That we won't run {Shademask}

Een kreet klonk door het bos toen Willowdawn het leven van de eekhoorn beëindigde. Het beestje rook helemaal niet naar RiverClan en de zwarte poes had daarom dan ook het vermoeden dat het rode wezentje uit het ThunderClan gebied was gekomen. Niet dat het veel uitmaakte, het was gevangen op haar eigen territorium en daar was niks verboden aan. De zwarte poes begroef de eekhoorn half onder een struik en wandelde toen rustig verder door het Small Forest. Overal lagen bladeren die tijdens deze Greenleaf al naar beneden waren gedwarreld. Een aantal blaadjes vielen neer op haar zwarte pels toen ze stopte onder een grote boom, eventjes een pauze houdend.

{Eerste post voor Shademask}

Zijn diep blauwe blik was gericht op de zwarte poes, Willowdawn. Ze was aan het jagen, en door haar manier van jagen kreeg hij even het idee dat ze een Thunderclan kat was. Riverclanners joegen niet op eekhoorns. Maar ag, prooi was prooi. Ze ving de eekhoorn, begroef het dier vervolgens, en ging daarna ergens zitten. Shademask volgde haar, geruisloos. "Boeh," miauwde hij achter haar. Willowdawn was een goede vriendin van hem, daarom wist hij dat hij zichzelf bij haar zijn kon.

De poes schudde een aantal roodkleurige blaadjes van haar zachte vacht af en gaf hier een aantal snelle likken over. Eigenlijk had ze niet meer zo'n zin om verder te gaan met jagen, maar ze zou het waarschijnlijk wel moeten doen, anders zouden er 's avonds katten met een lege maag komen te zitten. Nu waren er natuurlijk wel andere katten bezig met jagen, maar je kon maar nooit genoeg prooi hebben. Zeker niet nu er een redelijk groot aantal kittens rondliepen in het kamp die nog geen bijdrage konden tonen. "Boeh," klonk het plots achter haar. De mondhoeken van de poes schoten een beetje omhoog. "Schrik," zei ze waarna ze zich omdraaide en toen speels uithaalde naar de oren van de kater.

Shademask grinnikte toen Willowdawn reageerde, zich vervolgens omdraaide, en uithaalde naar zijn oren. Shademask dook weg voor haar speelse aanval en stapte opzij. "Dat had beter gekund, Willow," reageerde hij nonchalant met een uitdagende blik in zijn ogen waarna hij zijn poot een paar likken gaf. "Mooie vangst. Ik dacht even dat ik een Thunderclan poes had betrapt op ons territorium," grapte hij.

Jammer genoeg dook de kater net op tijd weg en stapte vervolgens opzij, duidelijk met de instelling om haar nog verder uit te dagen. "Dat had beter gekund, Willow," reageerde de kater toen met een nonchalante toon in zijn stem. Shademask gaf een aantal snelle likken over zijn poot terwijl Willow zacht met haar staart heen en weer zwiepte. "Mooie vangst. Ik dacht even dat ik een Thunderclan poes had betrapt op ons territorium," grapte de kater vervolgens. Een minuscule grijns verscheen op haar snuit, waarna ze probeerde zijn nonchalante toontje na te doen. "Oh, en wat zou je dan met me gedaan hebben, als ik een ThunderClan poes was?" vroeg ze toen onschuldig en knipperde een keer met haar oogjes.

Shademasks lippen krulden nog meer omhoog bij de vraag van Willowdawn en haar onschuldige houding. "Weet ik niet hoor, een poes als jij zou ik niet zomaar aan kunnen vallen. En echt weg sturen? Ik ben blij dat je geen Thunderclan mormel bent," besloot hij te zeggen, zijn staart in haar gezicht zwaaiend.

De kater vond het blijkbaar erg amuserend dat ze zich zo opstelde, en daarom moest de poes weer licht grijnzen. "Weet ik niet hoor, een poes als jij zou ik niet zomaar aan kunnen vallen. En echt weg sturen? Ik ben blij dat je geen Thunderclan mormel bent," besloot hij toen. Ondertussen zwaaide zijn pluizige staart in haar gezicht en kort moest de kattin niezen, waarna ze zijn staart tegen de grond aan sloeg en haar zwarte pootje er bovenop plantte. "Nou, gelukkig dan maar dat we het er beide over eens zijn dat ik geen ThunderClan mormel ben," mauwde ze toen met nog altijd een licht speelse ondertoon in haar stem.

Voor hij zijn staart terug kon zwaaien werd die op de grond geslagen waarna Willowdawn er op ging staan. Gelukkig meer op de vacht van zijn staart dan op de staart zelf. "Lekker zacht, hm?" Vroeg hij met een grijns. "Nou, gelukkig dan maar dat we het er beide over eens zijn dat ik geen ThunderClan mormel ben," reageerde Willowdawn op zijn besluit. Hij grinnikte. "En toch ben je een squirrel-chaser," grapte hij, waarbij hij zij gespierde lichaam vlug naar haar toe draaide, en hij zijn twee voorpoten om haar nek sloeg om haar zo mee op de grond te trekken.

