They are my superheroes..

Onderwerp: They are my superheroes.. ma 8 dec 2014 - 17:03

Een kreet klonk door het territorium van de RiverClan heen. Het geluid kwam van de kant van de rivier, waar een langharige, zilverkleurige poes met de naam Silvermist lag. De poes was gewaarschuwd dat ze binnenkort zou moeten bevallen, maar was toch zo eigenwijs geweest om samen met haar partner een wandeling te maken voordat ze vast zou zitten aan de kittens. Maar nu lag ze hier, aan de rand van de rivier met vreselijke pijnen die door haar hele lichaam heen trokken. Haar partner, de rode kater die de naam Rushingstep droeg, stond tegenover een hond. Het beest was groter dan een gemiddelde kat, maar echt een ras was het niet, een vuilnisbakkie. Rushingstep ontblootte zijn tanden, net zoals de hond, en sprong toen op het dier af toen deze een stap in de richting van de verzwakte Silvermist deed. De poes voelde hoe de tranen in haar ogen op kwamen wellen. Ze wilde helemaal niet dat hij zichzelf zo de dood in zou werken. Wild krijsend en grommend vlogen de twee dieren elkaar aan. Silvermist besloot zich te focussen op haar bevalling, wat op dit moment voor haar het belangrijkste was. Het duurde dan ook niet lang voordat haar eerste kitten ter wereld kwam, een poesje wat precies op haar moeder leek en een zachte piep slaakte. "Mistkit, mijn oudste dochter." Misschien was dit de enige kans die ze zou krijgen in haar leven om haar kittens te benoemen, en dus deed ze het nu. Echter had ze niet veel tijd voor het eerste moeder-dochter momentje, want de volgende kittens waren alweer druk aan het dringen om ter wereld gezet te worden. Haar dikke buik schokte een paar keer, waarna de kittens twee en drie vlak achter elkaar aan kwamen zetten. Beide waren rood, al had de eerste kitten zo hier en daar wat wittige plekjes zitten. "Russetkit, mijn oudste zoon." Het was een naam die ze samen met haar partner al had verzonnen, dus kon ze die meteen geven. Ook voor het andere katertje hadden ze een naam verzonnen. "C-cedarkit, mijn tweede zoon." Uitgeput liet ze haar kopje op het gras vallen, er was te veel bloed, er was iets niet in orde. De kittens lagen tegen haar buik aan en ze voelde dat het nog niet klaar was, er zat nog minstens een kitten in haar buik die naar buiten wilde. Een kreet klonk door het territorium heen, dit keer was het Rushingshade. De hond had hem terug weten te dringen en vervolgens goed beetgenomen, waarna hij tegen een boom aan was geslingerd en bewusteloos onderuit zakte. De poes riep zijn naam, maar hij reageerde niet meer. De woeste hond draaide zich nu in haar richting en binnen een fractie van een seconde stond hij al naast haar. Overmoedig probeerde de jonge kattin haar kroost te beschermen, maar voordat ze het wist had hij haar jongste zoon weg weten te kapen. De poes stak haar klauwen uit en tranen vloeiden uit haar ogen, maar het beest toonde geen medeleven. Binnen een paar tellen werd het rode katertje echter al uit zijn leiden verlost en viel het levenloos neer aan de posten van de kater. De poes snikte het uit en probeerde haar klauwen nog beschermend om het overgebleven deel van haar kroost te slaan, maar het mocht al niet meer baten. Zonder blikken en blozen sloeg de hond haar zwakke poot weg en griste het woest grommend haar dochter onder haar poten vandaan. Hij schudde het jonge ding door elkaar heen en liet het toen vlak naast haar broertje vallen, net zoals hem ook dood, doorboord door de woeste kaken van de hond. Silvermist kon het niet meer aanzien en krulde zich op om haar enig overgebleven kitten. De hond gromde woest omdat hij niet meer bij het derde ding kon en begon toen in haar rug te happen. De poes krijste het uit, maar liet zich dit keer niet meer haar kitten ontnemen. De hond wist nog een paar rake klappen uit te delen waardoor ze licht in haar hoofd werd en toen langzaam maar zeker het bewustzijn begon te verliezen. De poes voelde hoe de hond nog een keer in haar nek beet en wist dat haar lot al vast stond. Er kon nooit meer op tijd een medicine cat komen en de hond had haar slagader geraakt, ze was verloren. Maar voor de jonge Russetkit was het nog niet te laat. Plots werd de hond met een ruk van haar bijna levenloze lichaam afgerukt. "Rushingstep.." murmelde ze zachtjes en toverde een zwakke glimlach op haar gelaat. Binnen pootbereik zag ze hoe de twee overleden kittens half over elkaar heen hingen, maar het zou niet lang duren of ze zou hen joinen in StarClan, om hen daar te beschermen tegen alles van deze wrede wereld. Haar partner had de hond met een klap over de oever van de rivier geslingerd, maar had hierbij zichzelf opgeofferd en vloog met hem mee over de rand. Het tweetal kwam nog een paar keer boven water, half vechtend in de kolkende substantie. Echter verdwenen hun koppen toen voor altijd onder water. Niet veel later zouden hun lichamen aanspoelen en zouden ze gevonden worden door een RiverClan patrouille. Ondertussen lag de zilveren poes nog altijd aan de kant, toeziend hoe haar partner voor de laatste keer boven water kwam en toen voor eeuwig verdween. Ze hoorde een stem, er was een andere kat gekomen. "Neem hem, zorg voor hem.. alsjeblieft" murmelde ze en tilde zwak haar kopje op. Met alle moeite bracht ze haar neusje naar het rode bolletje aan haar buik wat onder het bloed zat. Zowel haar eigen bloed, het bloed van zijn siblings als het bloed van zijn vader en de hond. "Russetkit.." murmelde ze zachtjes waarna haar kop levenloos in het gras viel.

