Fight smart [SUSHI]

De best groot gebouwde poes stapte nors door langs de grenzen van hun gebied. Vaak deed ze dat juist bij de clans, zwakke plekken zoeken maar ze moest er ook voor zorgen dat Terror Claws geen zwakke plekken kreeg en dat het duidelijk was dat die er niet waren in hun gebied. Haar poten zette stap voor stap terwijl haar ogen de omgeving in de gaten hielden en haar neus zoveel mogelijk geuren opvingen. Die arme andere katjes waren nogsteeds zo vreselijk dom om op haar terrein te komen, echt hoe dom kon je zijn. Moest er een bord komen te staan met kijk uit, moordende groep ofzo. De wind streek door de lichtgekleurde vacht van de poes. De schaafwonden op haar neusbrug en bijna geheel genezen strepen op haar buik waren nog licht te zien. Maar ze kon ermee leven. Beide gevechten hadden afgelopen in een van de twee levenloze lichaampjes op de grond, en aangezien Sushi nog rustig rondliep kon je wel bedenken wie dat waren. Even kort snoof ze de lucht op waardoor nu pas de geur van een waterrat opviel. Met een ruk draaide ze zich naar het beestje die net de bosjes in verdween, die had haar dus ook duidelijk geroken. Dat maakte niet uit, ze had niet nog gegeten, en de groep ving wel voor zichzelf. Daarbij, ze rook nog een geur, een geur die een stuk interresanter was. Domme domme poes. Haar kille ijsblauwe ogen gleden naar het bosje. 'Stop hiding, what are you doing on our territory' siste ze terwijl ze de poes erin vond. Opvallende witte vacht voor de groene bosjes.

Met een kille blik die haar zou doden als het zou kunnen keek Sushi toe hoe de witte poes uit de bosjes kwam. Het witte beestje was ongeveer de helft van haar leeftijd, als het niet nog jonger was. Ze was ook kleiner. Ze was amper iemand tegen gekomen hier die ouder of groter dan haar was en vandaag zou dat waarschijnlijk ook niet gebeuren. 'What do you think?' sprak de poes droog. Sushi rolde even met haar ogen. Een bijdehandje, geweldig, iets waar ze absoluut geen zin in had. 'We don't like kits hunting on our territory, why don't you go hunt on your one poor one' mauwde ze terwijl ze het poesje even bekeek. Hmm, niets bijzonders.

Sushi moest haar best doen niet in lachen uit te barsten toen de poes haar staart dik had gemaakt en haar oren naar achter stonden. Serieus, nu al, ze begon net. Ze rolde even met haar ogen. 'Oh, well in that case.. leave now, I don't like sociability in my territory, love' antwoorde ze simpel en stapte iets dichterbij de kleine witte poes. Haar nagels gleden rustig uit hun hulzen en prikte in het zand onder haar bij elke stap. 'So, what do you think, are you going to leave on own will, or like a corpse' grijnsde ze. Sommige noemde het ziek, maar zij had er gewoon lol in om andere pijn te doen. Daar was niets ziek aan.

Sushi keek de witte poes recht aan. Ze zou niet verder gaan tot die van hun territorium af was. Levend en heel of bebloed en dood het maakte haar echt niet zo heel veel uit. Ze had al genoeg bloed aan haar poten om zich er nog zorgen over te gaan maken. Maar het was natuurlijk altijd leuk. Toen de poes uitdagend ging staan waar ze zat gaf dat de roque poes genoeg reden om kil te grijnzen, die poes zou niet lang meer zo'n witte vacht hebben. "I kinda hoped that would be your answer" grijnsde ze terwijl ze haar nagels in de grond duwde met elke stap die ze dichterbij nam. Zij ging hier volledig van genieten. Kort liet ze zich iets door haar voorpoten zakken voor afzette. Eerst haar voorpoten en toen haar achterpoten pas zodat ze de ander zeker met haar voorpoten zou raken. Snel boorde ze haar nagels in de schouder van de poes en duwde die richting de grond. Het arme ding was jonger, kleiner, een stuk minder getraind en had zeker minder ervaring. Sushi lette vooral ook op de achterpoten zodat die haar pluizige buik niet open kon trekken. "I'll ask again, how do you want to leave?" siste ze.

De witte poes ging onder haar tegen de grond. Het beestje was niet eens de helft van haar leeftijd ze was nog jonger dan dat. Ze groef haar nagels langzaam door de vacht van de poes in het vlees terwijl ze op de achterpoten van de poes lette zodat die zich niet in haar buik zouden werken. Kort grijnsde ze, ze hield ervan om anderen tegen de grond te werken. Bij haar vraag voelde ze het ding onder haar strak spannen en voelde ze twee poten tegen haar buik gaan. Hoe, ze had er niet nog ver genoeg vanaf gestaan. Het maakte ook niet uit, een minpuntje, die maakte ze vanzelf wel weer goed. Voor nu ging ze over de poes heen en lande even op haar rug waarna ze doorrolde om op te staan. Ze hield er niet van om met haar rug op de grond terecht te komen. Kort schudde Sushi haar vacht uit. Dat zand zou gaan jeuken anders. 'I leave when I want.' The answer was clear, she wanted to leave as a corpse. Grommend keek ze voor zich terwijl ze stap voor stap weer naar de poes toe liep. Haar oren naar achter, haar lichaam gespannen terwijl ze haar kop iets omlaag deed zodat ze straks goed kon bijten. Als ze slim was ging het witte ding rennen. Want ze zou hier niet levend of met veel vacht vandaan komen.

