Camouflaged by the mist [Zira]

De jonge apprentice was er al vroeg op uit getrokken. De mist kroop zachtjes over het landschap heen, waardoor hij maar vaag in de verte kon zien. Maar zijn plan was niet om te jagen, maar om even langs Small Lake te gaan. Het was al even geleden dat hij iets van vochtigheid door z'n keel had gekregen, op bloed van prooi na natuurlijk. Eenmaal bij de waterplas legde hij zijn oortjes iets naar achteren. Er was een reden dat hij liefst zo ver mogelijk bij water vandaan bleef. De kater zakte zachtjes door z'n pootjes en kroop naar de oever toe, waarna hij zijn tong het water op liet scheppen. Hij had een hekel aan water, aan nat zijn, dus zou hij al snel een stap naar achteren zetten als hij het nodige water binnen had gekregen. Bij het horen van gekraak, keek hij direct op. Zijn oortjes stonden naar voren gericht, aangezien de toekomende geur werd geblokkeerd door de mist. Hij zei niets, hield zich stil, maar zette voor de zekerheid toch enkele stapjes bij het water vandaan.

Het was mistig, en de vaalrode poes had geen idee waar ze heen ging, maar ze had honger en meende hier een geur te hebben opgepikt. De laatste paar dagen had ze alleen maar wat gegeten van wat mensen weggooiden en ze had er genoeg van. Met een gefrustreerde grauw stak ze haar neus weer in de lucht, maar ze was het spoor kwijtgeraakt. Zira zuchtte dramatisch en begon maar wat rond te lopen. Ze dacht dat ze in het Windclanterritorium terecht gekomen was, aangezien hier erg weinig bomen waren en als ze op rogueterritorium was gekomen was ze er al wel eentje tegengekomen. Ja, van de clans, daar wist zij alles van. Vroeger zat ze in de Thunderclan, maar nadat Scar - ze wilde zijn warriornaam, en haar eigen trouwens ook niet, nooit meer uitspreken of denken - een aanval had gedaan op de leader, werden ze eruit geschopt. Ze hadden zich bij de Bloodclan gevoegd en daar overleefd, maar Scar werd vermoord door een vieze Thunderclanwarrior. Boos klapte ze haar nagels uit en begon in het water, waar blijkbaar heen gelopen was, te slaan. Toen pas merkte ze de ander op en haar kop schoot omhoog, haar rode ogen boorden zich in die van de ander en een grijns doorbrak haar gezicht. "Hello, sweet child." Miauwde ze en ze keek de ander aan.

De zwarte apprentice kneep zijn oogjes tot spleetjes toen hij de poes zag. Nu ze zo dicht bij hem was, kon hij makkelijker een clan aan de poes linken. Bloodclan. Wat deed een Bloodclan kat zelfs in hun territorium. De jonge kater zette zijn vacht bijna automatisch. Een korte grom ontsnapte langs zijn lippen toen de poes hem groette. De grijns was hem zeker niet ontgaan. De poes voor hem was dan wel ouder, maar dat hield hem de laatste tijd niet meer tegen. Nee, hij had zich vaak genoeg laten doen, kleineren. Hij was ook geen 6moons meer. Nee, nu had hij de nodige trainingen gehad om zich een zélf te verdedigen. "Bloodclan is hier niet welkom," gromde de kater en legde zijn oren in zijn nek. Beelden van het gevecht tussen Sushi en Everstar schoten door zijn hoofd. Even knipperde hij met zijn ogen om de beelden weg te krijgen.

De zwarte apprentice reageerde zoals verwacht. Iedere clankat was zo arrogant, en ze zeiden altijd hetzelfde. "Bloodclan is hier niet welkom," Met een opgetrokken wenkbrauw keek Zira de ander aan en grinnikte. "Weet ik," miauwde ze terug en ze liep het water in, dat niet eens heel koud was, naar de overkant en de leerling toe. Ze schatte hem 7 moons, maar ze kon het ook verkeerd hebben. Toen ze naast hem stond, bekeek ze afkeurend haar vacht die vies en modderig was geworden door het water, en ze begon hem ruig en met lange halen te wassen. "Maar," zei ze tussen wat likken door, "dat betekent niet dat ik hier niet kom."

De kater wenkte even met zijn oortjes toen de poes gewoon door het water naar hem toe stapte. Hij had zich de afgelopen moons genoeg aan de kant laten duwen. "Maar," De woorden van Whitelion zaten hem nog vers in gedachten, dat hij gebruik moest maken van zijn goede aspecten en die moest verfijnen. Daar had hij zich de afgelopen dagen mee bezig gehouden. "dat betekent niet dat ik hier niet kom." Barkpaw's start werd dubbel zo dik bij de woorden van de Bloodclanner. Dit was de eerste keer dat hij niet het gevoel had om weg te willen lopen. Hij haalde zijn lip op in een korte grom, maar zei verder niets. Zonder enige aanleiding sprong de kater tegen de poes op, haar het water in duwend. Zelf hield hij halt vlak voor het water, zodat hij er zelf niet in lag. Hij was dan wel klein, maar dat wilde niet zeggen dat hij niet sterk was. "Ik ga het niet herhalen." snauwde hij en versperde haar de weg naar het droge.

Onderwerp: Re: Camouflaged by the mist [Zira]