Het rode wezentje wist niet wat hem overkwam. Het ene moment dobberde hij nog wat rond in de buik van zijn moeder, maar het andere moment kwam hij terecht in een vreemd ruikende wereld. Zijn vacht zette zich een beetje op tegen de plotse kou, maar dat hielp niet veel. Het ronde bolletje kitten kroop dicht tegen zijn moeder aan, maar leek elk moment bij haar vacht vandaan te worden geplukt. Het piepte wild en dook in elkaar, trillend van de kou en stress die de omgeving met zich meebracht. Toch voelde hij na een hele tijd en een hele hoop drama een neusje tegen zijn koude voorhoofd. "Russetkit.." klonk een vertrouwde stem die hij maar een keer in zijn leven zou horen. Het kleine katertje piepte een keer schor en klom half tegen het bebloede lichaam van zijn moeder aan, niet door hebbend dat zijn eigen pels ook doorweekt van het bloed was.

{Eerste post voor Creamypaw, hij is de kater waar Silvermist tegen praat. Dan Honeypaw en daarna mag iedereen uit RiverClan inspringen}

Het was de geur van bloed die hem verstijft stil liet staan. Het had niet veel gescheeld of hij was kokhalzend over zijn nek gegaan, hij rook zo veel bloed. Hij had expres zijn kaken weer op elkaar geklapt om de geur iets te temperen. Zijn crèmekleurige vacht was recht overeind gaan staan, de bloedgeur was vermengt met de geur van hond en de dood. Hij dwong zichzelf een stap vooruit te zetten, want het was ook de geur van Riverclan, er waren clangenoten in gevaar. Ergens was hij bang dat hij te laat was, dat het geen zin meer had. Maar dan nog was het zijn taak om te gaan kijken en de dode katten in het kamp te krijgen. Zijn oren lagen plat in zijn nek terwijl er een treurige blik in zijn lichtblauwe ogen stond. Waarom gebeurde dit nou weer? Waarom… Hij bracht zijn achterpoten onder zijn lijf en spurtte vooruit in de richting van de bloedgeur die hem zo tegenstond. Hij moest er heen, dat moest gewoon. Een rukwind probeerde hem omver te trekken, maar hij boorde zijn nagels in de grond en rende verder. Het leek of de wind hem tegen wilde houden, hem wilde behoeden voor wat hij straks te zien kreeg, een beeld die nooit meer van zijn netvlies zou verdwijnen. Hij kwam slippend tot stilstand vlak voor Silvermist. “Silvermist!” Riep hij geschrokken toen hij bijna over haar heen kukelde. Zijn ogen werden groot terwijl zijn blik over haar bloed doorweekte vacht gleed. “Nee!” Er klonk afschuw door zijn stem. “Nee, niet doodgaan.” Zijn stem trilde en hij keek naar de pasgeboren kitten die tegen zijn moeder aankroop. Tranen branden achter zijn ogen toen ze hem vroeg voor het jonge katertje te zorgen. “Russetkit.” Herhaalde hij zachtjes de naam die zijn moeder aan hem gegeven had en het enige zou zijn wat hij straks nog van haar overhad. Hij keek naar het tafereel die de hond aangericht had. Twee dode kittens en zijn reukspoor die stopte bij de rivier, samen met die van Rushingstep. Een zachte snik verliet zijn keel en hij schudde langzaam zijn kop, maar het beeld werd op zijn netvlies gebrand. De zoveelste doden die hij moest verwerken. Hij wilde Russetkit niet bij zijn moeder weghalen, maar