Come on, Skinny Love what happened here? My my my

[Only Skinny Love]

Verdwaast stapte de bicolor door de wijk heen. Mama mia, waar was ze? In Venetië waren er kanalen, rivieren met mooie houten bootjes die de aanbidders bestuurden. Ze waren vriendelijk en vrolijk, zongen tijdens hun werk, begroetten elkaar, gaven eten aan Venice om aan haar groep loners en aan haar kittens te geven. Maar hier, die stomme aanbidders schoppen katten weg, rijden ze bijna over met hun rijdende, metalen boten. De kleine kits zitten alleen maar aan katten te trekken en te doen. Waar was de liefdadigheid? Waarom slachtten andere katten anderen hier af. Oké ze moest toegeven, zij en haar groep loners vochten ook wel eens, maar puur on de stad te beschermen. Een vreemde geur droop haar neus binnen. Deze kende ze niet! Ze stak haar veel te mooie staart omhoog, en sprong sierlijk op de schutting. Haar blauwe ogen staarden nieuwsgierig naar het raam, en ze sprong ervoor. Het zat op een kiertje, en schoof hem een klein stukje open, wat voor weakling is dit?

Venice heeft dr eigen woorden voor alles:
Loner is rogue
Aanbidder is Twoleg
Weakling is kittypet

Ze had haar linkervoorpoot opgetild en likte die met kalme halen schoon. Ze zat midden in de woonkamer op het vloerkleed, die was lekker warm. De houtkachel was uit, haar Twolegs deden die meestal alleen ’s avonds aan wanneer het donker werd buiten. Ze had het niet snel koud, maar in het Twoleg hol was het wel aangenaam, dat zou ze niet ontkennen. Dat was de grootste reden dat ze gebleven was en nou al heel wat manen deel uitmaakte van de Twoleg clan. Waarvan zij vaak genoeg de leiding nam, eigenlijk altijd. Soms waren de Twolegs alleen sterker en moest ze iets doen waar ze geen zin in had, dan dacht ze aan dat stinkhol met die prikjes en aan dat rare gat waar dan water over haar heen werd gegooid en vieze geurtjes op haar vel gewreven. Aan die dingen had ze een hekel en die zou ze prima kunnen missen, maar ja dat moest ze voor lief nemen. Ze likte ook haar andere voorpoot schoon en deed toen haar gifgele ogen open. Haar Twolegs waren niet thuis, die waren weg gegaan in één van hun monsters. De andere stond nog op de oprit, dus wist Skinny Love dat ze samen weg waren gegaan. Er zaten nieuwe brokjes in haar voerbakje, maar ze was niet van plan om die op te eten. Ze hadden blijkbaar haast gehad, anders had de vrouw haar wel vlees gegeven. Ach het maakte niet zo veel uit, ze had toch geen honger. Toen trok een geluid haar aandacht, meteen deed ze haar bek een stukje open. Een Rogue geur drong haar neus binnen, maar het was niet Dice. Wie had het lef om haar territorium zonder toestemming te betreden en dan ook nog eens het hol binnen te komen. Haar oren stonden naar achter toen ze opstond en naar het raam liep waar ze iets gehoord had. Ze at de brokjes dan wel niet op, maar het was ook niet de bedoeling dat ze onder haar neus werden gestolen, dan zou ze haar ogen uit haar kop schamen. Toen viel haar blik op een gevlekte poes. “Wel wel.” Zei ze kalm, maar wel met een geprikkelde ondertoon. “En wat dacht jij precies te komen doen?” Ze staarde haar strak aan, met een geïrriteerde blik in haar gifgele ogen.

"Solo un altro gatto irritabile" Sprak ze geïrriteerd, wat alweer zo'n chagrijnige kat.' betekende. Ze staarde de kale kat gefrustreerd aan, en ging zitten. "Jullie zijn altijd zo ontzettend op territorium gericht, rustig aam." Sprak ze, met een hevig Italiaans accent waardoor het wel overduidelijk was dat ze hier niet vandaan kwam. "Ik zocht iemand die me een beetje uit kon leggen wat hier aan de hand is, want mama mia wat een chagrijnige gatti lopen hier rond," Ze sprak een beetje hakkelig, waardoor ze geïrriteerd haar staart op de grond sloeg, geen aandacht bestedend aan de chagrijnige kat voor haar neus. "Ik kom van Italia, Venezia. Of Venetië zoals het kennelijk hier heet." Wat miste ze die stad toch, echt vreselijk was het hier. Kon ze niet weg? Maar dan zou ze misschien weer gevangen worden door de aanbidders, en weer show moeten lopen. Ja, ze was kampioen maar wat dan nog? Ze haatte het echt heel erg, dan maar hier blijven.

