In the middle of the Night

Met geluidloze stappen kwam de kater het kamp uitgewandeld. Hij kon niet slapen, kon maar niet moe geraken eens hij zijn ogen gesloten had. En aangezien hij niet de hele nacht anderen wakker wou houden, had hij dus maar besloten een wandeling te gaan maken. Hetgeen wat er gebeurd was met Littlestream bleef maar aan hem knagen, ergens maar al te goed wetende dat het mogelijk was dat de grijze poes kon sterven.
Na enkele meters gekuierd te hebben, hield hij plots halt en liet hij zijn kopje hangen. "Waaraan heb ik dit allemaal te danken..?" Klonk zijn stem, een tikkeltje wanhopig. Hij wou dat alles terugging naar hoe het was; zijn relatie met Innerghost en de toestand van zijn dochter. Maar tijd wachtte op niemand, dus ook niet op hem. Dit was het heden, en hij moest er maar met leren omgaan.

{1st post for Leopardgaze}

Zachtjes had de kater zich uit de warrior den verplaatst. Heel moe was hij niet meer, hij kon eigenlijk ook niet echt slapen. De kater maakte zich zorgen om Littlestream, desondanks dat hij haar niet eens goed kende, was het toch wel Innerghost die haar moeder was en hij voelde zich rot voor haar. Maar dat was niet het enige waarom hij niet kon slapen. Zijn gedachten verpestten zijn zin om te slapen. Denken terwijl je in je nest ligt is nooit goed, zeker niet als het gaat over gevoelens. Gevoelens die hij zelf nog nooit heeft gekend en waar hij zich ook geen raad mee weet. Daarom had de kater besloten een wandeling te maken, dan kon hij daarna vast beter slapen, maar wie hij in het gebied aantrof had hij nooit kunnen verwachten. Flamepath. De kater zag er gebroken uit en hij kon het niet laten om op hem af te stappen. "Het komt vast wel goed met je dochter.." Althans, hij dacht dat de kater daarom deze woorden zei. Littlestream was een sterke poes, dat had hij zelf wel gemerkt, iedere medicine cat was mentaal heel sterk. Katten die mentaal zeer sterk waren konden veel overleven, want zij waren juist dat soort katten die volhielden en niet zomaar opgaven. Ze had een familie om naar terug te keren.

De kater schrok lichtelijk op toen hij plots beweging achter zich hoorde. Met een korte ruk draaide hij zich om en stond hij regelrecht tegenover de kater die hij misschien wel het meest haatte in de gehele Clan. Echter zat hij niet bepaald in de mood om hem te gaan uitschelden, en al zeker niet na de woorden die het volgende moment uit diens bekje kwamen. 'Het komt vast wel goed met je dochter..' Klonk hij, waarop de vuurrode kater reageerde met een langzame schouderophaal. Zo dacht hij er ook over, maar iedere dag die voorbij sloop zonder dat de poes echt vordering toonde, deed deze mood de grond in zakken. Flamepath zuchtte even zachtjes en wierp zijn amberkleurige blik op de grond. "Ik hoop het maar.." Miauwde hij als eerst, om vervolgens nogmaals zijn mond te openen. "Innerghost en ik zijn haar nog zoveel verschuldigd. Het mag gewoon niet zo eindigen." Vervolgde hij, zijn blik nog steeds op de donkere aardbodem houdende.

Flamepath was zeker niet zijn meest geliefde clangenoot, maar het bleef een clangenoot en ergens kon hij deze niet zo hier achterlaten. Zo verdrietig, alleen in het donker, waar windclan katten hem misschien konden aanvallen - al was dat natuurlijk wel wat overdreven, maar je wist maar nooit. Een vos kon zo uit de struiken komen of de kater zou besluiten dat hij niet meer verder wilde na alles wat gebeurd was. Flamepath zei dat hij en Innerghost Littlestream nog zoveel verschuldigd waren en hij keek hem even strak aan. Wat was er dan gebeurd? "Ik hoop dat starclan haar teruggeeft, ze verdient het niet om zo jong te sterven." Zo'n vriendelijke poes, zou zo jong niet moeten sterven.