hij wist dat ze niets meer voor haar konden doen, ze was dood. “Rustig maar kleintje, ik zal zorgen dat je niet alleen zult zijn.” Zei hij zachtjes terwijl hij de kitten voorzichtig tussen zijn kaken pakte. Hij zou niet zeggen dat het goed kwam, want dan zou hij liegen. Zijn familie was dood en dat kwam niet meer goed, maar hij zou Russetkit beschermen met zijn leven. Hij zou er voor zorgen dat de kitten niet alleen zou zijn. “Ik beloof het Silvermist.” Fluisterde hij tussen zijn kaken door. Hij wist dat de dode katten hier weg moesten, maar het was het belangrijkst dat hij Russetkit veilig in het kamp kreeg dus dat ging voor. Hij keek nog één keer naar de dode katten en zijn ogen sprongen vol met tranen, waarom was het leven toch zo oneerlijk. Hij draaide zich om en rende zo snel als hij kon naar het kamp.
Hij stoof het kamp binnen en bleef pas vlak bij de Medicine cat’s den staan. Hij legde Russetkit tussen zijn poten en krulde zichzelf om hem heen, zodat hij niet koud zou worden. Daardoor kwam zijn eigen vacht ook vol met bloed, maar dat interesseerde hem niet. “Nightstream, Honeypaw, Whisperwind!” Riep hij compleet overstuur. “Alsjeblieft iemand?” Tranen rolden in zijn crèmekleurige vacht terwijl hij zijn neus tegen Russetkit zijn kopje drukte. Hij noemde iedereen op waarvan hij wist dat ze zouden kunnen helpen en hij hoopte dat er iemand was. “Nog even volhouden kleintje.” Zei hij troostend en warm in het oor van Russetkit. Hij moest sterk zijn voor de jonge kitten, maar van binnen was hij helemaal overstuur. Al dwong hij zichzelf om rustig te worden en daardoor werd zijn ademhaling weer normaal.

De Medicine Den was een puinzooi! Hoe had ze dit ooit voor elkaar weten te krijgen? Ze moest opschieten want als Nightstream dit zou opmerken had ze een heel groot probleem. Vliegensvlug schoot ze door de Den heen om kruiden op hun goede plek weer terug te leggen en daarbij ook nog eens om nergens op te gaan staan. Haar pluizige witte vacht zat volledig door elkaar en ze had zo'n idee dat ze er net zo verstrooit uitzag als dat ze zich voelde.
Ze was net klaar met alles opruimen en had zichzelf achter in de Medicine Den gelegen om haar vacht te gaan fatsoeneren, toen ze de misselijkmakende geur van bloed rook, gevolgd door de bekende stem van Creamypaw. Direct schoten de meest afschuwelijke beelden door haar kop heen, waarbij alles er toe leidde dat ze haar beste vriend moest redden van een zekere dood. Ze schudde zichzelf wakker en kwam overeind, om direct door naar buiten te redden. Het eerste wat haar opviel was de crème kleurige vacht van Creamypaw die bedekt was met bloed en een kitten tussen zijn poten. Ze rende naar hem toe en zakte door zijn poten heen. "Waar heb je 'm gevonden? Wat is er gebeurd?" vroeg ze, geschrokken maar serieus, aan de kater. Ze had de neiging om hem een lik over zijn oren heen te geven omdat ze blij was dat die save was, maar de kitten was nu belangrijker. "Kom mee naar mijn den, daar kunnen we 'm makkelijker warm houden," mompelde ze naar de kater, terwijl haar ogen over beide lichamen gingen om te controleren op wonden.

