crossing Borders

Nachtelijke uitstapjes waren geen gewoonte voor de poes. Echter lagen de kaarten vandaag, de opdracht die ze had gekregen van de Deputy was om in het holst van de nacht de grenzen nog even snel te controleren. Erg blij was ze er niet mee maar ze had weinig keuze gehad en was dus vertrokken naar de grenzen. Geruisloos liep de Calico poes voort, haar amberen ogen op een punt in de verte gericht. Ze verwachtte niet dat er veel te zien zou zijn bij de Borders. Monsters of een tweebeen misschien maar zelfs die gingen als het donker werd naar hun nest. Ze opende haar bek en dronk de geuren in. Enkel de stank van een oud monster bleef in haar gehemelte hangen waarna ze haar bek weer sloot. Het gras dat naast het Thunderpath groeide lag verborgen onder een laagje sneeuw. In de verte vingen haar oren het geluid van het knisperen van sneeuw op. Alert geworden op het geluid sloop ze dichterbij. Daar zag ze een kat langzaam het Thunderpath oversteken naar ... een groepje konijnen. Haar oren lagen binnen een tel plat tegen haar schedel terwijl ze voort maakte om de kat eens duidelijk te vertellen dat die op zijn eigen grondgebied moest gaan jagen. Plots zat de kat midden op het Thunderpath stil. I hope you get hit by a monster dacht ze kil en ging pal voor de kat zitten in de berm. "What you doing ThunderClanner? Want to break the Warrior Code and steal prey? You are no better then RiverClan" bitste ze de kat op de weg toe die daar nog altijd stil zat als een standbeeld.

De hongerige blik in de ogen van de ThunderClanner was haar zeker niet ontgaan. Prooi was schaars en dat was een feit. Maar om je daarvoor in de buurt van andere Clan's te begeven was laag. Zelfs voor iets wat zich ThunderClan noemde en zich altijd eervol voelde. Droogjes keek ze de kater aan die midden op het pad zat. Hij had het helemaal mis wat haar betrof. Het puntje van haar staart tikte in de sneeuw een klein holletje terwijl ze hem strak aan bleef kijken. "Who said I was hunting?" miauwde ze droogjes. De bladgroene ogen hadden een vreemd iets, iets wat ze niet vertrouwde. Het was overduidelijk dat dit een ThunderClan kat was, al was het door diens ogen alleen. Langzaam kwam ze overeind uit haar zittende pose en staarde de weg af. In de verte hoorde ze het ronken van een monster maar ze kon niet echt bepalen of het nu hier heen kwam of dat het daar bleef. Het eerste bleek echter het juiste geval. Zonder een waarschuwing kwam het ding brullend het Thunderpath op. Sluiks keek ze naar de ThunderClan kat. "Ooh, are you scared?" murmelde ze en lachte toen hardop. Het was een prachtig tafereel. Misschien als de kater niets uit zou voeren zou ze hem van het Thunderpath halen en dan was de ThunderClan hen nog een dienst schuldig. Grinnikend keek ze naar de kat met zijn perzikkleurige vacht en bladgroene ogen. Angst zou het van hem winnen, dat wist ze zeker.

Haar amberkeurige ogen keken naar het monster dat steeds dichterbij kwam. De kat midden op de weg was helemaal verstijfd totdat het monster wel heel dichtbij was. Ze stond op en zette een pootstap naar achter. Het was midden in de nacht maar ze zag alsof het dag was. Nog een tel bleef de ThunderClanner op de weg zitten staren in de koplampen van het monster en sprong toen het ShadowClan gebied in. Haar amberen ogen vlamden op. Zodra het monster voorbij was gegaan liep ze naar de ThunderClanner die in de berm lag. “I was out on night patrol. And I found you” zei ze kil. “I think you better leave the ShadowClan ground… But First. Tell me your name.” miauwde ze met haar blik nog altijd op de kater gevestigd. Ze zou hem deze keer laten gaan met en waarschuwing had ze besloten maar als ze hem nogmaals hier zou aantreffen dat hij nat zou gaan en Silverstar zou tegen zijn voeten krijgen dat ThunderClan jaagde op ander grondgebied dat niet aan hen toebehoorde. Ze bleef een staartlengte bij de kater vandaan staan en snoof zacht. Wat waren het toch zielige figuren eigenlijk als je ze zo van dichtbij zag. Helemaal niet zo heldhaftig als iedereen zei. Daar lag dan de heldhaftige ThunderClan Warrior, trillend als een bang konijn.

Stilaan begon de zilverpels helder te schijnen. Waarom begreep ze niet maar het was waarschijnlijk een teken dat ze deze kat moest laten gaan zonder zijn staart op te eten. Haar geduld echter begon op te raken. Irritatie begon langzaam de kop op te steken en de prikelbaarheid van de ShadowClan kwam naar voren. De woorden die de kater besloot te gebruiken waren het die haar terug deed verkillen. "If I gave you my name, what would you do with it?". Ze gromde onhoorbaar naar de kater en sloeg haar nagels in de grond. "I'll tell you... Tell me and I won't take you as a prisoner to our camp for crossing our borders. If you aren't gonna say anything.. O well. I'll tell Shrewstar ánd Silverstar" miauwde ze met een grom in haar stem. Ze zou hem nog even de tijd gunnen voor ze hem aan zou vliegen besloot ze. Hoewel haar geduld op was had ze nog een klein beetje reserve. Als deze kater enige hersens had gebruikte hij ze nu en zou hij niet als kraaienvoer eindigen.

Er verscheen een nieuwkomer. De kater had besloten om de weg over te steken en stond nu naast de perzikkleurige Warrior. De kater begroette de perzikkleurige met broer. Haar oren vouwden zich tegen haar schedel aan terwijl ze blies. De kater die de belediging had geuit was overduidelijk nog stommer dan zijn broer. "You're even a bigger fool then this one here you call brother" gromde ze. De kater bedreigde haar op eigen grondgebied en dat was iets wat zelfs een mousebrain nog niet deed. De dreigende houding stond haar totaal niet aan terwijl de kater daar zo zelfgenoegzaam stond. Achter zich hoorde ze pootstappen. Haar bek opende zich een stukje en ze rook dat het Acefray was. Met een dun glimlachje keek ze naar de kater die naast haar verscheen. De kater zijn woorden lieten haar kort zwijgen terwijl ze keek naar de twee katten die voor haar stonden. "You two better get out of the way. This is our territory. Go back to your own. We will discuss this at the gathering" zei ze met een laatste grom en opgezette vacht.