Ruling the world? Easy! [Nightkit + open]

Met trotse passen liep de grote kater zijn kamp. Zijn minachtende blik gericht op zijn clangenoten. Arrogant duwde hij een apprentice aan de kant. Zijn doel was de prooistapel. De grijs-witte kater weigerde zelf te gaan jagen. Andere mochten het irritante werk doen, hij zou de clan wel verdedigen. Battle had de moordenaar van hun vorige leider makkelijk aangekund. Hun vorige leider was gewoon zwak geweest, hopelijk was Silverstar beter. Eenmaal bij de prooistapel koos hij voor de grootste, natuurlijk. Misschien zouden andere zijn arrogante gedrag af keuren, hij had geleerd er mee te leven. Vroeger als kitten had hij er een hekel aan gehad maar inmiddels was hij een Warrior. Een troste krijger die zijn clan zou verdedigen, desnoods moordend. Nee, Battle deinsde niet terug voor wat bloed aan zijn klauwen. Pas toen zijn eten opwas kreeg hij weer aandacht voor zijn kans. Het eerste wat hem opviel was dat hij in de schaduwkant van het kamp zat. De waterige zon verwarmde precies het deel waar hij niet was. Snel liep hij naar het juiste deel van het kant. Verschillende kittens maakte ruimte voor hem. Met een tevreden grijns ging hij zitten. Battle had weer eens zijn macht over de zwakere getoond.

Verveeld zat de kitten in het kamp. Er was echt niks te doen vandaag, hoe saai. Nightkit sloeg haar staart kwaad heen en weer en keek toe hoe twee kittens vochten. Ze konden er niks van. Eigenlijks wilde ze er naar toe om te laten zien hoe je echt moest vechten. Tot ze haar broer Battlesong in de schaduwkant van het kamp zag zitten. Een stel kittens maakten snel plaats voor hem. Natuurlijk, hij en Night waren beide de leiders van deze domme groep katten. Met stevige passen liep Nightkit op hem af. ''Hey Battle,'' miauwde ze als begroeting voor ze ook ging zitten. Een kitten keek even angstig naar de twee, alsof ze vreemd waren dat ze in de schaduw zaten. Nightkit zwaaide kwaad met haar staart waardoor de kitten snel wegliep. Daarna grijnsde ze. Dit was makkelijk.

Zijn verveelde gedachtes werden doorbroken door het noemen van zijn naam. Snel keek hij op, wie waagde hem met Battle aan te spreken. Pas toen hij zijn kleine zusje zag ontspande hij. Nightkit was de enige met recht om hem zo te noemen. "Hey" miauwde hij en keek goedkeurend toe hoe ze een paar kittens wegjoeg. Ze was echt het beste zusje dat hij kon wensen. Al was ze 12 manen jonger, ze leek ongelooflijk op hem. Zelf had hij echter nooit een voorbeeld gehad, maar Battle zou zijn zusje leren hoe het echte leven was. "Honger?" vroeg hij en trok een andere vrij grote prooi van de stapel. De dikke eekhoorn was genoeg om drie kittens te vullen maar Night mocht het houden. Ze verdiende het zoveel meer dan de andere smerige kittens. De wezentjes die niet eens konden vechten. Tevreden ging hij liggen. 'Zeg Night, hoe vaak ben je inmiddels uit het kamp geweest?' Hij hoopte dat het poesje minstens een keer zou antwoorden. Anders zou hij de taak op zich nemen haar de buitenwereld te leren verkennen. Dat was tenslotte een belangrijk deel van de opvoeding.

