Shoot at glory [ Strugglebug ]

Forest strekte zijn poten, en vertelde zijn apprentice dat deze mocht eten. "Morgen bij zonsopgang verwacht ik je weer. Zorg dat je een beetje uitgeslapen bent, en wees niet te laat. Hoe meer we bezig zijn, hoe beter je je Clan kunt dienen als warrior." knikte hij. Hij keek de apprentice glimlachend na, en toen scanden zijn groene kijkers het kamp af. Hij had afgesproken om te gaan jagen met Strugglebug. De poes had hij gisteravond voor het eerst gesproken. Hij had haar vertrouwen geboden, en vlak daarna had ze hem gevraagd of hij met haar wilde jagen. Vandaag was dat. Het was nu zonsondergang, dus liep hij naar de uitgang van het kamp en wachtte daar op de verschijning van de zwart-witte pels van de poes. Ondertussen begon hij zijn buikvacht een beetje te wassen. Toen deze glad en glanzend over zijn borst lag keek hij nog eens op.

De zon begon langzaam diens weg naar het aardoppervlak te vinden. De jonge kattin had de hele ochtend in haar den gelegen, uitgeput van de wacht die ze 's nachts had gestaan. Toen de middag was begonnen had ze nog een kleine patrouille gejoind die langs de grenzen was gegaan, en toen had ze nog een paar uurtjes uitgerust in het kamp. De Clan was zoals altijd levendig, maar ze moest toegeven dat een beetje rust haar ook wel eens fijn leek. De mooie kattin stond op toen ze een zwarte gestalte uit het kamp zag glippen en glimlachte eventjes, waarna ze een paar snelle likken over haar schouderbladen gaf en hem met kleine pasjes volgde. Toen ze door de doorntunnel heen was zat hij al te wachten, terwijl hij de vacht op zijn buik waste. "Goedenavond, Mister Shimmer." Ze kon het niet laten om licht te grijnzen en hem een zachte por te geven. "Let's go!"

Opeens vond hij de kattin naast hem, die hem een zachte por in zijn zij gaf en even grijnsde. Hij grijnsde maar terug, want hij vond het op de één of andere manier fijn als ze grijnsde of glimlachte. "Goedenavond, Mister Shimmer," zei ze geamuseerd. Forest keek zijdelings naar zijn vacht, en toen naar de hare. "Jij dan!" grijnsde hij, bij het aanzicht van de gladde vacht tussen haar schouders in. "Let's go!" zei ze toen. De nachtzwarte kater knikte. Hij keek nogmaals naar haar vacht. In de bloedrode zon glom deze al helemaal. Toen keek hij weer weg, en begon te lopen. "Dus, waar gaan we heen, Miss Shimmer?" Geamuseerd trok hij even met zijn wenkbrauwen. Zijn rechtermondhoek trok op in een halve glimlach, maar na enkele seconden volgde zijn linkermondhoek deze beweging en grijnsde hij nogmaals.

De kater leek op de een of andere manier een beetje van zijn stuk gebracht, hij grijnsde namelijk alleen maar en dat was in haar ogen een reactie die men deed als ze niet goed wisten wat ze moesten doen. Echt veel maakte het niet uit voor haar, want ze ging er zelf niet echt op in en glimlachte alleen nog maar vrolijk, afwachtend wat de reactie van de zwarte kater zou zijn. "Dus, waar gaan we heen, Miss Shimmer?" mauwde de kater en trok wat geamuseerd met zijn wenkbrauwen, waarna er weer een grijns op zijn gelaat ontstond. "Oh, dus nu zijn we opeens getrouwd?" mauwde ze en gaf hem een zachte schouderstoot. "We gaan waar de geur van prooi ons brengt," mauwde ze toen en grijnsde kort.

