[Abandoned Forest][Story]

ThunderClan, RiverClan, WindClan en ShadowClan. De vier clans die altijd al de basis waren van vele generaties katten die in dit hetzelfde grote bos leefden. Maar wat nou als ik je vertel dat er nog meer clans zijn? Niet hier, in dit bos, maar ver weg. Ze zijn ooit verbannen uit dit bos omdat er geen ruimte was voor meer dan vier Clans. Deze clans moesten vertrekken, anders zou het bos er onder door gaan en was er voor niemand meer wat te eten. De ThunderClan, RiverClan, WindClan en ShadowClan werkten samen om ze het woud uit te krijgen, en dat is ze dus gelukt. Dit verhaal gaat over de clans die zijn verjaagd, hoe ze rondzwerven over plaatsen waar nooit een kat eerder is geweest, zelfs geen mens eerder een voet heeft neergezet? Dit is het verhaal over de CaveClan, HeatherClan, WolfClan en ShadeClan. Deze vier clans zijn jaren lang verbannen geweest uit het woud, en elk hun eigen weg gegaan. Maar nu, nu komen ze elkaar weer tegen, wat waarschijnlijk niet goed af zal lopen omdat ze elkaar nog altijd de schuld geven van hetgeen wat jaren terug gebeurd is.

Reacties achterlaten mag, suggesties voor karakters/namen mogen opgestuurd worden in PM onder de naam: Abandoned Forest.

Een redelijk klein groepje katten liep over een uitgestrekt veld heen. De meeste mensen zouden vreemd opkijken, normaal liepen katten niet in groepjes rond. Echter was dit stuk land verlaten en waren de katten de enige die er rondliepen. Het waren de katten van CaveClan, die al veel van hun leden verloren hadden toen deze natte herfst was begonnen. Sommigen werden ziek, waren gepakt door een roofdier of gewoonweg nog te moe om verder te gaan. Enkel de sterkste katten hadden het tot nu toe overleefd. Boulderstar keek een keer over zijn schouder om te zien of de enige twee overgebleven apprentices het nog bij konden houden. Gelukkig waren Rowanpaw en Thrushpaw de beroerdste niet en liepen ze keurig mee met de rest van de groep. De enige over wie hij zich zorgen maakte was Slatefur, die er niet al te gezond meer uitzag. Hij gaf een knikje naar een roodkleurige kater die niet ver bij hem vandaan liep, Woodpecker. De deputy snelde naar achteren en mompelde een paar dingen tegen Slatefur, die knikte en even een snelle blik op hem wierp. "We kunnen wel eventjes rusten," kondigde Boulderstar aan en zuchtte een keer diep.

Een lage grom kwam uit de keel van Cottonstar zetten. Het was niks voor haar om zo'n geluid te maken, maar in een situatie als deze was het wel erg niet-katachtig om het niet te doen. Ze hadden de rand van een open veld bereken en een kleine pauze ingelast, maar de geur die de wind met zich meedroeg liet haar nekharen overeind komen. De HeatherClan leader knikte een keer naar Mightyroar, de grootste kater van de groep en tevens haar deputy. "CaveClan.." mompelde ze en wierp een snelle blik op het overgebleven groepje katten, die het ook al hadden geroken en hun ogen wijd open sperden. "Kom op," mauwde Mightyroar vervolgens, waarna de groep katten het heuveltje afstormden, recht op de geur af die de wind met zich mee had gebracht.

Boulderstar spitste zijn oren toen hij een kreet hoorde, niet ver bij zijn uitrustende groepje vandaan. Toen hij zijn kop omdraaide zag hij hoe er een klein groepje katten naar beneden kwam stormen. Geschrokken sprong hij op toen hij ze herkende: HeatherClan. De kater grauwde een keer woest en wierp een snelle blik op zijn katten, ze waren moe, maar konden waarschijnlijk wel vechten. De anderen waren ook opgesprongen en voordat ze het wisten waren de twee groepen elkaar in de haren gevlogen. Elke kat koos zonder na te denken iemand uit, waarna ze elkaar zo goed mogelijk probeerden te verwonden.

De katten stopten met vechten, plots, ineens, zonder waarschuwing of teken. Allen keken dezelfde kant op, de kant waar een merkwaardige geur vandaan kwam. Bij elke kat gingen diens nekharen overeind staan, gingen hun harten sneller kloppen en kwam er een flink geblaas uit hun monden. Want wat ze zagen, zag je niet elke dag. Een groepje katten die de mengeling van ShadeClan en WolfClan meedroeg rende met opgezette staarten in hun richting. Achter hen rende een groep honden, zeker acht van hen. Ze zagen er niet al te best uit dus het werd bij de meeste wel duidelijk dat deze dieren geen mensen hadden die hen terug zouden roepen: ze waren wild.

De vijandigheid naar elkaar was verdwenen en de katten stoven alle kanten uit, niemand lette meer op elkaar, ze hadden enkel oog voor de honden. Boulderstar rende voor zijn leven, net zoals alle andere katten die aanwezig waren op het veld. Toch klonken er kreten, velen katten werden gepakt door de grote honden, weggetrokken uit het leven. De angst sloeg toe, en de adrenaline zorgde ervoor dat hij nog sneller kon rennen. Vechten was geen optie, rennen was hun enige kans.

Dit wordt nog afgemaakt~