Thrill [Open]

De wind gierde door het kamp. Natuurlijk werd het grootste gedeelte van die wind wel tegengehouden, maar het was sowieso koud. Rillend dook ze met haar neusje in het mos. Het hielp niet. Ze ging even verliggen, en ze zou zweren dat ze haar ribben over de grond hoorde schuren. Ze voelde zich als een uitgekotste rat. Niemand waardeerde haar, en terecht. Want had ze dan beter verdiend? Ondertussen wist ze niet eens meer zeker of haar poten nog aan haar vastzaten, of dat ze er al afgevroren waren. Honger achtervolgde haar steeds opnieuw, maar ze mocht niet eten. Nee, dit was haar straf. Ze begon hevig te trillen, en ze kon niet meer stoppen. Wat was er aan de hand?! De angst kroop zo bij haar naar binnen. Zag ze daar nu iets...? Wat was dat?! Haar gedachten tuimelden door elkaar heen, en plotseling schoot ze overeind, en begon moeizaam naar buiten te strompelen. Ineens kreeg ze het ontzettend heet, en toen begon alles voor haar ogen te draaien. Het enige wat ze toen nog voelde, was de ijskoude grond onder haar.

Time: Nacht
Note: Ze is een beetje depri ^-^ En dit is een soort van paniekaanval.

[OPEN]

De tabby grijze kater lag in zijn platte mosnest. Naast hem lag die van Tall al vertikte de kater het om sorry tegen de ander te zeggen lagen hun nesten nog steeds naast elkaar. Ze hadden hun bedden ook op een prachtige plek neergelegt. Midden in de apprentice den. En hoewel sommige luid hun protest mededeelde hielden de meeste verstandig genoeg hun mond. Tall en hij waren twee van de grootste katten in het kamp. Katten waren bang voor ze. Deels omdat Tall niet op de vaste leeftijd warrior was geworden. De kater dommelde weer bijna weg toen er weer een windvlaag zijn kant op kwam. Met zijn enorme vacht had hij er weinig last van. Dus duwde hij zijn oren in zijn nek en ging verliggen. Het duurde niet lang voor hij weer slaap had gevonden. Hij keek pas op toen hij een bekend wit gestalte naar buiten hoorde gaan. Het groentje, Snowypaw. Loom stapte hij zijn nest uit en liep. Naar de kleine kattin toe. Ze was minder kittens maar nog steeds zwak. Hij liep naar toe en ging naast haar zitten. Ace keek letterlijk op haar neer. 'Yo, Snowy, trek jezelf eens recht.' sprak hij tamelijk bot. Weer een sterke windvlaag. Ace sloeg zijn staart om de ander heen. In deze staat vatte ze nog kou. Dan was het niet eens zeker of ze het seizoen overleefde. Het zou weer een strenge leaf-bare worden. 'Laten we naar binnen gaan' stelde hij voor. Als de kattin vrijwillig niet meeging pakte Ace haar wel gewoon op.

"Yo, Snowy, trek jezelf eens recht." een bekende stem trok haar terug naar de werkelijkheid. Het was Ace, kon niet missen. Ze maakte zich niet meer druk om zijn redelijk botte toon, ze was het ondertussen wel gewend. Maar hoe in godsnaam kwam ze buiten op de koude grond terecht, in plaats van in haar nest? Een pluizige staart krulde om haar heen, en het was al direct een stuk aangenamer. Ze zou zich wel voor altijd in die staart willen begraven, maar ze betwijfelde ten zeerste dat Ace dat zou toestaan. "Laten we naar binnen gaan." zei hij. Ze keek hem een beetje verdwaasd aan. "Uh..." stamelde ze bibberend, niet echt in staat zich te verroeren. "Hoe kom ik hier buiten?" vroeg ze toen, en staarde verbaasd rond.