Voor een dagje rust verbaasde het de gitzwarte poes hoe druk het nog was in het kamp. Maar het was een gezellige vorm van druk waar ze toch van kon genieten. Ze had Silvermist en Rushingstep zien vertrekken samen al wist zelfs zij dat het niet zo heel slim was geweest. Niet dat de poes naar haar had geluisterd maar ze kon zich er nu geen zorgen om maken. terwijl ze verder rondkeek bleven haar ogen even verlangend hangen op de Den die Nightstream en Honeypaw samen deelde. De herinneringen van Tinderpaw kwamen toch weer bij haar op en ze slikte het brok in haar keel half weg. Hoe hard ze het ook wilde ontkennen ze kon niets anders doen dan haar voormalige taak met heel haar hart missen. De plotse, sterke geur van bloed deed de gitzwarte poes geschrokken opkijken om vervolgens meteen overeind te komen. Zodra ze Creamypaw het kamp in zag komen met een klein bundeltje tussen zijn kaken schoot ze bijna meteen vooruit. Maar de poes zag dat ze in de richting van de medicine cat den gingen en bleef twijfelend staan zodra ze Honeypaw al naar buiten zag komen, waarschijnlijk gealarmeerd door dezelfde geur als zij zelf. Ze stond al dichterbij en kon de woorden van Honeypaw verstaan voor ze haar schouders rechtte en toch naar hen toe liep. ''Creamypaw!'' Zei ze zacht en bekeek het jongere katertje onbewust toch even goed voor haar ogen naar het kleine bundeltje gleden. Ze durfde eigenlijk niet veel te zeggen en moest eigenlijk nadenken over de vraag die ze wilde stellen. ''Kan je anders een extra paar poten gebruiken?'' Vroeg Whisper zacht voor ze opkeek naar de spierwitte poes. Voorheen zou ze het niet eens gevraagd hebben en in haar taak gesprongen zijn, maar het had haar even gekost om haar plek in te zien. En toch als ze keek naar het minuscule bundeltje wat Creamypaw droeg voelde ze haar maag omdraaien.

Het waren veel geluiden, te veel geluiden die een leeftijdsgenoot zou horen in zijn eerste paar minuten op deze aarde. Het duurde dan ook niet lang voordat hij bij de vacht van zijn moeder weg werd gehaald door een totaal onbekende geur. Het katertje wilde piepen, maar had er de kracht niet meer voor omdat alle energie automatisch in het warm houden van zijn kleine lichaampje werd gestoken. De onbekende kracht nam hem mee, en de geur van zijn moeder verzwakte. Het kleine ding mauwde een keer klagend en hing de rest van de trip doodstil, behalve het trillen van zijn bebloede lichaampje dan. Toen werd zijn nekvel losgelaten en kwam hij op een wat warmere plek te liggen, maar het was alsnog koud. Omdat zijn kleine pels vol zat met bloed kon zijn natte pels zich nog slechter opzetten tegen de kou en begon hij weer te rillen. Twee andere stemmen waren het, beide iets zeggend in een taal die nog niet tot hem doordrong. Het enige wat het wezentje wist was dat er iets fout was, het maakte hem onrustig en hij bleef rillend liggen op de plek waar men hem had neergezet, oogjes nog altijd stevig op elkaar geperst.

