The edge of death {Lucentstray}

Het veel te kleine katje deed amper iets vergeleken met haar siblings. Haar oogjes zaten vreemd genoeg nog altijd dicht op elkaar geknepen, ze had geen enkel woord gezegd en slaakte enkel zo nu en dan een veel te zachte piep. Het enige wat ze deed was weinig drinken en veel slapen. Tenminste, het leek erop alsof ze sliep omdat ze haar oogjes dicht had, maar het grootste gedeelte van de tijd lag ze alleen maar stilletjes in het warme mosnest tegen de warme vacht van haar moeder van. Voor de eerste keer die dag toonde het kleine wezentje een teken van leven. Het bewoog een beetje en slaakte een bijna onhoorbaar piepje, maar lag toen weer doodstil.

{Lucentstray eerste post}

Voorzichtig haalde ze haar roze tong langs haar kittens. Ze was trots op ze, hoe jong ze ook waren. Riverkit, een mooie sterke kater, die wel iets weg had van zijn vader. Timekit, die zich al beleefd gedroeg en alweer zo groot was geworden de laatste dagen. Sparrowkit, het ontdekkende poesje welke zelfs de nursery al eens uit was geweest. Littlekit, die ook aan het ontdekken was geweest. Maar naast Littlekit lag Icekit. Icekit was natuurlijk gewoon een mooie kitten, maar haar oogjes waren niet open, en het poesje lag de hele dag tegen haar aan. Lucentstray keek vol medelijden naar het vachtbolletje. Het was zo zwak, zo fragiel. Ze was heel voorzichtig toen ze haar tong langs de witte vacht liet glijden. Het piepje wat de kitten uitstootte was haast onhoorbaar, maar de witte queen hoorde het. "Icekit?" Haar vraag was op fluistertoon. "Wat is er, meisje?" Ze wist niet of ze antwoord zou krijgen, maar misschien hielp het wel voor deze kitten. Het was allemaal onduidelijk. Zou ze in leven blijven?