Pinewood scent

Uitgeput bleef ze bij een boom staan en kneep haar oogleden op elkaar toen ze een steek door haar zij voelde. Alsof haar conditie met kwadraten naar beneden was gegaan, zo voelde ze zich. Maar haar energie was er nog en haar poten wilden gewoon verder gaan. Toch hielden de steken in haar zij haar er van af om verder te rennen. Prooien hadden haar dus ook meerdere malen ontlopen en de warrior voelde zich nuttelozer met elke seconde. Met een lichte zucht liet ze zich op de grond zakken en keek even wat wazig voor zich uit. Ze zou nu wel even tot rust komen en dan weer verder gaan. Die steken waren vast eenmalig.

OOC; Eerste post voor Innerghost.

Met Innerghost zelf ging het niet zo goed meer, vooral nu Littlestream in een coma was geraakt. Haar dochter had haar gered. Tevens zag Innerghost er zelf ook niet zo goed uit. Haar staart was gehalveerd en haar oor was flink gewond. Haar poot was wat stijfjes, dus ze moest nu gewoon rustig aan doen. Verder kon ze haar taken nog wel uitvoeren. Vermoeid had ze het kamp verlaten; de patrouilles en alles was geregeld voor deze dag. Innerghost versnelde haar tempo lichtjes maar stopte toen een zwart-witte poes in haar zicht kwam. Ze herkende haar als de dochter van Shrewstar, Runningvole. Een rare geur kwam van haar af, en die herkende ze maar al te goed. Zo vroeg al? Dat had ze niet verwacht. "Je ziet er uit als of elke jacht tot nu toe mislukt is," klonk haar stem, schor, iets minder krachtig dan normaal.

Haar oogleden werden nog wat steviger op elkaar gedrukt bij de volgende steek, maar deze leek wat minder te zijn. Voorzichtig kwam ze overeind, er alles aan doen om te pijn in haar zij te negeren en wilde net weer op stap gaan toen ze een paar pootstappen hoorde. "Je ziet er uit als of elke jacht tot nu toe mislukt is," Ze rechtte haar oortjes en draaide zich om, iets te snel, want door die beweging kreeg ze weer een kleine steek in haar maag. "Ja.." Ze liet haar kopje hangen en drukte haar oortjes schuldig tegen haar nek. Oh nee, als de deputy dat al opmerkte kwam er niet veel goed nieuws aan..
Voorzichtig rechtte ze haar kopje weer en bekeek de zwarte warrior. Een wat bezorgde glans verscheen in haar blauwe kijkers. "Is alles wel goed met u? Na.. het ongeluk en.. uh..?" Vroeg ze beleefd, wat ze altijd was tegenover oudere katten, en probeerde het beste van haar woorden te maken.

De reactie van Runningvole was raar. Als of ze ergens op betrapt was. Ze vernauwde haar ogen en zwaaide met haar staart. Innerghost reageerde er niet meteen op, iets wat ze normaal wel doen zou. Maar ja, op dit moment was niet even normaal. "Is alles wel goed met u? Na.. het ongeluk en.. uh..?" Klonk haar stem toen. Innerghost vernauwde haar ogen en knikte kort. "Het gaat prima met mij, de wonden herstellen wel weer," klonk haar stem kordaat. "En met jou... is er al iets bijzonders aan jezelf opgevallen?" Klonk haar stem vervolgens, met een duidelijke hint er in dat ze het al wist, maar het nog van de zwart-witte poes zelf horen wou.

"Het gaat prima met mij, de wonden herstellen wel weer," Runningvole beet op haar lip. Ow, ze was.. alleen maar bezorgd om haar deputy, misschien moest ze dit soort vragen maar aan dichtere vrienden van Innerghost laten. Haar staartje zakte tot aan de grond en ze voelde zich met de seconde ongemakkelijker. "En met jou... is er al iets bijzonders aan jezelf opgevallen?" Met een frons keek ze oudere warrior aan, duidelijk verward. "Sorry, maar.. ik snap u niet echt." Murmelde ze en ging even met haar blik over haar lichaam. Hm, nee. De laatste tijd had ze niet echt iets aan haar lichaam veranderd. "Heeft het iets met Dawnpaw te maken?" Ze hield haar kopje schuin. Misschien straalde ze nu een soort verantwoordelijkheid uit?

