Why is the word(Whitelion)

De grote kater lag in zijn tijdelijke nest in de Medicine cat den. zijn ogen waren gesloten, maar hij sliep niet. Het was stil in de Medicine cats den, maar zoals altijd waren er kleine geluidjes in de rest van het camp, en hij luisterde ernaar met gespitste oren. Als je heel goed luisterde kon je katten horen praten in het camp, en je kon de kittens horen spelen in de nursery. "Whitelion?", zei de jonge warrior in het nest naast hem. hij draaide zijn oren naar zijn richting, tilde zijn kop op en opende zijn groen en zijn blauw oog. "Why did you save me?" Hij aarzelde even en haalde toen voorzichtig zijn schouders op. "Waarom niet?", zei hij bij wijze van antwoord. "Ik ben misschien niet de braafste kat die je hier kan vinden, maar ik ben loyaal.", vervolgde hij na een korte stilte.

"Je haat me", antwoordde de jongere kater simpel. Whitelion keek hem aan, de blik in zijn ogen onleesbaar. Natuurlijk háátte hij de andere kat niet; Niet dat hij hem echt mocht, maar haten? "Haat is een groot woord.", zei hij, zijn zware stem opvallend kalm voor zijn doen. "Ik denk niet dat jij dat verdient. Niet op dit moment", vervolgde hij, zijn gekleurde blik in de zijne borend. "Niet dat ik je echt mag, natuurlijk.."

"Mooi, fijn om te horen", zei de zwart-witte kat. De grote kater knikte en er kon zelfs even een glimlachje af. "Je was mijn idool", ging de kater verder. Meteen vervaagde de glimlach. "Toen ik van je daden hoorde,keek ik op tegen je." Hij keek de kater aan, zijn groen en blauw oog gevaarlijk schitterend. "Waarom?", vroeg hij, zijn stem laag en dreigend. "Omdat ik ene oorlog kan stichten? Omdat ik mijn eerste partner niet trouw kan blijven? Omdat alles wat ik doe uiteindelijk een fout is, maar ik me dat pas realiseer als het te laat is?"

Hij luisterde naar de uitleg van de jonge kat, en kreeg zelf een brok in zijn keel. Hij probeerde te slikken en keek even weg. De grote kater haalde diep adem. "En dat is waar jij verschild van mij", antwoordde hij, nog steeds de zwart-witte kat niet aankijkend. "Jij kunt nog iets van je leven maken, jij kunt hun vertrouwen nog terugwinnen. Jij kunt een écht, hecht gezin stichten, jij zou al je kittens kunnen opvoeden tot sterke jonge katten. De helft van mijn kits ken ik niet eens, omdat ik gewoonweg mezelf.. niet in kan houden.", antwoordde hij, zijn stem zacht. "Eigenlijk zou ik jaloers moeten zijn op jou, in plaats van andersom.. En misschien is dat ook wel zo" Dat laatste was niet meer dan een vaag gemompel als hij de jonge warrior weer aankeek.

Opeens sprong de zwart-witte kater recht. een hels vuur brandde in zijn ogen, recht in zijn vuur. En in dat ene moment leek het alsof hij recht door hem heen kon kijken, naar alle pijn die hij in zijn redelijk korte leventje al had meegemaakt. "Wat weet jij ervan!", schreeuwde hij, woedend. "Hoe kan je jaloers zijn op iemand zoals ik? Iemand die enkel kan falen,in alles wat hij doet?!" En met die woorden draaide de jonge warrior zich om en liep de Medicine cats den uit. Whitelion aarzelde even, maar hijsde toen toch zichzelf uit zijn nest. Even strekte hij zijn poten, waarna de grote kater ook naar buiten liep. Hij ging naast de kater zitten, zorgvuldig, zodat hun vachten elkaar niet raakten. "Vroeger vond ik mezelf geweldig.", zei hij, en slikte even. Zijn stem klonk zacht, maar niet dreigend zoals ervoor. Het was een doodnormale, kalme toon. "Ik dacht dat ik alles kon, dat de wereld aan mijn voeten lag. En misschien was dat op dat moment wel zo. Ik leefde op een wolk." Hij glimlachte bij de herinneringen van zijn vrolijke, en gelukkige zelf. "Ik was verliefd." Hij keek de kater even naast hem aan. "Ik ben er zeker van dat je het gevoel herkend. Maar zoals je misschien ook wel lijkt te weten, heeft de wereld er een hekel aan als je gelukkig bent. Ze werd vermoord, door een groepje pestkoppen." Even werd hij stil, proberend een brok in zijn keel door te slikken bij de herinnering aan die tijd, toen ze net dood was. "Ik heb mijn wraak genomen." Maar hij was nog steeds niet klaar met zijn verhaal. "In het begin zocht ik enkel troost bij andere katten, vooral poezen. Op den duur werd het een gewoonte. Andere clans, dat maakte allemaal niet meer uit. Ik werd agressief, een onuitstaanbare kat, maar ik bleef mezelf geweldig vinden. Hoe weet ik nu dat ik fout zit.." Hij richtte zijn blik weg, naar de lucht. "Ik werd ouder, het verdriet en de liefde die ik voor haar voelde stilletjes aan vergetend. Ik werd verteerd door haat. Maar er kwam een andere poes. Ik viel, als een blok. Ze werd zwanger, en dat had ze blijkbaar niet voorzien. ze werd woedend, het eindigde in een ruzie. Een ruzie waarin ik mezelf opnieuw niet kon inhouden en mijn klauw over haar gezicht haalde. Tot op vandaag leven we in ruzie, maar ik blijf hopen dat ze me vergeeft.. Dat ik niet opnieuw iemand moet kwijtraken.." Eigenlijk had hij totaal geen idee waarom hij dit aan Silhouetteheart vertelde, maar het deed deugd om eindelijk zijn hart bij iemand te kunnen luchten, iemand die het misschien zou begrijpen, ookal was hij nog zo jong.