Nothing terrible happened.. Really!

De hele weg had ik hem ondersteund, zijn bleekoranje vacht was op zijn flank een beetje bedekt met bloed, en de wond op zijn wang zag er ook niet perfect uit. Een gevoel van spijt verspreidde zich vanaf haar schouderbladen naar haar hele lichaam. En het aanzien van deze kat, leek het er alleen maar dieper in te wrijven. Met een zuchtje sloeg ik mijn ogen te neer, afgesproken om te zeggen dat het Rogues waren, het leek het slechtste plan ooit, al was het waar wat hij had gezegd. Er waren veel, veels te veel Rogues op het territorium van de verschilende Clans. Tallstar was woedend geworden, en terecht. Stilletjes trokken ze tussen de bomen door. 'Wacht hier.' Mompelde Willow zachtjes, haar ogen waren gefixeerd naar een van de toppen op de bomen. Vogel getjirp maakte duidelijk dat er een nest was. Ze liet Burningfire voor eventjes alleen achter, en zette haar nagels in de bast van de boom. Met een lichte inspanning kroop ze naar de eerste tak, om vervolgens naar de vijfde te klimmen waar de eieren zich bevonden. Haar poten zetten zich af tegen de stam. Op een gegeven moment bereikte ze de eieren, ze pakte er eentje op in haar bek. Twee was fijn geweest, maar dat kon gewoon niet op de terugtocht naar beneden. En ze had al geluk gehad dat de ouders weg waren geweest. Ze zette haar nagels weer tegen de boom, en sloop voorzichtig naar beneden. Met eieren moest je altijd voorzichtig zijn dat je ze niet kapot beet, en niet liet vallen.
Tot haar grote geluk kwam ze met een zacht plofje neer op de zachte aarde, voor ze het wist stond ze al weer voor Burningfire en legde het ei voor haar neer. 'We zeggen dat ik op jacht was, en toen hoorde ik jou. Samen hebben we de Rogues weggejaagd,' sprak ze duidelijk. Burning was erger gewond, dat zal zo realistischer zijn. Maar zo makkelijk kwam ze er niet mee weg. Wat als Burningfire van gedachte was veranderd, en haar niet wilde sparen? 'Of we vertellen de waarheid,' murmelde ze er zachtjes achteraan. Haar saffierblauwe ogen waren op de kat gericht, en zonder maar een antwoord af te wachten ondersteunde ze hem weer en dwong hem mee te lopen naar het kamp. Veel keus had hij niet, want zonder haar kwam hij nergens. Ze vervolgden hun weg naar het kamp. Eenmaal aangekomen sloop ze naar Dreamwave, om niet te veel ophef te maken. 'Dreamwave, Dreamwave ben je daar?' Fluisterde ze in de den, met Burningfire aan haar zijde.

- SORRY dat k je karakter een beetje bestuur, maar anders kon ik geen fatsoenlijke post maken en anders schoot het niet echt op. -

