Where did our inner flame go

Met langzame pootstappen en een duif in zijn bek draafde de roodkleurige kater naar de medicijn den toe. Het nieuws had ook zijn oren bereikt, en zonder er lang over na te denken had hij besloten haar een bezoekje te brengen. Wat er tussen hen gebeurd was liet hij er even buiten staan. Ook al zou de poes misschien niet blij zijn met Flamepath's medelijden, alsnog kon hij niet zomaar zijn gevoelens aan de kant zetten. Zeker niet nu ze zo gewond was.
Geluidloos betrad de rode krijger de naar medicijn ruikende den en bestudeerde hij met zijn amberkleurige blik de verschillende nesten, zoekende naar de bekende zwarte vacht waar hij manen lang naast had geslapen. En eens hij deze had gevonden trippelde hij ernaar toe, om het prooidier dat hij bij had vervolgens voor Innerghost's nest te laten vallen. "Je moet eten om terug op krachten te komen." Klonk zijn stem plots, waarna hij met een kleine glimlach naar de poes keek.

{Innerghost}

Innerghost lag dicht bij het nest van Littlestream. Ze hield haar ogen voortdurend op haar roerloze lichaam gericht. Ze wist dat ze de grijze medicine cat niet storen mocht, al betwijfelde ze of ze nog wel medicine cat zou zijn. Dit was allemaal haar schuld! Zij had nooit de Thunderpath op moeten rennen, dan was dit nooit gebeurt. Verslagen richtte ze haar ogen op haar voorpoten. Alles ging mis, álles. Flamepath was ze kwijt, en dat deed haar pijn. Desondanks was ze nog steeds kwaad op de rode kater. Hem echt vergeven, opnieuw kunnen vertrouwen leek haar niet mogelijk. Daarnaast zat haar nog altijd dwars wat er was gebeurd met Fallentear en Whitelion. Dat was het gene wat haar nog het meeste dwars zat. Een prooidier viel naast haar neer, daar vielen haar ogen als eerste op. Vervolgens klonk er een plotse stem. Aangenaam of onaangenaam, ze wist het niet. "Je moet eten om terug op krachten te komen." Ze snoof en lachte kort toonloos. Vervolgens schudde ze met haar kop. "Littlestream zou moeten eten... Straks word dit haar dood..." Ondanks alles, toch toonde ze haar zwakke kand aan de kater waar ze ooit zo veel van had gehouden.

Als eerste viel Inner's blik op het prooidier dat hij had laten neervallen. Maar vervolgens moest hij ook ten onder doen aan diens ijsblauwe blik, een rilling over zijn ruggengraat voelende toen hij er even in bleef kijken. Echter sloeg hij vervolgens zijn amberkleurige ogen van haar af, vermijdende dat hij zijn overgebleven gevoelens liet doorschemeren. 'Littlestream zou moeten eten... Straks word dit haar dood...' Miauwde de zwarte kattin als reactie op zijn aanbod. Flamepath zuchtte eventjes zachtjes en ging vervolgens op zijn achterwerk zitten, aannemende dat de deputy hem nu waarschijnlijk niet zou wegsturen. Als ze dat echt van plan was geweest dan had ze dat waarschijnlijk al gedaan. "Ik zal straks ook wat voor haar gaan halen, maar nu moet jij eerst eten." Klonk zijn stem, een tikkeltje streng. Het zou een regelrechte ramp zijn als de Clan zowel zonder Medicine cat kwam te zitten en zonder deputy. Dus was het even belangrijk dat zij at dan dat Little at.

