L.E.A.V.E.

Hij dacht dat het beest eindelijk weg was, eindelijk. Waarom moest hij dan ook zo nodig de vreemde geur volgen. Het had niet voor veel goeds gezorgd, het maakte juist dat hij van plan was dus echt nooit meer iets wat daarop leek te doen, en dan ook nooit. De kater was gewoon rustig rond wezen lopen, had een geur geroken en op dat punt had hij een fout gemaakt. Want in plaats van gewoon weglopen, zoals hij had moeten doen, was hij achter de geur aangegaan, en duurde het niet lang of hij stond oog in oog met een enorme hond. Het beest bevechten leek hem nagenoeg niets, hij twijfelde er niet aan dat hij wel een paar wonden kon toebrengen, maar echt dood wilde de kater nog niet echt. Vandaar dat hij omgedraaid was, en het op een lopen had gezet, jammer genoeg had de hond dat niet begrepen als een 'ga weg' sein, maar eerder als een 'volg mij' sein. Heerlijk. Nu racete de kater dus op topsnelheid naar het Thunderpath, want hoe erg het ook klonk, misschien zou de hond geraakt worden door een auto, en zou hij dan eindelijk Tall met rust laten.

- Zealpaw

Oke, stom beest, stom beest. Of de kater het tegen zichzelf dacht of dat hij het over het letterlijke beest had wist hij eerlijk gezegd zelf niet eens. Het was in ieder geval een heel domme actie van hem geweest, echt niet slim. Zoals zoveel katten hem al gemeld hadden zei een stem in zijn achterhoofd dat het een normale fout was, en dat hij niet zo streng moest zijn tegen zichzelf, maar van het zijn van een pussy kwam je er niet. Vandaar dat de kater dus maar stug doorrende en zichzelf of de hond om de beurt uitschold. Gelukkig genoeg leek het alsof Starclan een beetje medelijden had, hij was namelijk niet de enige op dit punt bij het Thunderpath. Eerst was de kater ietwat argwanend, en de knikt verwarde hem eigenlijk vooral, maar alles beter dan de kaken van het dodelijke dier achter hem. Vandaar dat de apprentice niet teveel nadacht, en maar gewoon keihard doorrende. Veel monsters waren er vandaag blijkbaar niet, voor het oversteken van de kat wel handig, maar voor het overtsteken van de hond ongunstig. Over de hond gesproken, de kater keek even snel om, en hield toen in een splitsecond zijn hoofd weer voor zich. Pas toen bedacht hij zich dat dat iets te snel was om wat te zien. De ogen werden gerold om zijn domheid soms, en opnieuw keek Tall achterom. Het beest was ver genoeg om even te kijken of de kater veilig over kon steken besloot hij, en keek dus snel naar het grote zwarte pad. Kust was veilig, rennen nu.

De ander gaf hem niet eens de tijd om zijn poot eens te bekijken, waarschijnlijk was de kater ermee op een doorn gaan staan ofzo, stomme doorns. "Samen de hond bevechten? Het lijkt me slimmer om hem te verjagen dan hem overreden te laten worden door een monster. Daarbij zou onze timing daar perfect voor moeten zijn." Eerst overdacht de apprentice de woorden even, die wel goed klonken, de hele tijd heen en weer rennen leek hem persoonlijk niet echt swell. Daarna bekeek hij de andere kater, hij had een goede bouw, maar toch wel iets minder stevig en gevechtsklaar als Tallpaw, al kon dat aan zijn leeftijd liggen.
Na de ander even gekeurd te hebben, en dus maar besloten te hebben dat hijzelf het meeste vechten zou moeten doen -so what?- knikte de kater, en schudde eens zijn vacht uit terwijl hij weer opstond. "Prima idee…" Vragend keek hij naar de rood-witte kat naast hem, naam? Veel tijd om te antwoorden zou hij niet hebben, better do it now.

Tall rolde zijn ogen geamuseerd toen de ander, vanaf nu bijgenaamd 'de kleine rode' aangezien hij kleiner was, en rood, zijn stilte niet snapte. Met een nonchalante zwaai van zijn staart wuifde hij het weg, en keek even geinteresseerd naar hoe de ander zich klaarmaakte voor het gevecht. Dit was een van de dingen waar de Shadowclanner goed in was, dus vond hij het niet nodig om helemaal hyper zichzelf klaar te maken ofzo. Het enige wat liet blijken hoe leuk hij dit vond waren zijn ogen, die wel vaker boekdelen spraken. De ander echter maakte zich al klaar, en iets in de verfijnde houding deed Tall even meesmuilen. Een kittypet. How nice. Het kwam niet echt in hem op om de wortels van de ander nu aan de kaak te stellen, want het beest had bijna hun plek bereikt. Vandaar dat de grotere kater zich eens uitschudde, en zijn nagels een in en uittrok, nog een teken van zijn lol in dit gevecht, wat hij als een spel zag. Even ging zijn blik nog opzij, eindelijk een playmate, eens zien hoe waardig die was.