De hele tijd lagen zijn oren naar achter. Er hing een donderwolk boven zijn hoofd. Het voelde vreselijk, vreselijk vernederend. Hij kon niet eens zelf lopen en zij moest hem helpen. Geweldig. Op een gegeven moment liet ze hem alleen, en eigenlijk voelde dat als een verlichting. Rustig ging hij zitten, sloeg zijn staart om zijn voorpoten neer en legde de vis neer. Hij keek om zich heen. Het deerde hem niet wat ze nu deed. Hij wou dat dit gedoe zo snel mogelijk om was. Hij had nog steeds haat aan de wereld, en aangezien zij deel maakte van de wereld dus ook aan haar… Voor een paar tellen spookte de gedachte om haar toch te verlinken in zijn kop rond. Wild schudde hij zijn hoofd. Nee. Hij mocht haar niet, maar haatte haar nou ook weer niet. Hij wist niet wat hij van haar vond, om eerlijk te zijn. Ze had hem getoond dat ze niet zo was als de anderen; dat ze niet zo vervelend tegen hem deed als de anderen. Maar dat zou misschien komen omdat zij haar leven hem verschuldigd was. Dus had ze geen keus dan aardig tegen hem te doen. Hij snoof, ze zou vast en zeker weer acteren. Zou vast iedere keer haar braakneigingen in moeten houden als ze hem zag. Ze stond weer voor hem, had eieren bij zich. Ze vertelde hem wat hier de reden voor was. Hij duwde met zijn poot tegen de vis. ‘En deze heb je dan ook gevangen,’ mompelde hij. Ach het kon hem niet schelen wie de eer kreeg voor het vangen van prooi; hij hoefde geen lof voor zijn daden. Want de meningen van anderen konden hem al heel lang niets meer schelen. Hij keek naar de grond, draaide zijn oren naar achter. Het verhaal werd wel heel erg verdraaid. Nu leek het alsof zij hem had gered, van rogues. Terwijl hij haar eigenlijk had gered van de dood. Leuk; werd getoond hoe zwak hij wellicht was.
Hij ging niet in op haar gemurmel, had daar geen zin meer in. Hij liet zich gewillig naar de den leiden. Haar vacht voelde niet zacht of fijn aan. Maar hij prikte vervelend in zijn wond. Eigenlijk was hij best blij dat het zo aanvoelde. Hij wilde geen softie worden. Waarom zou hij haar behulpzame gedrag hem iets laten doen? Het kwam door haar dat hij haar hulp nodig had. Met loot in zijn poten liep hij achter haar aan wanneer ze naar Dreamwave haar den liep. Hij bleef buiten de den staan, voelde zijn wond trekken. Maar hij negeerde het, wou niet nog zwakker overkomen. Dit zou alleen maar in zijn nadeel werken. Hij wou laten zien dat hij niemand nodig had, van steen was. Maar dat was nu dus mislukt… En hoe? Haar fluistering drong amper tot haar door, het enige wat hij van haar wist was dat ze naast hem stond. Maar meer deerde hem ook niet.

- Sorry voor mijn late flutpost ö! -

Dreamwave had Silverfang's wonden verzorgd en zag nu dat hij aan het slapen was. Ze keek naar hem. Ze voelde haar bloed wild pompen door haar lijf. Schuldig keek ze opzij. Ze wou helemaal niet zo denken. Haar mentors bloed pompte helemaal niet meer rond. Ze wou er niet aan denken. Dreamwave sloot haar ogen om de pijnlijke herinnering weg te krijgen. Een roepende stem dwong haar om niet verder te denken en Dreamwave opende haar ogen. Ze keek naar Willowtear, die naar binnenkwam. Haar zorgelijke karakter begon weer op te dagen. Ze had Willowtear een paar dagen later als ingestorte poes gezien, samen met Paintedclaw. Dreamwave keek naar Willowtear. 'Ja, ik ben hier,' zei de lichtgrijze crèmekleurige poes. Ze liep gauw naar Willowtear toe, met een slecht gevoel. Dat had ze altijd als katten zich voegden bij haar Den. Medicijn kat zijn was een eer en het was leuk, maar ze vond het toch steeds wat minder als er katten bij haar kwamen. Dat betekende dat er weer een gewonde meer was en dat wou Dreamwave ten alle opzichten vermijden. Dreamwave keek naar Willowtear en zag toen pas Burningfire staan. Vriendelijk knikte ze naar Burningfire. Zijn blik ontging haar niet en Dreamwave zuchtte even. Ze bekeek Burningfire's wonden en duwde haar snuit tegen zijn flank, wat hem gelijk ook dwong om mee te lopen met haar, meer haar Den in. 'Wees alsjeblieft stil. Silverfang slaapt net,' zei Dreamwave, terwijl ze naar Silverfang keek. Ze keek naar Burningfire's wonden en pakte wat goudsbloem. Ze duwde de kater met haar neusje op de grond, na grondig te hebben geïnspecteerd dat daar echt geen wonden zaten. Ze liet het goudsbloem op Burningfire's flank sijpelen. Burningfire moest normaal zacht geland zijn, want Dreamwave had pas nieuwe bladeren gehaald om haar Den zachter te maken en om Silverfang een betere slaapplaats te geven. Dreamwave keek naar Burningfire en ging toen naar haar inventaris. Ze pakte wat spinrag en hinkte terug richting Burningfire. Ze verbond de wonden en dacht ondertussen na. 'Je mag vandaag niet meer gaan jagen en ik wil je morgen ook het liefst in het kamp houden. Zo kunnen je wonden beter genezen. Je mag nog wel in de Warrior's Den slapen, maar doe het daar rustig aan,' sprak Dreamwave, terwijl ze zorgzaam naar Burningfire keek. Het lag scherp in twijfel bij Dreamwave of Burningfire haar ook maar begrepen had en het ook werkelijk zou doen. Dreamwave kende Burningfire als een klein strevertje. Hij hield er niet van als hij geholpen moest worden, dat kon ze wel opmaken uit de tijd toen hij Apprentice was en bij haar moest komen voor een wond aan zijn poot. Dreamwave keek naar zijn poot. Die was trouwens goed genezen. Voor een keer voelde Dreamwave zich een beetje trots. Ze keek naar Burningfire en checkte zijn wonden na. Daarna keek ze naar Willowtear. Ze inspecteerde Willowtear's vacht grondig. Ze zag een paar schrammen, maar niet groot genoeg om te verbinden met spinrag. Een wond trok haar aandacht en Dreamwave likte het bloed zachtjes weg. Ook deze wond hoefde nog net geen spinrag om zich heen. 'Jullie zijn klaar,' zei Dreamwave, waarna ze Burningfire aankeek en daarna Willowtear. 'Willowtear, zou jij Burningfire willen geleiden? Als je last hebt van een wond, kom dan naar mij toe,' zei ze, wat eigenlijk gold voor zowel Burningfire als Willowtear. De poes keek zorgzaam. Ze wou dat Burningfire haar goed begreep en zijn wonden niet verergerde. En anders had hij maar pech en moest hij in de Den blijven slapen. Voor koppige katten waren er ook koppige nadelen. Dreamwave's oortjes draaiden heen en weer en ze sorteerde overige kruiden. Ze keek om naar Burningfire en Willowtear en ging voor hun neus zitten. Haar staart sloeg zich om haar heen, terwijl ze de katten aankeek.

