Don't waste my damn time! [Training & Ghostpaw]

Twee bleek gele ogen staarden de apprentice den in terwijl de massieve kater zijn kop naar binnen stak. ''Ben je nou nog niet uit je nest?'' klonk zijn snauwende stem zodra hij naar de apprentice keek voor wie de woorden waren bedoeld. ''Kom van je luie gat af voor ik echt mijn dag verspil hier.'' Gromde hij luid, geen aandacht spenderend aan het gemekker van andere apprentices die nog probeerde te slapen. Maar zodra er meer begonnen te zeuren draaide hij zijn kop hun kant op. ''Dan hebben jullie pech dat anderen niet hun nest uit kunnen komen en de tijd van hun mentoren verspillen.'' Snauwde hij ze toe voor hij zijn ogen weer op het poesje richtte. ''Buiten het kamp, nu!'' Waren zijn laatste woorden voor hij zijn kop terugtrok en weg strompelde bij de den vandaan. Hij kon geen hoog tempo aannemen gezien hij dan de wond op zijn schouder opentrok en weer dagen plat moest liggen. Terwijl hij liep lagen de oren van de zwartwitte kater plat op zijn kop en zijn ogen keken iedereen dood die in de buurt kwam.

De kater had al dagen zo gestrompeld en bleef het liefst buiten het kamp gezien iedereen maar bleef zeuren dat hij moest rusten. Hij was geen watje zoals elk ander dan al met een klein wondje bleef liggen. Hij moest bezig blijven zoals vele anderen niet konden. Toch strompelde kater rond met trots dat boven alles ging, hij was de reden dan de o zo grote Firestar dood was. Zodra hij buiten het zichtveld van de clan was ging hij zitten wachten op zijn apprentice. Het idee maakte hem gewoon boos, hij had wel betere dingen te doen dan te moeten babysitten op een klein mormel. Geirriteerd zwiepte zijn pluizige staart heen en weer over de grond terwijl zijn geduld alleen maar minder werd. Maar half kon hij haar vandaag gebruiken om te zien of hij ook in deze conditie nog een beetje degelijk kon vechten. Al zou hij het haar niet vertellen.

''Ben je nou nog niet uit je nest?'' maakte een stem de jonge poes wakker. Ze keek slaperig op en zag haar mentor, Snowkiller, voor het nest staan. ''Kom van je luie gat af voor ik echt mijn dag verspil hier.'' gromde de kater vervolgens. De poes nam gapend de tijd en knikte naar de kater. "Komt goed, Captain," mompelde de jonge poes slaperig. De anere apprentices die in de den zaten, waren ook wakker geworden van de luide kater en mompelde wat geïrriteerd. ''Dan hebben jullie pech dat anderen niet hun nest uit kunnen komen en de tijd van hun mentoren verspillen.'' snauwde hij. De poes snoof eventjes slaperig. "Bedankt, Snowkiller," mompelde ze daarna ietwat sarcastisch. ''Buiten het kamp, nu!' sprak de kater daarna en de poes knikte, waarna ze opstond en zich uitrekte. Ze hoorde een paar katten haar succes wensen. Naja, hij was vast ergens wel cool.
Het duurde niet lang of ze stond op de plek waar haar mentor zich ook begaf. "Hallo," sprak ze toen, kalm. Ze wilde er eigenlijk aan toevoegen: "Ik ben zeker te laat in jou ogen," maar ze besloot het wijselijk voor zich te houden. De poes bleef staan en keek haar mentor eventjes aan. "Zo, dus wat gaan we doen deze training?" vroeg ze, ergens opgewekt dat ze mocht trainen. Haar staart stond omhoog en haar oren bewogen wat.

