They left, even if they didn't want to

Haar groene blik was op de grond gericht als de nog jonge warrior in het camp zat. Een klein traantje gleed uit haar ooghoekje naar beneden. Het was gewoon niet mogelijk om het te verwerken. ze kon het gewoon niet aan, ze kon het nie toverleven. Ze kon niet alleen achterblijven, ook al waren haar broers en zussen er nog. De jonge grijze poes had net gehoord dat ook haar moeder overleden was, tijdens de geboorte van haar tweede nestje; Het waren twee kittens, Dyingkit en Cinderkit. Als de reïncarnatie van hun ouders, maar dan jonger. Ze zuchtte en besteedde totaal geen aandacht aan de wereld om haar heen. Het had geen zin, op dit moment niet. Ze kon het gewoon nog niet bevatten, dat haar beide ouders er niet meer waren. Dan zou ze niet meer zo rustig hier zitten.

~Open

Rustig at de jonge warrior van haar konijn. Het smaakte god, en zo egoïstisch als ze geworden was had ze de grootste gepakt van de stapel. Geen spoor was meer te vinden van de nutteloze Mothpaw die ze ooit geweest was. Het jonge poesje zonder ouders, zonder talent, en het jonge poesje dat niet leren kon. Met dank aan de Darkforest warrior, Skymask, was ze een warrior geworden. Haat tegen de clans, omdat ze gepest was, en nu wilde ze enkel maar wraak, ze wierp een blik op de poes vlak bij haar. "Wauw, met die negatieve uitstraling van je steek je de rest van de clan nog eens aan," bromde ze, haar met een venijnige blik aan kijkend. Mothflare werd niet meer gepest, nu pestte zij zelf.

Er kwam een andere poes naast haar zitten. Niet iemand die ze persoonlijk kende. "Wauw, met die negatieve uitstraling van je steek je de rest van de clan nog eens aan," bromde de poes. Dovepath keek als door een wesp gestoken op, een woedende uitdrukking in haar groene ogen. "Met die gemene houding steek je de rest van de clan nog eens aan", aapte ze haar na, haar stem vele hoger dan noodzakelijk. "hou je neus uit zaken waar je niets van snapt", bromde de grijze poes er nog achterna, haar blik dodend.

Mothflare lachte bij de woorden die Dovepath na-aapte. "Beter een beetje gemeen dan als maar negatief, vind je zelf ook niet?" Klonk haar stem zo zoet als honing. Vervolgens leek Dovepath haar iets op te dragen, iets waar de jonge poes slecht tegen kon. "Ik bepaal altijd nog zelf wat ik doe. Of jij er iets in terug doet is aan jezelf," miauwde de poes met het zelfde venijnige lachje.

"Beter een beetje gemeen dan als maar negatief, vind je zelf ook niet?", antwoordde de poes, die ze nu herkende als Mothflare, met een zoete stem. Dovepath gromde, een niet erg vrouwelijk geluid. "Nee.", antwoordde ze, haar stem vastberaden, al het eerdere verdriet verdwenen. "Dat vind ik zelf niet. want voor verdrietig te zijn heb je een goede reden, gemeen heeft nooit een goede reden." Ze luisterde naar de volgende woorden van de gemene poes. "Ik bepaal altijd nog zelf wat ik doe. Of jij er iets in terug doet is aan jezelf" Dovepath haalde even diep adem. "Als ik zelf bepaal wat ik doe, dan kan ik ook zo negatief zitten zijn als ik wil, dan hoef jij daar niet een of andere venijnige opmerking over te maken."

Verkeerd antwoord, en zéker verkeerde reden. Voor gemeen zijn had ze wel degelijk een reden. Al die pesterijen toen ze nog Mothpaw was geweest was ze niet vergeten. Puur omdat ze zeker geen snelle leerling was geweest. Pas in Darkforest begon ze stapjes en uiteindelijk zelfs sprongen te maken. Ze had wel degelijk een goede reden om gemeen te zijn. Echter ging ze dat niet vertelen. Dovepath was in ieder geval geen poes die het voor haar had opgenomen, ze had het misschien gezien, maar er niks openlijk aan gedaan.
Haar gedachten werden door broken door haar volgende woorden. "En dat is nog altijd een keuze die ik zelf maak, Dovepath," siste ze. Ooit, ooit zal ze wraak nemen op heel Windclan voor wat ze haar hadden aangedaan. Één zeker iemand zal gespaard blijven, en dat was Broken.

"En dat is nog altijd een keuze die ik zelf maak, Dovepath," siste de poes. De grijze poes zuchtte vermoeid en draaide zich om. Ze sloot haar groene ogen. "Whatever.", mompelde ze, alle woede weggesmolten. "Luister" Haar stem klonk opvallend kalm. "Mijn beide ouders hebben zich pasgeleden bij Starclan gevoegd. Zou ik tijd mogen om te rouwen, ja?" Ze zuchtte opnieuw, maar er kwamen geen tranen meer. "Wat heb ik jou trouwens ooit misdaan dat je ze kwaad op me lijkt? Ik ken je niet eens, heb je misschien een keer eerder gezien in het camp, maar dat was het dan ook."