Een grom ontsnapte langs haar lippen. Haar geduld raakte op. Elke oudere kat die ze tegenkwam wilde de jongeren gelijk maken met de grond. Na al die gevechten die ze achter de rug had, had ze er maar één verloren. De oudere generatie wilde gewoon niet toegeven aan de realiteit. Het moest ooit wel eens tot ze doordringen. De nieuwe generatie was bijna even sterk als hen. Waarom deden ze dan zoveel moeite om het niet toe te geven. Moonwhite deed geen moeite om door haar poten te zakken, zoals ze normaal wel deed. Ze zou toch sowieso de aanval inzetten, dus waarom tijd verspillen? Ze zou niet alleen zichzelf beschermen, maar zou ook opkomen voor de rest van haar generatie. Zonder nog verder te veel na te denken over de mogelijke gevolgen, sprong ze naar voren en haakte haar klauwen uit, die ze vervolgens al snel in de huid van de rogue duwde. Haar oren lagen in haar nek en haar staart zwiepte dreigend heen en weer. Misschien had ze eindelijk eens een echte uitdaging gevonden, iemand die zich wél zelf kon beschermen.

Sushi keek de andere Roquepoes strak aan. Waarom deed ze nou zo vervelend en ging ze niet gewoon weg. Ze had vandaag helemaal geen zin in dit gezeik, ze had de afgelopen dagen al genoeg dode gemaakt. Maar als de poes er zo op aandroeg. Geirriteerd zwaaide de poes met haar staart. Normaal deed ze sarcastisch, luchtig en niet interesserend maar ze was behoorlijk geirriteerd door de poes voor haar. Well, waarschijnlijk was dit gebeurt bij elke kat die haar vandaag tegen gekomen was. Haar nagels gleden uit hun hulzen. Dit ging maar op een manier aflopen wist ze wel uit ervaring. Strak beet ze haar kaken op elkaar en keek naar de poes. Van alle gevechten die ze afgelopen tijd had gehad had ze er geen een verloren. Grommend stak ze haar nagels in de grond en keek toe hoe de poes op haar af vloog. Kort verstapte ze zich terwijl ze omkeek naar het jongere ding. Sushi was oud genoeg om met gemak haar moeder te kunnen zijn, dit moest ze makkelijk aankunnen. Ze mocht dan wel ouder zijn, ze was nu gewoon volwassen, geen beginnend volwassene of een bejaarde. Ze zat er nu midden in. Ze gromde kort waarna ze de poes met haar klauw vast greep en met haar tanden in haar vlees begon te trekken waarna ze de kat op de grond smeet. 'Get out' gromde ze. Haar ogen als ijswater zo kil en blauw.

De ogen met de kleur van ijswater op een koude ochtend hielden de witte roquepoes voor hun goed in de gaten. Hoewel Sushi de poes had weggesmeten en dus sowieso al had laten zien dat ze sterker was, wat niet vreemd was gezien hun bouwen, leek de poes nog niet van plan om weg te gaan. Dan moest ze het maar op de harde manier leren. Wat een pech dat ze precies tegen Sushi aan gelopen was van de groep die hier leefde. Sommige zouden haar misschien nog laten lopen. Zij was er ook zeker wel over uit met wie ze in de groep kon leven en wie al niet naar haar moesten kijken als ze hun mooie oogjes wouden houden. Sushi keek op toen de poes wat zei en rolde met haar ogen. 'I can do this all day, my love' sprak ze rustig, luchtig meer. Vaak was haar rustige houding wel een van de punten waaraan katten zich mateloos konden irriteren. Ze hield de poes strak in de gaten. Hoe die naast haar liep, maar toen die haar begin te duwen sprong ze snel weg, in haar sprong draaide ze zich om en sloeg met haar klauw. Die vlak vaan het gezicht van de poes langs ging en diepe groeven in de grond maakte.

Dat was het eerste waar ze echt voor terug trok, en dat lokte Sushi enkel meer uit. Prinsesje wou geen krasjes op haar gezichtje, zometeen vond haar lover haar niet goed genoeg meer. Jammer dan. De poes leek te wachten, dat was goed, Sushi was niet bang om de eerste stap te zetten. Maar dat praten, dat moest ophouden, wie was er nou aan het praten tijdens een uitdaging, al kon ze dit moeilijk een uitdaging noemen, het zou niet lang duren voor het poesje weg zou rennen. Kort gromde ze en stapte dichterbij, poot voor poot, telkens zeker 2 seconden tussen haar volgende stapte. Haar spieren rolde onder haar vacht, haar schouder staken dreigend uit omdat ze door haar poten leunde, en haar ogen, haar ogen waren koud als ijs terwijl die haar recht aanstaarde. Toen zette ze zich af, meteen naar de kop grijpend.