De poes irriteerde haar nog meer, door op een vreemde manier tegen haar te praten. Ze begreep toch ook wel dat ze daar niets van snapte? Gelukkig herhaalde ze het nog een keer in haar taal, dat was toch een stuk duidelijker. Toen ze over de territoria begon knikte ze kalm. “Ja, zo werkt dat hier. Er zijn veel katten hier met allemaal verschillende karakters, dus ook katten die je niet bij je in de buurt wilt hebben. Om die reden zijn territoria nodig hier. Anders zou het een zooitje ongeregeld worden.” Ze ging zitten terwijl ze de kat opnam. Haar staart sloeg ze om haar onderlijf terwijl ze haar aan bleef kijken."Ik kom van Italia, Venezia. Of Venetië zoals het kennelijk hier heet." “Aha,” zei ze alleen maar. “Daar hebben katten dus geen territorium?” Vroeg ze toen rustig. Ze begreep nou iets meer waarom de kattin gewoon haar territorium binnen was gelopen, dus ontspande ze wat meer. “Welkom dan, mijn naam is Skinny Love.” Vervolgde ze terwijl ze haar oren iets meer opzij bewoog. “Wanneer je het niet zo hebt op territoria zou ik als ik jou was helemaal niet in Clangebied komen, dat kan je dan nog behoorlijk wat lelijke wonden opleveren.” Haar stem klonk droogjes terwijl ze dat zei. Verder hield ze haar bek en wachtte af wat haar woorden met de poes zouden doen. Ze was benieuwd of deze poes zich hier wel op haar gemak zou gaan voelen.

"Venezia was van één grote groep loners, met een leider." Legde ze uit, ze dacht terug aan haar tijden daar, en ging daarbij glimlachen. "De leider was er puur om de groep op orde te houden, als het een slechte leider was, werd die verstoten van die rang, en werd weer een gewone loner." Deze poes was nog de aardigste kat die ze hier was tegengekomen, en op een of andere manier had ze wel respect voor haar. "Wij beschermden Venezia tegen andere gatti, ze mochten zich aansluiten bij de gruppo, maar moesten zich daarbij eerst bewijzen." Ze deed haar uiterste best om geen Italiaans er doorheen te schreeuwen, of met een te ernstig accent te praten. "Het spijt me voor mijn slechte half Italiano en half Nederlands, het is een lastige lingue, taal." Ze grinnikte, nu deed ze het alwéér. "Ik weet niet of ik je alles moet uitleggen hoe het ging, want dat duurt nogal lang. Maar het was in ieder geval veel beter dan hier." Ze glimlachte vriendelijk, en merkte dat de poes ietwat meer ontspannen was geworden. “Welkom dan, mijn naam is Skinny Love.” Vervolgde de poes, en ze zag haar oortjes iets meer opzij gaan. "Grazie, ik ben Venice," Sprak de bicolor, waarna ze aandachtig luisterde naar de woorden van de poes en knikte even langzaam. "Ja, ik weet dat het hier een en al territorium is dus heb ik ook mijn eigen geclaimd." Het was niet heel groot, maar het was iets. En ze was er blij mee, anders werd ze overal uitgegooid en verdreven. Nu had ze haar eigen plekje. "Ik zit tegen de grens van Shadowclan, al twee hebben mijn grens overgestoken, dus ik zou ze ook een keer terecht moeten wijzen als ze dat ook zo doen met loners als ik. In Venizia namen wij de indringers mee naar de leider, waar ze het allemaal mochten uitleggen. Of ze werden weer terug uit Venizia gezet, of opgenomen in de groep."

