My last breath [Geboorte topic + R.I.P Cinderfell]

De grijze elder had weer haar intrek in de nursery genomen,er zouden weer kittens komen,wéér van Dyingblack. Maar de poes voelde zich zwak,en ze had het gevoel dat ze een en al steen was. Het koste haar vaak moeite om wat binnen te krijgen,zonder dat ze het uit braakte,haar fragiele lijfje leek zo breekbaar,en ze was zo mager dat haar maag amper het eten kon verdragen,maar het was haar eigen schuld,nadat ze zich verraden had gevoeld door de zwarte kater was ze depressief geworden. Haar groene ogen waren dof en ze staarde in de verte,naar iets dat er eigenlijk niet was. Ze verzonk in haar eigen gedachtes en herinneringen.

Met een schok werd ze eruit gerukt,haar ogen wild en wagenwijd open,een helse pijn was te voelen en ze kromp in een,tranen vormde zich in haar ogen en ze schreeuwde het uit. Haar ademhaling versnelde waardoor haar buik snel rees en daalde,ze kneep haar ogen toe en boorde haar nagels in de grond,er was iets mis,iets vreselijk mis! Ze schreeuwde het weer uit van de pijn en bloed begon zich op de grond te vormen. Ze hijgde zwaar en haar ogen stonden troebel. “Help!” schreeuwde ze hard,haar hart bonsde onophoudelijk in haar borst. Krampen liepen door haar buik en liet het lichaam van de elder schudden. Bij een helse pijnscheut schreeuwde ze het uit,maar de pijn werd al iets minder,met haar laatste kracht wist ze het kleine zwarte bolletje naar haar toe te duwen en begon het te likken.

~First post for Determind,dan is het Cinder weer en dan mogen de kits.~

De gevlekte kater was groot en sterk geworden, enkel leek de wereld om hem heen steeds verder te verzwakken. Hij had de dood van zijn zus overleefd, de dood van zijn vader geregeld en zag zijn moeder iedere dag opnieuw sterven. In tegenstelling tot de rest van zijn familie hielt hij veel van zijn moeder, hij wist niet zozeer waarom. Maar ze was nu zwanger van kittens, weer die van dat rottend stuk vlees van zijn vader. Wanneer stopte het leed dat hij haar aandeed? Zou het ooit stoppen? Hij keek de Nursery binnen en stapte het gedemte licht binnen.

Hij wou zijn moeder vertellen over zijn toekomstige partner. Zijn liefde was al bijna warrior waardoor hun liefde vastgelegt zou kunnen worden. De kater keek ernaar uit. Jammer genoeg was de bloedlijn van de kattin niet zo perfect. Toch geloofde hij dat zijn moeder blij voor hem zou zijn. De kreet voor hulp verstoorde zijn gedachten. De gevlekte kater snelde naar de queen toe. 'Rustig mam, het komt wel goed..' hij wist wel wat anders. Maar hij wou zijn eigen waarheid niet geloven. Behendig sprong hij over zijn moeders nest heen en pakte de tak Die bij een ander nest lag. De kater gaf de stok aan zijn moeder. 'Bijt hierop, komop mam, je kan het'

Ze was stevig de zwarte kitten gaan likken en had hem omgedoopt tot 'Dyingkit',benoemd wegens hun vader. Maar al snel werd dat ook verstoord door de volgende hevige pijnkrampen,haar bloedeigen zoon,die zo sterk en groot was geworden sprong over haar heen en gaf haar een stok. De grijze poes zette haar tanden er meteen in en boorde weer haar nagels in de grond. De tranen welde weer in haar op,en weer leek het eindeloos te duren voor de volgende kitten kwam,steeds schreeuwde de grijze elder het uit van de pijn. De eerdere plas bloed werd uitgebreid,en zodra de kleine kitten er was,was ze te zwak om zich te verroeren. Ze probeerde met haar staart de kleine kitten tegen haar buik te duwen,zodat het toch het eerste melk had,maar daar faalde ze grotendeels in. Haar zicht begon te verdwijnen.“D...Deter?” vroeg ze met moeite. Haar hoofd met haar laatste kracht naar hem toe draaiend. “Deter...ik zal bij je zusje zijn,diegene die je omgedoopt hebt als...Silverscream...Je bent een zoon die ik nooit had...had...kunnen wensen...” het leek of StarClan deze woorden in haar plek zeiden,de woorden rolde over haar lippen. Het drong niet meer tot haar door dat ze haar laatste kitten nog geen naam had gegeven. “I...ik hou van...ju...jullie...” Ze wou haar zin afmaken maar het leek of haar keel op een rustige manier dicht kneep,haar zicht was meer en meer vervaagd,totdat ze omringd werd door wit,zonder het zelf te willen werd ze van haar eigen lichaam weggeleid,naar StarClan toe.

