Leaving the past behind

Onderwerp: Leaving the past behind ma 10 nov 2014 - 21:52

Hoe lang was ze hier nu al? Weken? Maanden? Haar leven was in een vingerknip veranderd de laatste tijd. Het begon allemaal op die ene morgen. De poes was van plan om naar de tuin te gaan, in haar boom te klimmen en hopend dat ze een blik van hem op kon vangen. Elke keer als ze hem zag lopen veroorzaakte dat haar een vreselijk gevoel, maar dan in de positieve weg. Echter bleek het toen dat de deur dicht was, het kattenluikje zat dicht en ze kon er niet uit. Bij alle ramen en deuren had ze het geprobeerd, maar niks hielp. Ze merkte dat haar baasjes de laatste tijd afwezig waren, vaak waren ze de hele dag weg en kwamen ze 's avonds laat pas terug. Niet dat het haar dan veel uitmaakte, ze zat toch elke dag trouw in haar boom om Maryl te zien, het was gewoon een routine te worden. Hoe vaak had ze al niet gedroomd om haar vacht tegen die van hem aan te duwen, of samen met hem onder de sterrenhemel te slapen? Zo vaak, oh zo vaak had ze met dat soort gedachten gezeten, maar ze waren haar afgepakt op die ene dag. Het huis was leeg, haar krabpaal was weg, haar etensbakje was verdwenen en zelfs haar warme mand die altijd bij de open haard stond was foetsie. De kattin was in paniek geraakt, ze voelde zich plots erg opgesloten en dat vond ze verre weg van fijn. Haar baasjes kwamen plots op het toneel en de mannelijke van hen stopte haar in haar reismand, die ze nooit echt veel had gebruikt, behalve toen ze ooit naar de dierenarts waren geweest toen ze nog een jonger katje was. Nu was ze een volwassen poes, ze voelde zich uitstekend en toch werd ze in die mand geduwd. Er volgde een lange rit in een monster en zo nu en dan had ze een blik van de buitenwereld op kunnen vangen. En nu zat ze hier, al een paar weken, op de boerderij die de naam Riggers Hoeve droeg. Er waren paarden, geiten en schapen, honden, konijnen, kippen, koeien en een aantal andere katten. Katten die ruiger waren, ruwer waren. Ze was er achtergekomen dat dit de ranch was waar ze geboren was, haar place to be. Het enige wat miste was hem, en terug gaan kon ze niet want dan zou ze verdwalen en was het afgelopen. Elke dag dacht ze aan hem, elke avond zat ze in de gezellige kamer in de boerderij in de vensterbank, kijkend naar de sterren en dromend over dingen die waarschijnlijk nooit meer zouden gebeuren. Tot nu toe had ze niet erg veel contact gezocht met de andere katten op de Hoeve, want ze voelde zich nog altijd schuldig tegenover Maryl. Hoe zou hij die ochtend overleefd hebben toen ze niet meer op kwam dagen? De calico poes zette haar klauwen in een grote eik die midden op het erg stond en klom omhoog, waar ze zich half verschool tussen de goudkleurige en bruine bladeren.

Langzaam kwam de grijze tabby in beweging. Zijn stramme bewegingen deden denken aan een al jaren oude kat, terwijl hij toch echter nog jong was. Maryl keek met dof geworden ogen om zich heen. Een brommend geluid waarschuwde hem en hij wist maar net op tijd opzij te springen voor een zwart monster dat met hoge snelheid langs hem kwam scheuren. Kort gaf de kater enkele likken over zijn vacht, maar hij wist het doffe dat er over lag niet weg te poetsen. Misschien was het gewoon tijd dat hij de natuur in zou trekken, en daar een rustig plekje zou vinden. En dan gewoon zou wachten tot het klaar was. Voorzichtig strompelde hij tussen enkele huizen door naar de bomen die in de verte al zichtbaar waren en dwaalden zijn gedachten steeds verder af. Thuis had hij het zo fijn gehad bij zijn baasjes. Hij wist nog dat er iets veranderd was, waardoor het er niet meer zo prettig was als het er eerst was geweest. En toen kwam hij dáár terrecht. Langzaam was hij ingevallen, was hij onder de littekens komen te zitten en was hij overal gewoon klaar mee geweest. Er was een doffe blik in zijn ogen komen te liggen en zijn botten staken haast uit. En dus was hij maar vertrokken, met het idee om voor zichzelf te zorgen. Kittypet als hij was, had dat niet gewerkt zonder mentor om hem de technieken te leren verfijnen. Natuurlijk had hij als kitten wel op speelgoedmuizen gejaagd, maar die liepen niet van je weg zoals de echte versies deden. Ongemerkt was hij verder het bos in gelopen en was toen bij een grote hoeve terecht gekomen. Verbaasd keek hij omhoog naar het grote gebouw. 'Waar ben ik..?' mompelde hij tegen zichzelf. Een vreemde gewoonte die hij zich de laatste tijd aan had geleerd.

