They are my superheroes..

Het was de geur van bloed die hem verstijft stil liet staan. Het had niet veel gescheeld of hij was kokhalzend over zijn nek gegaan, hij rook zo veel bloed. Hij had expres zijn kaken weer op elkaar geklapt om de geur iets te temperen. Zijn crèmekleurige vacht was recht overeind gaan staan, de bloedgeur was vermengt met de geur van hond en de dood. Hij dwong zichzelf een stap vooruit te zetten, want het was ook de geur van Riverclan, er waren clangenoten in gevaar. Ergens was hij bang dat hij te laat was, dat het geen zin meer had. Maar dan nog was het zijn taak om te gaan kijken en de dode katten in het kamp te krijgen. Zijn oren lagen plat in zijn nek terwijl er een treurige blik in zijn lichtblauwe ogen stond. Waarom gebeurde dit nou weer? Waarom… Hij bracht zijn achterpoten onder zijn lijf en spurtte vooruit in de richting van de bloedgeur die hem zo tegenstond. Hij moest er heen, dat moest gewoon. Een rukwind probeerde hem omver te trekken, maar hij boorde zijn nagels in de grond en rende verder. Het leek of de wind hem tegen wilde houden, hem wilde behoeden voor wat hij straks te zien kreeg, een beeld die nooit meer van zijn netvlies zou verdwijnen. Hij kwam slippend tot stilstand vlak voor Silvermist. “Silvermist!” Riep hij geschrokken toen hij bijna over haar heen kukelde. Zijn ogen werden groot terwijl zijn blik over haar bloed doorweekte vacht gleed. “Nee!” Er klonk afschuw door zijn stem. “Nee, niet doodgaan.” Zijn stem trilde en hij keek naar de pasgeboren kitten die tegen zijn moeder aankroop. Tranen branden achter zijn ogen toen ze hem vroeg voor het jonge katertje te zorgen. “Russetkit.” Herhaalde hij zachtjes de naam die zijn moeder aan hem gegeven had en het enige zou zijn wat hij straks nog van haar overhad. Hij keek naar het tafereel die de hond aangericht had. Twee dode kittens en zijn reukspoor die stopte bij de rivier, samen met die van Rushingstep. Een zachte snik verliet zijn keel en hij schudde langzaam zijn kop, maar het beeld werd op zijn netvlies gebrand. De zoveelste doden die hij moest verwerken. Hij wilde Russetkit niet bij zijn moeder weghalen, maar hij wist dat ze niets meer voor haar konden doen, ze was dood. “Rustig maar kleintje, ik zal zorgen dat je niet alleen zult zijn.” Zei hij zachtjes terwijl hij de kitten voorzichtig tussen zijn kaken pakte. Hij zou niet zeggen dat het goed kwam, want dan zou hij liegen. Zijn familie was dood en dat kwam niet meer goed, maar hij zou Russetkit beschermen met zijn leven. Hij zou er voor zorgen dat de kitten niet alleen zou zijn. “Ik beloof het Silvermist.” Fluisterde hij tussen zijn kaken door. Hij wist dat de dode katten hier weg moesten, maar het was het belangrijkst dat hij Russetkit veilig in het kamp kreeg dus dat ging voor. Hij keek nog één keer naar de dode katten en zijn ogen sprongen vol met tranen, waarom was het leven toch zo oneerlijk. Hij draaide zich om en rende zo snel als hij kon naar het kamp.
Hij stoof het kamp binnen en bleef pas vlak bij de Medicine cat’s den staan. Hij legde Russetkit tussen zijn poten en krulde zichzelf om hem heen, zodat hij niet koud zou worden. Daardoor kwam zijn eigen vacht ook vol met bloed, maar dat interesseerde hem niet. “Nightstream, Honeypaw, Whisperwind!” Riep hij compleet overstuur. “Alsjeblieft iemand?” Tranen rolden in zijn crèmekleurige vacht terwijl hij zijn neus tegen Russetkit zijn kopje drukte. Hij noemde iedereen op waarvan hij wist dat ze zouden kunnen helpen en hij hoopte dat er iemand was. “Nog even volhouden kleintje.” Zei hij troostend en warm in het oor van Russetkit. Hij moest sterk zijn voor de jonge kitten, maar van binnen was hij helemaal overstuur. Al dwong hij zichzelf om rustig te worden en daardoor werd zijn ademhaling weer normaal.

