Naked trees, the ground under a blanket

De rode en bruine en gele blaadjes dwarrelden rustig naar beneden. In het kale territorium van Windclan zag je het minste de effecten van leaf-fall, maar de enkele bomen die er stonden werden stilaan kaal. De kleine apprentice trippelde tussen enkele gevallen blaadjes, onder een van de weinige bomen in hun territorium. daar ging ze zitten, in de schaduw van de grote boom. Het was ongeveer zonhoog, en best wel warm voor de tijd van het jaar. Lostpaw zuchtte en sloot haar ogen, maar opende ze meteen weer toen ze de pootstappen van een andere kat op de blaadjes hoorde.

~Eerste post Floodpaw

De jonge apprentice schopte zomaar wat van die mooie bladeren weg. Ja, mooi waren ze zeker. Ze vond het bijna jammer dat ze niet in het bos woonde. Ze zou veel meer van deze prachtige kleuren kunnen genieten. Maar ze was veel meer gewend aan de zoete smaak van konijn, en ze hield teveel van de wind in haar vacht als ze over de grasheuvels struinde. Ze wist zeker dat ze dat daar niet zo zou kunnen beleven als hier. Dus genoot ze van haar thuis, ondanks de weinige kleurige voorwerpen. Maar zoals je zag lagen er hier ook wel een paar. En het gras was groen. De lucht grijs, of blauw, of zwart. Wat zeurde ze eigenlijk? In de zomer was het hier het mooist. Dan kon je de blauwe lucht tenminste zien! Ze glimlachte even en liep naar de grote boom dichtbij haar. Hij verloor zijn bladeren, zag ze. Ze waaiden er één voor één vanaf. Toch zat er ook iets onder de boom wat net te groot was voor een blaadje. Maar dan ook maar net. Haar zusje zat altijd diep in elkaar gedoken in haar zwart-met-witte pelsje.

Gelukkig, het was haar zusje maar. ze zuchtte opgelucht bij het zien van de bekende grijze tabby vacht. Floodpaw was één van de weinige waarvan ze zeker wist dat die haar geen pijn zou doen. Ze stond recht, er kon zelfs een glimlachje vanaf. Zoals gewoonlijk was haar houding helemaal ineengedoken, waardoor ze nog kleiner leek dan normaal. Haar korte zwart-witte vacht en haar dunne gestalte maakte dat je duidelijk haar ribben kon zien. Dat kwam mede doordat ze zichzelf te nutteloos vond om iets te eten, en mede door de prooischaarste. Ze liep op haar zusje toe, haar oogjes net iets minder dof dan ze meestal stonden. "Hallo, Flood", mompelde ze ter begroeting, waarna ze haar een zacht kopje gaf.

Toch leek ze iets op te lichten toen haar blauwgrijze ogen Flood zagen aankomen, in plaats van enig andere kat. De tabby juist, die op haar passen lette om niet te struikelen, werd rustiger toen ze haar zusje daar zag. Ze werd nog vertrouwd door één iemand, en dat was Lostpaw, haar kleine zwart-en-witte zusje. Ze waren beiden klein, daar niet van, maar Lostpaw was toch kleiner dan zij, en tegenover Lost gedroeg de silver tabby zich als een moeder, een queen. Ze probeerde zo goed als mogelijk voor haar te zorgen, want Lost liet over zich heen lopen en deed er zelf niets aan als iemand haar ten onrechte beschuldigde ofzo. Dat moest Flood doen, en dat vond ze helemaal niet erg. Dat was wat zusjes voor elkaar deden, vooral als ze geen moeder meer hadden zoals zij. "Hallo Flood," Haar zusje groette haar met haar zachte stem en een eveneens zacht kopje. Zo streek ook zij haar gestreepte kopje langs de gevlekte pels. "Hi Lostie," Ze gebruikte haar bijnaampje elke keer. Ze drukte haar lichaam even tegen het magere lichaam van de andere apprentice. De voelde de botten in haar vel steken. Ze vond het erg om over voedsel te beginnen, maar ze kon het niet laten. Lost moest eten, en niet zo koppig zijn. Ze zou nog doodgaan van de honger! En als ze dat noet deed, dan was ze alsnog een makkelijk doelwit voor whitecough of zelfs greencough, zo zwak als ze nu was. Natuurlijk lukte het niet om prooi te vangen! Ze had er helemaal geen kracht voor. "Lost, je moet wat eten," begon ze, met een wanhopige blik in de helderblauwe ogen.

"Hi Lostie", antwoordde haar zusje, die haar een kopje teruggaf. "Lost, je moet wat eten" De blik in haar lichtblauwe ogen werd koppig als ze in de wanhopige, smekende ogen van haar zusje keek. "Eerst moeten de nuttigen eten", antwoordde ze. "Als ik uithonger, is er niet meer of minder prooi, niet meer of minder levenszekerheid voor jullie allemaal. En als het nodig is, dan offer ik me graag op voor jullie"

~Kort