- F¨cking kort, 'k weet 't -

Al snel kwam het jonge gezicht van de poes ergens achter vandaan, haar kleine gelaat liep naar hen toe. Ze antwoordde dat ze er was, en duwde Burningfire tegen zijn flank om mee te lopen. Ze stopte wat kruiden op de wond.
Het ging allemaal vrij vlug, Dreamwave had haar wonden gecheckt het was niks ernstig. Burningfire was er wat ernstiger aan toe. Nu had ze zelf de tijd om even na te denken, jeetje wat een dag was dit geweest zeg. Een dag vol met frustraties die er behoorlijk uitgevolgen waren, en die een hoop verdriet met zich meedragen. Ze had haar moe - nee, pleegmoeder gezien deze vertelde haar dat het haar speet. Waarom speet het haar, wat had ze misdaan? Ze had toch alleen maar orders van Duststar opgevolgd? Haar kijkers tuurde naar Burningfire die nog altijd naast haar stond. Wat ongemakkelijk voelde hoe de puntjes van zijn vacht af en toe de hare raakte. Met een vervormde uitdrikkung schuifelde ze wat opzij want Dream ondersteunde hem nu toch, maar voor ze uitgeschuifeld -xd- was vroeg de Medicine Cat of ze Burningfire wilde helpen. Haar saffierblauwe ogen gluurden voorzichtig voorbij en ze slikte even, toen begon ze weer met ondersteunen.
'Ik denk denk dat je wel wilt weten wat er is gebeurd..' Begon Willows heldere, melodieuze stem zachtjes. De poes had recht op de waarheid, en dat was ook precies wat ze ging vertellen. 'We.. We waren bij het Sterrenmeer. Ik kwam Burningfire tegen, en hij..hij.' Stotterde ze. Een schuldgevoel kroop door haar ledematen. 'We praatten, het liep niet lekker, en we waren aangebrand. Op een gegeven moment, zei hij ..iets en..en.. ik vloog hem a..aan.' Diep in haarzelf vocht ze tegen de tranen, die achter haar oogleden brandden. 'We rolden in het water, in het ge..gevecht. En ik was verdronken als Burningfire er nie..niet wa..wa..was geweest.' Bekende ze stilletjes. 'Het is alle..lle..maal mijn sch..uhu.ld' Haar hart ging als een razende tekeer. Nu ze het zo opnoemde besefte ze goed wat ze had gedaan. 'Ik denk dat we maar moeten gaan.' Slikt ze.
Ze wilde niet zeggen dat ze wel op Burningfire zal letten, die kater zal Linéa recta de kop van haar romp afrukken en hem begraven in het Sterrenmeer. Maar ze zal het wel doen, het was een soort plicht die in haar hart was opgeborreld nadat ze er voor had gezorgd dat ze beide bijna van het leven waren ontnomen. En bovendien; hij had haar gered. Ookal was het iets wat een clanmate voor een andere clanmate zal doen, het bleef een grote daad, die zeker beloond kon worden. Niet wetend welke reactie, of welk oordeel Dreamwave zal vellen op haar, bleef ze daar maar staan. Wachtend. Wachtend op verbanning.

