Outside

De kater voelde zich lichtjes genegeerd bij alle lof die zijn vriend in ontvangst kreeg. Natuurlijk had die de laatste maan weer vollop vrienden gemaakt terwijl hij vastzat aan zijn trainingen. Maar het maakte niet uit. Zijn naam had als eerste geklonken en hij had zelf een apprentice. Ook die was dan wel niet geweldig maar toch. Hij was trots op zichzelf en op hetgeen wat hij had bereikt. Toch had hij besloten zijn vriend gedag te zeggen en zich uit het kamp te bevrijden. Zijn groene blik had nog even die van de gevlekte kattin gezocht. Zou zijn geliefde de hint begrijpen? Maar anders maar niet.. Hij loodste zichzelf naar buiten en ademde diep in. Hij had een nieuwe naam en genoeg te doen en te zien. Misschien zou hij Lurkingpaw voor de eerste training mee nemen over de grens. Of hij gaf die rat zwemles. Niet dat hij zelf van water hielt maar het zou leuk genoeg zijn de ander er doorheen te zien peddelen. Yay, wraak. Snel schudde hij zijn gedachten weg en liep verder door het territorium. Zijn grijze poten zakte lichtjes weg in de drassige grond dankzij zijn gewicht. Met de meeste katten in het kamp was het hierbuiten nu aardig rustig. Ace grijnsde even in zichzelf, niet wetend dat er een ander in de buurt was.

{ Net na de ceremonie, en helemaal open c:

Acefray liep op een drafje verder, helemaal in zijn gedachten verdiept. Hij voelde zich ook ietwat radeloos, heel zijn leven lang had hij ernaar gestreven warrior te worden. Nu zijn grote doel en motivatie weg was wist hij niet goed meer wat hij met zichzelf aanmoest. Natuurlijk had hij een apprentice waar hij zijn poten vol aan had maar hij had voor zichzelf weinig te streven. Hij kon ofcourse blijven trainen en oefenen maar zijn volle naam had hij al gekregen. Ineens hoorde hij een bekende en geliefde stem. Diep snorrend reageerde hij terug "Yo Running" Zijn blijdschap drong door in zijn stem. Ineens sprong de kattin voor hem en Ace greens zijn typisch brutale grijnsje. "Heel erg, en jij hebt een apprentice" plagend sprong hij naar voren en keek de ander ondeugend aan. Hierna gaf Ace de kattin een lik bij haar oor en hupte opzij.

Straks ging hij zijn nest wel opmaken, bij Tall, misschien midden in de den zoals ze ook voorheen hadden gedaan. Maar wel in de beurt van Running.. Hij wou haar niet meer missen. Tijdens die ene maan dat hun rang verschilde hadden ze elkaar veel minder gezien dan hem lief was. Zij had warrior taken en hij ging diep in zijn trainingen. Het was moeilijk geweest maar hij was trots. Nu was ook hij klaar en had hij alle tijd voor zijn Running. Deze begroeting had hem dus ook verrast maar meer aanmoediging had hij niet nodig. Hij voelde zich brutaler worden maar niet op een slechte manier. Het viel hem op dat ze niet al te hartelijk was om haar apprentice. Toch leek zijn verrasingsaanval haar af te leiden. Grijnzend zakte hij door zijn voorpoten heen, zijn staart in een on-ace-manier omhoog gestoken. Het pluis danste mee mee met wind maar het liet hem enkel ondeugend lijken. Bij haar opmerking greens hij nog breder "Dus je bedoelt dat die zwarte vlekken er altijd zitten?" Hij kantelde zijn kop. "Want anders heb ik een plekje gemist" Na die woorden gaf hij de ander een lik over haar wang.

Wow, goed de situatie ingeschat Ace.. Zou hij het ooit leren? De grote kater liet zijn groene blik de blauwe van de kattin ontmoeten. Er lag een vorm van spijt in al kleeg hij die niet helemaal doorgedrongen. Hij had geen spijt dat hij van Running hielt maar wel omdat hij zicb erin had laten gaan. Een waterig lachje kwam op zijn gelaat "Sorry, ik ben gewoon heel blij je weer te zien" Zijn linkeroor bungelde naast zijn kopje terwijl je ander rechtop bleef staan. Hoewel het er vaag uitzag schuifelde de grote kater even op zijn plaats en kneedde de grond onder hem fijn.

