Give me a break.

Walnut trippelde voor de zoveelste keer langs de bomen die ze al duizend keer had gezien. De vier bomen die er om bekend stonden vrede te brengen. Alleen hier kwamen de vier clans samen om de gebeurtenissen die dit woud treiterde te bespreken. De poes hielt haar neusje hoog in de lucht en liet haar koppie verwarmen door de nog steeds felle zon. Dit was haar favoriete stekje, onder één van de bomen, maar toch nog uit de schaduw zodat ze de warme stralen kon opvangen met haar snoetje. Haar moeder zei altijd: 'Walnut ga is met je snoet in de zon, word je mooier van.' Ze glimlachte breed bij de gedachte van haar moeder, er was geen andere kat die ze meer vertrouwde dan haar eigen moeder. Ze had wel eens verhalen gehoord over katten die een slechte band met hun ouders hadden, ze had dat nooit begrepen. Überhaupt kon ze de katten die problemen van alles maakte niet begrijpen, het leven was geen probleem, niet als je er goed mee om ging. De kattin plofte neer op het gras en strekte haar gespierde lichaam uit, de zon mocht de rest doen.

+ Battlesong

Walnut lag daar een tijdje met haar halve lichaam in de zon en de andere helft nog in de schaduw van de grote boom. Ze dacht aan wat Creamypaw tegen haar had gezegd en besloot voor een keertje op te letten. De poes bewoog haar oortjes en meteen hees ze zichzelf op haar poten, ze rook iemand. Een andere kat. Ze snoof nog een keer in de lucht en pikte de lucht op van een Thunderclanner, ze bewoog haar staart en speurde de omgeving af, maar er was niks te zien. De bomen waaide nog steeds rustig met de wind mee en lieten zoals altijd een paar bladeren vallen, die vervolgens vredig over de velden gedragen werden. Het geluid van de wind overstemde niet een zachte grom die ze wel degelijk en duidelijk hoorde. Walnutpaw tuurde naar de boom tegen over haar, was daar iemand? Ze schudde vervolgens haar kop omdat ze niemand kon zien, maar een klein stemmetje in haar hoofd zei dat daar wel degelijk iemand zat. Pootje voor pootje sloop de apprentice dichter naar de boom, dichter naar de schaduw die iemand als deken gebruikte om niet gezien te worden. Walnutpaw plaatste zichzelf net iets voor de schaduw zodat ze zelf nog in de zon zat. ''Poezen bespieden?" Gromde ze laag terwijl haar staart heftig over de grond bewoog.

"Misschien, misschien ook niet," walnut trok haar wenkbrauwen op, wat was dit nou weer? Een 'ik wil geheimzinnig doen kat?' Ze zuchte en bleef strak in zijn richting kijken, ook al kon ze hem nog niet helemaal perfect zien, ze zag wel de twinkeling van zijn ogen. "Wat is je naam poesje?" Doordat de kat het laatste woord fluisterend uitsprak trok er een rilling over haar rug heen. Wat wilde deze bespieder van haar? "Gaat je niks aan, ik geef niet graag mijn naam aan stalkers. Ik weet dat ik een mooie poes ben, maar je kan het ook gewoon lief vragen in plaats van me uit de verte te bespieden." de woorden rolde zo haar mond uit, ze had geen idee of dit wel juis was. Maar ze zij gewoon wat ze dacht en voelde, deze kat zou haar naam niet te weten krijgen. "Je ruikt naar Thunderclan maar gedraagt je als een Shadowclanner, sneaky hoor," zei ze uitdagend, terwijl haar staart nog steeds fel over de grond bewoog. Als de kat iets zou proberen bij haar, dan zou ze vliegensvlug weg kunnen vluchten dankzij haar sterke poten. Ze was niks voor niks een windclanner.