Ze had niet veel reactie gegeven behalve het gemompel wat hem bijna kwaad had gemaakt. Als hij met haar opgescheept zou zitten dan moest hij haar eerst opnieuw gaan opvoeden van begin af aan. Hij had het wel geprobeerd maar Dawnstar weigerde het om haar bij hem weg te houden dus hij zat nu vast. Hij besloot voor nu haar woorden te negeren gezien hij haar oren eraf zou trekken als hij wel een reactie kon geven. Maar zodra hij zat kon hij zijn woede even iets indammen voor hij haar straks wel aan stukken scheurde en de clan uit gezet werd. Hij keek niet op van haar stem omdat hij de poes al had horen aankomen maar snoof kort. Hij wilde dit allemaal zo snel mogelijk afgehandeld hebben zodat zij een warrior was en hij vrij kon zijn om te gaan en te staan waar hij wilde zonder dat er iets achter hem aan liep. ''Volgende keer wil ik dat je eerder hier bent, ik ga je niet weer je nest uit halen begrepen?'' Snauwde hij en hees zich weer moeizaam overeind. Hij had moeten rusten maar dat weigerde hij. Hij draaide zijn kop naar haar toe en wilde bijna sissen zodra hij haar opgewekte toon hoorde zodra ze de verwachtte vraag stelde. ''Daar kom je wel achter als we daar zijn.'' Zijn stem was bot en had een lichtelijk agressieve toon erin hangen. Normaal kon hij zich wel inhouden maar zijn handicap hield dat nu ook tegen. Zonder een verder woord te spreken begon de kater te strompelen, verder weg van het kamp. Hij keek niet om of ze achter hem aankwam maar ze had toch geen keus. Zodra hij op zijn trage tempo het small forest had bereikt bleef hij staan met zijn rug naar haar toe. Zijn vacht rees langzaam op en hij spande alle spieren op die niet teveel pijn deden. ''Attack me.'' Grauwde hij zonder om te kijken, alleen zijn oren naar achteren gericht.

De kater leek niet verschrikkelijk blij met haar reactie, maar ja. Wat kon hij doen? Okay, hij kon veel doen. Haar later warrior laten worden, trainingen overslaan, weggaan, een andere apprentice vragen.. De poes stond algauw naast hem, buitend het kamp. 'Volgende keer wil ik dat je eerder hier bent, ik ga je niet weer je nest uit halen begrepen?' snauwde de kater tegen de poes, die hem eventjes fronsend aankeek, maar alsnog zachtjes knikte. "Het spijt me," mompelde ze toen fronsend. Misschien had hij zijn dag niet. En als hij altijd zo was, zat ze vast aan een grump. Een die eldergedrag begon te vertonen terwijl hij nog niet eens geheel volwassen was. Kon ook natuurlijk. Vervolgens reageerde hij ook nog eens niet bepaald vrolijk toen de poes hem vroeg wat ze gingen doen. Dat zou ze later wel zien. Natuurlijk. "Okay..?" mompelde ze toen, waarna ze achter hem aan liep, toen hij er vandoor ging.
Toen ze bij het Small forest aangekomen waren, draaide de kater zijn oren om naar haar. Ze ging rustig stilstaan, wachtend op een teken. Zouden ze gaan jagen? Dit was wel een plek om te leren jagen, al kon ze dat al gedeeltelijk. ''Attack me.'' sprak de kater echter. Een kleine - mentale want ze wilde niet weer een of andere woedeuitbarsting van de kater - grijns kwam op haar gelaat. Vechten, dat was nog eens leuk. Zou hij zich niet omdraaien? Misschien was dit dan wel handig. De poes dook in een jachthouding en sloop over de harde bodem, bladeren ontwijkend. Ze keek naar zijn schouder, dat was vast niet de beste plek om hem aan te vallen. Dan drukte hij haar zo tegen de grond. De poes drukte zich door haar achterpoten en zette zich af, haar nagels in haar hulsjes latend. Ze richtte op zijn rug, hopend hem zo aan te kunnen vallen zonder dat ze zelf gewond raakte.

