Hurtfull memories {Lucretia}

Raising slofte het oude kamp weliswaar in. Hier, een paar manen geleden, had hij zijn moeder gevonden, dood. Hier, net buiten het kamp, lag ze begraven. Hij legde de bloem neer die hij had geplukt. "Ik mis je mam.." murmelde hij zachtjes, waarna hij het kamp introk. Hij wist nog hoe hij hier als kitten was, zo naïef. Hij beet even op zijn lip. Hij weet nog hoe hij hier, zijn zusje -waarop hij nog steeds wraak op wilt nemen- verraad had gepleegd op hun moeder. Hij gromde even. Hij had net zijn halsband, dus het werd tijd om haar te vinden, netzoals hij dat had gezegd. Zijn gehoor liet weten dat er iemand aan kwam, dus hij draaide zich om, zijn groene ogen zoekend. Stil blijven, niet roepen. Misschien was het wel niets.

{Lucretia}

Bijna met vol zelfvertrouwen liep de kleine zwartwitte poes weg van het gebied waar haar zogenaamde Clan zich ophield. Dit zou de dag zijn dat ze voor het eerst zou terugkeren naar de plek waar ze geboren was. In de laatste manen was ze veranderd van angstig bundeltje naar zelfverzekerde vechter. Haar groene ogen glansden weer en hadden zelfs een uitdagende blik gekregen. Dit was wie ze altijd had moeten zijn, en zo wilde ze blijven ook. Al betekende dat wel dat ze bij BloodClan moest blijven. Niemand anders wist dat ze origineel uit Skyclan kwam en toen ze moest was vertrokken naar Riverclan. Ze dachten allemaal dat ze een simpele Riverclan warrior was geweest en ze ging ze niet anders wijs maken.
Haar ogen gleden rond tot ze het verwoestte kamp in zich kreeg. Geen druppel angst bevond zich nog in haar lichaam terwijl ze zich voortbewoog. Haar zo onderhand krachtige spieren rolde onder haar huid bij elke pas, maar toch bleef ze even staan zodra ze de geur van een andere BloodClan kat rook. Ze haalde even haar schouders op en liep langzaam weer verder om het kamp binnen te lopen. Haar groene ogen vielen op de vacht van een roodgestreepte kater. ''Ook hier.'' Zei ze enkel maar bleef staan terwijl haar ogen rond gleden en ze voor het eerst de verwoesting in zich op kon nemen.

''Ook hier.'' hoorde hij een stem. Een poes, net gejoind, van de elite. "Ja, ik wou mijn oude huis bezoeken." miauwde hij kortaf. Geen halsband, dus ze stond onder hem. Technisch gezien kon hij haar commanderen, alleen maar omdat hij een halsbandje had en zij niet. Ze was ouder, so what? Hij had zijn halsband, zij niet. Rare indeling eigenlijk. Maar ach, whatever. "Wat doe jij hier dan?" vroeg hij toch vervolgens.

Ze luisterde naar zijn antwoord en een kleine frons van verbazing verscheen op haar gelaat. ''Je oude thuis, dus je hebt Skyclan bloed door je aderen stromen?'' Was haar antwoord, maar ze verried niks van haar eigen achtergrond. Ze wist dat ze officieel lager in rang stond maar ze zou absoluut niet over zich heen laten lopen door een kat jonger dan dat zij was. Zijn vraag deed haar kort opkijken en ze haalde haar schouders op. ''Wie weet, misschien wel om dezelfde reden als dat jij hier bent.'' Sprak ze, hoewel het voor haar duidelijk was al had ze geen idee wie hij hier was geweest. Zoals ze met vele had, waaronder Dogdance. Na alle tijd die ze nu al had gespendeerd met trainen wist ze dat ze al een match was voor vele anderen. Ze was niet meer hetzelfde, nee absoluut niet. Ze was een sterke vechter geworden en wist dat haar kleine bouw haar niet in de weg stond bij het volbrengen van haar taak. Er was nu nog maar een ding wat ze wilde, en dat was wraak. Redemption...

''Je oude thuis, dus je hebt Skyclan bloed door je aderen stromen?'' vroeg de zwart-witte poes, waarop hij knikte. "Voor de helft ja," miauwde hij. "Niet dat het jou veel aangaat ofzo." vervolgde hij weer op een kille toon. ''Wie weet, misschien wel om dezelfde reden als dat jij hier bent.'' Raising keek even naar haar. "Ik herken je niet, zoals ik de meeste niet herken tho." miauwde hij nonchalant. Het boeide hem niet veel, waarom zou hij zich boeien daaraan.

Ze bleef het katertje aankijken maar rolde langzaam met haar ogen voor ze zuchtte. ''Wat jij wil,'' Antwoordde ze bijna koud en zwiepte kort met haar staart voor haar oren plat op haar kop zakte en ze in de lach schoot. ''het zou me niet verbazen als niemand mijn nog herkent nu ik niet meer dat mentaal instabiele, waardeloze stuk vreten ben.'' Kaatste ze terug maar het had haar wel geraakt. ''Maar ik weet wie jij bent, jij bent de zoon van Summernight nietwaar.'' Vervolgde ze en hief haar kop even wat verder zonder haar groene ogen af te wenden. Het had even geduurd voor ze hem herkend had maar nu wist ze het weer. Ze was nog niet helemaal achterlijk geworden al zouden de meeste dat wel denken. Niemand behalve Lightbringer had haar eigenlijk herkend op het moment dat ze voor hen stond.

Toen de poes die naam noemde leek het wel even alsof hij even bevroor. "Ja dat ben ik." miauwde hij kortaf. "Ik weet maar een paar namen van SkyClan, don't take it personal." sprak hij onverschillig. "Duststar, Silverfang, Whisperwind, Eaglewing en mn familie. Meer ken ik er niet, want niemand boeide mij." sprak hij waarna hij een keer met zijn staart sloeg. "Dus hoe ben jij bij BloodClan beland hm? Je was er niet vanaf het begin, zoals ik wel was." vroeg hij aan de poes.

De reactie die hij toonde deed haar lippen lichtjes opkrullen voor ze haar gezicht in een plooi trok. Hij bevestigde haar woorden maar ze wist al meer dan genoeg. ''Oei, heb ik een snaar geraakt?'' Vroeg ze bijna onschuldig voor ze snoof en met haar ogen rolde. ''Als je Whisperwind kent zou je mij ook moeten kennen. Gezien ik veel meer tijd heb gespendeerd met haar dan menig ander, niet dat dat er veel toe doet.'' Sprak ze langzaam voor ze haar lip optrok en haar tanden bloot legde bij het horen van zijn vraag. ''Alsof het jou iets aangaat waarom ik een lid ben geworden. Ik heb tenminste nog een hart dat om iets geeft.'' Snauwde ze, haar ogen vernauwend. Ze had genoeg gehoord van de meeste voormalige clankatten die zich bij de Bloodclan hadden gevoegd. Maar zij was een van de weinige die in het geheim haar loyaliteit nog had liggen bij Starclan en zelfs bij Riverclan. Vaak genoeg sloop ze weg om te jagen voor haar voormalige clan en het vervolgens binnen hun grenzen achter te laten. Maar dat was iets dat in haar hart zat, ze was geen moordenaar. En dat zou ze dan nooit ook echt kunnen worden.