Innerghost snoof bij het antwoord van Runningvole. "Oké, je snapt me niet. Maar snap je wel de gevolgen van je eigen daden, Runningvole?" Vroeg ze vervolgens, haar stem werd wat zachter, minder bot en chagrijnig. "Heeft het iets met Dawnpaw te maken?" Hier bij moest Innerghost lachen. "Nee, ik hoop van niet, anders zal Starclan niet echt blij met je zijn," klonk haar stem. Normaal was Innerghost wel gewoon duidelijk. Ze stond er zeker niet om bekend om onduidelijk te zijn, dat was de zwarte kattin gewoon niet. Maar dit was iets waar Runningvole zelf van leren moest. Ze was een jonge poes. Te jong voor dit, maar ze moest er zelf achter komen. Want hoe oud je ook werd, ook al was je al een warrior, je bleef je leven lang door leren. En dit was er een onderdeel van, enkel voor poezen dan.

Door angst werden haar ogen groot en ze krabbelde lichtjes achteruit, licht trillend op haar poten. "Oké, je snapt me niet. Maar snap je wel de gevolgen van je eigen daden, Runningvole?" Gevolgen van haar daden? Wat had ze dan gedaan? Nee, het had niets met Dawnpaw te maken maar wat had ze nog meer gedaan dan ..! Het kwartje leek te vallen, maar het duurde even voordat ze het helemaal door had. Innerghost was niet alleen een deputy, maar ook een ervaren queen. Het leek als een bom in te slaan en ze zakte door haar levenloze poten en bedekte vervolgens al op de grond liggend haar kop met haar poten. "Nee.. nee.. nee.." Jammerde ze triest. "Ben.. ben ik zw--zwanger?" Ze keek met betraande ogen op naar de zwarte poes.

Naast de grote, machtige deputy, was Innerghost ook een moeder, een Queen. Ze had het meteen herkend toen ze de geur rook. Runningvole was zwanger. Ze kreeg kittens, en zou moeder worden. "Nee.. nee.. nee.." Jammerde ze, nadat de jonge poes door haar poten was gezakt. Innerghost deed een stap dichter bij en wou in eerste instantie haar staart over haar lichaam heen leggen, maar helaas was dat niet meer echt mogelijk, en het zou pijn doen. Dus legde ze haar poot lichtjes op haar schouder. "Ben.. ben ik zw--zwanger?" Vroeg ze. "Je word moeder, inderdaad," miauwde ze rustig. "Ik weer er alles vanaf om vroeg Queen te worden, Runningvole. Ik mag dan niet de meest lieve poes zijn, maar ik kan je er wel mee helpen," miauwde ze rustig. "Echt een verstandige keuze was het echter niet, Runningvole. Ik vind het zelfs een impulsieve actie, gezien jij je niet bewust van je daden, of júllie daden," klonk haar stem direct. Ze mocht best weten hoe zij er over dacht, en geheid meerdere er over zouden denken. "Wie is de vader?"

Ze voelde een plotselinge poot op haar schouder en snikte nog zachtjes na, waarna ze dus naar Innerghost keek, haar zicht bevlekt door het water dat zich op haar oogleden bevond. "Ik weet er alles vanaf om vroeg Queen te worden, Runningvole. Ik mag dan niet de meest lieve poes zijn, maar ik kan je er wel mee helpen," Haar ademhaling kwam in trillingen uit haar mond, zo angstig was ze nu. Haar onderlipje trilde treurig. Vervolgens kreeg ze nog een kleine preek van de deputy zelf. "Acefray.." Murmelde ze zachtjes en liet haar blauwe kijkers naar de grond glijden, haar oortjes bijna geheel tegen haar nek gedrukt. "Maar.. ik.. ik kan dit niet. Kan het niet te niet gedaan worden? Iemand moet toch wel iets kunnen doen?!" Paniek sloeg over in haar stem en ze keek de poes hulpeloos aan.