Hij negeerde haar antwoord volledig, hij wilde niet op iemand moeten wachten omdat hij zo nodig iets moest doen. Zijn poot deed deze dag absurd veel pijn terwijl hij de dag ervoor eens had gedaan wat hem verteld was dat hij moest doen. Het feit dat hij niet eens normaal kon lopen frustreerde de grote kater teveel. Deze training zou voor haar een makkie kunnen zijn als ze haar hersens juist gebruikte en goed oplette op alles wat ze wel kon zien aan hem. Toch fronste de kater half zodra er geen antwoord op zijn laatste woorden kwam, maar het geluid van haar pootstappen liet hem weten dat ze het begreep. Hij bleef staan en zwiepte zo nu en dan met zijn staart voor hij haar lichtjes af hoorde zetten. Ze had dus niet opgelet op hem en ging voor zijn rug. Met een grauw liet hij zich met haar mee vallen. Als in een soepele beweging rolde hij over haar heen en hees zich weer omhoog. ''Dat is waarmee je komt?'' Snauwde hij vragend en staarde haar strak aan. ''Zelfs een kitten weet dat je een warrior zoals mij niet zo kunt aanvallen.'' Snoowf hij en sloeg zijn klauwen uit voor hij zijn linkervoorpoot iets voelde trillen waardoor hij even op de rechter moest leunen terwijl hij zijn klauwen weer terugtrok. Zonder waarschuwing haalde hij met zijn linkervoorpoot uit naar haar kop om te grommen zodra hij een pijnsteek er doorheen voelde trekken op het moment van impact. ''Als je had opgelet had je kunnen weten dat mijn rug niet de zwakste plek is!'' Snauwde hij nu en zette een paar passen achteruit met zijn lip opgetrokken. ''Opnieuw!'' Beval hij en zwiepte met zijn staart.

De aanval mislukte, de kater zag het blijkbaar aankomen. Hij rolde zich om en ontsnapte zo uit haar zwakke greep, om vervolgens te doen alsof de poes een domme kitten was. 'Dat is waarmee je komt?' De poes keek hem eventjes fronsend aan. Aha. Jup natuurlijk. 'Zelfs een kitten weet dat je een warrior zoals mij niet zo kunt aanvallen.' snoof hij vervolgens. De poes bleef eventjes staan, haar blik werd een stukje killer en ze gunde hem enkel een dodelijke blik. Hij sloeg met zijn klauw richting haar gezicht, waardoor ze toch wel een beetje terugdeinsde. Haar straat zwiepte over de grond. 'Als je had opgelet had je kunnen weten dat mijn rug niet de zwakste plek is! Opnieuw!' snauwde hij toen. "Natuurlijk meneer," snoof ze. De poes snoof zachtjes en keek hem nog eventjes dodelijk aan, om vervolgens naar zijn zwakke punt te zoeken. Ze duwde haar nagels de grond in, aangezien een 'kater zoals hij' dat toch niet zou voelen. Het waren toch maar kleine kittennageltjes. Een kitten, nee dat ging haar te ver. Misschien moest ze zijn poten eens proberen. De poes sprong meteen weer in een gevechtshouding en keek de kater eventjes uitdagend aan. Hij zette enkele stappen naar achteren. De poes keek naar zijn ogen, bedenkend hoe ze deze aanval ging uitvoeren. Vooral niet kijken naar zijn poten. Daarom bleef ze haar blik vast houden op zijn ogen. Snel schoot ze naar voren en probeerde ze hem tegen de grond te werken. Met haar rechterklauw trok ze hem krachtig aan zijn poot, om vervolgens haar achterlichaam om te draaien en hem nog een schouderstoot te geven, zodat de kans nog iets groter was dat ze 'een kater zoals hem' tegen de grond kon krijgen.

