RIP; Ripped In Pieces

At first everything was perfect,
It was like everything was right
We walked on clouds
Our heads op high

De zwarte kater zat ergens in het midden van het gebied. Het was mistig, en alles wat hij zag was de grond onder hem, alsof hij op een klein eilandje zat te midden van het niets. Hij dacht na. Over alles, over elk detail in zijn leven. Zijn leven was perfect geweest toen Cinderfell erin kwam, toen ze hem deed inzien dat er ook goede dingen waren in het leven. Dat niet alles draaide om overleven.

It was like a present at first,
It would be the best thing
But good things can't last forever
They always die young

De kittens waren een geschenk van Starclan geweest, ze hadden alles zovele beter gemaakt. Maar zoals wel vaker bekend was geworden, en vaak op gruwelijke manieren, blijven goede dingen nooit voor eeuwig bestaan. Vlak voor de kits apprentice zouden worden, stierf er één. Silverkit; te jong om te sterven, maar het gebeurde; En hij had er niets aan kunnen doen.

Then everything goes down
And down, and down, and down,
You can't turn back again,
You'll have to drown

Hij had gezworen dat zoiets nooit opnieuw zou gebeuren, maar hij was van zichzelf afgezonderd. Hij was zichzelf nie tmeer, en nu besefte hij dat. Hij had Cinderfell door een ergere hel laten gaan met zijn gedrag, en ze waren erdoor uit elkaar gegroeid. Hij was gewoon niet sterk genoeg geweest. ij had iedereen teleurgesteld, hij was een zwakkeing. dat wisten ze al bij zijn geboorte. Ze hadden hem toen gewoon moeten laten sterven. Dan was dit nooit gebeurd, dan zou hij gelukkig geweest zijn in Starclan bij zijn moeder en zijn voorouders. Dan had hij Cinderfell waarschijnlijk nooit ontmoet, maar ook Craneclaw niet en Stormysoul.

~Alleen Determind

"And I scream to the sky
What have I done?
And I beg and pray
Don't leave me all alone

"Hallo vader", klonk een bekende stem. De zwarte kater keek op, zijn eens zo mooie blauwe ogen dof. Zijn zoon was groot en sterk geworden waar de kater zelf alleen maar mager geworden was. Zijn vacht was ooit een mooi glanzend zwart, maar nu was het eerder een doffe donkergrijze kleur. "Determind", zei hij als begroeting, zijn stem schor. Hij wist dat hij hem niet meer accepteerde als vader, dat hij hem een mislukkeling vond. En hij kon het eigenlijk alleen maar met hem eens zijn.

I don't want to leave
But I've already left
I don't want to change
But I'm not me anymore

I'm Ready, I'm ready,
I said to him.
He won't believe me,
Says I'm crazy

"Maak je geen zorgen", klonk de stem van zijn zoon, zacht en zingend als een engel. De zwart-witte kater was sterk, veel sterker dan de donkergrijze kater. Hij voelde hoe hij hem omver duwde, en gedwee liet Dyingblack zich vallen. Zijn spieren leken verlamd, zijn ledematen vielen bewegingloos op de grond. Hij sloot zijn ogen en ontspande zijn hele lichaam. er klonk een slaapliedje, ergens in de verte. De kater concentreerde zich erop, en hij voelde zich alsof hij in slaap zou gaan vallen. Hij voelde geen angst, geen verraad, ook al wist hij dat zijn laatste uur geslagen had en dat het zijn zoon zou zijn die hem het leven zou ontnemen. Hij voelde zich klaar.

But I know I'm not crazy
I'm just done with this
'Cause not after every tear
comes a rainbow

Zelfs nu, nu de kater wist dat hij ging sterven deed hij helemaal niks. Geen kik, geen verzet. Helemaal niks. Het irriteerde hem. Het beleedigde de gevlekte kater bijna. Was hij het niet waard te bevechten? Verdiende hij niet eens een waardige blik? Kon hij hem niet eens van dit moment laten genieten? Egoïstisch zoals altijd.. Maar het was zo over. Het zou hem maar één goede beet kosten. Zijn nek te breken. Als een konijn, nietszeggend als een konijn. Niemand zou de kater missen. Zijn moeder misschien even, maar die had al afscheid genomen. En zijn siblings? Die kwamen er wel overheen. Liefkozend sloot hij zijn tanden om zijn vaders nek. Toch hielt hij zich even in. 'Wat heb ik fout gedaan? Kom terug' herhaalde hij de vroegere woorden van de ander, deze van het moment waarop dit begonnen was. 'Maar ik kwam niet terug..' bij deze woorden klemde hij zijn tanden wederom rond de nek en beet door vlees en bot. Hij hief zijn rode mond weer, bijna teleurgestelt. Hij had er na al die maanden meer van verwacht.. Zo jammer. Zijn groene blik richtte zich weg. Welcome to Dark forest, wenste hij zijn vader toe. Gelovig als hij was gebleven.

Spend all your time waiting for that second chance
For the break that will make it ok
There's always some reason to feel not good enough
And it's hard at the end of the day

Hij voelde de tanden van zijn zoon in zijn nek dringen. Van zodra de tanden zijn nek raakten ging er een gloeiende pijn door hem heen, dat als golven vanuit de wond in zij nek kwam en zijn hele lichaam deed schokken. Hoe dieper hij ging, hoe erger de pijn werd. Maar toch bleef de donkere kater ontspannen liggen. Hij was klaar om zich bij Starclan te voegen. "Wat heb ik fout gedaan? Kom terug", herhaalde Determind de woorden die hij ooit tegen hem gesproken had. de herinnering kwam terug. "Maar ik kwam niet terug.." En het was waar. Hij was nooit terug gekomen, want dat was het moment waarop hij hem beginnen haten is. De zwarte kater kuchte bloed op bij wijze van antwoord. Hij opende zijn dofblauwe ogen weer, en hij wierp een laatste blik op zijn zwart-witte zoon.

I need some distraction oh beautiful release
Memories seep from my veins
They may be empty and weightless and maybe
I'll find some peace tonight

Als de tanden opnieuw in de wonde gingen die hij al gemaakte had, sloot hij opnieuw zijn ogen. hij voelde het bloed uit hem wegdruppen en hij hoorde het zachte geluid van de bloeddruppels die op de grond vielen. Hij ademde beverig uit, zijn laatste adem. "Vaarwel", kraakte hij, voor Determind doorbeet. Al zijn levenskracht vloeide uit hem weg, en elke spanning die nog in zijn spieren zat was nu helemaal weg. met nog één spastische samentrekking van elke spier in zijn lijf en nog één klop van zijn hart, vloeide alle pijn uit hem weg. het laatste wat hij voelde was hoe de koude grond onder hem leek te verdwijnen, en hoe het zwart vervangen werd door een fel wit licht, en de geesten van zijn voorouders die hem begroetten. Daaronder was ook Stormysoul, en ergens vroeg hij zich af waarom ze gestorven was en wanneer. Maar op het moment maakte het hem niet uit. Hij was hier veilig, en misschien zou hij hier eindelijk echt vrede kunnen vinden.

In the arms of an Angel fly away from here
From this dark, cold hotel room, and the endlessness that you fear
You are pulled from the wreckage of your silent reverie
You're in the arms of an Angel; may you find some comfort here