Heart of courage {& Crossroad}

Otterflight staarde in de leegte voor haar uit. Vanuit de Warrior den naar de ingang van het camp. De regen drupte op haar kop door een gat net boven haar. Haar vacht kleefde aan haar huid vast terwijl ze bleef staren. Er ging geen gedachte door haar kop. Ze luisterde enkel naar het geluid van de regen en hield haar ogen gevestigd op de ingang van het camp. Langzaam stond de calico poes op en liep, zonder enig geluid te maken naar de ingang van het camp. Haar amberen ogen stonden droef. Eerder deze moon had ze Rudekit bevrijd uit zijn moeder die was gedood door een Rogue. Het had de poes niet koud gelaten en ze voelde dat er meer aan de hand moest zijn. Blackwing zou zonder twijfel helemaal geknakt zijn, zijn kit leek immers op Mistflare. Ze schudde haar kop en liep het camp uit door de bladeren. Niet echt oplettend werd haar gestalte onder haar pluizige vacht zichtbaar. De spieren spanden zich aan en ontspanden zich weer terwijl ze rustig doorliep. Misschien dat ze het die Rogue ooit betaald kon zetten dat die de moeder van Rudekit had afgenomen.

De wildkleurige kater keek met zijn altijd grimmig blauwe blik op. Hij was moe en dat was aan hem te zien. Dan leek hij nog ouder dan dat hij al was. Zijn ragge vacht stond opgepluist terwijl hij het kamp uit liep. De kater had een duidelijk doel voor ogen; Otterflight. Van wat clangenoten had hij gehoort dat ze een kitje het kamp in het gebracht en hij wou vragen hoe het daarmee zat. Ze zou het kleintje dan geen melk kunnen geven maar als ze toch pleegmoeder wou zijn en zo ook queen. Hij wist het niet. Crossroad kende zijn partner minder goed dan gehoopt. Hij hielt van de poes maar ze hadden nooit gehad over haar kitten wens. Ineens doemde haar geur in zijn snuit op. Snel hief hij zijn kop en jogde naar de poes toe. "Otterflight, hoe gaat het?" vroeg hij na zijn pels tegen de hare hebben gevreven.

Stil als altijd kwam de kater naar haar toe. Ze mocht dan op het moment niet zo oplettend zijn maar zijn geur kon ze overal herkennen. Ze wendde haar kop en zag de blauwe kijkers van haar geliefde partner. Zijn pels die langs de hare schuurde liet haar verrukt spinnen. Het voelde zo goed, zo juist...
Otterflight, hoe gaat het? luidde de vraag van de kater. Haar amberen ogen wiste elk spoor van droefheid uit in minder dan een pootstap. Ze glimlachte naar de kater en knikte kort. "I'm fine I guess. Only saw a Rogue killing Mistflare and couldn't do anything to calm Blackwing" miauwde ze zacht waarna ze haar kop tegen de schouder van Crossroad legde. Nu hij hier was kwam alles goed, dat wist ze zeker. "How are you my love?" miauwde ze terwijl ze een lik over zijn schouder gaf.

Ach, wat was hun relatie toch vreemd. Na die ene lik na hadden ze nooit meer affectie getoont dan een omhelzing. Maar het hoorde bij hun. Beiden gemotiveerde warriors die alles deden voor hun clan en zo elkaar wel eens uit het oog verloren. Hij spinde zo snel als hij kon terug. Bij het voelen van haar kop op zijn schouder duwde hij zijn wang tegen de hare. Als hij wat langer was geweest had hij zijn kop op de hare gelegt. Maar hij was kleiner dan gemiddelt. "Je hebt hun kit gered," herinnerde hij haar. Bij haar vraag schudde hij zijn kop. "Ik weet het niet, ik voel me nutteloos.." doelend op het feit dat hij geen apprentice had en hij zich algemeen zo voelde. Zo afwezig.

Zacht snorde ze terug genietend van zijn vacht tegen de hare. Haar ogen gingen voor een korte tijd dicht waarna ze ze opende toen de woorden van Crossroad haar uit haar overpeinzingen haalde. Ze had Rudekit gered dat was waar. Er kwamen enkele tranen in haar ogen. "That's true.. I saved Rudekit but.. But I want kits of my own" miauwde ze haast onhoorbaar. Ze staarde naar haar witte poten haast bang voor zijn reactie. "You dont need to feel useless Crossroad, we can see if we can catch some prey?" miauwde ze wat harder. Ze stond op en glimlachte een waterig glimlachje. Haar ogen gingen naar de lucht waar een enkele vogels vlogen. Misschien konden ze er een vangen of een dikke fazant. Haar blik ging terug naar Crossroad bij wie van alles door zijn hoofd moest gaan. Ze had het k woord genoemd bij wie gingen er dan geen alarmbellen af? Ze glimlachte wat schuchter en staarde terug naar haar poten, afwachtend op het antwoord van Crossroad.