Op wat hij zei kreeg hij een schouderstootje, maar het maakte niks uit. "Oh, dus nu zijn we opeens getrouwd?" Hij grijnsde en knikte. "Natuurlijk! Sinds wanneer zijn we dat niet?" Hij keek haar quasi-verbaasd aan, en deed alsof Struggle dat toch echt had moeten weten. "We gaan waar de geur van prooi ons brengt." reageerde de poes uiteindelijk op de vraag waar ze heen zouden gaan. Forest knikte met een grijnsje. "Diep hoor. Oké, daarheen dan?" Hij wenkte met zijn staart, terwijl hij zijn kaken open liet vallen om de geuren binnen te laten stromen. Ja, de plek waar zijn staart op dit moment heen zwiepte droeg de meeste prooigeuren. En dat was belangrijk. Leaffall bracht kou en regen, en dat zond alle beestjes hun nesten weer in. En leafbare helemaal, dus ze moesten er klaar voor zijn.

"Natuurlijk! Sinds wanneer zijn we dat niet?" De kater keek haar quasi-verbaasd aan terwijl de poes een wat zuur gezicht trok. "We gaan waar de geur van prooi ons brengt," mauwde ze toen en grijnsde kort. De kater knikte en grijnsde vervolgens weer een keer. "Diep hoor. Oké, daarheen dan?" De poes knikte toen hij wenkte en volgde hem toen de kant op waar zijn staart heen gericht stond. De grond was koud toen de poes haar neusje over de takjes en blaadjes liet gaan, hopend een geur op te vangen van het een of ander. "Volgens mij ruik ik muis, niet ver hier vandaan," murmelde ze toen en keek even op naar de zwarte kater. De zon begon nu steeds verder te zakken, maar er was nog iets anders waardoor het sneller donker werd. Dikke pakken grijs gekleurde wolken stapelden zich op boven het grote woud, en de poes rilde een keer.

De poes antwoordde met een knikje. Hij volgde haar in die richting. Hij liet zijn kaken openhangen en kon de binnenstromende geuren van het territorium bijna voelen. Buiten de geuren van dennenbos, prooi, en natte aarde hing er nog wat anders. Die geur van de avond. De zon, met zijn oranje-gouden kleur, daalde langzaam neer achter de groene heuvels van het Windclanterritorium. Tussen de weinige begroeiing door scheen de oranje ster op beide pelzen van de katten die er liepen, zoekend naar prooi. Echter begonnen de paarsgrijze wolken zich te verzamelen voor de zon, zoals deze tijd vaker gebeurde. De zon werd omsingeld door grijze regenwolken. Langzaam maar zeker bewogen ze, tot het licht verdween, en de schemering inviel, zonder dat ze de zon ook maar achter de heuvels hadden zien verdwijnen. Strugglebug verbrak de stilte. "Volgens mij ruik ik muis, niet ver hier vandaan." sprak ze. Hij zag hoe de poes rilde, en door die kleine beweging versnelde hij zijn pas. Toen hij weer naast hij liep volgde hij haar tempo. "Koud?" Hij wilde op zich wel dichter tegen haar aan gaan lopen, maar ze hadden elkaar nauwelijks ontmoet, dus dat zou ongemakkelijk zijn. Dus keek hij haar gewoon vriendelijk aan.

De jonge kattin keek naar de zwarte kater toen hij haar wat vroeg. "Koud?" mauwde hij namelijk. De zwart met wit gevlekte kattin haalde haar schouders op, het was namelijk gewoon het weer wat haar de rillingen gaf. "Eerder de wolken," mauwde ze toen en keek omhoog. Ja, het was duidelijk dat er een regenbui aan zat te komen, en een flinke ook. Er stak een wind op die haar vacht door de war liet wapperen, en ook meteen de geur van de muis wegblies. Langzaam maar zeker kwamen er druppels uit de hemel vallen, steeds sneller en sneller. "Misschien kunnen we ergens een oud dassen- of vossenhol vinden en er in schuilen," mompelde ze toen en keek zoekend rond, want zin om kleddernat te worden had ze niet.

