My Daily stroll {Quantas}

_{Jay werd wakker op het bed van Bo, het grote tweepersoonsbed. Bo lag nog steeds te slapen, sinds dit haar vrije dag was van de kliniek. Want zie je, ze werkte als Dierenarts, en was ze niet vaak vrij. Daarom besloot Jay haar met rust te laten, maar honger had hij zeker. Hij rekte zich even uit op het grote bed voordat hij opstond, zijn vacht een paar likken gaf en hij van het bed af sprong. Het was een redelijk groot huis, 2 etages met genoeg ruimte om te lopen. Jay liep voorzichtig de trap af, sprongetje voor sprongetje en het laatste deel deed ie gewoon even met een kleine sprong. Bah, zijn brokjes waren al oud. Jay glipte daarom ook door zijn kattenluikje, waar alleen hij doorheen kon omdat in zijn halsband een zendertje zat.

Hij had al een tijdje gelopen, dus ging hij rustig zitten. Zijn groenige ogen keken om hem heen, het was best alleen in het huis als Bo er niet was, want dan was hij de enige daar. Naja, als je de vissen niet meetelde dan. Hij sloeg even met zijn staart, waarna een lichte zucht zijn mond ontsnapte. Waarom was hij nu dan niet thuis? Op een dag dat zijn baasje vrij was?

{Eerste post voor Quantas :3}}

Gehaast liep hij door het tweepoten gebied, hoe hij hier terecht gekomen was wist hij niet, hij was hier immers nieuw, maar hij vond het maar niks. Enkele keren was hij opgejaagd door honden van de tweepoters, nu was het gelukkig rustig. Quantas keek goed om zich heen en nam alles in zich op. Wat had hij hier eigenlijk te zoeken? In het gebied waar hij vandaan kwam had je ook tweepoter dozen. Het waren enorme dozen die ingericht waren met allemaal rare dingen waar mensen op zaten of waar ze andere onduidelijke dingen op stonden. Quantas wist dit omdat hij een per ongeluk in zo'n doos terecht gekomen was. De tweepoter had hem toen naar buiten gegooid en hij was nooit meer teruggegaan naar het gebied van de tweepoters, enkel boerderijen, omdat hier veel muizen liepen.

Nu was hij toch weer beland in een gebied met tweepoters, het was hier echter rustig en Quantas begon op adem te komen. Hier stonden grotere dozen, zag hij. De geur van katten was hier ook minder geworden, dat beviel hem ook wel, hij had geen zin in gezelschap eigenlijk. Hij keek even naar de lucht, ondanks de kou was de lucht erg helder en scheen de zon fel in zijn groene ogen, een windvlaag blies door zijn donkere vacht. Deze hield niet alle kou tegen, waardoor een rilling over zijn lichaam ging. Hij keek nu weer voor zich en vervolgde zijn weg, verderop stond een heg, daar waren vaak vogeltjes te vinden dus Quantas sprintte eropaf. Onderweg viel zijn oog inderdaad op een klein vogeltje dat de hoek om was gehuppeld. Hij ging nog iets harder sprinten om de hoek, waar hij ineens tegen een kat aanbotste. Van schrik sprong hij op en keek naar de kat voor zich. Uit een reflex blies hij naar de kat. Quantas deed een paar stappen achteruit. ''Bedenk beter waar je de volgende keer gaat zitten, dikzak.'' mauwde hij met een sarcastisch ondertoontje. Hij wilde niet gemeen klinken namelijk, hij zei het ook meer uit schrik dan uit gemeenheid.

_{Het leek een rustige dag te worden, tot hij opeens een klap op zijn flank kreeg waardoor hij een paar stappen naar de kant deed waarop hij geduwd werd. Verward keek hij naar de kater die hem geduwd had. ''Bedenk beter waar je de volgende keer gaat zitten, dikzak.'' Pardon? Jay sloeg een keer met zijn staart, duidelijk van zijn stuk gebracht. Hij had de sarcastische toon wel gehoord, maar alsnog. "De volgende keer kun je beter langzamer rennen." sprak hij daarom rustig waarna hij weer ging zitten en zijn dikke pluimstaart over zijn voorpoten sloeg. Hij keek even naar de kater, hij stonk. Vast zo'n loner dus, of een Clankat. Hij was ook best mager, magerder dan dat hij was tenminste. Na 5 jaar had hij veel en veel meer levenservaring dan deze kater. Hoe ouder hoe wijzer, luidde het gezegde. "Wat is je naam jonkie?" vroeg hij vervolgens aan de jonge kater. Zó oud kon deze kater ook weer niet zijn, sowieso niet.}