''Hey'' was het antwoord van haar broer. Hij keek goedkeurend toe hoe Night de kittens wegjoeg. Nightkit hield van haar broer, ze leken op elkaar. Beide gaven ze niet om regels en lieten zich niet de baas spelen door anderen. ''Honger?'' vroeg Battle toen. De kitten knikte kort en keek toe hoe haar broer een grote eekhoorn van de prooistapel haalde. De meeste katten zouden zeggen; dat is een verspilling! Of; jullie hadden een kleine prooi moeten delen! Nightkit haatte dat. Zij was wel de gene die écht de Clan zou verdedigen net als Battlesong. Dan verdiende ze beide grote prooi anders zouden de katten amper territorium hebben óm te jagen. Nightkit nam een stevige hap van de prooi. ''Zeg Night, hoe vaak ben je inmiddels het kamp uit geweest?'' vroeg Battlesong die inmiddels aan het liggen was. De kitten dacht na. Ooit toen ze een moon was was ze wel eens het kamp uit geweest, niet lang want de zonhoog patrouille zou toen bijna komen. En ooit 's nachts was ze buiten geweest, maar niet vreselijk ver want toen was ze nog jong. Nightkit wist nu precies wanneer de patrouilles kwamen, gelukkig. ''Twee keer,'' vertelde ze Battlesong dus.

Geduldig wachtte hij terwijl de kitten nadacht. Al vond hij het eigenlijk respectloos om haar zo te noemen. Bij kittens dacht je aan kleine, schattige, kleine wezentjes. Nightkit was dat absoluut niet. Nee, zijn zusje was zoveel beter dan de clan kittens. Ze had het verstand van een apprentice en wist prima hoe je moest vechten. Daar kon hij tenminste trots op zijn. Eindelijk antwoordde de poes en hij knikte. Twee was mooi. Dat betekende dat ze in ieder geval zelfstandig was. Veel zorgen maakte hij zich niet om haar, Night kon prima vechten. 'Prima, ik wist het wel' antwoordde en gaf haar een speels tikje met zijn staart. De paar kittens keken nu naar hun, ze begonnen irritant te worden. 'Laat eens zien aan die pathetische kitten hoe goed je kan vechten.' Met een grijns drukte hij zijn poot op zijn zusje en drukte haar tegen de grond. Battle wachtte geduldig af wat ze ging doen. Hij was zeker benieuwd of ze al een tactiek voor dit soort dingen had.

''Prima, ik wist het wel,'' antwoordde haar broer en trots glimlachte Night. Battlesong was ongeveer de enige vriend die ze had, maar wat dan nog? Je kon niemand vertrouwen. Als Nightkit leider zou worden werd hij haar deputy, niemand anders. En waarschijnlijk ook andersom. De cyperse poes voelde de ogen van een groepje kittens in haar vacht branden en geirriteerd zwaaide ze haar staart een keer. Ook Battle merkte het. ''Laat eens zien aan die pathetische kitten hoe goed je kan vechten.'' Met een grijns knikte ze en liep op het groepje af en zwaaide kwaad met haar staart. De grootste kitten stapte naar voren en zwaaide zijn staart net zo kwaad, als een uitdaging. Nightkit zette zich af en duwde haar tegenstander tegen de grond. Hij probeerde haar eraf te schoppen met zijn achterpoten maar Nightkit negeerde het. Ze gaf hem een paar meppen op zijn kop en blies waarschuwend. Haar tegenstander draaide zich op zijn zij, zodat ze beiden op de grond lagen. Snel stond Night op, en de andere kitten ook, waarna hij wegvluchtte naar zijn vrienden. Tevreden glimlachte Nightkit en liep weer naar haar broer. ''Die zullen nu wel nadenken voor ze naar ons gaan staren,'' miauwde ze en ging weer zitten. ''Hij gaf het wel snel op zeg.''