Hij liet het allemaal over zich heenkomen. Ging niet in discussie noch in protest. Gewillig ging hij op de grond liggen, op zijn goede kant, wanneer Dreamwave duidelijk maakte dat ze dat liever wou; door met haar neus tegen hem aan te duwen. Zachtjes, maar toch kon hij het duidelijk voelen. Hij was blijkbaar nog steeds alert, zelfs al was hij al een tijdje uit zijn vechtstatus. Zijn groene ogen waren dof, droegen verder geen emotie. Zijn oren hingen er slapjes bij, en het leek net alsof hij op een andere wereld was; in een soort trance of zoiets. Hij dacht enkel na. Wat was er nou precies gebeurd? Willowtear was hem tegen het lijf gelopen, toen hij aan het jagen was. Daarna hadden ze een gesprek, maar het ging al gelijk de negatieve kant op. Maar dat was gewoonlijk voor hem. Daarna had zij iets tegen hem gezegd waardoor er iets in hem knapte, figuurlijk natuurlijk. Toen een klap, nog een klap. En uit eindelijk rolden ze samen het water in. Hij had haar vervolgens gered, soort van. En nu waren ze hier; Willowtear had niets ernstigs, maar hij wel. Het prikkende gevoel trok hem weer terug de realiteit in. Zijn ogen stonden wijd open en hij klemde zijn tanden op elkaar. Hij was het niet gewend, dat was alles. Hij deed zijn best om niet zwak over te komen; maar het prikte zo erg. Met tranen die in zijn ogen prikten stond hij weer op, zijn poot nog steeds stijf. Hij keek de Medicine cat strak aan wanneer ze weer sprak. Haar zorgzame blik deed hem niets, maar zo’n soort dingen hadden hem nooit echt geraakt. Zijn oren lagen plat in zijn nek. Hij mocht het kamp niet meer uit? Niet meer jagen? En het ergste van alles; moest Willowtear voor hem gaan zorgen? Een hele dag lang! Nee, dat hield hij niet vol. Eerst keek hij fel naar Dreamwave, maar zij kon hier niets aan doen; het was haar taak. Maar Willowtear… Dit was allemaal haar schuld… Hij richtte zijn felle blik op de bruin crèmekleurige poes.

Hij wendde zijn blik weer af wanneer ze hem ondersteunde en snoof, zwaar geïrriteerd. Maar alles werd nog erger wanneer ze begon te praten. Met grote ogen keek hij haar aan, voelde hoe zijn nekharen overeind gingen staan. Waar was ze nou weer mee bezig? ‘Willowtear,’ siste hij. Hij wou ertussen komen, maar ze bleef maar door stamelen en stotteren. Totdat alles eruit was. Alles. ‘Ik had je gezegd dat we hier over zouden zwijgen,’ snauwde hij, overduidelijk niet blij. Ze zeggen dan wel dat waarheid het langste duurt, maar dat deerde hem nu geen biet. Ze maakte alles alleen nog maar erger. En ze plande er nog op om op hem te passen? O, wat zou hij haar een hel bezorgen nu. De hel. Erger dan de figuurlijke, maar dit zou een letterlijke worden. ‘Ik heb je gered, verdomme! En nu kun je het niet eens opbrengen om een klein dingetje voor mij te doen?’ Hij keek haar fel aan, zijn houding toonde aan dat hij haar zo weer aan kon vliegen. Maar zijn stijve poot weerhield hem hiervan. Hij was Dreamwave totaal vergeten; was weer te gefocust op hoe hij de haren van Willowtear tussen zijn klauwen wou hebben.