Toen de vreemdgekleurde kater de tranen voelde hij de natte tranen van de kattin in zijn vacht. Liefdevol likte hij ze weg. Wat faalde hij hierin zeg. Crossroad deed zich graag als alwetend voor, vooral bij apprentice's. Maar hier bij Otterflight was alles anders. Bij haar woorden knipperde hij even verrast en sprak toen zachtjes, zodat alleen de kattin het kon horen. Woorden die zelfs de bomen niet hoefde te weten. 'Laten we dan hopen dat Starclan het ons gunt' Zijn woorden waren zo teder dat het zelf zijn eigen vacht liet prikken. 'Is goed,' keek hij toen weer terug, weer helemaal als normaal. Dit deed hij vaker, al liet hij zijn helder blauwe ogen even zacht omhoog glijden. Hij was klein maar stond groot, kin omhoog. Hij geloofde erin dat als het hun gegund werd ze best ouders konden zijn.

Crossroad leek altijd precies te weten wat hij moest zeggen om haar te kalmeren. Haar vacht ging rustig liggen terwijl ze haar kopje in zijn vacht verborg. Hij likte haar tranen weg terwijl ze verder kalmeerde. Als Starclan het hen zou gunnen zou ze ze bedanken uit de grond van haar hart. De zilverpels zou nog voor een geruime tijd niet te zien zijn maar als ze te zien was dan zou ze proberen haar vraag aan StarClan voor te leggen. Ze glimlachte kort naar de lucht en wendde haar blik naar Crossroad. ”I love you Crossroad” miauwde ze en gaf hem een kopje. Haar staart krulde zich om die van de kater waarna ze hem meetroonde verder het gebied in. StarClan zou haar toch wel kittens gunnen nu ze zo goed al haar plichten vervulde als Warrior. Dit zou iets zijn wat ze terug samen zou binden. Ze stapte stevig voort en snoof een vreemde geur op. Ze stopte direct en keek om zich heen. Wat was dat voor geur? Ze keek verward naar Crossroad of hij misschien wist wat het was. De geur werd sterker en sterker en opeens werd ze opgetild in de lucht. Luid krijste ze en probeerde wat het ook was dat haar optilde te krabben. Het was een tweebeen. ”Crossroad!” schreeuwde ze zo hard ze kon. Als de kater iets verder weg was geweest had hij haar nog steeds zuiver gehoord. Angst viel haar aan en ze krabde wild om zich heen in de hoop vrij te komen. Ze kon niet alleen wegkomen ze had hulp nodig.

Hij ging op volle toeren al was zijn uiterlijk zoals altijd rustig. Kon hij wel vader worden? Wat moest hij dan doen? Maar hij drong die gedachten al snel weg. Zo was hij niet, dit kwam wel goed. Hoe kon hij het nou verpesten met Otterflight aan zijn zijde? Hij snorde terug. "Ik ook van jou" Zo liepen ze rustig verder tot een vreemde geur hun beiden liet stil staan. Te laat bleek hij deze te herkennen. Tweebenen doken op en pakte de kattin op. Crossroad haren vlogen overeind al daalde ze weer snel. Rustig liep hij naar het wezen toe. Deze boog zich al naar voren om hem aan te raken, zo een hand verwijdert van de calico. Crossroad sprong toen op het beest af en beet fel in zijn arm. Hopend dat die nu los zou laten. Hij klauwde en hij beet. Opnieuw tot hij de smaak van bloed proefde.

Grommend zat ze nog altijd vast in de hand van de tweebeen. Waarom had die tweebeen haar juist gepakt? Zonder geluid te maken kwam Crossroad naar de tweebeen toe. Net toen ze hem wat toe wilde roepen boog de tweebeen zich voorover. Dankzij de snelle reactie van Crossroad door in de arm van de tweebeen te bijten. Vrij snel rook ze de ijzeren geur van bloed. Nogmaals gromde ze en sloeg nijdig met haar staart. De tweebeen rook naar angst en na wat een eeuwigheid leek liet de tweebeen haar los, waarna ze met alle vier haar poten op de grond landde. Grommend vloog ze naar de voet van de tweebeen. Geen haar op haar lijf dat er aan dacht de tweebeen te laten waar hij nu stond. Snel schaarde ze zich naast Crossroad en blies naar de tweebeen die nu de aftocht blies. De tweebeen deed een stap achteruit en toen nog een. Ze zette haar vacht wat verder op waarna de tweebeen zich echt uit de voeten maakte. Hijgend stond ze stil naast Crossroad en keek hem aan. “Thank you” miauwde ze zacht waarna ze haar kop in zijn vacht verborg. Haar hart bonsde nog na terwijl ze diep adem haalde. Crossroad had echt een hart vol moed.

