We're all so tired of everything {SPT}

Met langzame bewegingen kwam de kater overeind uit zijn mosnest. Hij ging dan ook zonder zijn vacht eerst te fatsoeneren direct naar de uitgang van de den toe, om vervolgens ook vrijwel meteen het kamp te verlaten. Hij had zijn zinnen gezet op jagen vandaag, proberende om te vermijden dan hij orders van iemand zou krijgen, iemand die hij maar al te graag nooit meer wou zien noch spreken.

{Stormpaw}

Terwijl ze rustig in het kamp zat om haar warrige vacht een beetje in model te krijgen, werd ze opeens bijna omgegooid door een rossige kater die met spoed het kamp verliet. Ze keek de kater na en herkende hem na een tijdje als Flamepath. Waarom zou die zo'n haast hebben? Ze sprong overeind, vergat haar eeuwige taak om haar vacht in fatsoen te krijgen, en racete achter de kater aan.
Toen ze bij hem in de buurt was nam ze een aanloop en sprong voor hem. "Halt," miauwde ze, terwijl ze trots haar borst vooruit stak. Ze was kleiner dan de kater, maar door haar vacht kwamen ze aardig op gelijke hoogt terecht. "Vanwaar die haast?" vroeg ze daarna, nieuwsgierig, maar vriendelijk.

De rode kater schrok op toen hij plots een stem achter zich hoorde opdoemende. 'Halt,' Vanwege de stress dat als een speer door zijn aderen heen stroomde, had hij niet kunnen achterhalen of deze stem werkelijk tot Innerghost toebehoorde. Het was dan ook al een tijdje geleden dat hij haar had horen praten, zeker van zo dichtbij. Maar toen de roodkleurige kater zich omdraaide gingen zijn nekharen alvast weer liggen toen hij zag dat het slechts maar een apprentice was. 'Vanwaar die haast?' Haar stem klonk vriendelijk, Starclanzijdank. "Gewoon," Miauwde hij met een schaapachtige lach, wetende dat hij een sukkel was op het vlak van liegen. "Ik was van plan te jagen.." Vervolgde hij dus maar, lichtelijk stamelende.

Stormpaw ging zitten en door haar poefige vacht leek ze een stuk breder dan ze daadwerkelijk was. Ze hielt haar kopje even schuin toen ze het antwoord van de oudere warrior hoorde en ze liet een zucht gesnuif horen. Ja, vast. "Een warrior die haast heeft om te gaan jagen, dat moet ook voor het eerst zijn. Nou kom op, vertel, wat is er aan de hand?" vroeg ze daarna vriendelijk. Het was iets wat in haar aard lag, net zoals bij haar moeder Dawnfeather, dat ze iedereen altijd wilde helpen. Dat was dan ook een van de weinige dingen waar ze goed in was, helpen en luisteren. Ze had er wel eens over na lopen denken om het warriorschap op te geven en gewoon Queen te blijven, om met kittens om te gaan en problemen op te lossen. Maar dat was een tweestrijd waar ze nog niet helemaal over eens was. "Ik zal niets doorvertellen," miauwde ze daarna, als een soort duwtje in de rug. Ze was te vertrouwen.