Hem wegsturen zou ze niet. Ze had er de kracht niet voor, en ergens had ze er ook geen behoefte aan. Het was wel goed zo. Even geen moeilijke dingen. Die dingen kwamen later wel weer. Vuile blikken naar Flamepath kwamen ook wel weer, al voelde dat nu nog verweg, en eigenlijk onmogelijk. Ondanks alles bleef Flamepath de slimme, zorgzame, sterke, oprechte kater. "Ik zal straks ook wat voor haar gaan halen, maar nu moet jij eerst eten." Ze lachte opnieuw zacht en leeg. Het voelde allemaal zo ironisch en dom. Dit had nooit mogen gebeuren. Hoe zij er nu lag, hoe zwak ze zich voelde. Ze kon er om lagen, maar blij werd ze er niet van. "Ik hoop gewoon dat ze wakker word," murmelde ze. En toch vertikte ze het ook maar één poot naar het beestje uit te steken. Haar ogen verplaatste zich terug naar Littlestream. Het was niet enkel haar kit, maar ook die van Flamepath. "Ik ben zo'n vreselijke moeder voor haar geweest. Toen ze ziek was direct na dat ze geboren werd... Ik was bang voor de andere kittens, dat zij ook ziek zouden worden... Ik heb haar verwaarloosd... En dat had niet gehoeven. Ik heb zelfs van haar gewalgd!" Het kwam er gewoon uit. Ze kon het zelf nauwelijks bevatten dat ze dit uitte bij Flamepath. Misschien was dit omdat hij de enige was die haar echt begrijpen kon. Hij was er samen met haar doorheen gegaan.

Terwijl de kater rustig ademhaalde luisterde hij naar de woorden die uit Innerghost's mond kwamen gerold. Hij gaf haar de kans om uit te spreken, zodat ze de last van haar hart kon krijgen. Het feit dat de situatie een beetje awkward was wegen hun vroegere relatie met elkaar, negeerde hij. Hij was hier gekomen om te zien of alles goed met haar was, niet om voor de zoveelste keer ruzie te maken.
Eenmaal de deputy uitgesproken was wierp de roodkleurige kater zijn amberen blik op haar. "Innerghost," Begon hij rustig, haar nog steeds aankijkende. "Je was toen vreselijk jong. Ik durf ervoor te wedden dat iedere jonge moeder dat zou hebben gedaan in die situatie." Klonk zijn stem vervolgens. "Fouten zijn er om recht gezet te worden. En wanneer ze wakker word, zul jij de kans hebben om haar te laten zien dat je wel degelijk om haar geeft." Hij hoopte dat hij met dit gezegd te hebben haar had geholpen, aangezien hij maar al te goed wist hoe ze zich voelde. Flamepath voelde zich namelijk ook zo, al gaf hij dat simpelweg niet toe.

De zwarte kattin keek op bij zijn stem. Ergens nog steeds vertrouwd, maar het voelde als een verleden. Normaal tegen hem doen ging wel lukken, en nu was ze hem dankbaar voor er voor haar zijn. Helaas zou het nooit meet kunnen worden zoals het was, daarvoor was teveel gebeurd. Toch zouden de twee altijd een speciale band hebben, en dat zijn de kittens die ze samen hebben. "Je was toen vreselijk jong. Ik durf ervoor te wedden dat iedere jonge moeder dat zou hebben gedaan in die situatie." Haar enige reactie was een zucht, en een blik op hun grijze dochter. "Fouten zijn er om recht gezet te worden. En wanneer ze wakker word, zul jij de kans hebben om haar te laten zien dat je wel degelijk om haar geeft." Ze trok haar blik terug naar Flamepath en knikte. "En dat zal ik ook zeker doen," miauwde ze rustig, duidelijk wat gekalmeerd. "Hoe is het met jou, Flamepath?" Vroeg ze vervolgens. Dit moest toch ook zeker impact hebben gehad op de vader zelf. Ze zette zich er toe een hapje te nemen van het prooidiertje, en besefte dat ze echt honger had gehad.

Toen hij de poes zag knikken kon 'ie het niet laten even opgelucht te zuchten. 'En dat zal ik ook zeker doen,' Verklaarde ze rustig. Een glimlach begon zijn vuurrode gelaat te sieren toen hij opmerkte dat ze wat gekalmeerd was, zijn plan was dus geslaagd. 'Hoe is het met jou, Flamepath?' Bij deze vraag kon de krijger het toch niet laten even verward met zijn ogen te knipperen. Zou hij eerlijk zijn? Nee, dat kon hij niet, mocht hij niet. Het laatste wat hij wou was dat de poes zich ook om hem zorgen ging maken. Al was dat niet echt hetgeen wat hij verwachtte van haar. Ze had namelijk al een andere kater waar ze zich zorgen over zou maken.. "Goed," Loog hij dus maar, haar een waterige glimlach toewerpende. Eigenlijk ging het slecht met hem sinds het moment dat zij uit elkaar waren gegaan. Maar als de poes gelukkiger was met een ander, dan kon hij niets anders doen dan zich erbij neer te leggen en haar dat geluk toe te wensen. "Al maak ik me wel wat zorgen om Little. Moet ze niet allang wakker geworden zijn?"

