New in town

Hijgend kwam de kater bij een riviertje. Precies wat hij zocht. Een laatste sprintje en hij voelde het koele water onder zijn pootjes, heerlijk. Ondanks dat het buiten niet warm was had Quantas het bloedheet. Hij keek eventjes om zich heen of er niemand anders in de buurt was. Toen bleek dat dit niet het geval was begon hij gulzig van het water te drinken, hij was er nog nooit zo aan toe geweest. Zelf wist hij niet eens hoe lang hij gerend had, maar het was erg uitputtend geweest. Hij was weggerend van huis, zijn vader had hem van jongs af aan al in de steek gelaten, maar zijn moeder had hem nu ook in de steek gelaten. Nu was het punt gekomen dat hij dacht dat hij toe was aan zelfstandigheid, maar dat was hij eigenlijk helemaal niet. Enkele minuten nadat hij gevlucht was had hij al spijt. Waar ging hij slapen? Wie kon hem helpen jagen? Waar zou hij überhaupt terecht komen? Zo snel als hij het besluit had genomen weg te gaan, zo snel had hij spijt gekregen, maar hij besefte zich heel goed dat er nu geen weg meer terug was. En nu was hij in een gebied wat hij helemaal niet kende. Hij had vele geuren opgepikt van allerlei dieren, maar veelal andere katachtigen. Of dit goed of slecht was wist hij niet. Hij zou er vanzelf achter komen, want vannacht zou hij hier sowieso blijven. De schemer begon al te komen.

Quantas wilde opzoek gaan naar een plaats om te slapen toen hij plotseling achter zich iets hoorde ritselen. Wat was het? Zijn nekvel kwam omhoog, hij draaide zich om, maar zag enkel struiken. Wat moest hij doen? Hij deed enkel wat stappen achteruit. ''Wie is daar?'' liet hij met een dreigende toon horen.

Net toen Quantas richting de struiken wilde springen om wat er ook was uit te lokken stapte een andere kat tevoorschijn, een vrouwtje, poes dus. Ze vertelde dat ze enkel wat wilde gaan drinken, en vervolgde haar weg naar het water om inderdaad te gaan drinken. Geïrriteerd keek hij haar na, kon hij nou nooit eens met rust gelaten worden? Natuurlijk was er voor hem de mogelijkheid om nu gewoon weg te rennen, maar dat was ook weer raar. Dan zou hij eruit zien als een of andere gek. Hij besloot dus maar gewoon te staan waar hij stond, en kijken met wie hij te maken had. ''Ga je gang maar dan, ehh..'' Hij wilde haar naam uitspreken maar die wist hij natuurlijk niet. ''Hoe heet je eigenlijk?''vroeg hij haar. Hij nam maar een relaxe positie aan en keek om zich heen om te kijken of ergens de gelegenheid was om te overnachten hier, maar daar leek het niet op.

Quantas bleef staren naar een boom aan de andere kant van het water, het was bijna gelijk aan een boom vlakbij waar hij gewoond had. Al snel verdronk hij in gedachten. Hij had maar één beeld van zijn vader in zijn hoofd, hoe hij zijn moeder had gebeten en daarna vertrokken was, om nooit meer terug te keren. Zijn moeder keek de afgelopen maanden ook al niet meer naar hem om en dat maakte dat hij nu hier stond, in onbekend gebied met een poes waar hij eigenlijk helemaal geen zin in had. Hij had al lang weer spijt dat hij hier gekomen was, hij had het beter bij kunnen leggen met zijn moeder, dacht hij. Maar nu was het te laat. Hij moest denken aan zijn broer, die was al veel eerder vertrokken en sindsdien ook spoorloos, sinds die tijd was het dan ook bergafwaarts gegaan tussen hem en zijn moeder. Quantas zuchtte eens diep en schudde zichzelf uit de eindeloze gedachte aan vroeger, het was een nieuwe start.

Als door de goden uit zijn gedachte getrokken hoorde hij ineens een hoog stemmetje om hulp roepen. Hij spitste zijn oren en keek om zich heen maar kon niks zien, het gras was te hoog op enkele plaatsen. Quantas had wel begrepen dat het ergens bij het water vandaan moest komen. De roep had erg wanhopig geklonken en dus sprintte hij de richting van de rivier op, nog steeds was er geen spoor te bekennen van datgene wat net geroepen had en Quantas keek met enige paniek om zich heen, toen zag hij dat de rivier uit zijn oevers aan het treden was. Dat moest dan haast de plaats zijn waar de roep vandaan kwam. Snel zette hij nog een sprintje, maar deze eindigde abrupt toen hij struikelde over iets wat op een hol leek. Alsof dat nog niet erg genoeg was viel hij face first in het water. Was het water dan al zo ver?

Snel stond hij op om weg te rennen toen hij in het hol een hopeloze kitten zag liggen. Quantas keek achterom en toen weer naar de kitten, er was geen tijd te verliezen, het hol liep al vol. ''kom hier kleintje.'' mauwde hij vluchtig, waarna Quantas de kitten bij zijn nekvel in zijn bek nam en optilde. Snel als hij kon rende hij naar de plaats waar hij zojuist had gestaan. Hoewel het water pijl snel steeg leek het Quantas niet dat het water tot hier zou komen. Hij zette de kitten neer en bestudeerde hem. ''Alles goed, kleintje?'' vroeg hij aan de kitten, terwijl hij het water in zijn ooghoeken goed in de gaten hield.