Zei de duidelijk oudere kater tegenover hem nou dat hij rustiger moest rennen? Quantas bestudeerde hem kalm en kwam tot de conclusie dat dit bijna niet anders kon zijn dan een van de katten die bij de tweepoters leefde. De kat was ook een stuk steviger dan hij, waaruit hij concludeerde dat zijn gedachte juist was. 'Jaag jij nooit ofzo? Ik probeerde die vogel te pakken joh!' mauwde hij een beetje verontwaardigd, terwijl hij het vogeltje zocht, dat inmiddels was weggevlogen. Het vogeltje had natuurlijk doorgehad dat er een kat achter hem aan zat en had gedaan wat Quantas af en toe zou willen. De vogel was weggevlogen. Waarschijnlijk zag hij er nu uit als een idioot, maar dat maakte hem niet zoveel uit eigenlijk. Toen de kat tegenover hem vroeg naar zijn naam. Hij keek de kat met lichte arrogantie aan maar besloot toch zijn naam te zeggen. 'Ik ben Quantas, en jij, ouwe!' Zei hij iets opgewekter dan hij het bedoelde. Eigenlijk wilde hij gewoon zijn weg vervolgen, weg uit dit gebied met de tweepoters. Hij vond het maar niets hier, maar misschien had de kat wel wat te bieden voor hem. Hij besloot de kater dus maar even te vriend te houden.

~Inspiloosheid~

'Jaag jij nooit ofzo? Ik probeerde die vogel te pakken joh!' zei de gitzwarte kater voor hem. Jay lachte even zachtjes. "Ik krijg mijn eten voorgeschoteld, ik hoef niet te jagen." sprak hij rustig. Vlees zonder saus, waren ze helemaal gek? Nee geef hem maar gewoon vlees met saus en dan kip hmm... Oeps hij dwaalde weer af, iets wat hij soms had. 'Ik ben Quantas, en jij, ouwe!' Zo, geen respect dus. "Jay Jay from Coonsvalley," zei hij tegen de kater. "En zo oud ben ik niet, jij daarentegen bent wel jong." zei hij waarna hij een keer met zijn staart sloeg. Niet dat het wat voor hem uitmaakte, maar respect moest de kater wel hebben.

OOC: Kort is niet erg :'D

Quantas haalde zijn neus een beetje verontwaardigd op. De kater die hij zojuist tegen gekomen was hoefde zelf niet te jagen. Wat voor leven had je dan? Dan maakte je toch helemaal niets me? Ondanks dat het onzeker was of je elke avond zou eten, vond Quantas het jagen altijd wel spannend. "Jay Jay from Coonsvalley," stelde de kater zichzelf voor. Quantas moest moeite doen zijn lach in te houden, wat was dit nou weer voor naam? Het eerste was wel vet, Jay Jay. Maar wat er achter kwam vond hij maar niks. Het liefst had hij er een grapje over gemaakt, maar dat leek hem niet het allerbeste idee.
Quantas keek een beetje geïrriteerd naar de kater. ''Nou, vanuit mijn perspectief ben je wél oud.'' Zei hij verontwaardigd. De kat tegenover hem mocht dan een verwende huiskat zijn, maar dat betekende niet dat Quantas hem kon tegenspreken als hij dat wilde. ''Dus, kittykitty, wat doe je dan de hele dag als je alles krijgt wat je wil?'' sprak hij kalm tegen de kat.

