I’ve been praying for help cause I can’t take it all [&Whitelion]

Haar gitzwarte poten droegen haar naar het grensgebied dat ze deelden met de WindClan, ze wilde gewoon even weer weg van de rest. Alsof ze nog niet genoeg tegenslagen had meegemaakt in haar leven. Haar ogen werden iets kouder zodra ze de geur van WindClan oppikte en haar oren vielen plat op haar kop. Ze moest door blijven gaan, zelfs al waren alle katten op wie ze kon rekenen nu niet meer bij haar. Nooit had ze gedacht dat verlies haar zo erg kon raken, zeker na de pijn die ze al had moeten weerstaan. En toch had de dood van Lionclaw haar niet veel gedaan. Ze kon niet zeggen dat ze blij was dat hij dood was maar ze hoefde nu niet elke dag hem te zien en te beseffen dat zij nooit genoeg voor hem zou zijn. Ze zuchtte en bleef even op een rand staan voor ze zich naar beneden keerde naar de rivier beneden zodat ze even wat kon drinken. Eenmaal beneden bleef ze even staan voor ze door haar poten zakte en langzaam begon te drinken. Terwijl ze zo zat kon je haar ribben lichtelijk al zien uitsteken door haar vacht, wat er ook niet echt perfect uit zag. Haar oren tiltte ze heen en weer op zoek naar iets van geluid. Niet dat ze zich nu echt richtte op het verdedigen van de grenzen, het laatste beetje vuur dat ze had gehad was langzaam aan het doven. En zodra die vlam gedoofd was zou er niks meer over zijn van het poesje dat ze zo heel lang geleden nog was geweest.

De grote kater zat met zijn rug naar de rivier toegekeerd. Dit was de border met Riverclan, vlak voor de waterval. Het water was wild, maar je kon er van drinken als je een stevige grip had. Maar geen van dat al was de reden waarom hij hier, en nu, zat. Als hij dorst had, kon hij naar het meertje gaan; dat was dichterbij en rustiger. Het was ook niet dat hij aan het patrouilleren was; dan zou hij nooit met zijn rug naar de border zitten. En ook om alleen te zijn moest je niet naar hier komen. Daarvoor waren er andere plekjes.. Nee, hij zat hier voor het uitzicht. Niet dat dat er veel was; het hoge gras blokkeerde zijn zich, en als je er middenin zat was je omringd. maar vanaf hier zag je de zachte heuvels, gevuld met groen gras nu het eindelijk Greenleaf was. De prooischaarste was nog niet over, maar de konijnen leken langzaamaan terug te komen. Het geruis van het water achter hem was allesoverheersend, maar de wind waaide naar hem toe van vanachter, zodat hij kon ruiken wat daar omging. Een sterke, verse Riverclangeur waaide zijn neusgaten in. De grote kater rechtte zijn rug en wachtte even. het leek niet dat de poes hem gehoord of gezien had. De gespierde kat stond soepel op en liep naar de rivier. Aan de andere kant stond een zwarte poes, die bijna een jaartje ouder dan hem. Hij zei niets, maar niet omdat hij zo slechtgehumeurd was. De poes had geluk vandaag.

Ze was er met haar aandacht niet helemaal bij maar het maakte haar niks meer uit. Vele manen had ze al doorstaan maar de laatste wogen het zwaarst op haar schouders. Ze was nog lang niet oud en zwak genoeg om zich bij haar moeder te voegen in de Elders den, hoewel ze daar soms iets teveel naar verlangde. Ze wilde best met haar gaan praten, maar elke keer leek het alsof een onzichtbare kracht haar tegenhield door te lopen. Pootstappen trokken alleen de aandacht van haar oren, maar ze maakte geen aanstalte om omhoog te komen. Ze vermoedde dat het van WindClan kwam anders had ze haar clangenoten wel kunnen ruiken. Ze wist dat ze geen gevecht hier kon beginnen, ze zou geen schijn van kans maken in de conditie die ze was. Zodra er geen woord kwam zuchtte ze bijna voor ze ophield met drinken. ''Valt er veel te zien?'' Vroeg ze zelf maar,haar toon niet vijandelijk maar ook niet vriendelijk. Als ze een patrol mee had gehad had ze er wel een uitdaging van gemaakt, maar zelfs dan zou ze er eigenlijk geen zin in hebben.

''Valt er veel te zien?'', vroeg de zwarte poes toen ze klaar was met drinken. De grote kater haalde alleen maar zijn schouders op. Hij ging zitten en begon langzaam zijn witte vacht te wassen. Hij was niet in een al te spraakzame stemming, en echt zin in een uitdaging had hij op het moment niet. En te horen aan de stem van de poes was het bij haar hetzelfde. En hij was op zijn eigen gebied, hij vormde geen bedreiging. Er was geen enkele kans dat hij de wildstromende rivier zou kunnen overzwemmen, aangezien hij nou geen held was in zwemmen. Niet dat hij het ooit al geprobeerd had.

Zodra ze geen antwoord kreeg zwiepte de zwarte poes met haar staart en tilde haar kop langzaam op om de ander strak aan te staren. Vele woorden die ze kon spreken gingen door haar kop heen maar ze bleef nog even stil. Ze zaten allebei op hun eigen kanten van de grenzen dus ze kon hem niks maken. ''Wat is dat, opeens je tong verloren?'' Snoof ze maar krulde haar staart over haar voorpoten. ''Kan me niet herinneren dat jullie geen tong hebben.'' Vervolgde ze maar wendde haar blik niet af van de kater. Het was nog altijd geen uitdaging maar ze hield er ook niet van om geen antwoord te krijgen van anderen. En toch met alle pijn die ze nog voelde na het verlies van ook haar broer probeerde ze niet te tonen dat ze eigenlijk wilde wegkruipen in een hoekje naast haar moeder.