The time is the boss, is it true?

Een bruine vacht die vroeger glom, was nu zachtjes dof geworden. De schrammen waren rood, een litteken liep over het schouderblad. Maar ondanks dat, was het toch een sterke kat. weg gegaan uit de Windclan, en leerde te leven op zich zelf. Ze had geen vrienden, niet meer. Bluewave en Kittyheart had ze nooit meer gezien. Maar ze verlangde er wel naar. Maar ze durfde haar niet te zoeken, bang dat ze kwaad was. Sparrowpelt stapte rustige door, haar oren waren opgericht. Terwijl de wind met haar vacht speelde. Een rat had ze in haar bekje, terwijl ze haar gedachten,s liet zweven. Er was zo veel gebeurt, maar er was een ding, die haar het meest had geschokt. een ding, die ze opeens had gehoord. En ze kan het niet geloven. Het moest even door haar dringen, ze had er de hele nacht over gedroomt. Het had haar ingesloten. Het feit dat Tallstar dood was, ze kon het niet geloven. Woedend was ze, waarom? Waarom verliet hij zomaar de clan? Nu ze hem nodig hadden? Ze was dan wel niet lid meer. Hij was haar vroegere leider. De Windclan had een nieuwe leider. Maar dat maakte Sparrowpelt niets uit. Maar een ding hoopte, dat ze weer terug bij de clan kon. Want ze had zoveel gemist, alles. En ze verlangde er naar, de verlangens waren zo sterk. Dat ze soms met zich zelf ruzieden. Een kant zei dat het kon. De andere niet. Het was vreselijk. Maar de kant die zei dat het kon, was aan de winde hand. Daarom ging Sparrowpelt dan ook binnenkort terug de clan, om ze weer bij de kunnen staan. Om met haar vrienden te zoenen. Om hun warmte te voelen. Dat wou ze weer. Haar ogen keken verlangend als ze daar aandacht. En een zachtjes gespin overviel haar. Maar ze werd weer overdonderd door vragen. Ze was weer bang, zachtjes. Sparrowpelt stond stil bij een struik. Waar ze onderging. Onder die struik was een hol. Daarin ging ze. Het was krap, maar beter dan buiten zitten. Rustig at ze de rat op, het vlees was taai. En het koste haar ook moeite, om het op te kunnen eten. Maar toen er alleen nog een skelet met wat draadjes vlees over was. Was ze tevreden. En waste zich nog even, voordat ze zich opkrulde. En in slaap viel. Haar ogen werden loom, en haar spieren ontspande zich. Een voor een. En zo viel ze zachtjes in slaap. Al duurde haar slaap maar kort...

Opeens klonk er gekraak, Sparrowpelt die nog niet helemaal sliep. Schrok wakker, terwijl ze opstond. Haar rug kwam net niet tegen de bovenkant van het hol aan. En vlug ging ze naar buiten, waar net een vogel wegvloog. ''Alleen een vogel,'' zei ze tegen zich zelf. En wou zich net weer omdraaien, tot er een geur in haar neus kwam. Een kattengeur. Zachtjes ging haar haren overheid staan. terwijl ze voorzichtig om zich heen keek. Er was iets. En opeens keek ze in twee katten ogen. Haar oren gingen wat verder op. Terwijl ze afwachtend naar de kat keek.

Langzaam baande Xavi zich een weg. Hij hield zijn donkere ogen strak voor zich uit gericht. Zijn spieren waren lichtjes aangespannen. Hij rook de verschillende geuren; van verschillende prooien, maar ook verschillende kattengeuren. Zijn oren waren geinteresseerd naar voren gedraaid. Hij wás ook geinteresseerd. Toch stond de blik in zijn ogen niet vriendelijk. Eerder een soort kilte. Hij was niet anders gewend. Hij was opgegroeid tussen de slechterikken. Tenminsten zo kon hij ze noemen. Het groepje waar hij mee omgegaan was, was alles behalve goed geweest. Xavi had hen een tijd geleden ontmoet en had zich bij hen aangesloten. Hij had gekeken hoe ze jaagden, vochten en de Tweebeners vermeden. Langzaamaan werd het hem duidelijk hoe hij dit alles moest doen en ging hij op een gegeven moment meedoen. Maanden had hij tussen hen geleefd. Afstandelijk tegen elkaar, maar ze hielpen elkaar wanneer er problemen waren. Hij was groter geworden en sterker en nu wilde hij op zichzelf verder gaan. Hij had altijd de verhalen aangehoord over Clans die hier in de buurt moesten leven. Meer wist hij er ook niet van. Zijn nieuwschierigheid had gewonnen en nu liep hij naar de gebieden toe. Xavi was op zijn hoede; meer dan op zijn hoede, gespannen zelfs. Hij kon zo makkelijk aangevallen worden. Hij luisterde naar een vogel die opvloog en de takken die ruisden in de wind. Hij voelde hoe de wind met zijn vacht speelde en hij grijnsde even. Hij ging wat sneller lopen en hoorde af en toe zijn poten neerkomen op de ondergrond. Takjes kraakten. Hij ademde even diep in en blies het toen weer uit. Hij zag even later een hulst bes staan. Hij grijnsde even, maar liep er vrolijk omheen. Die waren extreem giftig. Hij herinnerde zich hoe iemand deze planten een keer had gegeten en was overleden. Ze hadden hem camille gegeven om hem te kalmeren, maar meer hadden ze niet kunnen doen. Xavi liep verder en naderde een struik. Hij rook een nieuwe geur; weer een kattengeur, maar sterker. Hij keek even door de struik heen en meende een kat te zien liggen. Het was een poes. Hij zag de twee ogen, die hem ook aan keken. De kilte in zijn blik werd sterker. Xavi zag haar afwachtende blik en grijnsde even; niet bepaald een vriendelijke grijns. 'En wie ben jij dan, honey?' Sprak hij op een misselijkmakende, zoete toon. Hij keek de poes even aan.

Voor haar stond een kater, zijn ogen waren kil. En Sparrowpelt vertrouwde hem niet. De kater begon te praten, zijn stem was zoet. Maar dat was enkel nep, 'En wie ben jij dan, honey?' Sparrowpelt snoof, en zwiepte met haar staart, terwijl ze opstond. '' 'En wie ben jij dan, honey?' aapte ze de kater aan. Haar vacht stond nu helemaal op, haar staart was dik. Terwijl ze de kater boos aankeek. Als deze kat haar durfde de storen... Dan kreeg hij er zou van langs. al was hij groter. Sparrowpelt was ook geen kleintje. Ze was vroeger een van de grootse warrior,s van de clan. Ze stak zelf bijna boven Tallstar uit, en Kittyheart hield ze al helemaal in. Een goede vechter was ze ook. Al hoefde ze niet zo vaak te vechten. Een keer met een indringer. ''Mij naam is Sparrowpelt'' zei ze op een onduldige toon. Haar spieren spande zich aan. Klaar voor een gevecht. Haar ogen waren smalle spleten geworden. De wind was stil, een enkele vogel schoot over ze heen. Om weer in een boom te landen. Terwijl hij opeens begon te fluiten. Zijn lied was keihard. ''Hou je snavel'' riep Sparrowpelt. De vogel was meteen stil, en ging er van door. Zijn zwarte veren glommen in het zonlicht. Sparrowpelt richtte zich weer op de vreemde kat. En keek hem afwachtend aan.