Wind & Rain [Open]

De wind blies hard door haar vacht, maar het was de regen die haar deed rillen. Een 'compacte' poes baande haar weg door het noodweer, op zoek naar een schuilplek. Het was dom geweest om zo ver weg van het kamp te gaan, ze zou moeten wachten tot de storm over was, want het was veel te gevaarlijk om dat hele eind nu terug te lopen. Op dit moment zou ze zelfs bereid zijn om een van die hutjes van de Kittypets in te gaan, maar het was maar de vraag op zíj bereid waren haar naar binnen te laten. Ze hoopte dat ze geen Bloodclanner tegen het lijf zou lopen, want daar had ze absoluut geen zin in. Na een tijdje kwam er een klein hokje in zicht. Het rook er verdacht veel naar hond, maar hij leek niet thuis te zijn. Eigenlijk leek het gebouw dat erbij hoorde in zijn geheel ook niet bewoond. Hoewel ze de geur van hond ontzettend haatte, was de haat voor een kletsnatte vacht nog net iets erger. Ze ging naar binnen. Het was er warm, en er lag lekker stro. De poes ging zitten, en begon zich te wassen. Even later was ze weer tamelijk droog. Alleen had Twistervoice er nog niet bij nagedacht dat iemand anders hier misschien ook wilde schuilen.

Ze schrok zich dood toen er ineens een grote kater naar binnen rende. In een reflex zette ze haar vacht en staart helemaal op, en siste. Het probleem was dat ze er nu als een grote, schattige pluizenbal met grote oranje ogen uitzag. "Wie mag jij dan wel niet wezen?" zei ze met een opvallend kalme stem, hoewel van binnen haar hart als een razende tekeer ging. Hij rook naar Thunderclan, en zag er op dit moment niet al te vriendelijk uit. Bovendien leek hij niet van plan te zijn dit hok te verlaten. Maar dat was zijzelf ook niet van plan. "Ik was hier eerst, wegwezen dus." voegde ze daaraan toe. Ze stond nog steeds helemaal in een geschrokken houding, en staarde hem met haar grote oranje ogen aan.

Twistervoice negeerde zijn vraag naar hoe zij heette. Persoonlijk vond ze dat het hem geen bal aanging, en dat hij wel zijn naam vertelde was haar probleem niet. Tot nu toe was ze eigenlijk nog kalm gebleven, maar ze begon haar geduld nu wel te verliezen. Hij werkte haar op de zenuwen. "Misschien was jij eerst, ja, maar dat betekend nog niet dat ik hier weg ga." Battlesong kwam een stap naar voren, en keek haar recht aan. "Het is duidelijk dat ik de sterkste ben, dus je kan maar beter verdwijnen." zei hij. Nouja zeg! Wat was dat voor klinklare onzin? Nog even en ze schoot uit haar slof. "Hoezo is dat duidelijk? Da's helemaal niet duidelijk. En ik heb weinig zin om het uit te gaan zoeken, dus ga lekker weg." was haar geïrriteerde antwoord. Ze ging ondertussen normaal staan, en zag er totaal niet uit alsof ze van plan was weg te gaan.