Haar aanval was de makkelijkste geweest om tegenin te gaan gezien hij haar ook gerust had kunnen pletten onder zijn zwaardere lichaam. Maar blijkbaar had niemand haar dat ooit geleerd gezien ze het toch had geprobeerd. Maar de blik die hij toegeworpen kreeg stond hem wel aan, maar ze moest vooral niet te ver gaan nu of hij haalde echt uit. Haar antwoord deed de grote kater grommen en hij sloeg nu wel zijn klauwen uit. Hij wist dat ze zichtbaar waren maar wellicht kon ze het zien als een waarschuwing. Hij reageerde niet op haar houden maar bleef haar enkel onbewogen aanstaren, zoals hij met elke tegenstander zou doen. Tenzij hij wist dat het een werkelijke uitdaging werd, dan zou hij reageren. Hij keek hoe de poes op hem afkwam en voelde een scherpe steek in zijn poot waardoor er een grom uit zijn keel opkwam. Haar klauwen deden hem niet zo zeer pijn maar de poot die ze had gekozen had invloed op zijn schouder. En hoewel ze zijn poot wegtrok kon hij nog blijven staan maar de stoot die ze gaf zette teveel druk op zijn verstuikte poot waardoor hij toch erdoor zakte. Hij sloot zijn ogen even en bleef liggen terwijl hij toch wat langs zijn vacht voelde druipen. In een langzame beweging stond de kater weer op en struikelde half over zijn eigen poten voor hij zich weer naar haar keerde. ''Duurde lang voor je dat door had.'' Snauwde hij koud en staarde haar aan voor hij zijn kop even op zijn schouder richtte en binnensmonds vloekte zodra hij zag dat de wond weer opengetrokken was door, naar wat hij vermoedde, haar stoot. Toch zette hij zijn poten weer iets steviger neer en draaide zijn kop naar haar voor hij zijn achterhand aanspande en zelf op haar afvloog. Hij zette de klauwen van zijn rechterpoot even in haar schouder en besloot haar nu zelf om te trekken voor hij zich in zijn landing half liet doorrollen om zijn poten niet te zwaar te belasten. ''Opnieuw!'' Blafte hij terwijl hij opstond, hij moest meer zien wilde hij wellicht interesse krijgen om zijn volle kennis te delen. Als ze haar hersens zo zou blijven gebruiken kon ze nog ergens komen. En ergens was hij benieuwd hoe ze nu zou reageren terwijl hij daar stond met zijn bloedende schouder.

En dit keer lukte het. Die klauw in zijn poot werkte gedeeltelijk, maar de schouderduw gaf de doorslag. De kater stortte op de grond. Ze zag dat er wat bloed langs zijn poot druipte. Oh god. Had ze dat aangericht? De keek hem eventjes fronsend aan, de kilheid die een kort moment hiervoor in haar ogen stond was bijna helemaal verdwenen, maar bij de volgende opmerking die hij maakte kwam het weer terug. ''Duurde lang voor je dat door had.'' De poes snoof eventjes en zag een wond op de schouder van de kater. Nee, dit had zij toch niet kunnen veroorzaken? De kater kwam nu echter op haar af en zette zijn rechterklauw in haar schouder. Haar ogen werden eventjes groot, maar algauw duwde ze haar voorpoot tegen de schouder van de kater aan en wurmde ze zich uit zijn greep. ''Opnieuw!'' gromde hij. De poes fronste eventjes. Ze wilde geen grote mond hebben, maar die wond zag er niet goed uit. "Eh, pardon, ik zou u nooit willen onderbreken, maar die wond.. ziet er niet oké uit," mompelde ze fronsend. "Niet dat ik een medicine cat ben om dat te besluiten maar.." de poes zuchtte eventjes en maakte zich klaar voor een aanval. Hij was geen vijand, hij hoefde niet dood, hij hoefde niet zonder poten terug te keren naar zijn clan, half doodgebloed. Hij was haar clangenoot dus dit moest wel normaal blijven. De poes zette zich echter wel in een aanvalspositie. Ze sprong opnieuw op zijn poten af, maar dit keer de andere kant. Als ze deze kant pakte, overbelastte hij misschien zijn pijnlijke schouder en viel hij om. Dan had zij gewonnen. Met ingetrokken nagels gaf ze een harde klap tegen zijn poot en met haar kop duwde ze tegen zijn schouder, om de aanval extra kracht te geven.