Trots vulde hem terwijl hoe toekeek. Night was zijn enige familielid waar hij trots op kon zijn. Niks zou hem zoveel verdriet doen als de dood van Night en hij wist dat het andersom ook zo was. Hij was haar grote voorbeeld, ze kon niet zonder hem. Deze verantwoordelijke taak had ook verstand in zijn hersenen gebracht. Nu was er tenminste een ding waar hij zich zorgen om kon maken. Katten zagen hem nu ook als verantwoordelijk en gevoelig, perfecte eigenschappen voor een leider. Met zijn staart gaf hij zijn zusje een tikje. 'Goed gedaan' complimenteerde hij. Ook iets zeldzaam voor hem, bijna niemand verdiende ooit een compliment. 'Dat noemen we 'slap' Night, ik hoop dat je nooit zo gaat woorden.' Natuurlijk wist hij dat Night zich niet zo zou gaan gedragen. Dat zou hij zich niet eens meer in het kamp durven te vertonen van schaamte. Zijn kleine zusje een slappeling. Vreselijk, het idee al liet hem rillen. Battle dacht even na en gaf Night toen advies. 'Het was een goed techniek maar zet meer gewicht op zijn nek, uit ademnood zal hij hij in paniek raken en niet meer weten hoe je moet vechten.' Tevreden sloeg hij zijn staart om zijn poten. Hij kon trots zijn.

Nightkit glimlachte bij Battlesong's compliment. Als je er één van hem kreeg moest je het echt goed hebben gedaan, hij gaf ze niet zomaar weg. Nightkit klaagde over de kitten. ''Dat noemen we 'slap', Night. ik hoop dat je nooit zo gaat worden.'' De poes grijnsde. ''Ik? Slap?'' miauwde ze. ''Ja, en egels kunnen vliegen.'' Ze grinnikte om haar eigen grap. Nee, Night zou nooit slap zijn. Ze zou nooit opgeven. Desnoods werd het gevecht haar dood, ze zou niet vluchten. Wat moest ze dan zijn? Een slappe, bange kitten? ''Het was een goede techniek maar zet meer gewicht op zijn nek. iot ademnood zal hij in paniek raken en niet meer weten hoe je moet vechten,' vervolgde Battlesong na even denken. Nightkit grijnsde opnieuw bij dit idee. Dit was niet echt iets wat een ThunderClan warrior zou gebruiken in een gevecht. Dus zouden ze het juist niet verwachten. Geweldig. ''Goed idee,'' vertelde ze dus. ''Maar waarschijnlijk durven ze dan niet eens de nursery meer uit te komen. Ze komen nu al amper in de buurt,'' weer grinnikte ze om haar opmerking. Misschien vond niemand ze grappig maar wat dan nog? Wat gaan ze doen? Haar vermoorden? Nightkit keek haar broer aan. ''Dus Battle wanneer gaan we een keer met z'n twee het kamp uit?'' vroeg ze toen, alsof 't doodnormaal was. Voor hun wel. Voor de twee katten in de schaduw waren regels amper iets.

Lachend gaf hij zijn kleine zusje een tik met zijn staart. 'Wie zegt dat ze niet kunnen vliegen? Misschien vliegen ze alleen s'nachts en merken we daarom niet.' Natuurlijk wist de grijswitte kater dat zijn zusje niet slap was. Night had al sommige vechttechnieken onder de knie die een paar Warriors niet konden. Daar had hij wel voor gezorgd. Hij zag de grijns op het gelaat van de poes en grijnsde zelf ook. Battle kon wel raden wat ze nu dacht. 'Daar heb jij wel voor gezorgd' antwoordde hij met trots in zijn stem. Een normale Warrior was waarschijnlijk boos geworden, had de kitten start gegeven, maar hij niet. Battle was tenslotte ook geen normale Warrior. Hij was de leider van het kamp. Een lach verliet zijn mond bij de volgende vraag. Even nam hij tijd om er over na te denken. Ze mochten niet betrapt worden, en al had hij het volledige vertrouwen in zijn zusje, ze was pas drie manen oud. ' Bij een belangrijke gebeurtenis als een ceremonie, niemand die dan op ons let.' Besloot hij uiteindelijk. Battle verheugde zich er nu al op.