Oké, niet van de kou dus. Dat bleek wel toen de poes haar schouders ophaalde. "Eerder de wolken," zei ze toen. Hij volgde haar groene blik naar boven. De regenwolken aan de schemerdonkere hemel leken bedreigend. Door de wind was hij vrijwel meteen zijn oriëntatie kwijt. Tussen de haren van zijn éénkleurige pels viel de koude vloeistof neer. Ze moesten een schuilplek vinden. Gelukkig had de gevlekte kattin dat ook al bedacht. Ja, een vossen- of dassenhol zou goed zijn, maar waar vonden ze die zo snel. Forests appelgroene kijkers scanden even om hem heen. Ergens zag hij een boomstronk liggen. "Daar," Hij liep er vlug heen. Gevallen bomen waren meestal rot. Deze ook, en daarom voor de helft hol. Hij kroop naar binnen. De kater kon er niet staan, maar hij kroop maar een beetje ineen, tegen de kou, en ook om niet zijn kop te stoten.

De zwart met wit gevlekte kattin keek rond, maar zag toen dat Forestrain al een ander onderkomen had gevonden. "Daar," mauwde hij en de kattin volgde zijn blik, die uitkwam bij een holle boomstam. Ze volgde de zwarte kater zo snel als ze kon, want ze wilde geen moddervacht krijgen. Het was niet erg groot, en omdat Strugglebug ook een normale omvang had voor een kat en niet extreem klein, paste het maar net. Omdat er een paar plekjes waren waar ondanks het hout toch nog wat druppels naar beneden kwamen zetten kroop ze wat meer naar achteren, waar Forestrain zich had ingenesteld. Hun vachten raakten elkaar even en ze keek hem wat verontschuldigend aan. De boomstam was niet al te comfortabel, maar het kon ermee door. De zwart met wit gevlekte kattin liet zich zakken, tegen de zwarte pels van Forestrain aan, en legde haar kopje toen op haar poten. Buiten rommelde er onweer, en als er iets was waar ze een hekel aan had, dan was het wel onweer.

Ook Strugglebug paste in de stronk, al was het maar net. Door wat gaatjes in het rottende hout vielen er een aantal druppels omlaag. De poes drukte zich nog iets naar achter. Haar pels raakte de zijne even. Ze keek verontschuldigend om naar hem. De zwarte kater knikte haar toe. Zo erg was het niet. Het was krap en niet erg fijn, ze konden het henzelf beter comfortabel maken. Dat begreep de gevlekte kattin zelf ook wel. Deze drukte zich tegen zijn lichaam aan. Hij keek hoe haar kop op haar poten raakte en hoorde gerommel in de lucht. Onweer. "Net op tijd," verkondigde Forest. Ze waren hier veilig voor de bui boven hun kop. Toch was dat niet de enige opluchting nu. Op een vreemde wijze was het wel fijn om het eens warm te hebben door de poes die tegen hem aan lag.

Toen er weer een slag van het onweer te horen was drukte ze haar oortjes wat naar achteren. "Net op tijd," mauwde de zwarte kater toen en de poes maakte een instemmend geluidje, het was duidelijk dat ze niet hield van al die knallen buiten. Daar had ze nooit van gehouden, echt niet. Het was vreemd om zo dicht bij een van haar clangenoten te zijn, ondanks dat ze altijd erg sociaal was en vaak vrienden maakte, dit was anders. Ze had nog nooit in een vergelijkbare situatie had gezeten als nu, maar het was gewoon iet wat vreemd. Maar aan de andere kant, zo erg was het nu ook weer niet. Buiten begon het al aardig donker te worden, en ze zuchtte eventjes. "Ik denk dat dit nog wel even door zal gaan," mompelde toen en hief haar kopje een beetje, de kater aankijkend met haar smaragdgroene ogen. En toen plots, voelde ze een wat vreemd gevoel in haar buik, dus keek ze snel weer weg.

Onderwerp: Re: Shoot at glory [ Strugglebug ]