Please leave me... a-alo-one

_{''Riverkit zeg je. Dan beloof ik je dat ik met zijn mamma ga praten en anders moet ik hem eens zelf aanspreken. Is dat goed?'' Rowankit knikte. De tranen waren nu opgedroogd en weggewassen, maar hij drukte zich nog steeds zijn schriele lijfje tegen haar aan. En dat terwijl zijn maag gromde. ''Maar lieverdje je moet echt wel iets gaan eten.'' Hij trok zijn schouders op, angstig. Maar hij was ook niet dom. "I-k-k d-durf n-n-niet-nsiet.", piepte hij zachtjes. De staart werd strakker gerold. ''Waarom durf je niet kleine vent?'' Twijfelend keek hij naar zijn pootjes. ''Ik wil ook anders wel wat halen voor je, of we doen het samen als je dat fijn vind.'' Hij beet op zijn lip, maar keek dan toch omhoog. "I-i-ik d-durf n-niet t-t-t-e et-eten." Hij draaide zijn nekje zodat er een groot litteken te zien kwam. Het liep van zijn rechter oor dwars over zijn nek tot zijn linkerschouder. Zijn moeder had het gedaan, en hij durfde er echt niets laten langs gaan. Melk was al heel moeilijk geweest. Nu was de pijn weg, maar het was een gewoonte geworden.}

Zodra het katertje weer op keek naar haar en zijn woorden had uitgesproken ontstond er een frons rond haar gitzwarte snuit. Maar zodra hij zijn nek draaide boog ze naar hem toe om zacht te snuffelen aan het litteken voor ze hem weer aankeek. ''Maar lieverdje toch, dat is al helemaal genezen je kunt er mee eten.'' Antwoordde ze met een warme toon maar ze wist niet of dat hetgene was dat hij had willen horen. Maar ze wilde toch echt meer weten dan dat hij tot nu toe had losgelaten. Ze wist wel dat hij het echt niet makkelijk had gehad, maar toch. ''Wil je me anders vertellen wat er is gebeurd liefje.'' Fluisterde ze zacht en keek hem nog altijd aan. Ergens moest en zou ze hem helpen, al zou ze het in zijn bekje moeten proppen. Zelfs een ander kitten zou moeten kunnen zien dat hij moest eten voor hij veel te zwak zou worden om nog iets te kunnen doen. En dat baarde de zwarte poes iets teveel zorgen.