De tortie kater sprong los maar kwam naar neer op de harde grond. Zijn poot stak maar alsof er niks gaande was bleef hij staan. Toch hielt hij zijn poot van de grond af en legde er geen gewicht op. Het voelde niet gebroken maar toch. Maar ja, in ieder geval was Otterflight weer vrij. Hij liet zijn kop hangen en keek schuin naar de calico kattin die de tweebenen wegjoeg. Een klein lachje sierde zijn nors gelaat. Hij sloot zijn ogen bij het voelen van haar kopje en spinde kort. Hierna neusde hij even in haar pels. 'Kom, we moeten hier weg, wie weet komen ze terug met meer' Bij deze woorden stapte hij in de schaduw van de bergen afval, zijn pels meteen eer aan doen door hem samen te laten smelten met de omgeving. Crossroad probeerde normaal te lopen maar zijn poot kreunde het uit, het deed pijn maar hij wou het niet laten merken. Toch zou het te zien moeten zijn, al was het maar om het feit dat hij nu helemaal niks zei en alleen maar nors voor zich uit keek. Hij moest zich gewoon groot houden.

Crossroad. Dat was het enige dat door haar kop heen ging. De kater waar ze haar kop in zijn vacht had geduwd. Het duurde een poosje voordat ze terug bij zinnen was en opving wat hij zei. Haar amberen ogen vestigden zich op de cycaan blauwe van haar partner. Plots drong een andere geur haar neus binnen. Horsetail. Ja, dat was de plant die ze een hele tijd geleden met Littlestream aan het zoeken was geweest. Kort keek ze zoekend rond. Groeide die plant nog in dit jaargetijde? "Do you smell Horsetail too?" murmelde ze afwezig. Haar amberen ogen bleven zoeken naar de plant maar konden het niet vinden. De kilte van de wind blies toen opeens zonder reden in haar gezicht. Het voelde alsof StarClan haar iets wilde vertellen. Verward schudde ze haar kop. Was het haar moeder die haar van daarboven een zetje in de rug gaf of misschien zelfs wel haar afstandelijke vader? "I need to call my first born Horsekit" zei ze zacht, meer tegen zichzelf dan tegen Crossroad. "And my second one Sheepkit" vervolgde ze al snel. Het voelde aan als een bevlieging, meer bezieling te noemen van de StarClan zelf. Kon dat waar zijn dat ze haar deze boodschap stuurden? Ze was helemaal geen Medicine Cat, zelfs niet eens een Leader die met StarClan mocht dromen. Hoe kon dit dan?
Haar blik ging terug naar Crossroad die bezig was met het weggaan maar ze zag hem hinken. In haar amberen ogen verscheen een trieste blik, was hij gewond? Ze snelde naar hem toe en liep naast hem om hem te ondersteunen. Het kon haar niet veel schelen wat de kater zou zeggen, hij had haar geholpen en nu ging zij hem helpen.

De kater probeerde zich groot te houden, wat dat was hoe hij werkte. Als hij zichzelf groot hielt bestond zijn zwakte niet. Dus hinkte hij zo goed als hij kon. Ineens sprak zijn partner, zacht maar toch hoorbaar. Als reactie opende hij ook zijn mond om de geuren op zich te nemen, en zeker, hij rook een plantengeur maar de naam ervan was onbekend. Gelukkig wist Otterflight zichzelf uit te leggen. Horsetail volgens haar. Hij was geen plantenkenner, eerder een geboren jager, dus het was maar iets dat hij moest aannemen. De norse kater probeerde weer op zijn zere poot te gaan staan maar het bleef gevoelig. Maar nog voor hij zijn aandacht weer naar Otterflight had gericht sprak ze weer. Horsekit en Sheepkit. De kater knipperde even met zijn cyaanblauwe ogen. What? Hoe kwam ze daar nu eens bij.. Horsekit van de geur maar waarom Sheepkit? Was er ook een kruid met Sheep in de naam? Wat vragend keek hij naar de kattin maar vroeg niks, gewoon niet wetend wat te zeggen. Ook voelde hij zich lichtjes beledigt op het ‘mijn’ front. Hij ging ook voor die fluffballetjes zorgen. En de kits een naam geven.. Misschien naar zijn ouders of naar zijn broers en zus. Zijn zus Psychevoice was gestorven en hij wou haar eer aan doen. Maar ja, hij had hier niet de broek aan in deze relatie. Toen ineens Otterflight hem kwam ondersteunen keek hij wat ontdaan. ‘Het is niks..’ mompelde hij ferm. Hierna keek hij weer vooruit en fluisterde bijna, alsof hij bang was voor het antwoord. ‘Waarom Horsekit en Sheepkit?’