Hij bleef stevig staan en negeerde de brandende pijn in zijn schouder voor hij snoof. Hij had haar blik opgevangen maar een wond hield hem niet tegen om te vechten tot hij er bij neerviel. Dat was wat het betekende om een sterke warrior te zijn. Het moest niet uitmaken wat voor wonden je droeg, je moest altijd bereid zijn om de strijd in te gaan zonder te zeuren over een pijntje. Hij liet haar gewoon weer los en liet niks meer merken van de pijn die hij toch echt wel voelde in zijn beide voorpoten. Het feit dat ze hem tegensprak deed een koude blik oproepen in de ogen van de kater voor hij gromde. ''Bemoei je met je eigen zaken, ik ben niet zo een watje zoals vele anderen die met een schammetje al zielig in een hoekje gaan liggen.'' Beet hij haar toe en zwiepte met zijn staart. ''Nee dat ben je niet dus je houdt je waffel en doe wat ik zeg!'' Siste hij vervolgens voor hij haar bewegingen volgde, ergens wel verwachtend dat ze iets in dezelfde richting zou gaan proberen. Hij was niet helemaal gestoord nog en zij was blijkbaar gewoon voorspelbaar want ze schoot blijkbaar uit naar zijn andere poot waar hij eigenlijk minder kracht in had. Hij voelde hoe het gewicht van zijn linkerpoot verdween maar in plaats van om te vallen over zijn rechterpoot liet hij zijn gewicht naar het poesje toevallen voor hij iets opsprong en zijn klauwen in haar kop drukte om deze tegen de grond te duwen. ''Fout.'' Snoof hij bijna geïrriteerd voor hij haar kop nog een extra duw gaf tegen de grond en losliet. ''Te voorspelbaar, denk je nu echt dat zoiets nog een keer zou kunnen werken al probeerde je het bij mijn achterpoot?'' Grauwde de grote kater en gaf een korte lik over de wond op zijn schouder voor hij de poes aanstaarde. Het was wel een optie geweest om dat te doen als ze tegenover iemand anders dan hem had gestaan. Maar wat voor een kans maakte ze nu werkelijk, hij had Firestar zijn dood in gestuurd en dat kon niemand anders zeggen.

De kater sprak veel, maar de poes besloot er niet verder op in te gaan. Ze snoof eventjes en moest hem toen opnieuw aanvallen. Dit ging fout, aangezien hij het blijkbaar al verwachtte. Vervolgens ging alles zeer snel, de kater drukte haar kop tegen de grond, met nagels. De ogen van de poes schoten open en een verwonderd geluidje kwam uit haar bek. ''Fout.'' nog eens drukte de kater haar hoofd hard op de grond, voor hij haar losliet.''Te voorspelbaar, denk je nu echt dat zoiets nog een keer zou kunnen werken al probeerde je het bij mijn achterpoot?'' Toen keek de poes hem dodelijk aan. Dit was de druppel. "Ja hallo, ik heb nog nooit vechttrainingen gehad, dus haal het maar uit je hoofd dat ik gelijk wonderen ga verrichten," snauwde de poes vervolgens woedend naar haar mentor, met een drukkende pijn op haar kop. "En als jij het niet in je hebt om normaal uit te leggen wat wél werkt, zoek je maar een apprentice die wél wonderen verrichten kan, want zo hoef ik niet verder te trainen, zo leer ik nooit wat," snoof ze er nog eens achteraan, haar ogen tot spleetjes gevormd. Ze hees zichzelf langzaam overeind, wachtend tot er nog een klauw in haar kop zat. Ze keek hem killetjes aan, wachtend tot ze half dood zou gaan. Zo zag ze deze kater nu wel.