- Niet m'n beste post.. Sorry ^^' -

De nekharen van Burningfire vlogen overeind, en Willow's lichaam verstrakte. Ze beet haar kaken opelkaar en negeerde het gevoel dat langzaam haar lichaam overnam, en probeerde zich in te houden. Ze drukte haar nagels in de aarde. 'Wees blij dat ik de waarheid vertel.' Siste ze. 'Begin je nu weer? Wat is in godsnaam jou probleem? Waarom mag ze de waarheid niet weten? Ik geef me zelf toch verdomme de schuld?' Spuuwde ze. Een ongeloofelijke woedde trok weer door haar lichaam, en het raakte haar hart. 'Ik weet dat je me niet moet, maar dit is nu eenmaal het beste voor je. Houd gewoon je kop dicht en werk mee.' Murmelde ze er kwaad achteraan. Haar ademhaling was hevig, en haar tanden waren lichtjes zichtbaar. Haar saffierblauwe ogen waren tot spleetjes geknepen, en ze tuurde Burningfire. Evenals de rode kater was ze Dreamwave totaal vergeten. Woedde gonsde door haar maag, wachtend om er uit te komen. Maar voor er een nieuwe uitspatting kwam herrinerde ze dat ze het vertrouwen van deze kater had moeten winnen.
Omdat haar plannetje al aardig vergooid was, besloot ze zich te fixeren op het helpen.
Ookal wilt hij het niet, ze moest dit doen misschien dat zijn houding tegenover haar nog ging veranderen. Met een zuchtje bleef ze hem ondersteunen, het drong nu pas tot haar door dat dicht op hem staan als hij boos was nu niet het beste idee was. Maar als hij haar nu ging verwonden, zal dat verbanning uit de Clan betekenen. Toen Willowtear's haren helemaal naar beneden waren gerezen, keek ze even om zich heen. Nu viel het kleine gelaat van de Medicine Cat weer op. De poes kon Dreamwave's reactie niet helemaal peilen. Dus ze wachtte stilletjes af, haar oren voelde warm van schaamte en haar staart zwiepte ongeduldig heen en weer. Ongezien, welliswaar.

[Flutpost, maar t moest ff ^^]

De relatie tussen Burningfire en Willowtear leek niet echt goed te gaan, zag Dreamwave. Dreamwave besloot er maar niks van te zeggen. Het moeilijkste gedeelte van een beginnende vriendschap was altijd het eerste sociale contact. Dreamwave had het geluk dat ze die snel kon leggen. Nu wist ze weer waarvan ze Burningfire herkende. Haar mentor had hem al eens verzorgd, zij was er toen bij geweest. Ze keek naar Willowtear en luisterde, terwijl ze naar haar inventaris ging om de stijfheid van Burningfire te behandelen. Ze keek naar Willowtear toen de klaar was. Een steek van medelijden drong zich in haar lijf, maar Dreamwave liet er niks van merken en knikte alleen maar. Ze wou dat ze Willowtear's pijn kon wegnemen. Met Burningfire zou het zeker goed komen. Ze keek Willowtear aan met een geamuseerde grijns. 'Willowtear, er is zoveel meer nodig om je te verbannen uit de Clan dan een simpel gevechtje, hoor. Tenslotte was er niemand bij, dus ik doe net alsof ik niks gehoord heb, maar laat het geen tweede keer gebeuren. Ik zal niks tegen Duststar zeggen, als jullie mij beloven dat dit de laatste keer was,' zei de crèmekleurige poes vriendelijk. Toen ze elkaar begonnen af te snauwen, keek Dreamwave een tikkeltje geïnteresseerd van de een naar de ander. Normaal kwam eerst liefde en dan pas haat, maar bij deze twee was het duidelijk omgekeerd. Dreamwave schudde haar kopje en keek hun aan. 'Jullie hebben nog zoveel paden op te gaan om goede krijgers te worden. Het respecteren en het leren leven met elkaar is daar een belangrijk deel van. Maak elkaar alsjeblieft niet af. Ik wil graag voor de Clan zorgen, maar ik vind het een tikkeltje vervelend als er een gevecht met opzet gebeurt,' zei Dreamwave en haar ogen fonkelden vrolijk. Ze gaf zowel Burningfire, als Willowtear een kopje. Ze was de ergste poes niet. Erg streng was ze niet, alleen als ze dat moest zijn. Ze keek van de ene kat naar de andere. Ze hadden nog zo veel te leren. Respect, daar ging het om in de Clan en dat moesten ze normaal toch weten.

