The A Doc
3682
Afwezig
"Whatever"
| |
|  Onderwerp: This time I might just disappear {Story}  za 29 nov 2014 - 22:57 | |
| Dus ik zit al redelijk lang met ideeën in m'n hoofd en ik heb ze eens snel geschreven, toch een. het verhaal ga je zelf wel mee hebben als je het eenmaal leest ^^ Ik heb ook geen titels want ik faal daarin, dus ik heb ook nog geen titel voor dit ding x'D Ik moest gwn iets hebben om dit topic aan te maken :'D
- Proloog:
Hij staarde naar de huizen die een dorp hadden gevormd. Van op de heuvel kon je heel het dorpje zien, dat wist hij heel goed. Hij knipperde even en zuchtte toen luid waarna hij zijn ene hand door zijn donkere haren haalde en zich omdraaide. De zak die hij over zijn schouder had geslaan voelde niet langer als een last nu hij de heuvel op was. De jongen stopte even na een paar stappen toen hij geluid hoorde. Hij knipperde een paar keer met zijn gifgroene ogen en waagde niet achter zich te kijken. Hij slikte toen het zachte geruis van de wind een geluid meedroeg die hij liever niet had gehoord. In de tonen die zijn oren binnen kwamen tot het geroep dat hij uitspuwde, hij kende het helemaal. Hij beet even op zijn onderlip toen hij het geluid nogmaals hoorde. Hij liet zijn hand in zijn broekzak zakken en draaide zich om. Hij ontmoette de ogen van zijn vader. Diens blauwe ogen stonden groot, hij was buiten adem… Met een vragende blik keek hij naar zijn zoon, die door de jaren heen niet langer kleiner was dan hem. De jongen, nee, man stapte naar voren, tot hij nog geen meter van zijn vader was verwijderd. De oudere man slikte een keer toen de jongeman zijn ogen even sloot. “Ik…” De stem van de vent brak af. “Het spijt me,” stilte… Dat was hij al zo lang gewoon. Hij moest niks meer van zijn vader verwachten. Hij was net zo bang als alle andere. Bang van de Elite, bang van de Defury’s en bang van de Hoogsten. Hij niet. Hij wist dat hij beter was. “Ik… Ik… Weet dat ik het beter kan doen,” zijn stem was zwak, moe. Hij was niet meer dan vlees en bloed. De donkerharige keek zijn vader aan voor een seconde. Een ijzige uitdrukking in zijn ogen. “Ik… Mocht het nooit doen. Maar ga niet,” zei hij zachtjes en waagde toen een stap naar voren. “We kunnen dit samen oplossen,” Hij lachte zachtjes en stak zijn hand uit om deze op de schouder van zijn zoon te leggen. “Samen kunnen w-“ Met een snelle slag trok de lange jongen een mes uit zijn broekzak en haalde hij uit naar de arm van zijn vader. Deze was veel te traag. Het mes zakte weg in het vlees van de arm en wel meteen trok de donkerharige het mes terug. In zijn ogen stond een uitdrukking van angst. Hij haalde trillend adem toen hij zag hoe zijn vader onstabiel een stap naar achter zette en zijn wonde afdekte met zijn hand. De jongen keek even in de ogen van zijn vader, maar sloot al snel zijn kijkers, waarna hij naar voren vloog en de oudere man met een simpele haal van zijn voeten vloerde. Al snel stond hij dreigend naast zijn vader, een blik gemengd van angst en haat in zijn ogen. “Wat moet ik dan verwachten?” zei de jongen. Hij sloot zijn ogen en richtte zijn hand op de bloedende man. Na enkele tellen opende hij zijn ogen weer. De man die hij ooit zijn vader had genoemd had zijn ogen gesloten, maar hij leefde nog. De wonde was op wonderbaarlijke wijze gekorst en de man bloedde niet langer. Hij keek nog een laatste keer goed naar hem voordat hij zich omdraaide en wegwandelde aan hoge snelheid. Over de heuvel heen, ver weg van het dorp waar hij ooit op had neergekeken.
Dus begin maar met het roepen van minpuntjes :')
Bo2x |
|
