakte toen in elkaar. Vlekken vervaagden haar blik, en langzaam zakte ze weg in een ver buitenbewustzijn.
OOC;; Nieuw topic in de medicine den, Bo?