"Lekker zacht, hm?" vroeg de kater met een grijns toen de zwarte poes op het pluizige gedeelte van zijn staart was gaan staan. Zie wierp hem even een korte, uitdagende blik toe. "Nou, gelukkig dan maar dat we het er beide over eens zijn dat ik geen ThunderClan mormel ben," reageerde ze toen. Een kleine grinnik verliet de mond van de kater en de zwarte poes trok even een wenkbrauw op. "En toch ben je een squirrel-chaser," grapte de kater toen. Voordat ze het wist had hij zich naar haar toegedraaid, zijn poten om haar nek heen geslagen en werd ze meegetrokken naar de grond. Een kleine gil kon ze niet meer binnenhouden, maar een kleine lach die door het woud heen klonk ook niet. De poes kwam onderop terecht, trapte de kater toen speels in zijn buik in een poging hem van zich af te krijgen. Toen pas bedacht ze zich dat zijn voorpoten om haar nek heen geslagen waren, en dus rolde ze samen met hem het heuveltje af.

Shademask ontving een trap in zijn maag en rolde samen met Willowdawn vervolgens van het heuveltje af. Shademask lachte toen ze tot stilstand kwamen. Hij stond op en wankelde wat van de duizeligheid. "Dus, hoe is het om een Thunderclan poes te zijn, squirrel-chaser?" bleef hij haar uitdagen. Hij zwaaide met zijn staart terwijl hij met zijn ogen knipperde om de duizeligheid uit zijn kop te krijgen.

Het tweetal kwam aan de voet van het heuveltje weer tot stilstand en de poes kon zich niet inhouden en lachte met de kater mee. "Dus, hoe is het om een Thunderclan poes te zijn, squirrel-chaser?" mauwde Shademask toen hij wankelend was gaan staan. De poes sprong behendig weer overeind, gaf een paar snelle likken over haar schouderblad en keek de kater toen grijnzend aan. "Jij!" riep ze toen en het leek alsof haar poot uit wilde halen naar zijn oren, maar in plaats daarvan richtte ze deze op het laatste moment op zijn voorpoten, hopend hem onderuit te kunnen halen. Ondertussen zwiepte ook haar zwarte, pluizige staart wat heen en weer.

Het duizelde hem nog wat, maar langzaam werd alles weer helderder. Na de luidde stem van Willowdawn, kwam haar poot met een hoge snelheid - als of ze een vis uit het water plukte - op zijn kop af, maar al snel lag hij op de grond. "Schijnbewegingen is je specialiteit wel, hé?" kreunde hij, overeind komen. Verslagen ging hij zitten. Hij keek haar aan, en schoot toen naar voren, als of hij het water in dook. Hij klemde zijn poten om haar heen, en hield haar zo vast in een houdgreep.

Yes! Binnen een paar tellen lag de kater uitgeschakeld aan haar poten, en met een zelfvoldane grijns keek de zwarte kattin neer op haar 'prooi'. "Schijnbewegingen is je specialiteit wel, hé?" kreunde de kater waarna overeind kwam en wat verslagen ging zitten. Wat er toen gebeurde had ze niet bepaald verwacht, want de kater schoot naar voren en binnen de kortste keren lag de zwarte poes op de grond, in een houdgreep van de kater. "Mousebrain," mauwde ze half grinnikend en spartelde wild heen en weer. De poes lag even stil, spartelde vervolgens weer een beetje en wist voor de helft uit zijn greep te komen. Voordat ze het wist haalde ze uit naar zijn staart en nam hiervan het pluis tussen haar kaken, hem licht uitdagend aankijkend.

Shademask deed net als of hij de belediging van Willowdawn niet gehoord had, en bleef haar rustig in zijn houdgreep houden. Leuke poes was ze. Willowdawn spartelde en probeerde los te komen. Dit moest wel geacteerd zijn, want iedere warrior wist dat spartelen geen nut had. Je moest verrassend zijn, en je als het ware overgeven. Een Thunderclan techniek die heel het woud door was gegaan. Vervolgens stopte Willowdawn, en Shademask ontspande ook wat meer, want ja, de hele tijd kracht houden op een spartelend iemand was ook lichtelijk vermoeiend. Vervolgens begon ze weer wild te bewegen, en wist ze half los te komen. Vervolgens voelde hij hoe zijn staart ineens in de bek van Willowdawn terecht kwam. Haar uitdagende blik liet hem grijnzen. "Oké, oké! Rustig maar, ik laat al los," miauwde hij. Hij stapte van haar af, en probeerde zijn staart los te krijgen.

De kater vond het waarschijnlijk niet zo erg fijn dat de poes zijn staart te pakken had gekregen. Conclusie: dat was een van zijn zwakkere plekken. "Oké, oké! Rustig maar, ik laat al los," mauwde de kater toen, waarna hij weer van haar afstapte en zijn staart los probeerde te krijgen. Binnen een aantal tellen had ze het pluis van zijn staart losgelaten en was ze overeind gesprongen. Licht grijnzend keek ze hem aan, nog altijd uitdagend. De poes zwiepte een keer met haar pluizende, zwarte staart en kantelde haar kopje een klein beetje. "Zo, wat zullen we nu eens gaan doen?" vroeg ze terwijl ze een beetje aarde uit haar zwarte vacht plukte. Haar paar gele ogen keken toen weer naar de kater en twinkelden lichtjes.