Het probleem lag niet alleen bij Burningfire, die een tikkeltje arrogant deed. Willowtear was kwetsbaar ingesteld en was daardoor soms snel op haar teentjes getrapt. Bij Burningfire was alleen geduld het beste middel om een positief gesprek te hebben. Dreamwave zag aan zijn houding dat hij alles liever zelf wilde doen en daarbij niet de hulp van iemand anders wou. Als je er een goed woord voor zou willen vinden om hem te omschrijven, dan was koppigheid dat juiste woord. Geamuseerd keek Dreamwave van Burningfire naar Willowtear. Ze ging zitten en keek naar de blauwe ogen van Willowtear. Dreamwave las onbegrip, verdriet en angst in haar ogen. Eigenlijk het enige wat er vaak te lezen was in haar ogen en een steek van intense medelijden drong door haar heen. Ze wou dat ze de pijn van Willowtear kon verzachten. Ze wist dat de poes veel had meegemaakt, maar zoals elke kat in deze Clan, had zij ook een geschiedenis. Duststar, Silverfang, Willowtear... Allemaal katten die een boeiende geschiedenis hadden met nare gevolgen. Dreamwave sloot haar ogen even en keek toen met een strenge blik naar de twee katten. 'Toon alsjeblieft een beetje meer respect voor elkaar. We leven nog altijd in een gezamelijke Clan en er wordt ook verwacht dat het contact goed verloopt. Probeer niet te veel aan elkaars eisen op te dringen voor een ideaal gesprekspartner en pas jullie aan aan elkaars behoeften,' sprak Dreamwave luid en duidelijk. Ze sloot haar ogen even en dacht na.

- Sorry. Come back -

‘Jij bent mijn probleem,’ siste hij met zijn oren plat in zijn nek. ‘Als jij er niet was, was dit alles niet gebeurd. Dan was ik nu niet gewond, en hoefde ik hier niet te zijn.’ Eigenlijk was iedereen zijn probleem, en als je daar weer over nadacht was hij eigenlijk zelf het probleem. Zijn ogen werden groot, vol ongeloof. ‘Gaan we nu serieus denken dat jij meent te weten hoe ik in elkaar zit?’ Sarcasme spatte van zijn woorden af. ‘Jij weet niets van mij. Dus zeg niet dat je weet wat het beste voor mij is. Je bent geen Medicine cat, dus kun je niet eens mijn wonden verzorgen. Dus nee. Nee, Willowtear. Jij weet absoluut niet wat het beste voor mij is.’ Zijn nekharen waren weer gaan liggen, hij had alles weer in de hand. Ja, hij kon soms nogal opgefokt raken door dit soort situaties. Maar naarmate hij verder ging met zijn zegje kalmeerde hij altijd, wetende dat hij eventjes zijn beeld van dingen kon laten zien. En het feit dat hij er altijd van overtuigd was dat zijn beeld goed was, hielp ook al een groot stuk in het kalmeringsproces.
Dreamwave’s reactie op de openbaring en het hele gebeuren zou hem niet interesseren. Maar toch luisterde hij wel. Het was beter dan luisteren naar Willowtear, waar hij op het moment totaal geen behoefte voor voelde. Zijn ogen werden weer dof wanneer de kleine poes hem een kopje gaf. ‘We vechten sowieso al met opzet,’ murmelde hij zachtjes. ‘Jij niet, want jij bent Medicine cat. Maar wij zijn Warriors, en het is onze taak om te vechten voor de clan. We moeten met opzet vechten om ons gebied te beschermen.’ Hij hield zijn mond weer, wetende dat zijn wijze gemompel nu totaal ongepast was. Maar alsnog, hij wou eventjes iets duidelijk maken. Hij wou zichzelf er niet slecht uit laten zien, en dat ging dan gepaard met het feit dat hij Willowtear er ook niet slecht moest laten uitzien; aangezien het een gevecht was geweest tussen hun twee.

‘Betekend een leven redden dan niet dat je iemand respecteert?’ Met zijn ogen tot spleetjes geknepen keek hij naar de Medicine cat. ‘Als ze niet in dezelfde clan had gezeten had ik haar gewoon aan haar lot overgelaten, en daar ben ik ook eerlijk over. En respect is niet iets wat je af kunt dwingen, dat weet jij ook wel. Dus doe dan alsjeblieft niet zo alsof het wel kan.’ Hij wendde zijn blik weer af, wou zich omdraaien maar een steek van pijn ging door zijn hele lichaam heen. Zijn poot deed nog steeds pijn. Hij klemde zijn tanden op elkaar, en hield zijn tranen stug binnen. ‘Als jullie het niet erg vinden wil ik nu gaan slapen,’ sprak hij, waarna hij zich toch omdraaide; hoeveel pijn het ook deed. Hij wou weglopen, maar het ging niet. Zijn hele lichaam leek op slot te zitten. Enkel om de komende pijn te voorkomen.

- Sorry voor late post! -