It's not how it's supposed to be [Skinny Love]

Met een kwade blik keek ze naar haar twolegs die het nodig vonden om haar rust te verstoren. Ze lag opgekruld in haar mand, maar had haar kop opgetild om te kunnen kijken wat ze nou in vredesnaam aan het doen waren. De twolegs reden met dat beest die draaiende poten had door hun woonkwamer. Het ding gromde altijd en leek alles naar binnen te slurpen, Skinny Love vond dat ding vreselijk. Ze was er inmiddels wel aan gewend en wist dat het haar geen pijn zou doen, want de twolegs hadden hem wel in toom. Ze moesten er alleen niet te vlak mee bij haar in de buurt komen, want dan was ze snel weg. Ze stond op en rekte zichzelf uit, voordat ze uit haar mand stapte. De vrouwelijk twoleg glimlachte naar haar terwijl ze met het beest onder de bank ging. Skinny Love staarde haar met haar gifgele ogen doordringend aan en de twoleg ging gauw verder met waar ze mee bezig was. Skinny Love snoof verontwaardigd en liep naar haar bakjes. De twolegs hadden nieuw vlees in haar etensbakje gedaan en ze rook er even aan, eigenlijk had ze een hekel aan dat voer. Het was niet vers meer, niet zoals een eigen gevangen prooi dat was. Toch was het vlees beter dan de kale brokken, die at ze sowieso niet. Het vlees was nog wel te doen en ze had geen andere keus. Ze kon niet meer zo goed met maar weinig eten, omdat ze op leeftijd was. Ze was voldoende eten nodig om haar weerstand te onderhouden en de prooi werd schaars in deze tijd. Gelukkig waren haar twolegs helemaal van de brokken afgestapt en kreeg ze altijd vlees, wat ze wel door haar keel kreeg. Ze at haar voerbakje leeg en likte daarna haar bek schoon. Ze hoorde dat ze met dat grommende beest haar kant op kwamen, dus werd het tijd om het twolegnest te verlaten. Ze liep de gang door, door haar kattenluik, de tuin in. Een gure wind sloeg direct tegen haar aan en ze keek naar de lucht, die was grijs. Het was een grauwe en grijze dag, maar het was wel droog. Ze sprong over de schutting op de stoep en begon door twoleg place te lopen.

Plots bleef ze staan, want er was iets veranderd. Een eind van het twolegsnest van haar twolegs vandaan, maar nog wel in twoleg place. Er was een nieuw thunderpath aangelegd, ooh heel fijn… Geïrriteerd schudde ze haar kop, nog meer monsters, nog meer ongelukken. Ze snapte echt niet hoe de twolegs het toch elke keer in hun kop haalde om die gevaarlijke dingen te maken. Ze ging zitten, ze had meteen geen zin meer om verder te lopen, zou ze terug gaan? Maar voordat ze een besluit kon nemen zag ze een kat het thunderpath oplopen. Het was een jonge kater die rook naar de twolegs, een kittypet. Waarom liep die gewoon het path op zonder om zich heen te kijken. Ze sprong overeind om hem van het path ad te halen, maar ze was al te laat. Ze moest toezien hoe het monster de kater van de weg af schepte en de bosjes in slingerde. Een moment bleef ze verbijsterd staan toen kwam ze in beweging. Ze deed haar bek open om de geuren goed op te kunnen vangen en keek om haar heen, terwijl ze strak luisterde naar de geluiden om haar heen. Toen ze tot de conclusie kwam dat er niet nog een monster aankwam rende ze de weg over de bosjes in. De geuren waren verdoezeld door de stank van de monsters, maar ze kreeg het steeds beter door hoe ze daar de andere geuren uit moest onderscheiden. De geur van bloed was sterk, dus heel ingewikkeld was het niet. Toen ze wist waar de andere kat was rende ze naar hem toe. Vlak voor hem stond ze stil en nam de schade op. Haar blik werd steeds bezorgder terwijl ze de wonden zag. “Sukkel.” Siste ze kwaad terwijl ze haar kop tegen die van hem aanduwde. Ze zag dat hij nog leefde, dus moest ze hem zien wakker te krijgen. “Are aan het jonkie die zonder te kijken voor een monster wandelt.” Ze was kwaad, kwaad op zijn stommiteit en de situatie die hij daardoor veroorzaakt had.