Zie, nu Innerghost weer wat gekalmeerd was, was ze ook weer wat meer zichzelf; eerlijk en direct, nergens om heen draaiend. Op de één of andere manier kon ze nu ook gewoon zichzelf zijn bij Flamepath. Nou ja, deels dan. Toegeven dat er ergens nog een plekje voor hem vrij was in haar hart kn ze niet, en zou ze ook niet doen. Het was niet officieel, maar haart hart lag bij Leopardgaze. De kater was al vele moons een goede vriend van haar, minder lang dan Flamepath was geweest, maar dan nog. "Goed," was zijn korte antwoord op haar vraag. Met vernauwde ogen keek Innerghost Flamepath aan. "Goed..?" Ze wou zeggen dat ze hem niet geloofde, maar dat deed ze bewust niet. Ze wist wat er dan komen zou, en dat wou ze niet. Bij het volgende knikte ze ienkel. "Ik weet het niet..." antwoordde ze eerlijk. "Wist ik het maar," vervolgde ze.

De poes leek niet tevreden te zijn met zijn antwoord, maar voor even reageerde hij daar niet op. Hij kon nou eenmaal niet zeggen dat het slecht met hem ging. Hoe zou hij dat nou moeten doen? Ja, sinds dat jij met Leopardgaze gaat voel ik me een rotslecht. Nee, hoe graag hij ook wou dat ze terug bij elkaar zouden gaan, zo iets zou hij nooit over zijn lippen krijgen. Hij zuchtte dan ook slechts bij haar volgende woorden. "Het komt wel weer goed.." Murmelde hij even, duidelijk diep verzonken in zijn gedachten. Deze woorden waren zowel voor Little bedoelt, als voor hun. Al moest hij toegeven dat hij er niet echt bepaald in geloofde. Niet meer dan. Hij had zijn kans verspeeld; door één domme reden. Zij had hem ingewisseld met iemand anders; door één dom voor geval. Was hij beter af zonder haar, of juist niet? Om eerlijk te zijn wist hij het allemaal niet meer.

Langzaam leek de spanning zich weer op te bouwen. Als haar staart nou nog heel was geweest, was haar ountje zeker op en neer gegaan. Maar helaas, enkel de helft was over gebleven van haar staart, en om die te bewegen deed te veel pijn. Onlangs had ze twee papaverzaadjes gekregen tegen de pijn, en die deden dus wel zijn werk.
Flamepath zei dat het wel goed kwam, en ergens vertelde haar gevoel dat hij op meer doelde dan enkel Littlestream. Ze zuchtte enkel en hield haar blik op Littlestream gericht. "Hoe zou ze hier uit komen, denk je?" Vroeg ze vervolgens maar. Als ze hier al levend uit kwam... Nog steeds wou ze hem niet weg sturen. Ze had zijn steun als vader zijnde van Littlestream gewoon nodig. Dat hard op zeggen zou ze echter niet doen.

Hij hoorde de zucht van Innerghost en kon het dus ook niet laten om uiteindelijk zijn amberkleurige blik op haar te richten. 'Hoe zou ze hier uit komen, denk je?' Vroeg de poes nadien, waarop de rode kater reageerde door eventjes met zijn oortjes te wiebelen. Om eerlijk te zijn, had hij totaal geen idee. Maar hij moest iets bedenken, iets wat ervoor zou zorgen dat de zwarte kattin zich beter ging voelen. Net zoals hij was zij de laatste tijd ook door een zware periode gegaan, het enige wat ze konden doen was hopen dat aan die rottige tijd nu een einde was gekomen. "Ik heb er wel hoop in dat ze wakker zal worden," Begon hij rustig, zijn blik nog steeds op haar richtende. Een zekere warmte viel erin te lezen, een warmte die perfect samensmolt met de amberkleurige gloed van zijn ogen. "Maar als ze een harde klap heeft gehad aan haar hoofd, kan het misschien zijn dat ze zich niet veel meer zal herinneren van de gebeurtenis." Klonk hij tenslotte, eventjes zacht zuchtende.