'Als ze 's nachts vliegen wil ik dat wel eens zien hoor. Ik zie het al voor me, vliegende egels met katten op hun rug,' grijnsde Night op de opmerking van haar broer. ''Daar heb jij wel voor gezorgd,'' vervolgde Battlesong trots. ''Het is ook veel te makkelijk,'' miauwde Nightkit. ''Als ze nou eens sterker waren.. ik wed dat ze niet lang overleven later.'' Battlesong miauwde daarna dat ze samen het kamp uit konden bij een ceremonie. Natuurlijk, geen kat zou dan opletten. ''Goed plan, Battle,'' miauwde de kitten daarop. Ze hoopte dat als ze een apprentice zou worden Battlesong haar mentor zou worden. Iemand die wél dingen kon. Hopelijk zag Silverstar dat ook.

'Wel, dan hebben we nog een reden om het kamp uit te gaan. Of ben je soms te bang?' vroeg hij plagend. Ze begon te klagen over makkelijkheid en hij knikte instemmend. Natuurlijk was het makkelijk, maar ze moest ook de voordelen daarvan leren. 'Kijk Night, ze zijn slap, maar zullen later voor hun clan willen vechten. Wij als leiders zullen ze moeten leiden en daarbij niet letten op hun slapheid, want iedere kat, hoe slap ook, is toch weer een strijder extra.' Hopelijk begreep zijn zusje wat hij bedoelde. Als ze ooit leider of deputy ging worden moest ze het nog steeds weten. Leider zijn was niet zo makkelijk als het leek. Ook Night zou dat moeten leren en wie was daar beter voor dan hij zelf? 'Night, we weten allebei dat je veel talent hebt, dat moet je ook gebruiken.' Lachend duwde Battle zijn zusje op de grond. 'Probeer maar te ontsnappen.'

Nightkit knikte opnieuw bij de 'wijze' woorden van haar broer. Hij was de enige echte wijze in deze Clan. Met Night haarzelf, natuurlijk. Lachend duwde Battlesong haar op de grond. ''Probeer maar te ontsnappen,'' miauwde hij. Nightkit knikte en probeerde zich er eerst uit te kronkelen. Dat hielp niet dus beet ze met al haar kracht - oke, misschien niet AL haar kracht, want ze wou haar broer geen echte pijn doen, - in zijn poot, hopend dat hij zou loslaten.

Geduldig wachtte hij af tot zijn zusje de juiste techniek had bedacht. Zijn donkergroene ogen gericht op het kleine maar toch zo dappere poesje. Een tevreden glimlach verspreidde zich over zijn gezicht toen Night hem beet. 'Heel goed Night, al werkt het beter als je wat groter bent.' Tevreden pakte hij het poesje beet tussen zijn tanden en hief haar de lucht. 'Pwobeew maaw low te komen' mompelde hij tussen de vacht door. Natuurlijk zorgde hij ervoor dat het kleintje zijn tanden niet voelde. Battle wist waar de grens lag.

''Ach, ik word wel groter,'' grijnsde Nightkit. Ze haatte het wel om zo klein als een kitten te zijn want niemand nam haar serieus. Maar ze zou vanzelf ouder worden, wacht maar.. Haar broer pakte haar vast met zijn tanden en hield haar in de lucht. Oh hey, mooi uitzicht hier dacht ze. ''Pwobeew maaw low te komen,'' mompelde Battlesong. Nightkit grinnikte, dat was precies hoe hele jonge kittens klonken. De poes begon heen en weer te slingeren om los te komen, maar dit hielp niet. Dus haalde ze haar poot naar Battle's snuit en duwde er op, niet serieus hard, maar wel zodat hij los zou laten. Veel katten die dit zouden zien zouden denken dat ze aan het spelen waren, maar voor Nightkit was het net een training.

Onderwerp: Re: Ruling the world? Easy! [Nightkit + open]