Ace had de grond onder zijn grote poten omgeploegt. Hij was hier echt slecht in. Het liefste drukte hij zijn snuit tegen die van Running maar hij wist wel beter. Ze hadden al een flinke verbetering gemaakt op dit punt en Ace wou die niet verliezen. Toen hij een antwoord terugkreeg kon hij zijn eigen blos niet verbergen. Hij wou het zo graag goed doen maar hij had nu eenmaal geen gebruiksaanwijzing. De kater zag hoe haar blik naar beneden gleed en even spitste hij zijn oortjes omhoog. Maar nog voor hij iets kon doen voelde hij het snorren van de kattin onder zijn kop. Met een zachte lach snorde hij terug "Ik ook, ik heb je gemist" Hij liet zijn staart met een tevreden flof op de grond vallen.

Hij begon zich langzaam weer op zijn gemak te voelen. Zijn groene blik stond rustig op Running gericht zijn oorjes blij naar voren. Het was kou, en al was de kater een wandelende bontjas was het nog niet aangenaam. Maar het maakte niet uit, niet zodra Running zich tegen hem aan duwde. Even legde hij zijn kop op de hare en grinnikte bij haar opmerking. Plagend ging hij dichter naar haar toe zodat ze beflufft werd. "Het staat je prachtig" merkte hij toen op. Toen haar blik te zijne kruiste luisterdd hij naar haar woorden. "Natuurlijk, hoe zou ik dat ooit kunnen vergeten" Yup, daar had hij gezegt dat hij Running leuk vond waarna ze bijna van het dak af viel.. In ieder geval waren de lichtjes mooi geweest.

Het klonk een beetje als muziek.. Zijn diepe gesnor en dat van Running samen. Het klonk mooi. Maar het was alleen mooi omdat ze het samen deden. Hij werd gevult door warmte die Running hem gaf, het was warmer dan al zijn fluff bij elkaar. Toen zei Running ineens de mooiste woorden die ze maar had kunnen zeggen. Ze voelde hetzelfde? Ze wist nog maar half hoeveel hij voor haar voelde. Ace zijn blik wisselde van een verrast ontzag naar een warme blijdschap. Ze keek omhoog, naar hem.. De grijze kater greens breed en duwde zijn snuit in haar nek. Toen hij weer op keek gaf hij haar een snelle lik bij haar oor. Nu pas leek hij te realiseren wat hij had gedaan. "Sorry.. Ik-ik ben gewoon nog nooit zo blij geweest." klonk hij zachtjes maar eerlijk.

Als het niet aan zijn grote lichaam had gelegen was hij nu aan het huppelen. Hij had het nooit opgegeven maar wel zijn liefde aan de kant gegooid voor de kattin. Maar nu werd het ineens beantwoord. Hij snorde zowat even diep als een monster terwijl hij de ander aankeek. Ace boog zijn kopje verontschuldigend al kon zijn geluk niet meer stuk. Hij moest haar tempo volgen en niet Running meesleuren in het zijne. Toen hij ineens een lik voelde over zijn wang keek hij op. Zijn oogjes zo groot als schoteltjes. "Dat ik je oor een douche geef?" vroeg hij plagend. Maar des te goed zette hij een pas naar voren en omhelste de kattin met lichaam en staart. Om het af te maken gaf hij nu een lik over haar kopje.

Hij had zich zo tegen de poes aangedrukt dat het niet meer mogelijk was haar aan te kijken. Zijn eentonige gesnor veranderde wat van toon om een ritmisch getril te maken. Hier wou hij nooit meer weg. Nooit meer van de zijde van Running, hij wou hier blijven. Alles klopte nu. Hij was warrior, had een vader figuur en een partner. In ieder geval, zo zag hij Running wel. Bij de vraag van de kattin gaf hij haar een liefdevolle lik. "Beloofd, ik zal nooit weggaan" spon hij zacht. De gespierde kater ging liggen, zo de gevlekte poes meenemend. Het maakte niet meer uit wat er nog gebeurde. Hij was bij Running..

Ace genoot van de ander terwijl ze op de grond zakte. Hij liet de ander zacht terecht komen terwijl ook hij een plaats vond op de ondergrond. De kater rolde zichzelf om de zwart witte kattin heen, iets dat met zijn grote geen probleem was. Hierna sloeg hij zijn poot om Running heen zodat ze dicht tegen hem aan lag. Hij grijnsde bij het voelen van haar kopje en legde de zijne op de hare. Toen ze zich oprolde ging hij erbij liggen, zijn lichaam zo geplaatst dat ze geen kou zou hebben. Zijn vacht prikten van warmte, een warmte die zelfs de snijdende wind niet weg kreeg.