Ze luisterde aandachtig naar het verhaal van de Rogue poes. Er kwamen veel woorden in voor die ze niet begreep en ze kon er niet tegen wanneer ze iets niet begreep, dus de kattin zou flink wat vragen krijgen. Daar zou ze vast wel aan gewend zijn en Skinny Love vond ook dat ze daar tegen zou moeten kunnen. “Uit jouw woorden begrijp ik dat loners Rogue katten zijn?” Vroeg ze toen kalm, voordat ze verder luisterde naar de woorden van de Rogue. “Ik begrijp alleen de woorden gatti en gruppo niet? Is dat een soort rangorde in de groep?” Er ontstond even een minuscuul grijnsje om haar lippen toen ze zichzelf verontschuldigde voor haar accent. “Dat geeft niet liefje.” Ze gaf de kattin een knipoog. “Ik kan het wel volgen en als ik woorden niet begrijp dan vraag ik het wel, daar kun je gerust op zijn.” Ze grinnikte even. Skinny Love was geen kat die het er bij liet zitten als ze iets niet begreep, dan zou ze het vragen. Ze wilde altijd haar kennis vergroten. Je was nooit te oud om te leren. Zeker niet voor informatie van buitenaf, daar wist ze vrij weinig van. Ze had zelf nooit de behoefde gevoeld om ver te reizen, dus ze wist alleen de dingen die ze van andere katten hoorde. “En als je wilt mag je je verhaal bij mij kwijt. Ik ben altijd benieuwd naar nieuwtjes van buiten dit gebied, omdat ik daar niet zo bekend mee ben. Als je vragen hebt over hier kan ik je heel veel vertellen, maar over buitenaf wordt lastiger. Dus als ik er dingen over kan leren dan vind ik dat helemaal niet erg.” Vervolgde ze toen. “En aangenaam Venice.” Ze knikte de poes kort toe, voordat ze haar oren helemaal naar voren spitste. Ze dacht wel dat ze deze poes de voordeel van de twijfel kon geven. Al zou haar alertheid geen moment verslappen. “Dicht bij de Shadowclan hè?” Vroeg ze toen Venice vertelde over haar eigen territorium. “Die katten zijn nogal op hun eigen territorium gesteld, dus ik zou een beetje voorzichtig zijn. Ik zou ze sowieso niet proberen aan te vallen, dan heb je waarschijnlijk meteen een patrouille op je dak.” Er lag een waarschuwing in haar gifgele ogen. Ze hoopte dat ze tot de Rogue doordrong.

"Gatto is kat, Gatti is katten, Gruppo is groep, en loner is rogues ja." Legde de poes uit, ah oké, ze kon haar hele verhaal kwijt bij haar. Dat ze het leuk vond om te weten, toverde een glimlach naar voren op het gezicht van de bicolor, en ze grinnikte. "Wel, laat ik beginnen bij onze groep. We heetten de Guerrieri di Fiume. Wat River Guardians betekend, aangezien we in de stad van de rivieren leefden." Ze pauzeerde even, en dacht even kort na waarmee ze zou beginnen. "Venetië is een stad zonder straten, die dingen waar van die auto's overheen rijden. De stad bestaat uit rivieren en kanalen, waar aanbidders - twolegs - zichzelf door vervoeren, in boten. Boten zijn houten dingen die in water drijven." Mama Mia dit was nog eens een klus om uit te leggen. "Wij waren één grote groep loners, met natuurlijk een rangenorde. Er waren Guardiani of Guardians, Madri of Mothers, Gattini of Kittens, Cacciatori of Hunters, Mentori of Mentors, Guardiani più alti of Highest Guardians waar er drie van waren, en tenslotte de Fiume tutore of River Guardian, de leider. De River Guardian werd geholpen door de Highest Guardians, die werden gekozen door de rest van de katten." Na dat hele verhaal rustte Venice even uit met praten, anders werd ze nog schor. "De River Guardian en de Highest Guardians leidden samen de groep, dat was dus met vier katten. Als de River Guardian sterft, te oud word of niet geschikt is, kiest het volk een van de Highest Guardian als River Guardian, en kiest het volk ook een nieuwe Highest Guardian." Dit was de eerste keer dat ze het hele systeem uitlegde, dus was ze eigenlijk best blij om dat te doen. Eindelijk iemand die geïnteresseerd was. "Om het ingewikkelder te maken, hadden we allemaal halsbanden. Die hadden we gevonden in een enorme krat die uit een boot was gevallen. De River Guardian kreeg een donkerblauwe halsband met van elke vorige leider een nagel, de highest guardians een rode, de Guardians een zwarte en de Mothers een groene." Zo dit was het wel, vond ze. Misschien was ze iets vergeten. Diep dacht ze na, voordat ze vond wat ze was vergeten. "Ah, we waren erg geliefd bij de aanbidders, we kregen vis van ze, we hadden zelfs een heel nest voor onze hele samenleving van een hele oude aanbidder." En nu het verhaal hoe ze hier gekomen was, maar misschien boeide de oude poes dat niet, ze zou het maar vragen. "Ook weten hoe ik hier gekomen ben?"

