You're like me now

De stem die hij gisteren nog had gehad was weg, zeg maar helemaal weg. Er was niets van over, tot grote hilariteit van de katten die de kater vandaag gezien had. Ja ja, het was geweldig dat hij zijn stem kwijt was. Niet dus. Het was irritant en maakte het lastig een gesprek te voeren want ja, hij had dus geen stem. Vandaar dus ook dat zijn gezicht op onweer stond en zijn houding boekdelen sprak. Geen gezellig persoon vandaag.

- Heatherpaw 1st

Oh help. Op dagen als deze leek hij onschuldige dreumissen aan te trekken, iets waar hij normaal zo goed tegen kon. Helaas, nu niet. De zin deed pijn aan zijn oren, alsof hij een kater had, en zijn ogen stonden zo mogelijk nog wat bozer dan daarvoor. Terwille van de veiligheid van de poes antwoordde hij niet, draaide hij zich om, en plofte neer voor de apprentice den. Met de rug naar de poes toe.

Een schuldgevoel bekroop hem toen de poes zo zielig begon te praten en zuchtte toen verslagen. Hij was altijd al slecht geweest in boos blijven tegen leden van zijn eigen clan, van andere clans was niet zo lastig, maar van zijn eigen clan wel. Vandaar dat hij zich omdraaide en de poes aankeek met een schuldbewuste blik in de ogen. "Sorry," Klonk het even, waarna hij haar vragend aankeek. "Wat wilde je weten?"

Hij grinnikte toen de poes zo vrolijk antwoord gaf, in ieder geval iemand die wel vrolijk was vandaag. Dat viel van hem inderdaad niet echt te zeggen, maar heel erg leek Heather het niet te vinden. "Met mij gaat het goed," Antwoordde hij dus met een hoofdknikje, en glimlachte even kort naar de poes. "Ook met jou hoop ik?"

De poes was helemaal vrolijk, en al was niets van wat ze zei echt heel positief, ze bracht het alsof het het beste nieuws in tijden was. Hij wist wie haar vader was, maar hij ging het niet melden, niet zonder toestemming. Best lastig, voor de poes dan, niet voor hem, hij kon prima geheimen bewaren. "Mooi," Mauwde hij dus alleen met een glimlach, en probeerde ook maar eens het vrolijke van de dag in te zien. "Ik ga zo jagen, wil je mee?" Zo, nu had hij zijn geïrriteerde gedrag van eerder wel weer goedgemaakt.

De kater keek de poes aan met een berekenende blik, maar glimlachte toen. Hij had erover nagedacht om haar het te leren, maar dat was aan Forestrain, die al wel een mentor was. Ook al was Tall haast net zo oud, hijzelf was nog apprentice, het was zijn eigen schuld maar hij zou het ooit wel weer goedmaken. "Oke," Mauwde hij dus met een schouderophaal en sprong toen al wat passen weg, "Ik moet helaas wel, ik zie je vanavond wel oke?" En met die woorden en een glimlach sprong de jonge kater de uitgang door het territorium in. Eerst de clan, dan de sociale contacten.