_{Als die kater een beetje respect had, dan had hij hem Jay mogen noemen, maar nu niet. ''Nou, vanuit mijn perspectief ben je wél oud.'' miauwde de kater voor hem verontwaardigd. ''Dus, kittykitty, wat doe je dan de hele dag als je alles krijgt wat je wil?'' Jay sloeg even een keer met zijn staart. Stomme kit. "Ik help katten met trauma's." sprak hij kalm. Nou ja, dat deed hij, niet meer inmiddels, maar dat wist hij toch niet. Soms deed hij het nog wel eens, als hij zo'n kat tegen kwam. "En ik praat met andere katten, zoals jij." vervolgde hij rustig. "En de naam is Jay Jay voor jou, geen kittykitty." vervolgde hij ietwat streng. Respect. Deze kater had geen respect. Misschien kon hij dat hem nog bijbrengen, wie weet?}

Een kat die andere katten hiel met trauma's? Zoiets had Quantas nog nooit gehoord, maar veel had hij dan ook nog niet meegemaakt, helemaal niet als het ging om andere katten, dan was het enkel zijn familie eigenlijk. En de paar katten die hij inmiddels in dit nieuwe gebied - wat hij inmiddels bijna woonplaats kon noemen - was. En de naam is Jay Jay voor jou, geen kittykitty." misschien moest Quantas zich verontschuldigen, want Jay Jay klonk streng, waardoor het voor Quantas leek alsof Jay een beetje beledigd was. Excuses aanbieden was echter niks voor Quantas, daar was hij veel te trots voor. ''Jay Jay dan, als je dat liever hebt.'' sprak hij zonder naar de kat te kijken. Hij vond het maar saai worden en keek dus om zich heen of er iets was om te doen, maar omdat hier zoveel tweepoters liepen waren er veel minder dieren dan bijvoorbeeld in het bos. ''Dus, Jay Jay,'' sprak hij, waarbij hij de nadruk lag op de naam van de kat. ''Het lijkt er niet op alsof je veel spannends beleeft,'' vervolgde hij zijn zin. Voor hij deze af kon maken werd hij even afgeleid door een rennende tweepoter. Zijn eerste reactie was opstaan om zo snel mogelijk weg te wezen, maar toen hij eenmaal stond besefte hij dat hij er uit zou zien als een watje, dus ging hij weer zitten, maar liet zijn blik niet van de tweepoters afglijden. Hij vond het maar niets, de tweepoters..

_{''Jay Jay dan, als je dat liever hebt.'' zei de kater zonder ook maar een blik op hem te richtten. ''Dus, Jay Jay,'' zei de kater, met nadruk op zijn naam, waarop hij even knikte. ''Het lijkt er niet op alsof je veel spannends beleeft,'' voordat de zwarte kater zijn zin kon afmaken kwam een rennende tweebeen langs. Jay bleef rustig zitten, terwijl de zwarte kater eerst opstond, maar zich blijkbaar bedacht en weer ging zitten. Zijn blik bleef echter gefocust op de tweebeen. Pfft, watje. "Niet echt nee, maar ik vind het prima zo." zei hij terwijl hij een klein kind aan zag lopen. Hij keek even naar de zwarte kater, terwijl hij opstond en zijn pluimstaart e lucht in gooide. Het kleine kind liep meteen naar hem toe en aaide hem over zijn kopje, terwijl hij begon te spinnen. "Maar dit is toch wel het echte leven." mompelde hij zachtjes. Aandacht krijgen en lekker geaaid worden door de tweebenen, daardoor voelde hij zich geliefd.}

Terwijl Jay Jay aan het praten was kwam een kleine tweebeen aan lopen. Terwijl Jay Jay liet merken aan de tweebeen dat hij het prima vond dat deze er aan kwam, en hem zelfs aaide, maakte Quantas zich zo groot mogelijk. Hij deed een paar stappen naar achteren terwijl hij de tweebeen in de gaten hield. Alle haren op zijn lichaam kwamen overeind en hij blies boos naar de tweebeen. Jay Jay mocht het dan allemaal prima vinden, Quantas vond dat overduidelijk niet. ''Kan je ook zorgen dat het weer weg gaat?'' vroeg hij met enige agressie. Hij wist dat een tweebener hem makkelijk zou verslaan, dus keek hij al in het rond waar andere tweebeners waren en hoe hij zo snel mogelijk weg kon wezen, mocht de aandacht van de tweebeners op hem gericht worden. Hij keek naar Jay Jay, die duidelijk aan het genieten was. Misschien was het ook wel helemaal zo erg nog niet, maar Quantas ging het er niet op gokken.