*Veegt zweet van voorhoofd* Dat was heel veel google vertalen.

Ze nam Venice op terwijl de poes vertelde over haar vroegere leven, dat was inderdaad heel anders geweest dan dat het leven hier was. Toen ze verteld had hoe hun groep in elkaar zat fronste Skinny Love even haar voorhoofd. “Dat is inderdaad een hele andere hiërarchie als hier in de Clans.” Zei ze na een tijdje. “Dus als ik het goed begrijp hadden jullie een leider die begeleid werd door drie andere katten? Hier heeft de leider maar één kat die hem of haar begeleid. Ontstonden er dan nooit ruzies als een groepje van vier moest overleggen? Het lijkt me dat ze het dan wel eens niet over dingen eens waren.” Ze dacht nog steeds na over wat de Rogue poes verteld had. “Dus jullie leefden midden tussen de Twolegs? Dat zouden de Clans hier echt nooit in hun kop halen. Wilden ze jullie dan nooit vangen? Twolegs hebben hier nog wel eens de neiging om een kat van buiten te plukken, wanneer ze een nieuwe kat in hun hol willen hebben.” Dat verhaal over de halsbanden deed haar aan de Bloodclan denken, meestal vond ze dat maar arrogante katten. “Dat deel over halsbanden die hebben Bloodclan katten hier ook, maar hun doen er tanden et cetera aan wanneer ze iemand vermoord hebben. Bij jullie diende het dus alleen als herkenning?” Het was veel informatie die ze allemaal in haar kop opsloeg, daarom probeerde ze alles te plaatsen. Dan kon het een logisch verhaal worden in haar kop. “Waren de Twolegs dan heel anders als hier?” Ze kon zich dat niet zo goed voorstellen. Ze vond Twolegs maar dom, in haar ogen waren ze dan vast overal dom. Maar ja, wat wist ze eigenlijk van buitenaf niet bijster veel. "Ook weten hoe ik hier gekomen ben?" Haar blik gleed weer naar Venice en ze knikte. “Ja, laat maar horen ik ben benieuwd.” Ze wachtte totdat de poes verder zou vertellen en ook haar vragen zou beantwoorden.

