Omnom!

Zodra de donkergestreepte kitten haar kans zag, greep ze die dan ook. Net zoals ze nu deed. Voor héél even keek de Queen die op haar moest letten de andere kant op, en sprong het avontuurlijke poesje de nursery uit. Bij iedere stap die ze nam piepte ze even van enthousiasme. Al die manen had ze de kraamkamer niet mogen verlaten, nu ook niet. Ze had al vele verhalen gehoord over het witte spul dat de bodem bedekte, en wou het nog snel zien voordat het echt gesmolten was. Vandaar haar ver bedachte ontsnappingsplan. Een grijns sierde haar lippen toen ze met haar voorste pootjes wat sneeuw bij elkaar schraapte en het vervolgens de lucht in smeet. Al happende sprong ze in het rond, om nadien tot de conclusie te komen dat sneeuw alles behalve lekker was. Het was gewoon koud water! Achja.. Ter vergeefs haalde ze haar schoudertjes even op, om vervolgens opnieuw sneeuw te verzamelen. De soms wat vijandelijke blikken die op haar werden geworpen negerende.

1st post Lostkit!

Stevig opgekruld in het warme mosnestje en tegen een warme queenbuik was de nog redelijk jongen kitten in slaap gedommeld. Hij wilde net het staartje van zijn zusje pakken om daar even zachtjes op te sabbelen, toen hij daar maar een koude plek vond. Klagend piepte hij, om te hopen dat zijn zusje verderop een antwoord zou geven, dat ze slechts veranderd was van plek, maar hij kreeg niets te horen. Zuchtend opende hij een oog, maar zag niet, met het andere oog ook niet. Verward richtte hij zich op en kwam wankelend overeind. De queen die voor hen moest zorgen wierp hem een ongeïnteresseerde blik en eigenwijs stapte de kitten uit het nest en volgde de verse geur van Lastkit.
Uiteindelijk vond hij de geur het verst bij de uitgang van de warme den. De witte kitten trilde lichtjes en zag verderop een grijze schim door een of ander wit spul dartelen. Sneeuw als hij goed had opgelet bij de verhalen van oudere katten. "Last!" Piepte hij en stapte voorzichtig wat verder uit de den, maar bleef stokstijf staan vlak voor de grens met normale grond en sneeuw. "Kom terug, het is misschien gevaarlijk!" Zijn oortjes stonden in zijn nek.

De poes schrok op toen er een bekende stem plotseling haar naam riep. 'Last!' Klonk het, waardoor de kitten stopte met spelen en zich abrupt omdraaide. "Lost! Kom naar hier! 'T is echt leuk!" Miauwde ze vrolijk terwijl ze snel sneeuw bijeen schraapte en richting haar broertje gooide. 'Kom terug, het is misschien gevaarlijk!' Een grijns begon haar gelaat te sieren bij die woorden en algauw bevond ze zich weer voor Lostkit. "Wat is er? Ben je bang voor een beetje sneeuwww?" Plaagde ze hem terwijl de poes hem een porretje in de schouder gaf. Het liefst had ze hem een duik in het sneeuw gegeven, maar dat ging moeilijk aangezien hij zich nog binnen de kraamkamer bevond. En als ze die nat ging maken met het sneeuw, dan kon het wel eens goed zijn dat ze enkele kwade Queens op haar dak kreeg.

Zijn witte staartje trilde in mid air en hij keek zijn zusje bezorgd aan. Waarom deed ze nou altijd zo maf? Ze moest gewoon binnen blijven! Dit was allemaal zo stiekem en tegen de regels! Maar toen hij voor een lafaard werd uitgeroepen keek het witte katertje beledigd op. "Ik ben helemaal niet bang!" Antwoordde hij met een licht trillende stem. Nou uh.. hij had het gewoon koud hoor! Met een trillend voorpootje deed hij een stapje dichterbij het witte spul en kon al voor de aanraking voelen hoe koud het was. "Nou.. jij bent gewoon stom.." Murmelde hij als geweldige verdediging en krabbelde iets naar achteren.

De poes begon breed te grijnzen toen haar broertje in de ontkenningsfase terecht kwam en met een vrolijke zwiep van haar staart sprong ze weer een stukje verder van de kraamkamer vandaan. 'Ik ben helemaal niet bang!' Klonk het als volgt, waarop Lastkit reageerde door met haar ogen te rollen. "Jaja.." Miauwde ze plagend, hem nog steeds uitdagend aankijkende. Zodra de witte kitten toch een stap dichterbij nam en zijn pootje in het sneeuw dopte, kwam een hoopvolle glimlach op haar gelaat te staan. Echter krabbelde hij algauw weer naar achteren, waarmee Lostkit gelijk de hoop van Last de grond inboorde. 'Nou.. jij bent gewoon stom..' Om deze opmerking haalde ze even haar schoudertjes op. "Oké, blijf jij dan maar in die saaie nursery!" Sprak ze terwijl ze zich omdraaide en verder met de sneeuw ging spelen.

Zijn witte staartje zwiepte geïrriteerd toen zijn zusje maar daar buiten in de kou bleef staan. Straks werd ze nog ziek en dan had hij het weer gedaan! Hij moest haar beschermen en niet zo.. hier buiten blijven. "Oké, blijf jij dan maar in die saaie nursery!" Een klaaglijke frons verscheen op zijn snuit. "Neehee! Last jij moet naar binnen komen straks lig je in de medicine cat's den!" Piepte hij, maar wist dat het niet ging werken.
De witte kitten nam een hap lucht en stapte weer de koude sneeuw in. Als hij zou rennen was hij er eerder van af. Met een snellere pas rende hij op zijn zusje af en zette zich vlak voor haar van de grond af. Alleen waren zijn springkunsten niet zo goed, want in plaats van over haar heen springen, sprong hij recht op haar af. Oeps.