Even the strongest ones aren't invincible

De grote kater zou een tijdje moeten blijven, om bij te komen van het gevecht. Hij had veel bloed verloren, maar hij had geluk dat de wonden niet waren gaan ontsteken. Zijn ogen waren gesloten en zijn kop rustte op de rand van zijn nest, toen het geluid van pootstappen zijn oren bereikte. Hij keek op, en zag ene bekende gestalte naar binnen lopen. "Hallo, Barkpaw. Wat brengt jou hier?", zei hij. Zijn stem klonk zacht, maar verstaanbaar, maar vooral vermoeid. Genezen was nu eenmaal vermoeiend.

~Eerste post Barkpaw

De donkere apprentice begaf zich richting de medicine cat's den. Hij had net van een ander gehoord dat zijn mentor bij de medicine cat zat. Veel antwoorden had hij niet gekregen. Als het een inval was geweest van een andere clan had hij wel wat meer gehoord, maar van dit voorval had hij nog niets gehoord. Zijn schaduw verduisterde de den van Sparrowpaw, waar hij zijn mentor direct zag liggen."Hallo, Barkpaw. Wat brengt jou hier?" Zijn oortjes schoten naar voren bij het zien van Whitelion. Hij was altijd zo sterk groot, maar nu leek hij klein, vermoeid. Hij stapte de den in en drukte zijn neusje als begroeting tegen zijn zij. "Wat is er gebeurd?" mauwde hij direct en liet zijn blik even vluchtig de ruimte rondgaan.

De zwarte apprentice drukte zijn neusje in zijn zei, maar jammer genoeg koos hij de verkeerde zij, die met het litteken. Het litteken dat tijdens het gevecht weer opengegaan wa,s maar gelukkig niet meer bloedde nu. Hij kreunde even, maar deed zijn best nie tin elkaar te krimpen. Hij was een warrior, een sterke kater, hij mocht toch geen zwakte vertonen?! at zouden ze dan niet van hem denken, wat als ze hém dan een doelwit zouden vinden zoals ooit met zijn partner gebeurt was. "Wat is er gebeurd?", vroeg de apprentice. Whitelion schudde zijn hoofd, voorzichtig om de wond in zijn nek niet terug op te laten gaan. Dat was ook een van de redenen dat zijn stem wak was, en hij had al geluk dat die vervloekte poes zijn stembanden niet doorgebeten had. Dan zou hij helemaal niet meer kunnen praten. "Een gevecht met een indringer", zei hij, zijn lage stem zacht. "We hebben der kunnen verjagen" Hij sprak er niet graag over. Hij was nota bene bijna verslagen door een poes, en eentje die niet veel ouder was als een apprentice dan nog wel! En hij kon het niet echt op de leeftijd afschuiven, want hij was nog niet oud. Hij was in de fleur van zijn leven, hij zou zeker nog 20 manen als sterke warrior moeten overleven. Want zeg nu zelf, 42 manen is toch nog niet zo oud dat zijn kracht al zou beginnen afnemen? Dat hadden velen pas rond hun 70ste maan..

De apprentice liet zijn blik even over de wonden van de kater gaan. Even haalde hij zijn 'wenkbrauw' op bij wat zijn mentor zei. Een gevecht met een indringer. De laatste tijd begaven andere katten zich steeds vaker in hun territorium. Of het lag aan het feit dat prooi schaarser werd of men wilde gewoon hun moed bewijzen door zich op een ander territorium te begeven. Barkpaw kneep zijn oogjes tot spleetjes toen hij uiteindelijk zei dat ze haar hadden kunnen wegjagen. Dankzij die indringster zat hij nu wel in de Medicine den. "Wie was de indringer?" De vraag kwam er niet bepaald subtiel uit. Hij moest het gewoon weten voor later. En misschien kende hij de poes wel.

"Wie was de indringer?", vroeg de apprentice. Whitelion vernauwde zijn verschillend gekleurde ogen en gaf hem een priemende blik. "En waarom moet jij dat weten?", vroeg hij, zijn stem nog steeds zacht maar wel gevaarlijk klinkend. Als hij niet in dit domme nest zou moeten blijven liggen, torende hij boven de apprentice uit. Hij haatte het om ze afhankelijk te zijn, dus hopelijk was hij snel genezen. "Een zilver Riverclan poes, als je het toch zo nodig moet weten. Ik ken haar naam niet." Oké, dat was misschien niet helemaal waar, maar hij kon de naam zo snel niet meer herinneren dus helemaal gelogen was het ook niet. Iets met silver in ieder geval, dat was ook logisch.

"En waarom moet jij dat weten?" Barkpaw wenkte even kort met zijn oortjes en haalde z'n schouders op. "Nieuwsgierigheid." mompelde hij als simpel antwoord en hield zijn blik op Whitelion gericht. "Een zilver Riverclan poes, als je het toch zo nodig moet weten. Ik ken haar naam niet." Even ging zijn blik naar Silhouetteheart die aan de andere kant van de den, in een mosnest lag te slapen. "Ik ken geen enkele Riverclan poes." zei hij vervolgens om de achterdocht van zijn mentor te sussen. Hij kende inderdaad geen Riverclan katten, toch geen warriors. "Wanneer denk je dat je terug naar de warrior den mag?"