Nostalgic

Kalm kwam Frostmist het kamp binnen lopen, een aantal bosmuizen tussen zijn kaken geklemd. Al was jagen nooit zijn sterkste punt geweest, vandaag was het best gemakkelijk gegaan. Triomfantelijk liep de kater naar het midden van het kamp en gooide zijn muisjes erop, eentje achterhoudend voor zichzelf natuurlijk. Hij volgde een grijzige poes die hij meteen herkende als hun medicine cat Littlestream naar een rustiger plekje van het kamp, vlak bij haar den, en plofte naast haar neer. "Hopelijk vindt je het niet erg als ik hier plaatsneem?" vroeg de warrior toen en glimlachte even naar haar. Hij had zich de laatste tijd een beetje gedeisd gehouden, maar nieuwe contacten leggen kon nooit kwaad.

De poes schuifelde een beetje opzei zodat de kater plaats kon nemen en hij glimlachte dankbaar naar haar. "Tuurlijk niet," glimlachte Littlestream toen en deze nam weer een hapje van haar muis. Frostmist legde zijn muis neer en ving toen de vragende blik van Littlestream op. "Frostmist, toch?" vroeg de kleinere grijze poes hem toen. De grote tabby knikte als bevestiging en glimlachte voordat hij een hap van zijn muis nam. Hij slikte het stuk vlees door en likte kort zijn lippen af. "Ja, dat ben ik inderdaad." Hij hoefde geen bevestiging van haar naam te vragen, want de hele clan wist natuurlijk wel bij wie ze moesten zijn als ze hulp nodig hadden: Littlestream. Ook voor hem was deze poes dus niet onbekend en het leek hem dus ook onnodig om haar naam nog een keer te vragen. Ja, hij had manen lang onder een steen geleefd en misschien waren zijn sociale vaardigheden nog niet helemaal perfect, maar voor nu kon het er mee door. De kater nam weer een hap van zijn bosmuis en kauwde deze totdat het klein genoeg was om door te slikken. "Ik neem aan dat medicine cat zijn ook niet de makkelijkste taak is?" vroeg hij toen, proberend om een gesprek op te starten.

De poes begon de beenderen van haar opgepeuzelde muis te begraven. De tabby nam nog een aantal snelle happen van zijn muis, maar toen was ook deze echt op. Gelukkig had hij niet zo bizar veel voedsel nodig, ook al was hij best groot en had hij ook duidelijk wel spieren onder zijn korte pels zitten. De kater volgde het voorbeeld van Littlestream en zorgde ervoor dat er geen enkel scherp botje meer te vinden was, anders zouden anderen zich natuurlijk kunnen verwonden en dat was iets wat je niemand toewenste. Toen de beenderen allemaal begraven waren gaf de grijze kattin antwoord op zijn eerder gestelde vraag. "In het begin wel.. Alles is zo nieuw en anders. Maar na een tijdje geraak je er wel aan gewend." Haar stem was kalm en hieruit kon hij opmerken dat ze wel duidelijk wist waar ze over praatte, maar wat kon je anders verwachten van een medicine cat? "Maar het is natuurlijk niks vergeleken met het krijgersleven.. Iedere dag eropuit gaan om te jagen voor de Clan.. Je leven op het spel zetten wanneer het oorlog is." Een kleine glimlach kwam zijn kant op en de kater beantwoordde deze door zelf zijn mondhoeken iets omhoog te trekken. "Well, ik denk dat ze wel ongeveer gelijk staan hoor. Jij bent immers de persoon waar wij heenkomen als we op sterven liggen na of tijdens een oorlog, al noem ik maar even wat." Ja, hij was er heilig van overtuigd dat haar rang niet zomaar iets had. Dat was dan ook de reden dat hij respect had voor de medicine cats, net zoals hij respect zou tonen tegen een leider of deputy. "Zonder medicine cat zouden er vast een hoop minder katten in deze clan zijn."