Memories

Rustig banjerde Winter door het hoge gras. De tijd ging veel te snel, en ze zou eigenlijk al benoemd tot warrior moeten zijn. Maar door de lastige omstandigheden was dit niet gebeurd, hoewel ze nu ook geen mentor had omdat niemand haar nog iets van de basisregels kon leren. Ze had besloten zich toch nuttig te maken, en ging vaak op jacht. Het ging best goed, en ze zocht meestal kalme stukjes bos op. Van open plekken moest ze het niet zo hebben. Anderen konden je zien terwijl jijzelf hen niet zag. Doelbewust wandelde ze verder. Winter wist precies waar ze heen ging. Na een tijdje kwam ze eindelijk aan op die o zo bekende plek. Fourtrees. Ze kwam hier niet zo vaak meer, maar ze herinnerde zich nog een ontzettend aardige Windclan apprentice. Hoewel ze er zeker van was dat ze wel heel veel geluk zou moeten hebben als hij er vandaag weer was, zocht ze toch een gemakkelijk, beschut plekje op en wachtte.

[Eerst Flashie <3]

Met snelle passen haastte de oudere apprentice zich over het hoogland. Zijn pluizige pels zag er gezond en tja... Zacht uit. Hij grijnsde even spande zijn spieren op waarna hij nogmaals een grote sprong nam en toen lenig opzij sprong voor een steen die hij bijna raakte. Zijn lompe pootjes begonnen steeds lichter te worden, zijn dromerige kop steeds helderder. Hij begon meer op een warrior te lijken dan op een onervaren kit. Zijn witte pels glom zachtjes in het zwakke maanlicht dat afkomstig was van een maan. Deze was een deel van zijn licht kwijt en was niet de volledige schijf die zij ooit was. Maar ze was wel mooi, zoals altijd. Toen hij de richel naderde naar Fourtrees remde hij absurd, maar hij struikelde zo onhandig over zijn eigen poten dat hij zo naar voren viel en de helling afrolde. Met een doffe klap kwam hij neer, recht voor de poten van een oude bekende. Hij liet even een zacht gekreun horen, zijn blik nog te troebel om enige kat te identificeren.

Winter schrok zich dood toen er ineens allemaal vreemde geluiden klonken. Een witte, fluffy kat rolde de helling af, en kwam voor haar voetjes terecht. Verschrikt bleef ze 3 tellen lang naar de kater staren, tot ze besloot dat ze hem toch niet zo kon laten liggen. Bovendien kwam hij haar ergens bekend voor. Ze stak voorzichtig een wit pootje uit, en porde zachtjes in zijn zij. Ineens herkende ze hem. Verdorie, dat was Flashpaw! Maar hij zag er een stuk minder kitten-achtig uit. "Uhm.. Gaat het?" vroeg ze met een warme stem, en ze sloeg voorzichtig haar wollige staart om hem heen. Ze duwde haar kopje nu ook in zijn zij, pogend hem weer 'wakker' te maken. En dat terwijl hij Windclan was! Ze mocht dit helemaal niet doen, maar ze vond zelf dat ze al helemaal niet kon blijven toekijken terwijl hij misschien heel veel pijn had.