~The end of Cinderfell's life.

Determind mocht nu groot en sterk zijn. Hierin was hij niet beter af als een kitten. Hij had zijn moeder de stok aangegeven en hiermee stopte zijn weet. Zijn ogen branden. Er was te veel bloed.. Het kon niet anders.. Woedend omdat hij wist dat hij niks kon doen sprong hij op en snauwde naar een van de katten die hij zag dat ze Sparrow of van zijn pacht Starclan zelve moesten gaan halen. Het eerste kittentje was er al. Zwart als zijn vader.. Zwart als de vader van de kitten zelf. Dit was zijn broer drong de gevlekte katen tebinnen. Hoe vaak moest hij zijn vader nog doden tot hij eindelijk verdween. Determind hoorde Cinderfell de naam zeggen. Zijn hart vulde zich wederom met haar, wetend dat de kitten er niks aan kon doen. De tweede kitten kwam op aarde en Deter had zich bij de zijde van zijn moeder gevoegt, zijn kop neergeslagen. Hij merkte dat haar krachten verdwenen. Ze was al gestorven voor deze bevalling.. En nu ging ze hem nogmaals verlaten. Hij luisterde naar haar woorden. Bij het einde likte hij haar ogen dicht en mompelde een antwoord terug. Hoewel alles wat wazig leek richtte hij zich op het tweetal kittens. Dyingkit, naar zijn vader, en hoe heette dat andere bolletje? Ze was al weg voor het gezegt kon worden. Plechtig boorde hij zijn strenge blik op het grijze katje; 'Cinderkit' besloot hij ferm. Kalmer dan je van de kater zou verwachten ging hij naast zijn moeder liggen en begon de twee jongen warm te likken. Het nieuws begon zich te verspreiden en er zou snel een queen komen helpen. Toch waren deze twee zijn zorg. Naast zijn koude moeder, zijn poten rood van haar bloed. Waarom stierf iedereen met hun bloed op zijn poten?

Het was warm, de kleine kat wist nog niet waar hij was, wie hij was of eigenlijk van zijn eigen bestaan af. Het enige wat jammer was aan de warme plek is dat deze erg krap was geworden, er lag nog iemand bij hem, wie dat was wist het ongeboren katertje ook niet. Eigenlijk wou hij er wel voor altijd blijven, het was er namelijk lekker warm maar hij kon er niet voor altijd blijven. Ooit zou hij er uit moeten komen, want ooit zou de ruimte klein worden, veel te klein. Her leek erop dat nu die tijd was want ineens werd de ruimte een stuk kleiner, niet zoals in de afgelopen tijd erg sloom maar nu ineens, zonder enkele waarschuwing. Het voelde alsof de ongeboren kat langzaam naar benden werd geduwd, op deze manier ging het nog een paar keer door tot hij met een zacht plofje op de grond terecht. Zuurstof gemengd met een ijzige lucht vloog pijnlijk zijn in longen waardoor de zwarte kitten hard begon te piepen, er was vaag een stem te horen maar wat deze sprak hoorde hij niet. De kater begon in de lucht te grijpen, op zoek naar een bron van warmte en iets dat zijn honger kon gaan stillen. Al kwam er geen melk werd het iets warmer maar nog steeds piepte de kitten hard.

Lekker warm in de buik van haar moeder lag de kleine ongeboren kitten in een bolletje te slapen. Ze werd wakker doordat er rillingen door haar moeder heen gingen en rekte zich uit waarna ze haar broertje stampte. Ze trok zich terug en al snel voelde hoe een trekkend gevoel haar broertje weg leidde. Daar was ze dan,alleen in haar moeders buik. Ze krulde zich weer op om verder te slapen maar dat duurde niet lang want nu was zij aan de buurt. Ze probeerde zich ergens vast te houden,maar ze werd mee gezogen. Met een plofje kwam ze op een koude iets terecht en zuurstof overstroomde haar longen. Geschrokken piepte het poesje en bewoog automatisch naar de warmte bron toe. Ze kreeg nog net een beetje melk totdat alles verdween,en ook de warmte. Piepend ging ze opzoek naar andere warme waardoor ze tegen iets op botste. Verontwaardigd piepte ze er naar. Vaag hoorde ze iets,vast haar naam.

~De leeftijd mag op 1 moon :3