Opluchting maakte zich van hem meester toen Honeypaw naar hem toe kwam rennen. Hij tilde zijn kop weer op en keek haar aan met een angstige blik in zijn ogen. Toen ze vroeg wat er gebeurd was moest hij even nadenken, want zelf wist hij dat eigenlijk ook niet zo goed. De geur van bloed had hem gewaarschuwd en hem naar Russetkit en al het bloed en dode katten gebracht. “Ik…” hakkelde hij. “Ik rook de geur van heel veel bloed, echt heel veel bloed.” Hij struikelde bijna over zijn woorden terwijl hij het probeerde uit te leggen. Toen hoorde hij ook de stem van Whisperwind. Hij keek even om naar de zwarte poes en er vormde zich een waterig glimlachje om zijn lippen, maar zijn ogen lachte niet mee. Daarna keek hij Honeypaw weer aan om de rest uit te leggen. “Er was een hond, een hond in Riverclan territorium. Ik heb hem niet gezien, alleen maar geroken. Ik was te laat.” Een snik verliet zijn bek. “Ik kon ze niet meer redden.” Nieuwe tranen sprongen in zijn ogen. “Rushingstep was verdwenen samen met de hond in de rivier dat kon ik ruiken. Ik denk dat ze dood zijn. Silvermist lag ook dood te gaan met allemaal beten in haar lichaam en twee dode kittens lagen een stukje bij haar vandaan. De hond heeft ze vermoord allemaal.” Zijn lichtblauwe ogen werden donker terwijl hij dat vertelde. “Ze zei dat hij Russetkit heette.” Hij keek naar de jonge kitten tussen zijn vacht. “Ik zal hem beschermen, dat wil ik.” Hij keek zowel Honeypaw als Whisperwind aan, met een vastberaden blik in zijn ogen. “Ik heb het beloofd.” Fluisterde hij zacht. Hij voelde hoe Russetkit weer begon te trillen en in paniek keek hij naar het kleine pluizenbolletje die onder het bloed zat.'Kan je anders een extra paar poten gebruiken?'' Met een dankbare blik keek hij naar Whisperwind en daarna weer naar Honeypaw. “Laat haar helpen Honeypaw, alsjeblieft?” Hij had Nightstream niet gezien en hij wilde dat Russetkit zo veel mogelijk hulp kreeg, alle hulp die hij kon krijgen. Hij wist dat zij voor hem konden zorgen, dat hadden ze beide bewezen. Het waren zijn beste vriendinnen en hij vertrouwde ze met heel zijn hart, maar toch kon hij Russetkit niet loslaten. Toen Honeypaw voorstelde om naar binnen te gaan knikte hij en tilde hij Russetkit weer voorzichtig op. Hij droeg de jonge kitten zo zachtjes mogelijk naar de den. In de den ging hij weer liggen, op de plek waar zijn nest geweest was toen hij in coma gelegen had. Met zijn tong begon hij de kitten schoon te maken, waardoor de bloedsmaak weer terugkwam in zijn bek. Het smaakte verschrikkelijk, maar toch ging hij door. Hij wist dat hij Russetkit warm moest houden. “Is er iemand die hem melk kan geven?” vroeg hij bezorgd tussen twee likken door. Hij wist dat de kitten melk nodig had om aan te sterken, er was vast wel een poes die hem dat wilde geven, tenminste dat hoopte hij.

Honeypaw keek eventjes op toen ze merkte dat Creamypaw angstig naar haar keek en knikte voorzichtig, ze zou er alles aan doen om ervoor te zorgen dat het kleintje het zou overleven. Al snel merkte ze op dat een zwarte kattin erbij kwam aanzetten en herkende Whisperwind, de oude Medicine Cat van Skyclan. Ze bood aan om te helpen en opgelucht knikte ze, ze zou dit alleen waarschijnlijk niet aankunnen. "Als het kan, graag, ik weet niet of ik dit alleen aan kan," mompelde ze, terwijl ze basically aangaf dat ze niet zeker van haar zaak was. Ze luisterde naar wat Creamypaw vertelde, of meer stamelde tegen haar en knikte voorzichtig. Een hond dus, dat verklaarde de geuren die ze in hun vachten rook, maar die gedeeltelijk gemarkeerd werd door de sterke geur van bloed. "Het komt wel goed, ik weet zeker dat Whisperwind en ik 'm kunnen redde," Haar blauwe ogen gleden naar de zwarte kattin. "Weet jij toevallig of er nog een melkgevende queen is in de nursery? Hij heeft melk nodig en ik ben zelf nog te jong," ze glimlachte wat schaapachtig, zelf mocht ze geen kittens krijgen en zou ook nooit melk produceren.

