Kill like a machine gun

Met een zucht keek de zwarte kater over het grote grasland. Zijn nagels waren in de grond gedrukt, met een dunne muis er tussen. Zijn blauwe ogen stonden kil, zijn oren waren tegen zijn nek gedrukt. Bloed tussen zijn klauwen had hij al lang niet meer gevoeld, alleen nog van prooidieren. Niet dat het een 'must' was, maar hij verveelde zich kapot, zonder de Ghosts en de BloodClan was wat schaars, leek het wel. Normaal kwam je elke dag wel een BloodClanner tegen, het was gewoon net een plaag. Uitgebroken ratten. Bah.
De Kater snoof eventjes luid toen hij over die stomme clan nadacht en drukte zijn nagels nog wat dieper de grond in, waardoor hij wat botjes hoorde kraken, eventjes vergetend dat er iets tussen lag. Snel schoof hij zijn lange nagels terug in zijn hulsels en keek hij killetjes rond. Zijn lichaam was in de tijd dat hij alleen leefde alleen nog maar gespierder geworden en dunner. Vroeger kreeg hij nog weleens eten van een ander, maar nu moest hij alles zelf doen en meestal sloopte hij dan zijn prooi uit woede. En dan was er amper nog wat over. De kater boog wat naar zijn muis en nam er een voorzichtige hap van, maar voelde weer wat hards, dus begon voorzichtig eromheen te eten. Algauw was er weinig over, naast de gebroken botjes dan, dus liet hij ze achter.

+ Eerste post voor Silvergale :'D

De laatste stukken huid verorberde ze nog snel voordat ze deze stomme plek verliet. Het Riverclan territorium beviel haar maar mateloos. Nog erger daarentegen was het gebied van Shadowclan. Hoe konden die ratten van Clankatten nou tegen die geur? De poes schudde haar kop. Het bleef onbegrijpelijk. En ze was ook niet van plan het te gaan uitzoeken.

Ze likte de laatste restjes bloed van haar snuit en borst en trok weer op pad. Deze keer eens niet naar Thunderclan maar naar het Rogue gebied. Haar kalme zeegroene blik viel algauw op een gestalte die ze al eerder gezien had. "Zo zo, wie hebben we hier." Het was duidelijk dat de dwingende toon nog in haar zat. Het was niet omdat ze was veranderd dat ze daarom haar leiderscapaciteiten niet meer had. Ze voelde zich veel vrijer nu. Zonder haar vreemde gedrag in de buurt van Silhouetteheart.

Het duurde niet lang of de kater rook een geur van een andere kat in zijn buurt, die hem ergens vaag bekend voor kwam. De kater vond het echter niet nodig daar nog dieper over na te denken, want BloodClan was het niet en de rest interesseerde hem vrij weinig. Vast een of andere clankat, die het nodig vond om zich in zijn buurt te bevinden. De kater snoof luid toen de geur steeds sterker werd. Een subtiele hint dat je moest wegwezen, dat hij hier geen zin in had en dat er een kans bestond dat er ineens een klauw in je vacht stond, als je te vervelend deed. Want hij had besloten dat hij ook clankatten niets vond, ze waren helemaal gefixeerd op hun territorium en meer deden ze niet in hun leven. Hadden ze een doel? Wat was hun doel? Waarom wilde ze zo leven? Waarom als ze al in groepen leefden, waarom moesten ze dan ook nog eens elkaar willen afslachten? Waarom was er geen vertrouwen in elkaar? De kater snoof. Dat was totaal niet zijn levensstijl.
"Zo zo, wie hebben we hier." sprak een stem, waardoor de zwarte kater kil opkeek. Zijn ijsblauwe ogen spraken duizenden woorden, maar wel duizenden onduidelijke woorden. Kilheid was erin te lezen, net zoals afschuw, maar zijn kalme houding wist het goed te verbergen. De kater duwde eventjes zijn nagels de grond in. "Kan ik hetzelfde niet aan jou vragen, poes," snoof hij toen, zijn ruwe stem rolde maar met moeite uit zijn mond. De kater keek haar eventjes onderzoekend aan. Ergens herkende hij haar, maar ze was niet interessant genoeg geweest - blijkbaar - om hem bij te blijven. "Jij bent immers degene die hier niet thuis hoort, jij moest normaal in dat territorium van je zitten" snoof hij er achteraan, maar meer woorden maakte hij er niet aan vuil. Ze mocht helemaal zelf besluiten wat ze ermee moest.

Het was niet gemakkelijk, nu ze zonder die achterbakse verrader moest werken. Ze merkte zichzelf op hoe woedend ze was op zichzelf. Het enige goede aan die kater die ze nu het meest miste was die 'toevallige' afspraakjes. De afspraken om elk een eigen clan aan te pakken mistte ze ook wel. De poes snoof waarbij ze zo zonder enig besef de grens met het Roguegebied betrad. Haar blik ging omhoog nadat een bekende geur haar neusgaten vulde. 'Kan ik hetzelfde niet aan jou vragen, poes,' Antwoorde hij op haar vraag. Silver trok een valse grijns. "Ooh wat zijn we weer lief," Duidend op hun vorige ontmoeting waarbij hij het niet zo fijn vond haar staart onder zijn kin te voelden. Silver keek op waarbij haar grijns nog verbrede. "Schat, deze poes gaat en staat waar ze wilt. Was dat dan nog niet duidelijk?" Ze lachte lief, maar plagerig naar hem. "Ik hoop dat je onze afspraak niet vergeten bent. Want ik heb woord gehouden." Ze keek hem recht in zijn ogen. "Eén Bloodclanner heeft zijn laatste adem geblazen." Een beetje bluf kon vast geen kwaad. Tot slot was hij niet op die gathering aanwezig geweest. En niemand die er een woord over zou reppen. Dus daar vertrouwde ze op.