Zijn eerste reactie was goed. Hij geloofde er in dat ze wakker zou worden, en dat was iets wat Innerghost ook echt hoopte. Littlestream was altijd wat zwakker geweest, maar ze was uit gegroeid tot een sterke poes, dus dat moest goed komen. "Ze is sterk, ja..." reageerde ze, biddend tot Starclan dat ze ook daadwerkelijk sterk genoeg was. "Maar als ze een harde klap heeft gehad aan haar hoofd, kan het misschien zijn dat ze zich niet veel meer zal herinneren van de gebeurtenis." Klonk zijn stem tenslotte. Innerghost slikte. "Als dat zo is... Lukt het ons wel haar er boven op te krijgen," miauwde ze vastberaden. Flamepath was de vader van Littlestream, ze was er van overtuigd dat haar eigenwoorden klopten. Een korte gaap verliet haar bek. "Wat denk jij trouwens over Windclan..?" Vroeg ze vervolgens. Whitelion, een Windclan warrior had Littlestream hier voor nog aangevallen, en daar voor had hij Fallentear nog gedekt. Verder stookte naar Whitelion ook nog andere Windclanners een hoop onrust. Ze wou de mening van Flamepath weten.

De kater knikte even toen Innerghost zei dat hun dochter sterk was. Hier had de poes gelijk in. Alhoewel ze fysiek niet de sterkste was, Littlestream was iemand die haar mannetje kon staan. Daar was hij zeker van. 'Als dat zo is... Lukt het ons wel haar er boven op te krijgen,' Hij moest toegeven dat zijn hart even een sprongetje van geluk maakte toen ze 'ons' uitspraak, echter liet hij dit niet zien en knikte hij slechts instemmend. "Ik zal er alles aan proberen te doen haar terug gelukkig te maken." Miauwde hij, een tikkeltje zacht. Vervolgens zag hij dat een gaap uit de mond van de deputy sloop, wat hem aangaf dat ze vast moe was. 'Wat denk jij trouwens over Windclan..?' Hij moest toegeven dat hij een tikkeltje schrok van deze vraag, aangezien zij de deputy was en dit aan hem vroeg. Maar hij nam de eer op zich, en probeerde de vraag zo eerlijk mogelijk te beantwoorden. "Ik vind dat we ze moeten laten weten dat we het niet meer pikken," Begon hij, om nadien een zachte grom te laten horen. "Ze zullen anders toch nooit stoppen met de grenzen te overtreden en onze katten aan te vallen." Miauwde hij vervolgens, duidelijk doelende op het feit dat ze hun dochter Littlestream hadden aangevallen. Dat die konijnenvreters zelfs al zo laag waren gevallen dat ze een Medicine cat aanvielen, betekende dus echt wel dat ze ziek in hun kop waren. Hij geloofde niet dat geweld de oplossing was voor alles, maar dat gold eveneens voor niets doen. En Windclan was ondertussen hun boekje veel te ver buiten gegaan.

Ze geloofde de woorden van Flamepath en knikte. Misschien zou hij er ook beter in slagen, gezien hij niet de gene was geweest die Littlestream het nest uit had getrapt. Ergens vroeg de deputy zich ook af waarom hij er nooit over boos was geworden op haar. Hij was een slimme, begripvolle en oprechte kater, misschien lag het daar aan? Smokebreath, de mentor van Littlestream had het haar echter wel kwalijk genomen. Hoe dan ook. De tijd kon niet veranderd worden.
Nog één ding wou ze graag weten, zijn visie wat betrof Windclan. "Ik vind dat we ze moeten laten weten dat we het niet meer pikken," reageerde Flamepath. Hij was duidelijk verast geweest over haar vraag, maar dat begreep ze wel. "Ze zullen anders toch nooit stoppen met de grenzen te overtreden en onze katten aan te vallen." Het laatste leek hij vooral op Littlestream te doelen, waar op Innerghost knikte. "Goed, dan weet ik dat er in ieder geval een aantal achter mijn visie staan," murmelde Innerghost vermoeid. Ze wou actie ondernemen, en daarvoor zou ze eerst met Shrewstar praten.