Opluchting maakte zich van hem meester toen Honeypaw naar hem toe kwam rennen. Hij tilde zijn kop weer op en keek haar aan met een angstige blik in zijn ogen. Toen ze vroeg wat er gebeurd was moest hij even nadenken, want zelf wist hij dat eigenlijk ook niet zo goed. De geur van bloed had hem gewaarschuwd en hem naar Russetkit en al het bloed en dode katten gebracht. “Ik…” hakkelde hij. “Ik rook de geur van heel veel bloed, echt heel veel bloed.” Hij struikelde bijna over zijn woorden terwijl hij het probeerde uit te leggen. Toen hoorde hij ook de stem van Whisperwind. Hij keek even om naar de zwarte poes en er vormde zich een waterig glimlachje om zijn lippen, maar zijn ogen lachte niet mee. Daarna keek hij Honeypaw weer aan om de rest uit te leggen. “Er was een hond, een hond in Riverclan territorium. Ik heb hem niet gezien, alleen maar geroken. Ik was te laat.” Een snik verliet zijn bek. “Ik kon ze niet meer redden.” Nieuwe tranen sprongen in zijn ogen. “Rushingstep was verdwenen samen met de hond in de rivier dat kon ik ruiken. Ik denk dat ze dood zijn. Silvermist lag ook dood te gaan met allemaal beten in haar lichaam en twee dode kittens lagen een stukje bij haar vandaan. De hond heeft ze vermoord allemaal.” Zijn lichtblauwe ogen werden donker terwijl hij dat vertelde. “Ze zei dat hij Russetkit heette.” Hij keek naar de jonge kitten tussen zijn vacht. “Ik zal hem beschermen, dat wil ik.” Hij keek zowel Honeypaw als Whisperwind aan, met een vastberaden blik in zijn ogen. “Ik heb het beloofd.” Fluisterde hij zacht. Hij voelde hoe Russetkit weer begon te trillen en in paniek keek hij naar het kleine pluizenbolletje die onder het bloed zat.'Kan je anders een extra paar poten gebruiken?'' Met een dankbare blik keek hij naar Whisperwind en daarna weer naar Honeypaw. “Laat haar helpen Honeypaw, alsjeblieft?” Hij had Nightstream niet gezien en hij wilde dat Russetkit zo veel mogelijk hulp kreeg, alle hulp die hij kon krijgen. Hij wist dat zij voor hem konden zorgen, dat hadden ze beide bewezen. Het waren zijn beste vriendinnen en hij vertrouwde ze met heel zijn hart, maar toch kon hij Russetkit niet loslaten. Toen Honeypaw voorstelde om naar binnen te gaan knikte hij en tilde hij Russetkit weer voorzichtig op. Hij droeg de jonge kitten zo zachtjes mogelijk naar de den. In de den ging hij weer liggen, op de plek waar zijn nest geweest was toen hij in coma gelegen had. Met zijn tong begon hij de kitten schoon te maken, waardoor de bloedsmaak weer terugkwam in zijn bek. Het smaakte verschrikkelijk, maar toch ging hij door. Hij wist dat hij Russetkit warm moest houden. “Is er iemand die hem melk kan geven?” vroeg hij bezorgd tussen twee likken door. Hij wist dat de kitten melk nodig had om aan te sterken, er was vast wel een poes die hem dat wilde geven, tenminste dat hoopte hij.

Het deed hem goed om te horen dat ze beide zeiden dat het goed kwam, daar vertrouwde hij ook wel op. Toch was het fijn om het van ze te horen. Toen Whisperwind zei dat hij tegen de haren in moest likken veranderde hij meteen van tactiek. In plaats van met de haren mee maakte hij Russetkit nu tegen de haren in schoon. Hij bleef er stug mee doorgaan zelfs toen hij hem al bijna helemaal schoon gelikt had. Zijn oren wiebelden, zodat hij niks miste van het gesprek tussen de twee poesen. Ze waren aan het overleggen of er nog een queen was die Russetkit melk kon geven en dat was cruciaal natuurlijk. Lucentstray, die naam sloeg hij meteen op in zijn gedachten. Hij had de poes nog nooit echt gesproken, maar hij wist wie ze was zoals hij dat van alle Riverclan katten wist. Hij wist ook dat ze net kittens had gehad, dus zij zou perfect zijn. In stilte bad hij dat zij hem melk zou willen geven. Hij wiebelde opnieuw met zijn oren en stopte met likken toen Whisperwind zei dat de andere kittens te oud waren, dat baarde hem zorgen. Wat nou als Lucentstray het niet wilde? Nee, zo moest hij niet denken. Natuurlijk deed ze het wel. “Moet ik haar ophalen? Of moet Russetkit naar de Nursery?” Zijn stem had nog steeds een wat bezorgde ondertoon. Hij wikkelde zijn staart nog beter om de jonge kitten heen en maakte een coconnetje, waarbij hij zijn kop over zijn rug legde, zodat Russetkit lekker warm lag. Hij keek van Whisperwind naar Honeypaw en weer terug. Langzaam begon het gebeuren een beetje te bezinken, maar veel beter werd het daar niet van. Het beeld van de dode katten had hem geraakt. “En wie gaat de dode katten ophalen?” Fluisterde hij er toen zacht achteraan terwijl hij zijn blik verdrietig neersloeg.