Hij hoorde haar snuiven maar reageerde niet, de enige manier waarop je goed kon leren was op de harde manier en zonder te zaniken. Hij snoof bijna minachtend zodra hij haar hoorde maar haalde zijn massieve poot niet weg voor het duidelijk tot haar door drong maar vervolgens staarde hij haar koud aan zodra ze begon te snauwen. Hij trok een wenkbrauw op en spande zijn spieren aan. ''Boohoo, en nu ben je echt zielig.'' Grauwde hij terug voor hij een stap naar voren zette en uithaalde naar haar kop zodra ze uitgesproken was. ''Wat denk jij wel niet? Verwacht je nu echt dat ik alles voorkauw aan jou?'' Siste hij en liet zijn kop dichterbij die van haar komen. ''Denk je dat je vijand je gaat uitleggen wat je wel en niet moet doen? En als je niet hoeft te trainen ga je gang, zie maar hoe jij een warrior word dan.'' Vervolgde hij koud, niet onder de indruk van haar woorden. ''Want ik zal je dit vertellen, het interesseert me werkelijk geen reet wat jij wil. Ik heb hier niet om gevraagd, wees blij dat ik überhaupt de moeite doe om op te staan en jou mee te slepen terwijl ik wel betere dingen heb te doen.'' Vervolgde hij dreigend en zette zijn poot op haar borst. ''Bovendien ben je wel waardeloos als je niet eens een techniek kent, zelfs ik wist al genoeg toen ik begon met trainen.'' Snauwde hij kwaad en drukte zijn klauwen lichtjes in haar huid.

Jup. Zoals ze verwacht had, kwam er een stortvloed van woorden, allemaal even vriendelijk als hemzelf. 'Boohoo, en nu ben je echt zielig.' De poes keek hem eventjes woedend aan, haar ijsblauwe ogen stonden kil. Wat dacht die kater wel, dat ze een wonderwoman was en gelijk alles kon? Als ze nog nooit een vechttraining gehad had? 'Wat denk jij wel niet? Verwacht je nu echt dat ik alles voorkauw aan jou? Denk je dat je vijand je gaat uitleggen wat je wel en niet moet doen? En als je niet hoeft te trainen ga je gang, zie maar hoe jij een warrior word dan. Want ik zal je dit vertellen, het interesseert me werkelijk geen reet wat jij wil. Ik heb hier niet om gevraagd, wees blij dat ik überhaupt de moeite doe om op te staan en jou mee te slepen terwijl ik wel betere dingen heb te doen.'' De kater zette een poot op haar borst. 'Bovendien ben je wel waardeloos als je niet eens een techniek kent, zelfs ik wist al genoeg toen ik begon met trainen.' hij drukte zijn nagels in haar huid. Ghostpaw's ogen versmalden wat. "Ik had al eerder door dat je me waardeloos vond hoor," snoof ze en ze duwde hard tegen zijn poot. De poes zette enkele stappen naar achteren. Haar nagels schoten uit hun hulsels en ze keek de kater met woede in haar ogen aan. Ze dook weer in de vechthouding en bleef naar zijn ogen kijken. Haar lange nagels drukten in de aarde. Ze zette zich af, maar in plaats van op hem af te springen, schoot ze met een snelle beweging naast de kater en zette ze haar nagels in zijn schouder, om hem een harde beet te geven in zijn nek. Sowieso was dit ook weer fout, maar het boeide de poes vrij weinig. Hem pijn doen vond ze al geweldig.

Er kwam geen antwoord van het poesje maar zijn gele ogen versmalden terwijl hij naar haar keek. Hij had voor haar de moeite gedaan om uit zijn nest te komen, naar buiten te gaan en te gaan trainen terwijl hij niet eens normaal op zijn poten kon staan. En hetgeen wat hij kreeg was een grote smoel van haar, dat was het laatste wat ze had moeten doen. Haar woorden deden hem alleen zacht lachen terwijl hij zijn poot optilde zodra ze er druk op bracht door er tegen te duwen. ''Mooizo.'' Antwoordde hij enkel maar bleef onbewogen staan, klaar om haar te behandelen zoals hij de Bloodclanners en Rogues behandelde die hij tegenkwam. Het enige jammere was dat ze moest blijven leven, niet dat hij haar ongeschonden nog ging laten weglopen. Hij drukte zijn klauwen diep in de grond om te blijven staan zodra haar nagels in zijn schouders verdwenen. De blik in zijn ogen werd langzaam duister en zijn spieren begonnen steeds gespanner te raken. Zodra haar tanden in zijn nek kwamen rees er een grauw op uit zijn keel om vervolgens zijn gewicht te verschuiven zodat hij zich kon omhooien en haar even het volle gewicht van zijn lichaam te laten voelen. De adrenaline die door de kater heen schoot deed de pijn in zijn poten even verdwijnen en hij sprong op om meteen uit te halen naar haar flank met een grauw. Hij hield niet meer in en duwde haar weer tegen de grond om zijn klauw over haar schouder te halen. Hij had geen woord meer gesproken maar de blik in zijn ogen zou al genoeg moeten spreken. Zonder haar te waarschuwen schoot zijn kop naar beneden en terwijl hij haar half tegen de grond drukte zette hij zijn kaken rond haar keel. Hij zette wel iets van druk maar niet genoeg om het helemaal kapot te maken. Het werd tijd dat zij inzag dat ze door te kijken en observeren al een heel hoop had kunnen leren.