Tall begreep de onbegrijpende blikken van de ander naar hem toe wel. Het was ook niet alsof dit zijn standaard manier van vechten was, maar hij kon het inmiddels wel. Ze leerden het in de clan voor als er een verassingsaanval was, je moest meteen kunnen reageren. In een normaal gevecht kon je je helemaal klaarmaken, in een hinderlaag niet. Hij oefende het vaak als hij in een random gevecht kwam, wat het zo maakte dat hij het nu ook wel kon in rechtstreekse gevechten. Dat verwarde de tegenstander vaak nogal, maar hier begreep de tegenstander toch al niet wat hij deed dus veel maakte het niet uit.
Toen de hond naar de kleine toesprong, en die zich wonderbaarlijk goed verdedigde gezien zijn bouw, was het duidelijk zijn beurt, dus sprong hij, toen de hond nog op de ander gefocust was, naar de poten van het beest. Hij bleef er echter niet haken, hij rende onder hem door, ondertussen flinke snedes in zijn kuiten makende. Het beest liet een grom horen, en iets wat leek op zielig gepiep. Aansporing voor de kater. Dus sprong hij omhoog toen het beest naar zijn poten beet in de hoop Tall daar nog te vinden, en haakte zijn klauwen achter de oren van het dier. Toen ging hij er met zijn gewicht aan hangen. Het was een verassing voor de hond, en trok het beest naar de grond.

De ander leek het doel te begrijpen, en speelde er goed op in. Tall sloeg gade aan hoe de kater het beest niet doodde, en hem nakeek. Op zich een prima vechter, typische Thunderclan skills, die hij ook in dit gevecht soms wat naar voren had laten komen, maar verder een prima kat. ”Wat hebben jullie toch met honden? Dat is nu al de tweede keer dat ik jullie moet helpen.” Een beetje verbaasd, maar ook geamuseerd trok de kater met zijn oren, en keek met zijn amberkleurige ogen naar de rode kater naast hem. "Ik denk dat we de kick leuk vinden," Mauwde hij met een schouderophaal, en klonk nog redelijk serieus ook. Shadowclanners waren dan ook soms wel echte daredevils, maar wel slim genoeg alles te overleven. "Mag ik vragen hoe je bij Thunderclan bent gekomen?" Vroeg hij toen recht voor zijn raap. De vacht had de kenmerken van een huiskat, een die lang buiten was, en zo licht dat het lastig was te zien, maar hij vroeg het zich toch echt af.

De ander had zijn mond open, maar zo beleefd als Tall was kwam hij er gewoon doorheen met zijn vraag. Dat verbaasde de ander misschien, misschien verbaasde de vraag hem. In ieder geval verbaasde íets de ander, en de kater was er vrij zeker van dat het niet was omdat hij ineens zag hoe geweldig Tall was, dat had hij vast allang door. Hij moest even stoppen met random grappig tegen zichzelf te doen, een creepy glimlach was op zijn gezicht gekropen, en snel haalde de kater hem eraf, vreemd. "Mijn vader was vroeger een huiskat en was in de Clan opgenomen geweest toen hij nog jong was." Tall gooide zijn hoofd even omhoog, maar hield toen stil en keek plots scherp, over zijn nog omhooggestoken neus, naar de ander. Langzaam daalde zijn hoofd terwijl de ander rustig doorpraatte. "Jij bent een mini-Firestar?"

De frons maakte dat Tall ook fronste, en toen hij bij de ander dieper werd schakelde Tall over op het wenkbrauw optrekken. "Mini? Ik ben zo goed als groter dan mijn vader." Tall bekeek de ander nog eens, oke, hij was misschien inderdaad wel van redelijke grootte, maar nog steeds niet al te enorm toch? Of lag dat aan de kater zelf? "Maar ja, Firestar is mijn vader." Tall knikte, verklaarde heel wat, het vechten, de houding, de ietwat zelfverzekerde blik in de ogen. Misschien klonk het onaardig, misschien niet, maar vaak waren dat dingen die veel leiderskinderen hadden. De 'dus' klonk echter niet al te aardig in zijn ogen, en dus haalde de shadowclanner maar gewoon zijn schouders op. "Niets hoor, vroeg ik me gewoon af," Het leek hem lastig, als iedereen je steeds zag als 'zoon van'. Dat overkwam hem niet zo vaak, hij had alleen veel karaktertrekjes en blikken van zijn moeder, verder veel meer van zijn vader.

De ander leek het allemaal nog steeds niet te vertrouwen, en Tall rolde maar gewoon even dramatisch met zijn ogen. "Zou je nu Thunderclan territorium dan willen verlaten?" De kater keek even naar het Thunderpath, naast hem, en toen naar de grond onder zijn voeten. In gedachten bedacht de kater hoe groot de stap zou zijn naar het kleine strookje naast het Thunderpath dat neutraal gebied was, voor als katten geraakt werden of meegesleurd. Niet te groot. Vandaar dat hij heel simpel zijn linker poten op kon tillen, opzij kon zetten, en de rechterpoten mee kon slepen. Zo, tot zover. "Beter zo?"

De ander had duidelijk geen gevoel voor humor whatsoever. Tall trok een wenkbrauw op toen hij een 'priemende' blik kreeg, maar snapte het ergens wel. Shadowclan stond niet echt bekend om tact, ze zouden iemand eerst neerleggen, en dan vragen wat hij er deed. Deze thunderclanner was nog aardig genoeg om hem gewoon te laten gaan zonder boos te doen, alhoewel hij zeker meer humor kon gebruiken. Nu was Tall niet van plan om degene te zijn die hem dat vertelde dus knikte hij enkel, en sprong na gekeken te hebben het Thunderpath op. "Doe je vader nog de groeten," Mauwde hij met een sympathieke, maar waarschuwende glimlach. Hij was een makkelijke vandaag, om zomaar weg te gaan, andere Shadowclanners zouden het anders doen.