When the days are cold [ Emberkit ]

Zijn lange snorren gleden goedkeurend langs de prooistapel. Hij zocht naar zijn favoriete prooi. Hij wist dat hij niet al te kieskeurig moest zijn nu het leafbare werd, maar gezien zijn favoriete prooi er altijd wel lag kon hij het zich veroorloven. Muis. Hij zag er één welke een kleiner formaatje had dan de rest en hij nam deze tussen zijn kaken. Zo'n groot lichaam had hij niet, en dus had hij daar wel genoeg aan. Hij vond dat de queens en de kits en de elders dat maar moesten nemen, hij kwam hier ook wel mee rond. Vanaf zijn zitplek speurde hij even het kamp rond met zijn gifgroene ogen. Hij zag apprentices, warriors, kittens, queens, elders, het gebruikelijke. Zijn blik bleef toch even hangen bij de apprentice den. Het werd vol daar. De kittens van Snowynight en Thrushdive zouden daar binnenkort intrekken, wist hij. Gezien er een mentorentekort was kreeg hij misschien nog wel een apprentice. Maar ach, hij had zijn poten vol aan Heatherpaw, zijn vrolijke apprentice. Hij glimlachte even. Ondanks dat hij misschien geen nieuwe apprentice zou verdienen kon hij best even op de eenzame tabby kitten toestappen die buiten de nursery zat. Zijn naam was even een lege vlek in zijn hersenen geworden. Die kon hij zich niet herinneren. Maar dat maakte ook niet veel uit. Forest liep er gewoon op af en hoopte maar dat het wat werd.

Voor het eerst sinds dagen was ik kalm, rustig. Niet vermoeid, maar op een prettige manier. De afgelopen dagen was ik een bom van energie en vrolijkheid geweest, maar nu was ik de kalmte zelve. Het was alsof de koud ren averechts effect op me had. In plaats van bibberig binnen te gaan zitten deed ik juist de gekste dingen buiten. Niet dat ík daar problemen mee had, maar ik wist wel dat er katten waren die dat drukke gedoe niet leuk vonden. Gelukkig voor hen was het vandaag rustig. Vandaag. Ik zat een beetje nutteloos voor me uit te staren, zonder echt na te denken over iets. Er stond een geamuseerd glimlachje op mijn snuitje terwijl ik toekeek hoe alles in het kamp zijn gangetje ging. Zo zat ik al een tijdje toen een zwarte kater op me af kwam lopen. Zijn naam schoot me niet direct te binnen,maar ik knikte beleefd als begroeting. 'Hoi!' Zei ik glimlachend tegen de Warrior. 'Het spijt me zeer, maar ik kan even niet op uw naam komen.' Vervolgde ik in een poging om deftig en volwassen te klinken.

Het tabby katertje, waarschijnlijk bijna apprentice, knikte beleefd. Het verbaasde Forest een beetje. "Hoi!" glimlachte de oudere kitten. De zwarte kater ging voor hem zitten. "Het spijt me zeer, maar ik kan even niet op uw naam komen." Het klonk heel professioneel en de zwarte warrior lachte even. "Ik zie dat Snowynight haar kittens goed opvoedt," Hij grijnsde en knipoogde even. "Een goede dag mijnheer, mijn naam is Forestrain. Kunt u mij uw naam vertellen?" speelde hij nu met de kitten mee. Ergens had hij de naam wel opgeslagen, maar ergens in een diep archief in zijn hoofd. Er waren zoveel katten in zijn Clan, allemaal onthouden en direct bij aanzicht herinneren was haast onmogelijk. Dit was een tabby kitten met een witte borstvacht, maar de naam was er even niet bij te denken. Er waren wel meer tabby-en-witte katten in Shadowclan.

De kater lachte even om mijn taalgebruik en ging voor me zitten. In de eerste instantie voelde ik me een heel klein beetje beledigd daardoor, maar in besefte al snel hoe raar het geklonken moest hebben uit het bekje van een kitten. "Ik zie dat Snowynight haar kittens goed opvoedt," Zei de warrior met een grijns. Ik knikte hoffelijk. 'Ik ben mijn moeder zeer dankbaar voor alles, meneer.' Ging ik deftig veder, dit keer meer als een spelletje. "Een goede dag mijnheer, mijn naam is Forestrain. Kunt u mij uw naam vertellen?" Ik grinnikte even toen de kater die dus Forestrain heette mijn spelletje meespeelde, maar ik herstelde me snel. Ik ging netjes rechtop zitten, met mijn borstje naar voren en mijn kin een klein beetje in de lucht. 'Het verbaast mij ten zeerste dat u wel weet wie mijn moeder is, maar mijn naam u toch ontschoten is. Maar mijn naam is Emberkit. Het is een zeer plezante belevenis om u te ontmoeten.' Terwijl ik doe laatste zin uitsprak vroeg ik me af hoe ik die woorden überhaupt kende, laat staan kon uitspreken, maar dat deed er niet toe. Ik bleef netjes rechtop zitten, en keek Forestrain zo deftig mogelijk aan. Ook al zei ik het zelf, maar ik was goed in dit spelletje.

Onderwerp: Re: When the days are cold [ Emberkit ]