De poes snoof eventjes toen hij 'mooi zo' zei, maar ging er opnieuw niet verder op in. Haar ijsblauwe blik staarde oplettend naar de kater, voor ze hem aanviel. Echter ging de aanval fout en wist hij haar met gemak tegen de grond te werken. Happend naar adem voelde de poes hoe woede haar lichaam vulde. Hij had haar flink gekrabt over haar schouder, waar nu dus wat bloed uit liep, en had haar vervolgens beet gepakt bij haar keel. Een gevoel van angst en woede vulde haar maag. Uit een soort reflex haalde ze haar nagels hard over de kop van de kater en trapte ze hem in zijn buik. Een luide sis verliet de bek van de poes en ze probeerde zich uit de greep van de kater te wurmen, terwijl ze haar oren diep in haar nek duwde. In de ijsblauwe ogen van Ghostpaw was nog altijd een mengsel van angst en woede te lezen, verwarring. Wilde hij haar gewoon vermoorden? Ze voelde nog altijd een druk op haar nek zitten, maar wist niet goed of dit nou een na-gevoel was of dat hij haar nog steeds beet had.

De grote kater hoorde geen tegenspraak meer maar had wel verwacht dat ze het niet op ging geven. Het irriteerde hem, maar ook weer niet. Hij had nooit zin gehad in een mak lammetje maar dit kleine mormel moest toch echt eens grenzen gaan leren kennen nu, vooral als ze iets nog wilde leren. De kater hield zijn kaken om haar keel, ze half dichter knijpend zodra terug begon te vechten. Hij voelde wel hoe haar klauwen over zijn kop waren gegaan en wist dat ze het toch echt had opengetrokken, maar zijn adrenaline drukte alle pijn volledig weg. Ook zijn buik voelde hij niet terwijl hij zijn poot harder op haar schouder duwde. Als dit een gevecht van wilskracht ging worden dan maakte ze een kleine kans gezien hij steeds verder de neiging moest onderdrukken om zijn kaken volledig op elkaar te zetten. Hij had zichzelf getraind om in staat te kunnen zijn te moorden maar als dit poesje hier nu stierf had hij teveel uit te leggen om er veilig uit te kunnen komen. Langzaam drukte hij zijn klauwen in haar schouder terwijl een diepe grom oprees uit zijn keel waarna hij nog een keer wat meer druk zette op haar keel en haar losliet. Hij tilde zijn massieve kop op om haar recht in haar ogen te staren met een koude blik. Hij haalde zijn poot niet weg en bleef haar tegen de grond drukken. ''Klaar met het rondslingeren van je poten?'' Siste hij en bewoog iets dichter naar haar toe. Langzaam tilde hij zijn poot op en trok met moeite zijn klauwen in voor hij een klap tegen haar kop gaf. Hij nam een halve stap naar achteren en ging langzaam zitten om zich te kalmeren voor hij wel alsnog te ver ging. ''Ik wil dat je eens gaat kijken naar anderen voor je weer begint te denken dat je een match bent.'' Snauwde hij en staarde haar weer aan. Hij had de angst wel gezien en dat was voor nu wel goed. [b]''Observeer,''[b] Snauwde hij er achteraan zonder te knipperen voor hij zijn staart langzaam opkrulde, de pijn in zijn poten toch weel terug voelen komen.