Ze zag de waterige glimlach op het gezicht van de jonge kater en kwam naast hem staan voor ze naar zijn verhaal luisterde om haar vacht licht tegen die van hem aan te drukken voor steun. Ze slikte terwijl hij vertelde en wendde haar kop af naar het kleine pasgeboren kitten. ''Russetkit,'' Herhaalde ze in zichzelf voor ze opkeek en langzaam knikte. Toch bleef ze na haar vraag de jonge apprentice aankijken voor ze slikte zodra Creamypaw haar bijviel en Honeypaw roeg of zij mocht helpen. Zodra het witte poesje knikte neeg ze haar kop voor ze glimlachte. ''Het komt wel goed, zeg maar wat ik moet doen en ik doe het voor je.'' Antwoordde ze maar de blije glans in haar ogen was even niet te missen voor ze zachter hen aanliep maar voorzichtig om hen heen liep. Heel even stak ze haar kop naast die van Creamypaw en besnuffelde het jonge katertje. ''Was hem tegen zijn haren in, dan warmt hij beter op ook.'' Fluisterde ze voor ze opkeek naar Honeypaw en bedenkelijk knikte. Even fronste ze kort maar glimlachte langzaam. ''Lucentstray heeft niet zo lang geleden haar kittens gehad, zij zou hem misschien wel bij zich willen nemen.'' Antwoordde ze bedenkelijk Voor ze weer neerkeek op het kleine katertje. Als het kleine katertje gezond was konden ze niet veel oor hem betekenen dan een goede pleegmoeder vinden om hem te voeden. ''Verder zijn de kittens van de meeste queens te oud voor hun moeders om nog veel melk te hebben om hem te voeden.'' Zei ze toch even en richtte haar gele ogen op Honeypaw.

Het deed hem goed om te horen dat ze beide zeiden dat het goed kwam, daar vertrouwde hij ook wel op. Toch was het fijn om het van ze te horen. Toen Whisperwind zei dat hij tegen de haren in moest likken veranderde hij meteen van tactiek. In plaats van met de haren mee maakte hij Russetkit nu tegen de haren in schoon. Hij bleef er stug mee doorgaan zelfs toen hij hem al bijna helemaal schoon gelikt had. Zijn oren wiebelden, zodat hij niks miste van het gesprek tussen de twee poesen. Ze waren aan het overleggen of er nog een queen was die Russetkit melk kon geven en dat was cruciaal natuurlijk. Lucentstray, die naam sloeg hij meteen op in zijn gedachten. Hij had de poes nog nooit echt gesproken, maar hij wist wie ze was zoals hij dat van alle Riverclan katten wist. Hij wist ook dat ze net kittens had gehad, dus zij zou perfect zijn. In stilte bad hij dat zij hem melk zou willen geven. Hij wiebelde opnieuw met zijn oren en stopte met likken toen Whisperwind zei dat de andere kittens te oud waren, dat baarde hem zorgen. Wat nou als Lucentstray het niet wilde? Nee, zo moest hij niet denken. Natuurlijk deed ze het wel. “Moet ik haar ophalen? Of moet Russetkit naar de Nursery?” Zijn stem had nog steeds een wat bezorgde ondertoon. Hij wikkelde zijn staart nog beter om de jonge kitten heen en maakte een coconnetje, waarbij hij zijn kop over zijn rug legde, zodat Russetkit lekker warm lag. Hij keek van Whisperwind naar Honeypaw en weer terug. Langzaam begon het gebeuren een beetje te bezinken, maar veel beter werd het daar niet van. Het beeld van de dode katten had hem geraakt. “En wie gaat de dode katten ophalen?” Fluisterde hij er toen zacht achteraan terwijl hij zijn blik verdrietig neersloeg.

Onderwerp: Re: They are my superheroes..