My last breath [Geboorte topic + R.I.P Cinderfell]

Determind mocht nu groot en sterk zijn. Hierin was hij niet beter af als een kitten. Hij had zijn moeder de stok aangegeven en hiermee stopte zijn weet. Zijn ogen branden. Er was te veel bloed.. Het kon niet anders.. Woedend omdat hij wist dat hij niks kon doen sprong hij op en snauwde naar een van de katten die hij zag dat ze Sparrow of van zijn pacht Starclan zelve moesten gaan halen. Het eerste kittentje was er al. Zwart als zijn vader.. Zwart als de vader van de kitten zelf. Dit was zijn broer drong de gevlekte katen tebinnen. Hoe vaak moest hij zijn vader nog doden tot hij eindelijk verdween. Determind hoorde Cinderfell de naam zeggen. Zijn hart vulde zich wederom met haar, wetend dat de kitten er niks aan kon doen. De tweede kitten kwam op aarde en Deter had zich bij de zijde van zijn moeder gevoegt, zijn kop neergeslagen. Hij merkte dat haar krachten verdwenen. Ze was al gestorven voor deze bevalling.. En nu ging ze hem nogmaals verlaten. Hij luisterde naar haar woorden. Bij het einde likte hij haar ogen dicht en mompelde een antwoord terug. Hoewel alles wat wazig leek richtte hij zich op het tweetal kittens. Dyingkit, naar zijn vader, en hoe heette dat andere bolletje? Ze was al weg voor het gezegt kon worden. Plechtig boorde hij zijn strenge blik op het grijze katje; 'Cinderkit' besloot hij ferm. Kalmer dan je van de kater zou verwachten ging hij naast zijn moeder liggen en begon de twee jongen warm te likken. Het nieuws begon zich te verspreiden en er zou snel een queen komen helpen. Toch waren deze twee zijn zorg. Naast zijn koude moeder, zijn poten rood van haar bloed. Waarom stierf iedereen met hun bloed op zijn poten?

Het was warm, de kleine kat wist nog niet waar hij was, wie hij was of eigenlijk van zijn eigen bestaan af. Het enige wat jammer was aan de warme plek is dat deze erg krap was geworden, er lag nog iemand bij hem, wie dat was wist het ongeboren katertje ook niet. Eigenlijk wou hij er wel voor altijd blijven, het was er namelijk lekker warm maar hij kon er niet voor altijd blijven. Ooit zou hij er uit moeten komen, want ooit zou de ruimte klein worden, veel te klein. Her leek erop dat nu die tijd was want ineens werd de ruimte een stuk kleiner, niet zoals in de afgelopen tijd erg sloom maar nu ineens, zonder enkele waarschuwing. Het voelde alsof de ongeboren kat langzaam naar benden werd geduwd, op deze manier ging het nog een paar keer door tot hij met een zacht plofje op de grond terecht. Zuurstof gemengd met een ijzige lucht vloog pijnlijk zijn in longen waardoor de zwarte kitten hard begon te piepen, er was vaag een stem te horen maar wat deze sprak hoorde hij niet. De kater begon in de lucht te grijpen, op zoek naar een bron van warmte en iets dat zijn honger kon gaan stillen. Al kwam er geen melk werd het iets warmer maar nog steeds piepte de kitten hard.