Starclan had eigenlijk niet duidelijker kunnen zijn, zo voelde het aan voor de poes. De sterke geur van de horsetail in haar neus prikkend. Waar ze Sheepkit vandaan had gehaald wist ze niet totdat ze omhoog keek naar de wolken. Het waren schapenwolkjes. Ze glimlachte in zichzelf en haar warme glimlach steeg op tot in haar ogen toen ze Crossroad aankeek. “Horsekit cause I smell Horsetail here” miauwde ze en wees naar een klein plantje dat ze eindelijk gespot had “And sheepkit for the sheepcloud’s” miauwde ze waarna ze haar kop langs de zijne wreef. De kater had met zijn zwijgzaamheid haar hart gestolen maar of hij dat wist was voor haar een raadsel dat ze het liefs zo liet. Langzaam gleed haar tong over zijn wang heen. “What names would you like Cross? Hmm” snorde ze zacht in zijn oor. Zacht streek ze met haar staart over zijn schouder. “Touching you so warm and tender. StarClan, I feel such a sweet surrender. Beautiful is the dream that makes you mine” zei ze met een speelse grom in zijn oor waarna ze zacht aan zijn staart trok. “My lovely heroe” waarna ze grinnikte. Haar snorharen kwamen wat naar voren toe en ze raakte zijn neus aan. Een wat uitdagende blik verscheen in haar lachende ogen. Ze hield zo ontzettend veel van deze kater dat ze het niet in woorden kon uitdrukken.

De kater luisterde naar haar uitleg en grijnsde stilletjes. Horsekit en Sheepkit. Klonk zeker niet verkeerd. Maar toen Otter vroeg welke namen hij wou begon hij te blozen onder zijn donkere vacht. Zijn antwoord was echter duidelijk. "Ravenkit, Foxkit of Psychekit" Allemaal naar zijn familie. Hij had geen teken van moederlijk Starclan om hem iets voor te schrijven. Toen Otter ineens wat uitdagend werd beet hij zacht in haar oor. Hij was invalide hier, geen tijd om dan sexy te gaan doen.

Glimlachend keek ze opzei in de cycaan blauwe ogen van de kater die stilletjes grijnsde. Ze krulde haar pluizige staart om de zijne en wreef haar kop langs die van hem. De vraag die ze aan hem richtte leek hem haast verlegen te maken. Warm glimlachte ze terug naar Crossroad en gaf hem een lik over zijn oor. “Just tell me” zei ze zacht en wreef haar kop nogmaals langs de zijne. “Ravenkit, Foxkit of Psychekit’’ hoorde ze hem zacht maar duidelijk zeggen. Ze knikte en zette een paar pootstappen vooruit. Ondanks dat hij wat gewond was kon ze het niet laten hem uit te dagen. Speels trok ze nogmaals aan het gevlekte oor van de tortie kater. “Wanna play?” miauwde ze en wreef met haar staart langs zijn neus. Daarna trippelde ze met opgeheven staart een stukje voor de kater uit en keek met een glimlach om naar de kater. Zou hij de hint snappen?

Crossroad was een onschuldige kater die vroeger meer tijd bestede aan trainen dan aan poezen zoeken. Zo bleek dat ook nu te zijn. Hij voelde zich bloot en open zo uit zijn geliefde schaduwen en wist niet waar hij het zoeken moest. Er was geen lijstje van wat hij moest doen om de volgende stap te zetten. Het was allemaal zo vreemd. Hij had nog nooit een partner gehad alleen maar apprentice's. Maar hij was niet gek en begreep de hint compleet. Toch duurde het even tot hij zich op zijn kreupele pasje weer voortbewoog. Richting de calico poes en haar zachtjes in de nek beet. Zo haar beantwoorde.

Crossroad leek zenuwachtig te worden van haar hint. Hij snapte het dus wel degelijk maar hij was er wat huiverig van. Ze bleef rustig staan om op hem te wachtten terwijl hij naar haar toe kwam. De fonkeling in haar amberen ogen leek op een wild brandend vuur. De kater kwam naar haar toe en beet haar speels in haar nek. Grommend draaide ze zich om en gaf hem een speelse tik met haar poot. De speelse grom bleef zich een weg naar boven banen in haar keel.
Crossroad was dapper geweest toen hij haar had gered van de tweebeen. Het had zeer weinig gescheeld of die tweebeen had haar meegenomen. Ze gruwde bij het idee alleen al om in de Den van zo'n tweebeen te zijn. Wat moest je daar nu doen? Ze had de dikke katten wel zien lopen met hun zwabberbuikjes. Tans, de katers hadden zwabberbuikjes en het waren geen echte katers meer. Met een plof liet ze zich op de grond voor de voeten van Crossroad vallen terwijl ze opkeek in zijn cycaanblauwe ogen. "I love you so much Crossroad. More then life itself" murmelde ze en gaf hem een lik over zijn kin.