Goed, daar kwamen alle vragen. Aandachtig luisterde de bicolor naar alle woorden die Skinny Love tegen haar sprak, en knikte langzaam. "Nee, we waren het niet altijd met elkaar eens. Maar het was waar de meeste katten voor waren, en als wij ergens niet uit kwamen, lieten we de rest van de katten beslissen," De clans leken haar echt vreselijk, gehoorzamen zonder dat je iets mag zeggen en als je een vervelende leider hebt moet je die maar houden. Zij in Venetië was volgens het volk kennelijk een hele goede leider, aangezien ze haar hadden gehouden totdat ze werd meegenomen. "De aanbidders daar waren anders. De visser gaf ons altijd vis, de slager vlees, en we kregen van meerdere twolegs eten en respect. Er is nog maar één kat ooit gevangen, dat was door toeristen." Nu sprak ze over haarzelf, maar eerst afwachten of de oude poes dat wel wilde horen. "Ja, alleen als herkenning. Dat kwam omdat niet iedereen elkaar goed kende door de grootte van de groep, en zo werden Mothers, Mentors en Guardians ook goed uit elkaar gehaald." Ze had al antwoord gegeven op die vraag, maar deed het toch maar nog een keer. "Heel anders, als we zieke of gewonde katten hadden waren er soms wel eens een paar die ons medicijnen gaven." Blijheid overspoelde haar toen de poes ook geïnteresseerd was in haar verhaal, dus schraapte ze haar keel en begon te praten. "Ik had een partner, Ádriano. En drie kittens; Adelaide, Camilla en Domenico. Mijn broer en zus waren allebei een van de hoge rangen, Ciclamino en Guinevere," Ze dacht terug aan haar familie, en ze voelde een paar prikkels achter haar ogen. "De derde hoge rang was Gracie, mijn moeder. En ik was de leidster." Een grote bende familie, maar dat kwam omdat ze gewoon de perfecte instelling hadden om te leiden, vooral Venice. "Ik, als leidster van de groep deed mijn best voor hen. Ik ging elke maan de Guardians controleren en mee met de Hunters om te kijken hoe het zat. De twee Zusterkatten en ik verzorgden samen de gewonden, en in zware tijden moest ik altijd hun meehelpen." Ze slikte, er leek wel een bot in haar keel te zitten. "Maar, ik was ook de mooiste, vonden veel katten. Aanbidders ook, want die hebben mij gevangen toen ik een van mijn kittens wilde redden uit de rivier," Een heel klein traantje droop over haar wang, die ze meteen wegveegde. "Ze ontdeden mij van mijn halsband en smokkelden mij mee uit Venetië en gaven mij de naam Bailee, dochter van twee andere katten." Ze keek even achterom toen ze een boot op wielen hoorde aankomen, waar twee aanbidders uit stapten en haar aanstaarden. "Ze gingen shows met mij lopen, waar ik in een ruimte werd gepropt en werd gekeken wie er het mooist was. Ik won alle eerste prijzen, helaas. Anders zou ik nooit hier zijn beland, want ik ben ontsnapt na het wereldkampioenschap hier in de buurt." Ze hoorde de aanbidders naar boven lopen, en ze verschenen peinzend achter de oude poes, en brabbelden wat naar elkaar, terwijl een op een soort ding zat te tikken, die veel aanbidders hadden. "Well, that's my story."

Ze knikte begrijpelijk toen Venice uitlegde dat alle katten mochten beslissen. “Dat klinkt redelijk.” Zei ze toen. “Dus er was dan geen haat en nijd tussen de katten, ook niet al de ene iets anders vond dan de ander?” Was de volgde vraag die in haar kop opkwam. Ze hield zich ook niet in met het stellen van vragen, alles wat ze wilde weten vroeg ze ook. Ze wilde geen vertekend beeld krijgen van het leven van Venice, maar de waarheid. “Apart dat Twolegs zo verschillend kunnen zijn, dan zijn ze hier inderdaad heel anders. Hier willen ze nog wel eens een kat vangen, maar ze verzorgen je hier meestal wel goed.” Vervolgde ze kalm. “In de Clans hier zijn er Medicine cats die de andere katten verzorgen. Ik heb nog nooit gehoord dat Twolegs daarmee helpen. Behalve hun eigen katten dan.” Ze wiebelde met haar oren toen Venice over haar familie begon een teken dat ze goed luisterde. Het was een interessant verhaal, heel anders als de andere verhalen die ze vaak hoorde. “Je zult je familie wel missen.” Het was meer een conclusie dan een vraag. Bij haarzelf was dat eerst ook zo geweest, maar het verwaterde wel. “Maar geloof me dat wordt steeds minder, op een gegeven moment denk je er helemaal niet meer aan.” Ze glimlachte even naar de Rogue poes terwijl ze verder luisterde. “Heb je ook gevlogen om hier te komen?” Ze dacht aan het verhaal van Snake, de Rogue kater die haar verteld had dat hij gevlogen had. Iets wat zij heel erg vreemd vond, ze waren toch geen vogels? Maar blijkbaar was dat ook een manier van reizen die de Twolegs gebruikten. “Maar je werd dus een soort pronkstuk, dat lijkt me helemaal niks. Je had het niet moeten accepteren.” Ze staarde Venice aan. “Je moet zorgen dat de Twolegs naar jou luisteren en niet andersom.” Ze keek om toen ze haar Twolegs naar boven hoorde komen. De blik in haar gifgele ogen boorde zich kort in die van beide Twolegs. Ze leken wat te mompelen en gingen toen weer naar beneden. Ze hadden de hint begrepen. “Een heftig verhaal Venice.” Zei ze terwijl ze haar blik weer naar de andere poes verplaatste. “Zeer interessant ook. Het zal dan wel heel erg voor je wennen zijn hier.” Ze veegde even een keer met haar staart over de vloer.