- Ik moet nog even een beetje inkomen met hem... Beetje overdreven lang :']

De vogels floten vrolijk hun liedje, maar de calico staarde enkel nog wat dof voor zich uit. Beneden aan de boom had haar baasje naar haar staan roepen, waarschijnlijk was het etenstijd en dan verzamelden alle katten zich in de stallen waar de voerbakken klaar werden gezet. De irritante Terriër rende zoals altijd hard blaffend over het terrein heen, zoekend naar iemand om te pesten en plagen. De poes negeerde alles, keek recht voor zich uit en keek naar de wolken. Vaak probeerde ze er figuurtjes in te zien, maar de enige die ze nu zag waren katten. Een kater, die haar met liefdevolle ogen aankeek. Stop. Ze moest stommen met dagdromen, terugkeren naar de realiteit. Ze zou hem nooit meer zien, nooit meer zijn stem horen, nooit zou hij haar dromen uit laten komen. De poes hoorde haar maag rommelen en sprong uit de boom. Net toen ze op weg wilde gaan naar de stallen hoorde ze iets, een gemurmel. 'Waar ben ik..?' Bij het open hek van de Hoeve stond een gestreepte kater die er niet al te best uitzag, waarschijnlijk een nieuweling. Nog altijd wat dromerig stapte de poes dus op hem af om hem te verwelkomen, dat had ze de andere katten ook al eens zien doen, daar was deze Hoeve ook voor, om andere dieren op te vangen en ze een nieuwe kans te geven op een geweldig leventje. "Ha-.." De poes was stil. Haar gelige ogen schoten verbaasd naar de kater toe, dit was niet waar. Dit kon niet waar zijn. "M-m-maryl?" vroeg ze voorzichtig en deed een schuchter stapje achteruit.

Met verwdaasde blik keek de kater om zich heen. Hij had deze hoeve nog nooit gezien. Nu was het natuurlijk ook wel zo dat hij nog nooit zo ver het bos in was geweest... dacht hij. Maryl was niet zo goed in de richting bepalen. Hij zocht altijd referentiepunten, en hield zich daar dan aan vast wanneer hij weer eens iets verder de wereld in trok om te kijken wat er eigenlijk lag buiten zijn vertrouwde plekjes. Onder andere deze vreemde hoeve dus, waar hij een bom van prikkels binnen kreeg. Haast te veel om te verwerken op dat moment. Een meer bekende geur mengde zich met de anderen, een kat. Even keek de kater om naar de poes die op hem af kwam, maar keek toen weer naar het grote huis. 'Ha-' was de poes aan een woord begonnen, maar stopte er midden in. Maryl keek haar even wat verdwaasd aan. Wat was er aan de hand? 'M-m-maryl?' 'Hai,' mompelde hij in haar richting. 'Hoe weet je mijn naam?' bedacht hij zich ineens met een frons boven zijn ogen. 'Ik ben hier toch nog niet eerder geweest?'

Nee, ze verbeelde het vast allemaal. Hai,' mompelde de kater vervolgens. Oh lord, hij was het echt! 'Hoe weet je mijn naam?' vroeg hij toen. Herinnerde hij haar dan niet meer? Wat was er met hem gebeurd? 'Ik ben hier toch nog niet eerder geweest?' De poes slikte moeizaam en keek hem aan. "Nee, je bent hier nog nooit eerder geweest.." Haar stem klonk zacht, breekbaar en onzeker. "Maryl, herken je me nog? I-ik be Eowyn, van de boom, van vroeger. We waren ooit buren.."

[Kort want zit op tablet]

Met een frons boven zijn ogen keek Maryl haar aan. Ergens kwam de poes hem wel bekend voor, maar dat deel van zijn verleden leek een gapend gat. 'Nee, je bent hier nog nooit eerder geweest..' klonk haar stem op onzekere toon. Haast meteen wilde hij naar haar toe lopen, maar hield zich in. Hij wilde haar troosten, haar beter laten voelen, maar hij kende haar niet. Even schudde hij zijn kop. 'Maryl, herken je me nog? I-ik be Eowyn, van de boom, van vroeger. We waren ooit buren..' De kater keek haar recht aan. Buren? Even knikte hij kort. 'Maar ik heb nooit buren gehad,' mompelde hij, doelend op het huis waar hij aan ontsnapt was.

De kater knikte even kort, maar wist duidelijk niet goed waar de poes het over had. 'Maar ik heb nooit buren gehad,' mompelde hij toen. De jonge kattin schudde haar sierlijke kopje en deed een paar stappen dichterbij naar de grijzige kater. "Denk terug, Maryl.." fluisterde ze zachtjes in zijn oor en sloot haar ogen. Als hij haar niet meer herinnerde had ze dus nooit echt wat voor hem betekend. "Denk terug aan vroeger, veel verder vroeger.." De poes had altijd al een bepaalde geur gehad die om haar heen hing. Een zoete, zachte en misschien zelfs rustgevende geur. Ze was misschien wat dichterbij gekomen en hoopte dat hij haar eindelijk zou herkennen. Aan haar stem, geur, blik, uiterlijk, iets wat hem ook maar een beetje kon helpen.

De kater staarde verward naar de poes, die langzaam enkele passen dichter bij hem kwam. Hij wist niet waar ze het over had, alhoewel hij haar wel eerder gezien dacht te hebben. Wat had ze ook al weer over haar naam gezegd? Eowyn, was het niet? Ook haar naam deed ergens wel een belletje rinkelen. Het hele beeld deed een belletje rinkelen. Echter zat het te ver weg gestopt onder belangrijkere, meer primaire gedachten. 'Denk terug Maryl... Denk terug aan vroeger, veel verder vroeger...' mompelde ze in zijn oor. Veel verder vroeger? Verder dan het huis waar hij ontsnapt was? Hij groef in zijn geheugen. Zijn oude, lieve baasjes. Zijn buurkattin... Zijn buurkattin!'O,' mompelde hij zachtjes, terwijl hij de poes nog eens in zich op nam. 'Je ziet er goed uit, Eowyn,' grijnsde hij met een sprankeltje van zijn oude zelf.

Onderwerp: Re: Leaving the past behind