Twee jonge warriors. Het deed haar helemaal denken Flamepath en zichzelf. Zij en Flamepath waren ook pas in het begin van hun warriorschap ouders geworden. Zelf had ze toen ook niet geweten hoe ze er mee om moest gaan. Vooral toen bleek dat één van de kittens ziek was, Littlestream, ze had haar toen uit het nest verbannen.
"Maar.. ik.. ik kan dit niet. Kan het niet te niet gedaan worden? Iemand moet toch wel iets kunnen doen?!" Een zucht rolde over haar lippen. "Nee, Runningvole. Dit kan niet ongedaan worden, je zult met de consequenties moeten dealen. Maar ik ben bereid je er bij te helpen, zolang je er maar voor je kittens zult zijn," antwoordde ze op Runningvoles vraag.

Zorgelijk keek ze naar haar buikje, waar over een tijdje kittens in zouden gaan groeien. Ze was er nog niet klaar voor. Hoe pril was de relatie tussen haar en Ace wel niet? Kon die dat wel aan? "Nee, Runningvole. Dit kan niet ongedaan worden, je zult met de consequenties moeten dealen. Maar ik ben bereid je er bij te helpen, zolang je er maar voor je kittens zult zijn," Met jammerende oogjes keek ze naar de deputy van de clan en kwam bibberend overeind, haar pootjes nog onder haar lijfje trillend. "D-danku Innerghost.." Murmelde ze, waarna haar blik weer naar beneden afdwaalde. "Ik zal er voor ze zijn, ja." Antwoordde ze toen nog licht onzeker.

Innerghost glimlachte even naar de jonge poes. Ze had het met haar te doen, en wist heel goed hoe ze zich wel niet voelen moest. "Neem rustig de tijd, Runningvole. Laat het nog even bezinken, en aarzel niet mij op te zoeken," miauwde ze waarna ze opstond en haar poten strekte. Van het stil zitten was haar linker achterpoot weer gaan krampen, die had nodig weer wat beweging nodig. "Voel je je goed genoeg om je kop even te legen, en nog wat te gaan jagen voor de clan," nu het nog kon. Runningvole hoefde niet per direct naar de nusery, al zal dat over een moon dus wel moeten.

"Neem rustig de tijd, Runningvole. Laat het nog even bezinken, en aarzel niet mij op te zoeken," Ze knikte wat stijfjes. Jup, stress was het laatste wat ze nu nodig had. Maar het voelde nog steeds.. vreselijk. De blikken die katten zo dadelijk op haar zouden werpen.. de gedachte alleen al deed haar inkrimpen van de zenuwen.
Bij de volgende woorden van de deputy knikte ze. "Dankuwel Innerghost.." Murmelde ze, waarbij ze een zijwaartse blik wierp op de zwarte poes. "Ik zal mijn best doen." Gelukkig had dit gesprek haar afgeleid van al die krampen in haar buik.

Innerghost zelf was echter minder gestrest en onzeker geweest. Het had haar ook niet veel gedaan dat katten raar naar haar hadden gekeken, en nu waren ze blij met haar kittens. Ze waren prima warriors geworden, en één zelfs de medicine cat. Littlestream... Ja, met haar ging het nu dus niet goed. Littlestream lag in de haar eigen den, en dan gewond en in een coma. Runningvole gaf aan dat ze haar best ging doen, waar Innerghost uit haalde dat ze mee ging jagen. "Goed dan," miauwde Innerghost. Ze snoof de lucht op, hier in de buurt was niks, dus konden ze eerst wel een stukje gaan lopen.