"Natuurlijk was er onenigheid, alleen als het een grote groep was die dat waren, werd er een andere weg gezocht, en anders accepteerden ze het wel." Er waren ook een aantal ruzies geweest, met katten die haar op een gegeven moment hadden aangevallen omdat ze een beslissing had genomen waar 51% Van de katten voor waren, maar daarna was er een goede oplossing gevonden. "Het was alleen bij écht zieke katten, die al een lange tijd een ernstige ziekte hebben." Ze dacht terug aan haar neefje, die iets had waardoor hij een bult in zijn nek had gekregen. Iedereen dacht dat hij dood zou gaan, tot hij geneest werd door een aanbidder, die het eruit had gehaald op een of andere manier. "Niet alleen om hier te komen, hierheen was maar een halve dag, soms zat ik wel een dag en een hele nacht in dat ding. Soms met van die zeurkatten die bang waren voor elk schommeltje, vreselijk." Zuchtte de bicolor, ze mocht deze poes op zich nog wel, en had ook aardig wat respect voor haar. "Ik kon niet anders, bij het begin had ik me hevig verzet, zelfs een van de andere katten ernstig verwond. Bij de eerste keren van de show konden ze me niet in bedwang houden en vloog ik de weakling voor mij aan, de gezichten van de aanbidders moet je dan zijn." Grinnikte de poes, en keek naar de twolegs die ondertussen al de kamer waren verlaten. "Maar, toen kwamen ze met een halsband. Die gaf je schokjes als je niet luisterde. Aan het leidsel zat dan zo'n apparaatje waar ze op een knopje drukten waardoor er een enorme pijn door mijn lichaam heen ging. Bij de eerste keer snapte ik er helemaal niets van en hadden ze het zoveel gedaan dat ik buitenwesten was geraakt, sinds dien moest ik wel luisteren." Ze dacht terug aan de halsband, en er ging meteen een vervelend gevoel door die plek. "Dat is het zeker, veel katten hier zijn zo ontzettend chagrijnig," Lachte ze, en sloeg haar staart nog een beetje grinnikend om haar poten heen.

“Ik had het ook raar gevonden als je gezegd had dat er nooit onenigheid was geweest. Mooi, dat het uiteindelijk wel geaccepteerd werd dat hoor je ook wel eens anders.” Toen begon Venice over zieke katten. “Ja Twolegs hebben soms inderdaad wel een ingeving om andere dieren te helpen, alleen zien ze soms katten aan voor hulpeloos terwijl ze dat helemaal niet zijn.” Ze zag dat vaak genoeg gebeuren, bij haar was dat natuurlijk niet het geval geweest zij had echt hulp nodig gehad. Soms deden ze het goed, maar soms ook wel niet. “Dus alleen de katten die anders dood zouden gaan? Dat is nobel van ze.” Ja, Twolegs waren vaak nog eens zo slecht niet. Al hadden ze hun rare gewoontes, die nog al eens behoorlijk irritant konden zijn. Toen de Rogue vertelde over het vliegen fronste Skinny Love. “Dat is toch vreemd, dus het is echt waar? Twolegs hebben iets gemaakt waardoor je kunt vliegen net als een vogel?” Ze schudde haar kop. “Vreemd, vreemd.” Mompelde ze. Haar gedachten verplaatste zich weer naar Venice. “Een halsband zeg je hè?” Er kwam een ernstige blik in haar ogen. “Ik snap niet waarom ze zo iets uitgevonden hebben, alleen maar om te pijnigen? Soms zou je toch denken dat Twolegs vergeten dat wij ook een eigen wil hebben.” Er klonk verontwaardiging door haar stem. "Dat is het zeker, veel katten hier zijn zo ontzettend chagrijnig," Ze schoot in de lach en keek de andere poes aan. “Daar zal je aan moeten wennen liefje.” Ze grijnsde naar haar. “Zo werkt dat hier, maar je zult zien er zijn ook katten waarmee je kunt praten.” De grijns ging over in een glimlach. “Wanneer je eenmaal je plek hebt gevonden en je goed voelt dan zul je vanzelf vrienden maken.”