Innerghost knikte, wat hem aangaf dat hij dus de juiste woorden had gekozen om zijn mening mee te formuleren. 'Goed, dan weet ik dat er in ieder geval een aantal achter mijn visie staan,' Sprak ze vervolgens vermoeid. Flamepath knikte even en lachte zachtjes. "Je bent dus nog niet veranderd.." Sprak hij, zodanig zacht dat de deputy het waarschijnlijk niet eens hoorde. Het was dan ook eerder tegen zichzelf bedoelt.
Uiteindelijk wierp hij zijn amberkleurige blik op de zwarte kattin en wiebelde hij even met zijn oortjes. "Je ziet er moe uit," Begon hij, op een toon die aangaf dat hij dit niet beledigend bedoelde maar juist met de intentie van bezorgdheid. "Moet ik je alleen laten?" Kwam er vervolgens zijn bekje uit, een tikkeltje verkrampt. Hij vond het zo lastig om zich zo te gedragen. Het liefst van al wou hij haar een tedere lik over d'r kop geven en zeggen dat alles wel weer goed kwam. Als dat voorgeval van enkele manen terug maar nooit had plaats gevonden.. Maar zoals hij al eerder zei waren fouten er om uit te leren, en wist hij nu wat hij niet meer moest doen in een eventuele volgende relatie. Als dit hun lot was, dan moest hij het maar accepteren, zelfs al stribbelde ieder zintuig in zijn lichaam tegen.

Het was dat Innerghost moe was, anders had ze wel gehoord wat hij had gezegd. Zijn lippen bewogen wel, maar er kwam nauwelijks geluid uit. Alles voelde raar aan, haar staart bonkte, haar linker achterpot voelde krampachtig aan bij elke verschuiving dat ze maakte, en haar oor stak. De papaverzaadjes deden zijn werk wel om de pijn te verminderen, maar niet goed genoeg. Het was meer dat haar lichaam er naar verlangde om te gaan slapen. Flamepath's stem klonk weer in haar oren, en ze knikte enkel te bevestiging van zijn vermoedens. Bij de volgende vraag haalde ze haar schouders op. "Lang wakker zijn gaat mij niet meer lukken, maar je hoeft niet per se weg, je dochter licht hier ook nog," reageerde ze, haar kop op haar poten leggend en haar ogen sluitend.

'Lang wakker zijn gaat mij niet meer lukken, maar je hoeft niet per se weg, je dochter licht hier ook nog,' Reageerde de poes. Een zucht verliet zijn bekje, waarna hij knikte en zijn blik van haar afsloeg. "Oké dan." Sprak hij slechts, waarna hij recht stond en een eindje van Innerghost's nest af ging zitten. Eerst priemde hij zijn amberkleurige blik op de grijze vacht van Littlestream, maar vervolgens gleden zijn ogen ook in de richting van de deputy. Nu hij haar zo zag liggen voelde hij een steek door zijn hart gaan. Hoe had hij haar ooit zoiets kunnen aandoen? Opnieuw gingen zijn gedachten naar het moment dat hij bot deed tegen haar, zichzelf er nu wel voor op de kop willen slaan. Hij had zijn kans verspeeld, en het leek hem dan ook alleen maar logisch dat ze hem nu verliet voor iemand anders. Hij moest haar gevoelens accepteren, en verder gaan met zijn leven. Maar hoe kon hij nu alles wat ze samen hadden meegemaakt vergeten? Vanaf het moment dat ze elkaar voor 't eerst zagen, nog onschuldige jonkies die niet wisten wat het leven allemaal inhield, tot het moment dat hij er een punt achter zette. Flamepath zou voor eeuwig aan zijn grote fout herinnerd worden. Iedere keer als hij één van hun kittens lopen zag zou hij een brok voelen opkomen in zijn keel, wetende dat het zijn schuld was dat de ouders van die kat uit elkaar waren gegaan. En dan iedere keer als hij haar zou zien zitten bij Leopardgaze, zou hij verscheurd worden door het schuldgevoel dat zich als een koel vuur in zijn lichaam had genesteld. De krijger schudde zijn kop even, proberende om de tranen die in zijn ooghoeken opwelde in te houden. Veel zou het niet uitmaken, aangezien zowel Innerghost als Littlestream momenteel hun aandacht ergens anders liggen had. Niemand zou het merken als hij nu een traan over zijn wang liet rollen. Niemand zou dan de grote deuk in zijn eer zien, behalve hij dan. Het was allemaal zijn fout...