"Het is een groot wit ding, waar heel veel aanbidders in gaan. En soms ook alleen maar dieren, dan zit je met zo'n vieze hond in dezelfde ruimte." Ze glimlachte vriendelijk, keek even achterom en toen weer naar Skinny. "Ik hoop inderdaad dat ik hier ergens wat vrienden maak, misschien dat er ergens een groep is, of ik moet die zelf stichten." Mompelde Venice, starend naar de vloer in het aanbiddersnest. Misschien was dat een goed idee, een groep oprichten. Ze heeft zich altijd beter gevoeld als er katten om haar heen waren. Misschien kon ze een Venetië 2.0 creëren. "Dat is eigenlijk nog niet zo'n heel erg slecht idee, een groep!" Murmelde ze enthousiast, haar blauwe ogen keken opgewekt naar de poes voor haar, en haar dikke staart sloeg ze met een grijns om haar poten.

Sorry, echt heel laat!

Er liep even een koude rilling over haar rug. “In dezelfde ruimte met honden, daar moet ik niet aan denken.” Ze trok even een vies gezicht. “Ik kan mij voorstellen dat je dat vies vond.” Nee, daar moest ze echt niet aan denken. “Kon je ook de wolken zien? En mocht je rond lopen in het witte ding?” Ze was erg nieuwsgierig naar het ding die kon vliegen, al zou ze er zelf nooit in gaan, daar was ze te oud voor ze zat hier prima. “Een groep stichten zeg je hè?” Ze glimlachte naar Venice. “Wanneer je mij nodig hebt dan moet je maar langskomen. Ik wil je wel helpen, ik ken veel katten hier uit de buurt.” Ze was blij voor de jonge poes, dat ze bedacht had wat ze kon gaan doen. “Zorg in ieder geval wel dat je uit de buurt blijft van de Clans, die hebben het helemaal niet op grote groepen Rogue katten.” Waarschuwde ze haar daarna. Ze moest er niet aandenken dat de groep clan territorium binnen liep, zonder dat ze wisten dat ze dan aangevallen konden worden.

"Vreselijk was dat, vre-se-lijk." De bicolor trok net zoals de oude kat voor zich een vies gezicht, maar luisterde naar de volgende vraag. "Nee, je zat in een grote donkere ruimte, met allemaal dozen met spullen van twolegs enzo." Ze zuchtte even lichtjes, en knikte na de volgende woorden van Skinny Love. "Grazie, dankuwel." Ze had diep respect voor deze poes, en ze maakte een buiging als gebaar van respect. "Natuurlijk, ik geef ze grande gelijk." Zijzelf had natuurlijk ook met grote loner groepen moeten dealen. Maar toch was het vaak goed afgelopen.

Zo laat! Sorryyyyy!

“Waarom in een donkere ruimte, proberen ze je te stikken ofzo?” Zei vond het zelf altijd vreselijk om in een donkere ruimte te zitten. Wanneer het donker was niet natuurlijk, dat was normaal, maar iets wat onnatuurlijk was daar hield ze niet van. Ze had wel eens per ongeluk opgesloten gezeten in een klein donker hok in haar twolegsnest. Ze had net zo lang gemopperd totdat de twolegs haar er weer uit hadden gehaald. Nee, zij vond dat echt vreselijk. Ze knikte Venice even respectvol toe toen ze haar bedankte. “Graag gedaan liefje.” Ze had nog niets gedaan, maar ze zou voor haar klaar staan als dat nodig was. “Als je maar voorzichtig bent.” Maar daar had ze wel vertrouwen in. Deze poes wist wat ze deed.